Grażka!

Temu panu nie czerwoną pieczątkę, ale kartkę bym dał. ;-))

No dobra - odpuszczam Ci na razie - walcz. ;-))

Janusz :-)

czytam, czytam i włosy stają mi dęba!!!

skąd te pomysły o kontroli funkcji wychow. rodzica?! po co ? czyzby pomysłodawcy przewidując pogłębiający się niż demograficzny, szukali sposobu na utrzymanie liczby "podopiecznych"?

nie uważam, że musimy najpierw wprowadzac rodziców w kwestie etyki, zasad, prawa, aby spokojnie realizować funkcje wychow. szkoły wobec ucznia

najpierw (to podstawa) ustalmy sobie zasady i sposoby postępowania WSZYSTKICH w szkole - musi być jednoznacznie okreslone i jasne, że np. kopanie kolegi jest czynem nagannym, nieetycznym i karalnym

i jesli takie zachowanie nastapi, to KAŻDY ma obowiązek reagować (nie wychowawca jedynie, nie dyrektor, nie n-l dyżurujący, ale woźna, sekretarka, przypadkowy n-l, koledzy i kolezanki z klasy)

bo OBOWIĄZKIEM MORALNYM każdego cżłowieka jest przeciwdziałanie przemocy i każdemu innemu złu (precz z konformizmem!)

i wcale nie uważam, że nalezy tworzyc drobiazgowe wykazy czynności nagannych i przypisywac im stosowne kary

musi byc elastycznośc: malec z I klasy za kopnięcie może wysłuchac zdecydowanego NIE i oburzenia Pani, a potem przeprosić kopniętego; zadomowiony w szkole szóstoklasista powinien spotkac się z reakcją znacznie ostrzejszą - ale zawsze musi zabrzmiec to bezwzgledne NIE

i jeśli jakiś rodzić wpadnie z awantura do szkoły to trzeba będzie to bezwzględne NIE ...jeszcze raz powtórzyć

a tak na marginesie - może zorganizowac szkolenie-trening pt. Jak ujarzmiac wściekłego rodzica? - jesli kazdy przejdzie kilka takich scenek, a grupa pomoże mu znaleźć właściwe słowa i reakcje, to całe grono raz, że się  ubawi, a dwa ...bardzo się wzmocni w stanowczym, łagodnym, bez lęku (czyli asertywnym) odpieraniu ataków rodziców

kleską, jest tłumaczenie się rodzicowi z własnej interwencji wobec agresywnego dziecka  - tlumaczenie się zwiększa bezczelność dyskutanta - jedynie niezachwiana pewność, że postąpilismy słusznie, bo zgodnie z prawem, moralnoscią i zasadami pomoże nam odnosić sukcesy wychowawcze (ale rzeczywiście trzeba postępować ..słusznie - stąd konieczna jest znajomość prawa)

Roman ostro licytuje,

Kiedy szkoła boli... http://www2.gazeta.pl/edukacja/1,27095,1685460.html

zabieram się do czytania, bo z 5 stron dobrych rad.

zobaczcie

Jestem pod wrażeniem.

"Trzeba głośno o tym mówić"

mówisz społeczna?

Hehe

Dyskusja przycichła ale znalazłam dzis ciekawy artykuł w Tygodniku Powszechnym - to go wklejam.

Nauczyciel-hultaj

"daję sobie biurko przewrócic.." :-))))

:-))))

Tymczasem chór komentarzy potoruńskich jest dość monofoniczny: będziemy zaostrzać. Kontrolę nad uczniami. Szkolne rygory. Z wagarami aktywniej będziemy walczyć. Same genialne posunięcia! Tylko czekam, aż ktoś zaproponuje przywrócenie mundurków szkolnych, bo niebagatelny udział w sprawie toruńskiej miały, jeśli dobrze rozumiem dziennikarskie relacje, portki z obniżonym do kolan krokiem. Wnioski ze sprawy toruńskiej zostały wyciągnięte, wróg sam się sfilmował i zobaczyliśmy jego prawdziwe oblicze, wojna szkoły z uczniami zmierzać będzie teraz w stronę wojny totalnej. I vice versa; daję sobie biurko przewrócić, że tak będzie.

Miałam dzisiaj w Siedlcach konferencję na temat: "Etyka zawodu nauczyciela"

przemawiał: biskup, wojewoda mazowiecki, kurator oświaty (mazowiecki) i inne osoby i stwierdziłam, że w takich konferencjach powinni uczestniczyc nauczyciele: młodzi i starzy

Spodobał mi się taki fragment:

Nienawiść, szlag by trafił - nienawiść i dusząca gardło wściekłość! Gówno mnie obchodzą twoje frustracje, mały żulu, twoje paskudne życie, chlejąca matka, problemy szkolne, brak drugiego śniadania i ojciec w kryminale. Kiedy o tobie myślę, dresiarzu z bloku, żałuję, że zlikwidowali karę śmierci. Niech cię wszyscy diabli!
Wypowiadam ci wojnę, pieprzony oprychu spod bloku.

Pochodzi z rewelacyjnego, moim zdaniem artykułu Jacka Hugo-Badera "Chłopcy z motylkami. Terroryzm dziecięcy" http://www1.gazeta.pl/wyborcza/1,34467,1691841.html

Może już dość wychowania bez stresu, całego tego psychologicznego, pseudonaukowego bełkotu. Może już dość działań pozornych i obliczonych na zgarnięcie jak największej kasy z grantów, szkoleń, wydawnictw. Może już dość tych wszystkich niebieskich i innych kolorowych cwaniaków przejmujących lwią część niemałych przecież pieniędzy, przeznaczonych na walkę z patologią.

Marek

Marku z Rz.

No cóż, jeśli iść Twoim tokiem rozumowania...

Na szczęście moje frustracje nie kończą się na rozbojach, wymuszaniu, kradzieżach, maltretowniu nauczycieli itp...

Więc to że jestem takim, kurczę, frustratem i to, że Cię to "g." obchodzi ani mnie, ani Tobie, na szczęście nie zaszkodzi.

A frustracje Twoich "niewinnych Jasiów", niestety, kończą się czasem tak jak w szkole w Toruniu a czasem jeszcze gorzej. Polecam cytowany artykuł.

;-))

Marek

ps.

Jeszcze jedno.
Ilość szkoleń, kolorowych telefonów, pseudonaukowców zajmujących się walką z patologiami rośnie odwrotnie proporcjonalnie do ich skuteczności. Może warto się jednak nad tym zastanowić?

Oczywiście moja odpowiedź była do Małgosi. Nie odświezyłem.

Marek

typowo polska rozmowa, wybaczcie;-) Każde o czym innym i nie chce zauwazyć o czym.

Nalezy surowo karać przestepców i tępić żulię z blokowisk.

To w niczym nie kłoci się z pochylaniem nad nieszczęściami młodych łobuzów.

Ale to inna para kaloszy.

1. Jeśli młodociany pobije, okradnie nalezy go ukarać.

2.  A jednoczesnie tworzyć warunki dla młodziezy - by miała gdzie i czym się zając. Gdzie i co zjeść, w co i z kim się pobawić, pouczyć, zaciekawić czymś.

3. I uczyć. A do tego jest potrzebna dobra szkoła. I może to na nią wydać owe kolorowe pieniądze z opowieści Marka i Małgoś.

Ale w momencie wymierzania kary nie wyobrażam sobie jednoczesnego głaskania po główce.

I jak mnie napadnie łobuz w mojej uliczce to nie będę miał w oczach jego nieszcześliwego dzieciństwa tylko raczej strach i owiniętą wokół garści smycz od mojego psa z metalowymi szeklami na końcach. Bo jakoś mi najpierw bardziej miłe moje zdrowie i moje samopoczucie.

I nie ja zacząłem.

:-)

Polecam najpierw lekturę artykułu. Bo słowa cytowane przez Marka, będące zajawką tekstu na okładce gazety, autor napisał bezpośrednio po kolejnym "skrojeniu" mu syna. Pisze o tym, a ja w tym kontekście rozumiem jego emocje.

Artykuł zwraca jednak uwagę na problemy żuli spod bloku.

Wybaczcie, rozpiszę się, a i żółci trochę uleję

Markowi z Rz i innym kpiącym z niebieskich linii polecam artykuł z ostatniej Polityki pt. "Krzyk zza ściany"

...i to wszystko, co chciałam rzec w kwestii walki z przemocą "po polsku" i "po belfersku"

...i smutno i gorzko...

łeeee

Na temat niebieskich powiedziano na tym Forum i wcześniej na forum Eduseeka wiele. Poczytaj Małgosiu tu: http://www.oskko.edu.pl/forum/thread.php?t=243

Moje zdanie na ich temat pozostało bez zmian. Nawet gdy wyrzucali mnie ze swojej listy dyskusyjnej za zadawanie trudnych pytań zostali sobą.

Pewnie jestem bardzo złym człowiekiem, pedagogiem i dyrektorem. Na pewno jeśli stosować miarkę Małgosi.
Nie dość, że nie trawię niebieskich, to na dodatek nie uznaję pseudopsychologicznej nowomowy i pseudopsychologicznych działań. Tych wszystkich warsztatów, szkoleń, treningów i ewaluacji. Jestem zwolennikiem zdecydowanego postępowania z młodzieżą.

Uważam, że większość organizacji pozarządowych w naszym kraju powstało albo by trealizować cele polityczne (różne przybudówki partii politycznych) albo by realizować cele firm finansujących ich działąlność (np. jakiś Polski Związek Stomatologów - reklamujący kolejną rewelacyjną pastę do zębów) albo by dać zarobić zarządowi i wąskiemu kręgowi wtajemniczonych (wszelakie kolorowe linie, orkiestry itp...).

OCZYWIŚCIE od czasu do czasu te organizacje zrobią coś spektakularnie pożytecznego. Czasami nawet bardzo wiele. Tylko czy to od razu oznacza czystość i szlachetność? Z pewnością wolontariusze umiejscowieni na samym dole tak pracują. Ale z reguły tylko oni.

I mówię to jako facet, który zakładał (dla idei) szereg organizacji pozarządowych (o szerokim wahlarzu działalności: od pomocy społecznej przez pomoc psychologiczną do zwalczania bezrobocia). Mówię to jako nauczyciel, którego dzieci się nie boją i raczej lubią. Mówię to w końcu jako brat psychologa i mąż pedagoga.

I na koniec Małgosiu jedna uwaga. Ja nie kpię z niebieskich. Ja się ich boję. Tyle zła mogą jeszcze wyrządzić...

Marek

"Praca nad własnym sumieniem"

s. M. Urszula Kłusek SAC

Wykład wygłoszony 1 lipca 2004 r. podczas III Ogólnopolskiego Sympozjum Nauczycieli na Jasnej Górze:

Eskalacja agresji, której doświadcza nie tylko nauczyciel, ale każdy człowiek idący ulicą, zmusza do szukania coraz bardziej wnikliwych odpowiedzi na pytanie, co jest tego przyczyną i co można i należy czynić, aby przemoc była zwyciężana mocą.

Co jeszcze, poza ogólnie wymienianymi przyczynami sprawia, że w dziecku wrze złość, że nie potrafi ono opanować odruchów agresji? Odpowiedzi należałoby szukać na dwóch zdawałoby się odmiennych, a przecież współbrzmiących z sobą płaszczyznach. Zapomniany i postrzegany jako przeżytek, czy narzędzie ucisku wobec dziecka, które "ma swoje prawa", system kar i nagród, nie dopuszcza do zrodzenia się w dziecku uczucia nudy, która przybierając różne formy i stopnie nasilenia, staje się, jak to mówił ks. Tischner "inną formą rozpaczy".

Czym owocował w dziecku zdrowo rozumiany i praktykowany system kar i nagród? Przynosił poczucie bezpieczeństwa, możliwość wykazania się, budził moce twórcze i sprawiał, że dziecko czuło się nie tylko potrzebne, ale wartościowo potrzebne. Nieletni pacjenci ośrodka leczenia narkomanów, gdzie panuje jasno określony i niezwykle wymagający system kar i nagród, mówili nie raz, że dlatego właśnie, iż wszystko jest określone, nazwane i ukierunkowane, czują się bezpiecznie, że po wiele razy na dzień mogą mieć satysfakcję płynącą z faktu, że coś udało im się zrobić, że są przestrzenie w ich życiu, w których, jak to określali, są świetni, nie do pokonania, że znają smak zwycięstwa nad własnymi słabościami i ograniczeniami. Mogli też nie raz doświadczyć wdzięczności i podziwu innych, a dziecko czy młody człowiek musi doświadczyć tego, że jest podziwiany, ale nie za byle co, nie jak się to teraz mówi młodzieży: jesteście cudowni, bo jesteście, ale jesteś wspaniały, bo stać cię na wierność, na szczerość, na prawdziwą odwagę, a nie brawurę, na uczciwość, na pracowitość, bo sukces, który osiągnąłeś, nie jest robaczywym owocem twojego cwaniactwa, ale czystym owocem wysiłku i zmagania się z tym, co w tobie leniwe, nijakie, niskie, żadne.

Bez takich doświadczeń duszę i umysł dziecka łatwo opanowuje nuda. Znudzony człowiek wszystko, także samego siebie postrzega i doświadcza jako nijakość, szarzyznę, przeciętność, coś co jest wstrętnie wlokące się, nieprzydatne, pospolite i absolutnie nie do przyjęcia, a już na pewno nie do podziwiania ani pokochania. Czego nie można kochać, wobec tego człowiek staje się albo obojętny, albo nienawidzący. I może dlatego młodzi znudzeni balansują między depresją a agresją. Agresja jest wtedy formą bezsilnej wściekłości i buntu wobec tego, czego kochać się nie da, a więc także wobec siebie i tego wszystkiego, co rodzi nudę. Stąd tez płynie agresja wobec tych, którzy w oczach znudzonego dziecka są jej (nie zawsze uświadomioną przez dziecko) przyczyną. Balansowanie na bolesnej linii miedzy depresją a agresją rodzi jeszcze większą niechęć do wszystkiego i ...wściekłość. Chwile wściekłości wyładowywanej na zewnątrz, bez względu na formę, jaką przybierają, dają na chwile złudne poczucie wyższości, panowania nad sobą, nad innymi, nad światem. Wtedy taki znudzony-agresywny czuje się kimś, wydaje mu się, że budzi podziw, bo nie potrafi go odróżnić od lęku, który wzbudza. Ta domniemana złudna wielkość ma jednak wartość banki mydlanej, bo zawsze znajdzie się ktoś bardziej agresywny, bo nuda nie przestaje ssać w duszy, a poczucia bycia kimś bezwartościowym i niekochanym nie da się oszukać cudzym lękiem.

Co więc czynić, aby moc zwyciężyła tę bezsilną wściekłość? Wrócić do tego, co niegdyś było niemal naturalnie wpisane w proces wychowania, a co w tak zwanej nowoczesnej pedagogice jest uznawane za delikatnie mówiąc wstydliwe.

Wrócić do jasno określonego i konsekwentnie przestrzeganego systemu kar i nagród. Zdrowo pojęte zasługiwanie na... umożliwia wdrażanie w życie i przyjmowanie za swoje jasno określonego systemu wartości. Mobilizuje do pracy nad sobą i pracy w ogóle.

Właśnie praca nad sobą, a szczególnie nad własnym sumieniem jest tym, co koniecznie trzeba przywrócić w wychowaniu, aby dać dziecku możliwość sięgnięcia do źródeł mocy.(...)

Trzeba wrócić do przywrócenia etosu pracy. W pracę, aby przyniosła ona spodziewany efekt, musi być włożony wysiłek, mozolny trud, skupienie sił i uwagi na tym, nad czym pracuję. Praca uwieńczona powodzeniem, osiągnięciem celu, spodziewanym efektem, daje poczucie radości, własnej wartości i potrzebności. Tak pojęta praca jest jak lekarstwo na to, co złudnie propaguje postmodernistyczna wizja życia, że wszystko musi być lekkie, łatwe i przyjemne, a jak coś jest trudne i bolesne, to „Apap i po bólu”. Bez pracy życie staje się tak lekkie, że ...nie do zniesienia.

Aby pracować naprawdę, konieczna jest asceza. Bez niej nie ma zwycięstwa, nie ma sprawdzenia siebie, nie ma odwagi. Jest za to brawura i wariackie popisywanie się siłą mięśni lub wulgarnym słowem. Asceza wpleciona w zabawę, w możliwość zdobywania stopni, sprawności, w twórczą pracę, choćby koła teatralnego czy tanecznego nie odstrasza, dzieje się niemal automatycznie i potrafi wykrzesać z człowieka jego wewnętrzne moce, które mają wiele wspólnego z twórczością, a nic z agresją czy przemocą.

Trzeba też przywracać słowom ich właściwe znaczenie i uczyć tego naszych wychowanków. Obudzenie w kimś umysłu, nie tylko tego, który wychwytuje fragmenty wiedzy (a tak dzieje się w obecnym systemie edukacyjnym), ale szeroko otwartego umysłu, który pyta o najgłębszy sens i znaczenie świata, ludzi i siebie, który pyta o to, co jedyne i niepodważalne, co wieczne i nieprzemijające, tworzy człowieka, któremu obce będzie uczucie nudy i nijakości życia.

To tylko niektóre drogi, na których można podprowadzić dziecko (i samego siebie) do Źródła Mocy. Moc nie bierze się z nas, ale też bez naszego wysiłku nie będzie nam dana, bo jak każdy dar, jest ona darem i zadaniem jednocześnie.

Trzeba wrócić do przywrócenia etosu pracy. W pracę, aby przyniosła ona spodziewany efekt, musi być włożony wysiłek, mozolny trud, skupienie sił i uwagi na tym, nad czym pracuję. Praca uwieńczona powodzeniem, osiągnięciem celu, spodziewanym efektem, daje poczucie radości, własnej wartości i potrzebności. Tak pojęta praca jest jak lekarstwo na to, co złudnie propaguje postmodernistyczna wizja życia, że wszystko musi być lekkie, łatwe i przyjemne, a jak coś jest trudne i bolesne, to „Apap i po bólu”. Bez pracy życie staje się tak lekkie, że ...nie do zniesienia.

Szalenie ważkie słowa... i jakoś kojarzy mi sie to z II częścią "Dziadów"...

Aniołki, a więc dziatwa kochana mówią:

"Lecz choć wszystkiego dostatek,
Dręczy nas nuda i trwoga.
Ach, mamo, dla twoich dziatek
Zamknięta do nieba droga!...

...Bo słuchajcie i zważcie u siebie,
Że według Bożego rozkazu:
Kto nie doznał goryczy ni razu,
Ten nie dozna słodyczy w niebie."

To tylko... a może aż słowa poety i trudno nie przyznać racji.

;-)

a juz było tak miło ;-)

słoneczko, wiaterek, weekend za pasem, dzieci daleko, szkoła pusciutka troszkę stęskniona

własnie sobie kawkę pachnąca zrobiłam... a tu łup dup - ponura rzeczywstość: przemoc, kary, wrząca złość :-(

matko

co jest grane?

Aby pracować naprawdę, konieczna jest asceza

ascezy nie znosę- wolę już nie pracowac ;-))

małgoś :-))

uff

bo poczułam się samotna :-)))

Trzeba wrócić do przywrócenia etosu pracy. W pracę, aby przyniosła ona spodziewany efekt, musi być włożony wysiłek, mozolny trud, skupienie sił i uwagi na tym, nad czym pracuję. Praca uwieńczona powodzeniem, osiągnięciem celu, spodziewanym efektem, daje poczucie radości, własnej wartości i potrzebności.

a ja dodałabym jeszcze wiele innych "trzeba":

trzeba być mądrym

trzeba być uczciwym

trzeba być dobrym

Moge nawet uszyć kilka transparentów i zrobic sobie tatuaz na czole...

i co z tego ...nic

Bo nie ma już etosu pracy :-(

Bo jakoś tak się dzieje, że cięzka praca nie jest warunkiem wystarczającym do osiągania sukcesów - i żadne "trzeba" tego nie zmieni

Uczymy się, modyfikujemy sowje zachowania doświadczając sukcesów i porażek.

te zachowania, które przynoszą sukces się utrwalają, a te odpowiedzialne za porażki ...zanikają

a cięzka praca przynosi stres, ból pleców, zmęczenie i frustracje - więc zanika jej etos

Stworzylismy świat, w którym idol, aktor, piosenkarz itd. za kilka sekund reklamy piwa, perfum , butów zarabia tyle co setka naukowców przez rok - więc jak ma się do tego "trzeba przywrócic etos pracy"?

nijak :-(

Marku!

Nie dziwi "Żródło Mocy", jeżeli autorką jest siostra zakonna.

Myślę, że nie retoryka najważniejsza. Jeżeli komuś nie odpowiada, może ją odgarnąć i sięgnąć do sedna.

google

mnie dziwi:-)

znalazłem z tym sformułowaniem kilkanaście stron o czarach, kilka o buddyźmie i reszta po równo: o Gwiezdnych Wojnach oraz energetyce

Niech Moc będzie z siostrą Urszulą;-)

aha

Hasłem Sympozjum było: "Aby Moc rozbrajajała przemoc" - stąd to odwołanie do Mocy pewnie.

W googlach zaś rozmaitości są.

aha:-))

 czytam to i czytam...

Poglady takie, będące przeżutymi przez zycie kompromisami zawieraja w sobie zbyt dużą dozę rezygnacji, leku i egoizmu.To ma trafic do dzieci i młodziezy, która bardzo często jest  wrażliwa i radykalna?
Nie zawsze za buntowniczą ich postawą kryje się egoizm, krnabrność, pustka .
To po prostu rozwojowe potrzeby psychiki dziecka sprawiają,że w wieku dorastania staje ono w opozycji niemal do wszystkiego co zastanie. Bez przejścia tej fazy rozwój dziecka nie będzie pełny.

Kiedy nastepuje trwała demoralizacja?
Kiedy taki zbuntowany młody człowiek  nie ma z kim porozmawiać bo jego „wychowawcy” nastawieni są tylko i wyłacznie na karanie.

 Czego nie można kochać, wobec tego człowiek staje się albo obojętny, albo nienawidzący.

 Niemozliwe?
A lubić już nie można?:-)

 Za duzo tego czarnego lub białego...wskazuje to na nieznajomośc praktyki, która pozwala dostrzec wiecej pośrednich rozwiązań.