No to na serio powiem dlaczego lubi rodziców "roszczeniowych"

1. Dlatego, że szereg roszczeń rodziców jest zasadna. Nawet jeżeli nie mogę ich spełnić dziś, to być może zrobię to jutro.

2. Dlatego, że roszczenia, pretensje, żale itp. są objawem ich zaufania do mnie. Na tej samej zasadzie atakowanie szefa przez zespół pracowników jest objawem zaufania do szefa.

3. Być może nie mogę spełnić roszczeń rodziców, ale mogę ich wysłuchać i chceć zrozumieć - mogę więc zrobić coś dobrego.

4. Kiedy widzę w oczach rodziców głęboką wdzięczność do tego co robię, jest mi smutno. Wdzięczność często oznacza zależność i lęk, że zostanie się na lodzie. Wielu rodziców ciągle musi być innym wdzięcznymi różnym ludziom, którzy im pomagają - wyobrażam sobie jakie to jest okropne. Dużo lepiej nie musieć być nikomu wdzięcznym. Postawa roszczeniowa sprawia, że rodzic nie musi czuć się nikomu wdzięczny. On bieże co mu się należy i ja się z nim zgadzam.

achaa napisałł:

Ja myśle, ze dociekanie przyczyn i proba zrozumienia mechanizmu jest zawsze potrzeba. Pozwala zapanowac nad własnymi emocjami w stosunku do takiego rodzica. Pozwala własnie nie stawiac wymagan.

Wiesz, ja się z tym zgadzam. Pod waruniem, że próba zrozumienia mechanizmu zachowania się rodzica wykorzystywana jest przez pedagoga (specjalistę od dziecka) jedynie do tego, aby zachować wobec takiego rodzica grzeczność - tj. zapanować nad własnymi emocjami i słuchać rodzica, co oczywiście jest dla rodzica wsparciem - no i oczywiście robić swoje tj. uczyć rodzica. Do uczenia rodzica i do zachowania grzeczności nie wszystkim potrzebne jest zrozumienie mechanizmów, tym bardziej, że teorie specjalistów od dzieci to najczęściej taka psychologia amatorsko-domowa. Jeżeli jednak pozwala to nauczycielowi robić swoje, to jest to jak najbardziej OK.

Już chyba mówiłem tu na tym forum o terapii systemowej - którą uczą pedagogów tu i ówdzie. Dwójka moich nauczycieli właśnie kończy podyplomowe studia w W-wie gdzie też mieli wykłady z terapii systemowej. Poprosiłem ich, aby zapytali panią, która im wykładała ten przemiot, czy widzi ona jakiekolwiek praktyczne zastosowanie wiedzy z terapii systemowej rodzin w pracy specjalisty od dziecka. Pani, po głębokim namyśle, szczerze odpowiedziała, że nie widzi. Powiedzmy sobie - użycie wiedzy z terapii systemowej rodzin (jak i każdej innej wiedzy nie związanej z rozwojem dziecka) przez specjalistę od dziecka jest wykroczeniem po za kontrakt - a więc jest działaniem nieprofesjonalnym i nieetycznym. Jednak wiedza z terapii systemowej, jak twierdzą moje nauczycielki, pozwoliła im trudne zachwania rodziców przyjmować z większym zrozumieniem i akceptacją.

Co do pracy niedyrektywnej - myśle o pracy nad kontaktem mama - dziecko.

Jak rozumiem pracujesz tak z mamami nadopiekuńczymi? Ciekawe to, bo mamy nadopiekuńcze generalnie są wyczulone na reakcje swoich dzieci i nie mają problemów z byciem niedyrektywnym. Nie sądzisz?

Ale ten sposób pracy sobie zapamiętam. Spróbuję u siebie (pewno od nowego roku). Powiem ci jak wyszło. :-)))

Wydaje mi sie, ze piszesz bardziej o rodzicu świadomym niż roszczeniowym.

Nie achaa, piszę o roszczeniowym. Trochę prowokacyjnie wywołałem temat - bo jak Polska długa i szeroka wszyscy narzekają na roszczeniowych rodziców. Takich jak z Twojego przykładu też.

Roszczeniowość rodziców wynika z ich niezrozumienia możliwości specjalistów. Moim jednak zdaniem oczekiwanie, że rodzice będą nas rozumieli przeszkadza nam w pracy. Z rodzicem, który nie rozumie jakie są nasze możliwości można skutecznie pracować, ucząc go drobnych umiejętności w pracy z dzieckiem.

Moim zdaniem nie powinniśmy zajmować się w ogóle relacją my -  rodzice, a jedynie rodzice - ich dziecko.

Na relację "my - rodzice" możemy wpływać jedynie wysoką własną kulturą osobistą (nie ocenianiem rodzica, nie podnoszeniem głosu, zachowaniem grzeczności - zawsze jakkolwiek niegrzecznie zachowuje się sam rodzic) oraz uczeniem rodzica pracy z jego dzieckiem. Zwłaszcza uczenie rodzica drobnych umiejetności w pracy z jego dzieckiem - urealnia rodzicowi rzeczywistość.

I jeszcze coś o nie stawianiu wymagań i niedyrektywności. Nie wiem czy nie zamotałem, więc wyjaśnię.

Generalnie wszelkie WYMAGANIA do rodzica (szerzej do osoby proszącej o pomoc) są tzw. wymaganiami kontraktowymi. Np. dziecko przyprowadza się na godzinę 8.00 do szkoły. Tego (i kilku innych rzeczy) trzeba od rodzica konsekwentnie wymagać. Jeżeli się nie wymaga (przymyka oko) działa się nieprofesjonalnie - szkodzi się dziecku.

Pozostałych rzeczy nie powinno się wymagać. O nie trzeba prosić. Np. o przyniesienie baloników na bal szkolny. O ile w kontrakcie nie ma wymogu pracy z dzieckiem - na co rodzic musiałby świadomie się zgodzić - to o pracę z dzieckiem w domu możemy go jedynie prosić, a nie wymagać.

Jednak procedura uczenia rodzica, którą proponuję tj. bez wymagań (bez stawiania rodzicowi wymogu pracy z dzieckiem w domu w kontrakcie) jest procedurą dyrektywną (behawioralną) bo proponuję w niej używać do motywowania rodzica sztucznych zewnętrznych wzmocnień w postaci pochwał, słów uznania itp. za pracę rodzica z dzieckiem.

Oczywiście uczyć rodzica tą procedurą można tak zachowań dyrektywnych jak i niedyrektywnych wobec jego dziecka. To tyle wyjaśnień, może nie potrzebnych... ;-)

Uf, fachowe dyskusje

Bardzo się cieszę, że czytacie...

Kilka lat temu na innym forum rozmawiałem z Karoliną. Próbowałem ją przekonać, że są w Polsce fachowcy, którzy coś potrafią i potrafią o tym rozmawiać. Karolina przekonywała mnie, że takich jako matka dziecka niestety nie spotkała. Nie miałem argumentów, bo na forach fachowo rozmawiają przede wszystkim rodzice niepełnosprawnych dzieci. Specjaliści co najwyżej pisza posty: "Ratunku! Mam takie a takie dziecko. Co mam robić poradźcie!" No i rodzice radzą.

Na forach specjalistów poziom dyskusji jest co najwyżej taki: "Kto ma elektroniczna wersję Gunzburga?" "Ja - już wysyłam" itd...

Mnie to smuci, bo oznacza, że wiedza na temat usprawniania dzieci specjalistów nie fascynuje za bardzo.

A powinna. Bo najsurowszymi egzaminatorami z tej wiedzy są dla nas rodziców rodzice niepełnosprawnych dzieci - właśnie wtedy, gdy ich o coś prosimy, powinniśmy umieć umotywować nasza prosbę. Nauczyciele często tego nie potrafią. Nie potrafią po prostu uzasadnić tez, które wygłaszają. Chcą, aby te tezy, rodzice uznalwali bez zadawania głupich pytań. My specjaliści skończyliśmy studia, a wy rodzice jesteście profanami, wiec nam należy się autorytet i zaufanie ex definitione.

Wiem, bo na szkoleniach odgrywam scenki z nauczycielami. Przychodzę do nich jako rodzic, a oni mnie o coś proszą. Muszą mi po ludzku uzasadnić prośbę, pokazać o co proszą itd...

Często toną, bo nie rozumieją tego co sami robią z dziecmi.

A potem narzekają na rodziców, że ci nie robią tego czy tamtego... :-(((

Uważam, że tematem takich fachowych rozmów jest: Jak kochać dziecko i jak kochać rodzica tego dziecka".  Ja dlatego nie rozumiem dychotomii wprowadzonej przez Fakira profesjonalizm a serce. Nie można okazywać serca bez profesjonalizmu. Takie mam przekonanie.

Wracam do pracy biurowej. Pozdrawiam wszyskich. Miłego dnia (zwłaszcza Fakir zapewne chciałby mieć dzisiaj miły dzień)

J.

- - -

Mam miły dzień.

Właśnie przed cwhilą skończył się konkurs.

Jednogłośnie, jednomyślnie, z maksem...

5 kolejnych lat będę dyrektorem z "sercem profesjonalnym" (bądź "profesjonalizmem serdecznym")...

:)))

Kilka lat temu na innym forum rozmawiałem z Karoliną. Próbowałem ją przekonać, że są w Polsce fachowcy, którzy coś potrafią i potrafią o tym rozmawiać. Karolina przekonywała mnie, że takich jako matka dziecka niestety nie spotkała. Nie miałem argumentów, bo na forach fachowo rozmawiają przede wszystkim rodzice niepełnosprawnych dzieci. Specjaliści co najwyżej pisza posty: "Ratunku! Mam takie a takie dziecko. Co mam robić poradźcie!" No i rodzice radzą.

Na forach specjalistów poziom dyskusji jest co najwyżej taki: "Kto ma elektroniczna wersję Gunzburga?" "Ja - już wysyłam" itd...

Mnie to smuci, bo oznacza, że wiedza na temat usprawniania dzieci specjalistów nie fascynuje za bardzo.

Jacku, z perspektywy lat... moja opinia bardzo się nie różni choć zdecydowanie więcej takich dyskusji mozna spotkać teraz niż wówczas. Nie wiem z czego to wynika - czy z braku fascynacji, czasu czy wiedzy? Nikogo nie oceniam - podchodze do tego z dystansem - wszak już 14 lat omawiam temat. Nadal jednak robi mi się coś.... jak czytam i wiem, że podręcznkików dla uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych zdobyć nie można, jak czytam o rodzicach, którzy nie mogą zapisać dziecka do żadnego przedszkola w okolicy, jak w szkołach masowych w dużej mierze nadal panuje spychologia...

Jest lepiej... widzę to.... ale ile jeszcze lat trzeba aby było idealnie?

Od rana myślałam kiedy wreszcie napiszesz że jesteś nadal DYREKTOREM,

Serdeczne gratulacje i pisz dalej w specjałach

Gratulacje dla Fakira

też się cieszę

Festyn integracyjny

Fakir2

jak czytam o rodzicach, którzy nie mogą zapisać dziecka do żadnego przedszkola w okolicy, jak w szkołach masowych w dużej mierze nadal panuje spychologia...

Może to marne co napiszę, ale są zamierzenia w moim mieście by zwiększyła się ilość szkół, które przyjmują do siebie dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Nie tylko jedna w mieście, ale przynajmniej jedna w każdej dzielnicy...
Mam nadzieję, że za tym nie kryją się tylko odgórne obietnice, ale rzeczywiste i autentyczne dążenie, by istniejące placówki zostały dostosowane do potrzeb dzieci o specjalnych potrzebach nie tylko urbanistycznie, ale także by rodzice i dzieci miały tu pełne oparcie wśród specjalistów.
Zadziwiający jest jednocześnie fakt, że rodzice utworzonej wcześniej na razie jedynej placówki integracyjnej są jakby temu przeciwni.. Wszak integracja bliższa miejscu zamieszkania dziecka... Czasem niewiele już rozumiem...

Karolina napisała:

Nie wiem z czego to wynika - czy z braku fascynacji, czasu czy wiedzy?

Ja myślę sobie tak. Każdy z nas, zupełnie nieświadomie, szuka sobie w życiu takiego zawodu, w którym będzie się dobrze czuł. Jacy ludzie chcą zawodowo zajmować się niepełnosprawnymi intelektualnie?

Z jednej strony, ta praca, w społecznym odbiorze, jest zajęciem wysoce szlachetnym i nobilitującym. Przecież takimi dziećmi muszą zajmować się cudowni ludzie. Mi samemu np. uszło kilka razy zapłacenie mandatu po odpowiedzi policjantowi gdzie pracuję :-))).

Tak więc do tej pracy garną się ludzie, którzy chcą, aby inni spostrzegali ich jako szlachetnych i cudownych. W swoim przekonaniu i w społecznym odbiorze za tę pracę biorą się idealiści.

Z drugiej strony, praca z dzieckiem niepełnosprawnym zazwyczaj związana jest z bardzo bezpieczną dla specjalisty relacją. W tej relacji praktycznie jest niezwykle trudno na doświadczenie jakiejś przykrości od osoby jakiej sie pomaga.

Szlachetnym zajęciem jest pomaganie dzieciom w domach dziecka, samotnym matkom, bezdomnym itp. - ale tam pomagający tym grupom potrzebującym specjaliści wystawieni są na relację trudną, wymagajacą pewnej siły charakteru. Są to zajęcia wymagające podjęcia trudnego dialogu - co nie jest konieczne w pracy z u.u. Znam trochę te środowiska i wiem, że mentalnie pracujący tam specjaliści są zupełnie inni niż pracujący z u.u. (oczywiście tamte środowiska zawodowe przyciągają ludzi z innymi problemami ze sobą ;-)   )

Moim zdaniem sama natura naszej pracy powoduje, że trafiają do niej częściej niż gdzie indziej ludzie próbujący w pracy poradzić sobie z niskim poczuciem własnej wartości, niepewni siebie, szukający emocjonalnego ciepła.

Zazwyczaj tak w życiu jest, że za pięknie deklarowanym idealizmem kryje się egoizm - chęć bycia uznanym za kogoś szczególnego, chęć należenia do klubu wybranych itp.

Ta sytuacja powoduje, że nasze środowisko ma problemy z samodzielnym myśleniem, z dialogiem, z różnicą zdań. Bo kontakt z osobomi o innych poglądach nie jest kontaktem tak łatwym jak z niepełnosprawnym dzieckiem. Bo posiadanie własnego zdania i umiejętność bronienia go, wywołuje u osób niepewnych własnej wartości lęk.

Warto myślę być świadomym własnych patologii. Ja cały czas zastanawiam się nad tym dlaczego wybrałem psychologię. Jak wiecie na psychologię idzie sporo różnej maści psycholi. Ja się zgadzam z tym zdaniem. Przynajmniej po sobie widzę, że to prawda...

Jacek!

Odważne!!!! Przyznaję interesujące!!!

Tak mi się tylko tłucze pytanie.... Jak wygląda portret psychologiczny człowieka który wystawia się na publiczny lincz?????

:))

Jak wygląda portret psychologiczny człowieka który wystawia się na publiczny lincz?????

Myślę, że to masochistyczne zaburzenie osobowości.

Osobowość masochistyczna cechuje się tendencją do samooceny, samoudręczania i karania się (poniżenie i dyskredytowanie się społeczne, autoagresja fizyczna).

Stosunki z otoczeniem społecznym:
Reakcje ekstrapunitywne - zachowanie wywołujące u otoczenia reakcje negatywne, agresywne i karzące.
Reakcje intrapunitywne - człowiek sam się karze
Odrzucanie wyrazów sympatii i życzliwości ze strony otoczenia, a angażowanie się w relacje, w których można się spodziewać odrzucenia.

Człowiek z osobowością masochistyczną często podświadomie, "bez przyczyny", prowokuje napięcia i konflikty gdyż wzmaga to napięcia emocjonalne oraz stwarza szanse rozkosznego poniżenia...

hm.... tak wlasnie myślałam:)))))

Mam ważne pytanie- prosze zajrzyjcie!

http://http://oskko.edu.pl/forum/thread.php?t=22558#FBK

Z góry dzięki!

Nela - bo

ta cała ocena zachowania jest bez pojęcia w odniesieniu do dzieci autystycznych

to że mamy takie dylematy - to efekt tego ,że prawodawca tak naprawdę nie ma zielonego pojęcia o tym, jak funkcjonują dzieci z autyzmem

gdyby miał - to nie obowiązywałaby ani ocena zachowania a przede wszystkim byłyby inne podstawy programowe (droga przez mękę dla wszystkich - realizacja podstaw programowych - z orzeczeniem o autyzmie , ale z normą intel.!)

oj

Szczerze mówiąc nie sadzę by autystyczni byli pod tym względem wyjątkowi.... generalnie z upośledzonymi jak sadzę będzi kłopot przy wprowadzaniu tych zmian.....

mundurki itp

Do Fakira

profil "specjalisty od dziecka";)

- - -

Piątek po Bożym Ciele... Dzień wolny od pracy więc oczywiste jest, że jestem w szkole...

Usiłuję objąć myślą to wszystko co się działo przez ostatnie dni i tygodnie oraz to, co się jeszcze dziać będzie... I mi nie wychodzi - zbyt szybkie tempo?!?

Tak więc tylko błysk taki, mgnienie...

- - -

Jubileusz - piękne dni dla całej społeczności! Mimo pracy, wkładu sił i stresów...

No i oczywiście problemy, obraza niektórych, wyrzut innych: dlaczego nie zaprosiliśmy VIPów? Władz? Innych dyrektorów?

Nie zaprosiliśmy - bo to miało być (i było) NASZE święto !!! Dużo dobrego się działo, wiele rozmów i doświadczeń...

Konkurs - sam fakt robienia konkursu uważam za niedobry. Albo się nadaję, albo nie... W listopadzie i grudniu pełna kontrola (po anonimach), w lutym ocena pracy a 1 czerwca konkurs do którego (by przystąpić) musiałem dać kopię - potwierdzoną urzędowo - dyplomu ukończenia studiów...

Czy - gdybym NIE MIAŁ ukończonych studiów - ktoś by miał z tego tytułu problemy? No bo wiecie, ja 15 lat jestem dyrektorem, dyplomowanego zrobiłem po drodze, podyplomówki jakieś... Czy mógłbym to robić BEZ dyplomu ?!?!?!

I komu to jest potrzebne....

- - -

Na koniec "zielona szkoła" w Kołobrzegu.

Trudne-cudowne dzieciaki.

Trudni-kochani rodzice.

Trudni-inni-kochani "ludzie szkoły".

Te sytuacje bycia razem dzień i noc są niepowtarzalne i niewyobrażalnie bogate w przeżycia.

Piękna forma integracji wszystkich - w radości i trudzie, w poczuciu upokorzenia i walki o swoje, w szczęściu i cierpieniu, bezradności i profesjonaliźmie...

Zawsze (jeśli tylko mi Bóg pozwoli) będę w tych wyjazdach brał udział - więcej przeżywam i się dowiaduję o prawdziwym życiu, niż przez miesiąc za biurkiem w "biurokratycznym szale"....

- - -

Wchodzę codziennie na SPECJAły.

By czytać, by myśleć o napisanych słowach, by je przeżyć...

I cieszę się ze wszystkich "dobrych" i będących wyrazem "myślenia o..." słów :)))

Pozdrawiam!

:)

Alexw...

Niestety - zgodziłem się zakładając, że "puszczą" to co powiem w kontekstowej całości... Niestety... Gdybym wiedział jak będzie, nie poszedłbym tam...

Szkoda też tej pani psycholog - mówiła bardzo sensownie!

No, ale cóż - dzisiaj liczy się kasa, oglądalność, medialność... Najlepiej, gdybym na wizji zabił kogoś - wtedy by to był "szoł" dla mediów...

Ale to jest przecież dawne nagranie...?

Pozdrawiam!

- - -

Możliwe, że powtórka. Rzadko oglądam telewizję.

Niestety tv często spłyca trudne problemy i wpada w tani sentymentalizm. Ale chociaż to dobre, że juz się o tym nie milczy.

Także pozdrawiam :)))

Światełko w tunelu?!?

Od 1978 roku prowadzę katechezę specjalną dla upośledzonych umysłowo w stopniu głębszym...

Uczyłem w piwnicach, potem w dusznych salkach...

Był moment, gdy sam miałem katechezę dla ponad 300 osób!!! (Oczywiście nie na jeden raz :)))))

Od 1982 roku jesteśmy w obecnej parafii - mówię o katechezie nie dla uczniów szkolnych ale dla pozostałych, w tym dorosłych...

Ustawiczna walka, przepychanki, brak zrozumienia ze strony "ludzi kościoła"... W najlepszym razie tolerowanie nas...

No i dzisiaj zostałem (dekretem arcybiskupa) powołany do... Rady Duszpasterskiej!!!!

To oznacza możliwość działania, możliwość wpływania na, oddziaływania na rzecz, przekonywania ku...

- - -

:)))))))))))))))))))))))

Dziękuję Wam :)))

Anmar, Rudan - dziękuję za ciepłe i dobre słowa :)))

Fakt, że katecheza w ośrodkach to temat osobny...

Ja się zajmuje pewną ideą, myśleniem o katechezie, treściami, zorganizowaniem i formami przekazu - mając na uwadze cały czas osoby głębiej upośledzone umysłowo...

Jak to wygląda wykonawczo - to inna sprawa...

Chętnie o tym pogadam, podzielę się tym co mam, co umiem, co potrafię...

Rudan - jestem podświetlony! Jeśli masz ochotę - odezwij się na priv'a :)))

A abp Gądecki to dobry człek - faktycznie :)))

Poznałem go również (byłem członkiem synodalnej komisji), chociaż więcej kontaktów miałem i mam z bpem Fortuniakiem (znamy się jak on jeszcze był asystentem bpa T. Ettera) czy bpem Balcerkiem (jak był proboszczem na Winogradach)...

Bp Balcerek był ostatnio u mnie na jubileuszu - koncelebrował mszę św. jubileuszową i potem był u nas w szkole na kawie i ciachu :)))

Wszystkich jednak bije na głowę ten "wariat boży" czyli bp Antoni Długosz z Częstochowy :))))))) Moi go uwielbiają!!! Ja zresztą też.....

Melanio...

Bez przesady... Dzięki za dobre słowo, ale czuję się zażenowany...

Nie robię NIC nadzwyczajnego!!! To samo robią tysiące "naszych" specjalnych...

Ale dziękuję, bo dobro słowo zawsze człekowi dodaje skrzydeł :)))))

Pozdrawiam !

- - -