- - -

Wczoraj kilka "moich" dziewczyn miało egzaminy na mianowanie...

Jedna z nich miała prezentację pięknie dokumentującą zmiany w rozwoju jednej uczennicy - serce rosło, komisja wzruszona, dziewczyna wspaniale "poszła"!

Ta uczennica miała ostatnio problemy, była w szpitalu... Płuca...

Przed chwilą telefon, że nasza mała Iza jest w stanie śmierci klinicznej... Organizm nie wytrzymał, musimy się liczyć z najgorszym...

A tak się cieszyła życiem, które dopiero zaczynała smakować...

Panie który w swoim Domu masz mieszkań wiele... Zlituj się nad nią...

- - - - -

Zagladam tu do Was, choć mało piszę.

Krzysztofie, zaczęłam czytać Twój post i juz z gratulacjami dla dziewczyn spieszyłam, kiedy....... modlić się będę za to dziewczę razem z Tobą...

[*]

Mamy kolejną świętą...

Iza zmarła wczoraj wieczorem...

[*]

Fakir2

Współczuję serdecznie i ogarniam ją swoją modlitewną pamięcią...

Dokładnie rozumię, co czujesz, bo co roku żegnamy kilkoro uczniów naszej placówki (przważnie z oddziału onkologicznego), na takie sytuacje nie da się uodpornić, nie da się podejść z dystansem. One po prostu przenikają nasze życie, bo te dzieciaki z nami rosną, rozwijają się i często niemalże przy nas umierają...

Niedawno dostaliśmy informację, że uczeń, który u nas zdał maturę, z którym cieszyliśmy się sukcesem i wierzyliśmy, że uda się pokonać wszystkie trudności, też odszedł...

Tak

Na to nie można się uodpornić, tego nie można "przepracować", tego nawet nie można zrozumieć...

Można tylko uwierzyć, że jest w tym jakiś cel (dobry), sens (wyższy), pożytek (niezbędny)...

Wiele lat temu pracowałem w Domu Pomocy Społecznej. Pamiętam śmierć 20 mieszkańców na przestrzeni dwóch-trzech miesięcy (grypa, wyjałowienie organizmu, brak odporności...)...

Od 15 lat jestem dyrektorem tej szkoły... W moim "kajecie" mam już zapisanych 26 świętych - uczniów naszej szkoły...

I nadal nie mogę przejść obojętnie...

- - - -

Dobrze, że jesteście...

[*]

Krzysztofie

bardzo mi przykro.Rozumiem, ze  nie można przejść obojetnie obok czyjejś śmierci... jest takie powiedzenie "Czas leczy rany", ale nie w tym wypadku.

Boli - z czasem jeszcze bardziej.

Współczuję :-((

Nie potrafię mówić o śmierci nic sensownego....trudne to dla mnie.

                                            Pozdrawiam

To baaaardzo trudne i jaaak boli........Trudno wyrazić słowami.......

Współczuję

A tak się cieszyła życiem, które dopiero zaczynała smakować...

Mamy kolejną świętą...

i macie Fakirze kolejną orędowniczkę u Pana Boga.

Było jej u Was dobrze a teraz jest jej jeszcze lepiej w ramionach Ojca.

A że boli? - tak musi być - bez bólu nie ma prawdziwego życia...

- - -

Dziękuję Wam.

W czwartek o 9:45 westchnijcie za jej duszę i nasz spokój...

Witam was po dłuższej nieobecności.

Zakończył się IV Międzynarodowy Turnus Rehabilitacyjno-Szkoleniowy "Neuro-Re-Edukacja" w Jantarze. Po raz kolejny wiele przeżyć, emocji, pracy i zabaw, wiele momentów pieknych ale i trudnych. Po raz czwarty czuje rozdarcie, ulgę po zakończonym zmęczeniu ale i smutek, że tak piekne chwile po raz kolejny przechodzą do historii. Około 130 niepełnosprawnych dzieciaków, niepełnosprawnych dorosłych z niesamowitymi historiami, ich rodziców, opiekunów, rodzeństwa, wolontariuszy, terapeutów....... Nie mogę jeszcze opowiadać - zrobię to na stronie stowarzyszenia Nadzwyczajne Dzieci.

Dziś osmielam się tu pisać, ponieważ o 21,30 w Radio Gdańsk będzie reportaż o nas. Zapraszam..... sama drżę co w nim się znajdzie :) Posłuchajcie

http://www.radio.gdansk.pl/?a=posluchaj

Karolino!

Cieszę się z tego, że Ci-Wam się po raz kolejny udało (nie udało tylko... jak to okreslić?!?) zrobić coś dobrego :)))

Czekam na relację zarówno Radia Gdańsk jak i na stronie Stowarzyszenia...

Co do Twego stwierdzenia, że piękne chwile przechodzą do historii - nie zgodzę się!

Każde dobro trwa w pamięci tych, którzy go zaznali. Trwa realnie, umożliwia powracanie myślą, która... gdy powróci jest "teraz"...

Wiem, że to trochę zakręcone, ale wiem, że mnie rozumiesz :))))

- - -

Westchnij jutro o 9:45 za tę moją Izę...

- - -

Pozdrawiam Cię ciągle wierząc, że zdarzy się cud wolniejszej chwili...

- - -

Byłem na pogrzebie.

Rodzina bardzo biedna, pogrzeb więc bez żadnej "ekstra oprawy".

Ludzki. Refleksyjny.

Było około 40 osób, w tym my (byłem z żoną) i nauczycielka małej...

Straszliwie rozpaczający rodzice - przytuleni do siebie, otoczeni gromadką swoich pozostałych (już tzw. "normalnych") dzieci, trwający w cierpieniu straty...

I refleksja...

Iza była dzieckiem bardzo trudnym w opiece. Wymagającym nieustannych zabiegów pielęgnacyjnych, troski i nakładów finansowych. Z pewnością - musiało tak przecież być - była źródłem kłopotów rodzinnych, kłopotów finansowych (wiem coś o tym), cierpienia i poczucia bezradności.

A rozpacz Rodziny czuwającej u Jej trumny była tak szczera i prawdziwa, tak autentyczna, że aż powalająca na kolana z szacunku...

Po raz kolejny z ogromną mocą wróciły do mnie dawne słowa jednego mądrego człowieka.

Mówił on do mnie: "...Krzysztof - biblijny hymn o miłości nie mówi tylko o miłości młodych ludzi do siebie. On jest uniwersalny! Zrozumiesz to kiedyś..."

Rozumiem...

Alino...

Nie zmuszaj mnie, bym się czerwienił...

Ty wiesz jak wygląda wielki (186 cm i 103 kg) zaczerwieniony Fakir z siwą brodą ?!?!?

Pozdrawiam :)))

Zapraszam na www.nadzwyczajne-dzieci.org.pl

Zamieściłam dość bogatą galerię zdjęć oraz notatkę podsumowującą turnus na stronie głównej ;-)

Karolino :)))

Dobra i kochana sprawa :)))

Gratulując cieszę się z tego, że wszystko "klapło" (dobrze poszło) :)))

- - - -

Pojawiła się nowa inicjatywa - wcześniej o niej nie słyszałem...

Warto się przyjrzeć co się z tego wykluje?

http://niepełnosprawne.pl

Dla mnie osobiście bibliografia pod hasłem "upośledzenie umysłowe" delikatnie mówiąc "trąci myszką"... Ale...

Ale zobaczymy :))))))))

Życzę powodzenia !!!!

Krzysztofie - dziękuję

Przerzuciłam stronę jaką podaleś. Toć to pod Twoim nosem;) z Poznania.... oj, wiele tam wszystkiego, ładna grafika... ale konkretnie? Jeszcze nie wiem... ;)

Zaciekawił mnie dział metody rehabilitacji... przy metodzie filadelfijskiej (skąd ta nazwa? ) piszą, że program może zadać tylko certyfikowany terapeuta... chyba do nich napisze, zapytać gdzie takiego znaleźć ;)

Karolino :)))

Tam jest więcej ciekawych rzeczy, sformułowań...

Przynajmniej się starają coś zrobić - i to jest dobre!

Faktem jednak jest, że troszkę ta "mysza" tam się panoszy - nie tylko w sferze bibliografii...

Pożyjemy - zobaczymy :)))

Może wystarczy jakieś niewielkie wsparcie? Wyglądają "rozwojowo" :))))

- - -

Siedzę i myślę o jednej sprawie...

Dokładniej - siedzę, patrzę na Brata i myślę...

O tym, do czego TAK NAPRAWDĘ przygotowujemy (przygotowywać powinniśmy) absolwentów naszej szkoły...?

Nie będę przytaczał tych wszystkich celów, misji, wizji itd. itp. Wszyscy też wiemy co jest w podstawie programowej. Wszyscy się z nią (generalizuję, wiem...) zgadzamy.

Jedną z podstawowych spraw jest kształtowanie, rozwijanie, budzenie - czy jak tego dalej nie nazwać - samodzielności, wspartej umiejętnościami dokonywania wyboru, wyrażania swojej woli, zgody lub nie, swego pragnienia...

To tak ogólnie, bo nie zależy mi na dyskusji na poziomie szczegółu...

No i dochodzę do sedna.

My (tzn. rodzice, nauczyciele, terapeuci, służby wszelakie...) robimy wszystko co się da, by...

Dzieciaki (młodzież, dorośli - ogólnie mówiąc "nasze SPECJAły") czasami są nawet przetrenowane... Nie mają lekkiego życia z nami. Ciągle są rozwijane, kształtowane, trenowane, ćwiczone i przygotowywane "do"...

No właśnie - do czego?

Do praktyki, do prozy życia kiedyś, w przyszłości, bardziej lub mniej odległej...

A ja mam pytanie - jaka jest ta "przyszłość", która już dla wielu przecież nadeszła i stała się teraźniejszością?

Nauczyciele mniej ją znają. Rodzice, rodzeństwo (jak ja np.) już tak.

Właśnie przeżyłem pewien wewnętrzny wstrząs. Związany z moim Bratem. Jego samodzielnością i praktyką życia codziennego ze mną.

Kilka dni temu siedzieliśmy w kilka osób i rozmawialiśmy o naszych SPECJAłach. I nagle padło stwierdzenie: "...a ja nie chcę, by xxxxx robił w domu sałatkę warzywną dla rodziny. Nikt tego nie zje a ja nie mam ochoty ani siły ani czasu na to, by nadzorować, prowadzić itd..."

Osoba której dotyczyła ta wypowiedź uczęszcza na zajęcia do czegoś w rodzaju WTZ.

Mój Brat (60 lat) też chodzi na zajęcia. Też się uczy/ćwiczy (po raz setny, tysięczny - po tylu latach kariery...) przyrządzania sałatek, pieczenia ciasta, wyrobu deserów...

I ja też nie kontynuuję tego z Nim w domu. Bo nie mam siły, czasu, ochoty... I też nikt tego nie zje...

Mam problem.

- - -

Pozdrawiam wszystkich :)

ja też...

I smutno mi z tego powodu bardzo. Bardzo.

Też mam ostatnio dużo momentów z podobnymi myślami. Wszak wakacje i moja Agata o wiele więcej czasu jest w domu, ze mną i siostrą. Ja jestem więcej w domu, Młodsza jest wie cej w domu, Agata nie chodzi na swoje zajęcia. Jesteśmy razem. I z jednej strony wciąż bym chciała nauczyć ja czegoś nowego (oczywiście pożytecznego i potrzebnego), a z drugiej patrzę na wiele z tych rzeczy, które już umie i potrafi (lepiej lub gorzej) z dziwnym przeswiadczeniem, że to jakiś pozór tylko, namiasta, udawanie...

To Agata, ale ona przecież w porównaniu z dzieciakami moimi w szkole to i tak jest po prostu super!!! No więc co z nimi? Tak nas cieszą ich zamiłowanie i chęć pracy na tych wspaniałych maszynach stolarskich i krawieckich. Tak się cieszymy z tego co juz tam robią, zrobili. Ale znów jakieś ukłucie w okolicy serca... Tak często nawet rodzice nie bardzo doceniają tę pracę i trud jaki wkładają aby zmajstrować coś z drewna czy wyhaftować serwetkę na hafciarce. 

Wszystko co piszę wydaje mi się pobieżne i nie oddaje nawet w małym procencie tego co bym chciała o tym powiedzieć. Mam od jakiegoś  czasu strasznego doła i strachy różne na różne tematy. Te myśli też nie pomagają.

No więc "jaka jest ta "przyszłość", która już dla wielu przecież nadeszła i stała się teraźniejszością?" I co możemy zrobić żeby to wszystko miało większy sens? I co zrobić żeby nie nachodziły myśli, że to może wszystko nie ma sensu, że wszystko jest źle i nie tak??... A w takim razie jak to powinno być "tak"??

Bo może za bardzo chcemy patrzeć na cel, a za mało umiemy się cieszyć samą drogą, obcowaniem z tymi dziećmi. Za bardzo troszczymy się o to co będzie, a za mało cieszymy tym co jest. I dlatego uważamy, że ciągle trzeba coś z nimi robić, stymulować rozwój itp.

'Przypatrzcie się ptakom niebieskim..."

"Jutro zatroszczy się samo o siebie".

Nie żebym namawiała do nicnierobienia, raczej do chwili odpuszczenia sobie, tylko tak - gwoli proporcji.

Fakirze, czy twój brat jest nieszczęśliwy z powodu nierobienia domowych sałatek?

spróbuję wyrazić coś, co mi od dawna chodzi po głowie, ale trudno mi to zwerbalizować

od ponad roku pracuję z dorosłymi niepełnosprawnymi, którzy korzystają z pośrednictwa pracy w tej firmie, w której ja realizuję pewien długotrwały projekt unijny

moje zajęcia to psychologiczna pomoc w przygotowaniu ludzi do podejmowania pracy (treningi, warsztaty, indywidualne porady)

to nie jest takie trudne - zdecydowana większość moich klientów to osoby doświadczone przez los w takim stopniu, że mogą pracować

czasem tylko zdarzy się ktoś, ...kogo nikt nie chce 

najczesciej dlatego, że po prostu źle wygląda - za bardzo widać, ze odstaje od normy, bo ma dziwne ruchy, poskręcane kończyny, niekontrolowaną mimikę twarzy albo niewyraźnie sie komunikuje

nawet zakłady pracy chronionej przebierają w kandydatach do pracy jak w ulęgałkach

nawet "pomocowi" fachowcy-decydenci ograniczają możliwości takich osób, z góry zakładając, ze np. szkoda kursu dla kogoś, z kogo i tak nie uda się wykształcić pracownika

a ci ludzie chcą się czuć użyteczni społecznie

nie chodzi o to, że umieją zrobić sałatkę, ale o to by ktoś ją zjadł ze smakiem...

jesteśmy społeczeństwem bardzo zacofanym w zakresie tolerancji każdegp, kto odbiega od "typowości" - albo walczymy o prawa mniejszości, albo walczymy z mniejszościami, albo udajemy że to nas wcale nie dotyczy - brak zwykłej, pogodnej akceptacji inności

myslę, sobie, że gdyby tak od maleńkości wychowywać dzieci mądrze tzn. w kontakcie z niepełnosprawnymi, ciemnoskórymi, innowiercami itp. to może kolejne pokolenia  nauczyłyby się jak współistnieć i jak ...korzystać  z kontaktów z ludźmi różniącymi sie od większości;

nie musimy im tylko wciąż pomagać - nauczmy się od nich brać,

może takie podejście poprawiłoby los "specjałów"

Piszę to z pełną świadomością, tego ile zawdzięczam komuś, kto z powodu nieuchronnie postępującej nieuleczalnej choroby, z dnia na dzień staje się coraz mniej samodzielny, ale jest piękny, pracuje, studiuje i rozsiewa wokół siebie mnóstwo śwaidomości sensu bycia :-)

Małgoś napisała "jesteśmy społeczeństwem bardzo zacofanym w zakresie tolerancji każdegp, kto odbiega od "typowości" - albo walczymy o prawa mniejszości, albo walczymy z mniejszościami, albo udajemy że to nas wcale nie dotyczy - brak zwykłej, pogodnej akceptacji inności"

Taka niuestety jest nasza rzeczywistość. Przyglądam się niejednokrotnie  ze zgrozą temu, co się dzieje w szkołach masowych. Brak zrozumienia dla inności. To wszystko co się mówiu o integracji to tylko piekne słowa. Sami nauczyciele też nie dają dobrego przykładu. Dziecko z uposledzeniem w stopniu lekkim w szkole masowej. Czy ktoś się przejmuje tym, czy ten młody człowiek się czegoś nauczy? Najważniejsze jest, żeby siedział cicho i nie -przeszkadzał. Dorosły niepełnosprawmy intelektualnie, dodatkowo zaburzenia schizofreniczne. Wyśmiewany, często popychanmy przez młodzież. Na ulicy nikt nie reaguje, mimo że to małe miasteczko i większość wie, że to CHORY CZLOWIEK. Serce boli się się na to patrzy.

anmar

nie wszędzie, nie zawsze.

Pracuję w szkole masowej z oddziałami integracyjnymi. Jak zaczynaliśmy, parę lat temu, było dużo lęku przed nieznanym, przed problemami...

Dzisiaj widzę, jak bardzo dzieci z upośledzeniem, z autyzmem i in. wyzwoliły u swych klasowych rówieśników opiekuńczość i zrozumienie.

Zaskakująca zmiana zaszła też w podejściu n-li. W czerwcu rodzic ze szkoły nierejonowej poprosił o możliwość przeniesienia dziecka z problemem do naszej szkoły. Dziecko nie ma orzeczenia,  dojdzie więc pracy nauczycielowi bez dodatkowych godzin rewalidacji. Zgodnie ze statutem zapytałam wychowawcę klasy integracyjnej o zgodę. Wiesz co usłyszałam?

"Pewnie, przecież właśnie jesteśmy po to by pomagać".

Vincia

- - -

No i znowu szlag mnie trafił...

Jestem w szkole dzisiaj (a gdzie ma być mający urlop dyrektor?) - telefon.

Dzwoni pani dyrektor jednego z podpoznańskich gimnazjów (ogólnodostępnych, "masowych" jak to niektórzy mówią...).

Ma u siebie mamę. Mama ma u niej w szkole dziecko. I ta mama chce, by to jej dziecko z tamtego gimnazjum przyszło do mnie.

???????

Jakie dziecko? Pytam grzecznie, głosem pełnym życzliwości...

No upośledzone... W jakim stopniu? Ano - znacznie upośledzone...

- - -

Złamałem długopis - ten, który trzymałem w palcach.....................

- - -

Spokojnym głosem, cedząc z wrodzoną sobie delikatnością głoski, pytam: Co to dziecko u pani robiło?

Miało nauczanie indywidualne.

Według jakiego programu?

Hmmmm.....

Która klasa? - pytam.

No, skończyło drugą... Gimnazjalną...

Ale mama chce, by chodziło do szkoły z innymi dziećmi...

Ile ma lat? - wychrypiałem...

15...........................................

- - -

Czy jak się zgłoszę WCZEŚNIEJ (tzn. przed czynem) do psychiatry, to będzie mi to policzone jako choroba zawodowa? Takie zabicie w afekcie? Z torturami?

- - -

Kasiu - jeśli dziecko "nieedukacyjne" to znaczy, że głębokie...

Jak głębokie to jakim cudem dostało "umiarkowane" ?

Zemsta frajerów...

Niezłe.....................

Kasiu...

Przyznam się, że nie rozumiem tego stwierdzenia: "...My z poziomu Poradni zakładamy, że umiarkowane to już nieedukacyjne, bo wiedza książkowa nie dla niego, a głównie zaradność społeczna i samoobsługowa..."...

Dla mnie umiarkowane (i jeszcze do pewnego momentu znaczne) jest jak najbardziej edukacyjne... Inne metody, inne "knyfy", ale...

Kasiu - jaka szkoła powiedziała, że sobie poradzi? Bo zgłupiałem... Specjalna? Jaka specjalna? Dla lekko czy dla umiarkowanych/znacznych?Czy ogólnodostępna?

Kto uczy to dziecko? Specjalista czy "zwykły" nauczyciel?

- - -

A i tak mnie szlag trafił.......

Kasiu...

Odbierz za chwilę pocztę...

:))))

dziecko "nieedukacyjne"

achaa - dzięki za twoj post, bo już myślałam, że to ja będę usprawidliwiona w prokuraturze z jakiś czyn..;-)

Zlitujcie się, jak można coś zakładać lub w materii tak delikatnej i ciągle na nowo odkrywanej prognozować na 100% .Myślę kasiu1, że wyrwało ci się coś, co tak naprawde w poradniach funkcjonuje i jest taejmnicą poliszynela. Wiem, że nie chciałaś i nie chcesz źle ale... tak właśnie poradnie sobie decyzudują. Kiedy to napisałam "Prawo do inteligencji" ? Pokuś się i odszukaj w googlach lub na stronie naszego stowarzyszenia.

Sorki ale często wg mnie poradnie i wielu wielu psychologów są bardzo "nieedukacyjnych".

Będę wraca tu jak mara nocna i będę ciągle mówić to samo  aż przybiją ostatni gwóźdź do mojej trumny.

Nikt nie ma prawa.... nie wam drodzy nauczyciele , pedagodzy, psycholodzy decydowac i torturować rodziców plakietką "dobro dziecka". Wiecie więcej? Jesteście specjalistami z krwi i kości - ? bądźcie - doradzajcie, pomagajcie! Nie decydujcie!!!!!!

Fakir - szkoda długopisu! Nie cierp za cały naród , pomagaj tym, którzy tej pomocy chcą! Ich tak za wiele. Za kazdym razem kiedy tobie nóż się w kieszeni otwiera lub łamiesz długopis, że jakieś dziecko uposledzone jest w szkole masowej (nie wiem - chyba na lekkie tak nie reagujesz tylko niżej... jednak wiesz jak łatwo sie pomylić i ...) - mnie sie otwiera, że traktujesz to zbyt emocjonalnie. Pomagasz wielu dzeciakom  super. Wielu jednak nie  i one radzą sobie gdzieś. Lepiej gorzej, w masowych w integracyjnych... są tam - bo chcą lub chce za nich ich rodzic.

Poki sie nie zwroc do ciebie o pomoc, nie masz praw krytykowac ich postepowania. Mają wolę - tak chcą.

Sorki, wiem , że masz wspaniałą placówkę - ale nie wyrabiam się (tak mam - jestem zodiakalny baran i kropka) jak nieustannie świat specjalistów ogłasza jak wie lepiej. Na turnusie i na programie NRE mam dziesiątki dzieci z róznych szkól i typów i miejscowości. Mysliscie ze czarne to czarne a białe białe?

Jasny gwint.

Przepraszam  pada i pozbyłam się wczoraj auta (konieczność) i na mysl, że muszę wyjść pozałatwiać parę spraw mnie telepie - to niechcący się tu wyładowałam ;-)

ŚCISKAM WAS WSZYSTKICH !

Widzę, że trafiłam na drażliwy temat, jestem tu nowa, oczekuję wszelikch rad, sugestii i na pewno każda będzie dla mnie cenna...

Powiem tak, badanie daje wynik stopnia rozwoju, zawsze rodzic otrzymuje pełną informację o formach realizacji kształcenia i wszystkich możliwościach i to on podejmuje decyzję....Jaka by ona nie była, szanuję ją, bo to jego dziecko.......Nie pracuję bezpośrednio z dziećmi upośledzonymi, pewnie macie swoje lepsze i gorsze doświadczenia, co do efektów pracy....Wiecie też, że są rodzice, dla których informacja o upośledzeniu nigdy nie będzie zaakceptowana......i takich też szanuję, bo nie wiem, jak ja bym w tej sytuacji zareagowała......Ale nie mogę też obiecywać rodzicom dzieci np. upośledzonych w stopniu umiarkowanym obiecywać, że jeżeli zmienią szkołę na specjalną, to ich dziecko będzie czytało i pisało, bo każde jest inne....Na pewno wiele się od Was jeszcze nauczę, piszcie......a że czasmi boli........mnie też nie jest miło, gdy ktoś podważa orzeczenia wydawane na podstwie wyników badań rzetelnie przeprowadzonych.....

achaa- w Poradni w przypadku małych dzieci nigdy nie piszemy o stopniu upośledzenia conajmniej do 5 roku życia tylko piszemy, że funkcjonuje na poziomie np. dziecka 18 miesięcznego......

Karolino, Fakirze- pracuję w masówce i w specjalnej. Dla mnie absurdem jest nawe3t "trzymanie" sziecka lekko upośledzonego w masówce.  Przecież on ginie w masie 26-30 uczniów. Nie wiem jak jest w innych szkołach, ale zauważyłam, że taki młody człowiek się uwstecznia. Kto pokusi się o pracę indywidualną znim? Pisałam już o tym, ale to tragiczne, że dla nauczycieli bajważniejsze jest, że nie przeszkadza innym. Podam przykład.  Chłopak II klasa gimnazjum. Upośledzenie w stopniu lekkim. Nie potrafi nic samodzielni9e napisać, najwyżej odwzorowuje to, co jest w książce lub na tablicy. Nauczył się siedzieć jak mysz pod miotła, bo gdy się odezwał był pytany i zbierał jedynki. Zero indywidualizacji.

Sama mam problem z moim osobisty, dzieckiem. Ma prawostrronną głuchotę. Nie dostał rewalidacji, bo mama oligofrenopedagog, niech mu sama pomoże ( słowa burmistrza) i pani dyrektor). Nie jestem surdopedagogiem. Synowi potrzebny był logopeda. Załatwiłam prywatnie logopedę i foniatrę. Bardzo często od początku tłumaczę mu ,materiał z matematyki, bo pani matematyczka nie raczy nawet powtórzyć, gdy się o coś zapyta. Stwierdziłam, że przez ten rok co został mu do ukońcZenia gimnazjum pomogę mu, a potem będę szukała szkoły dla dzieci z niedosłuchem. Na gimnazjum nie zdecydowałam się, bo musiałby być w internacie.

W ubiegłym roku szkolnym miałam nauczanie indywidualne chłopaka niewidomego upośledzonego w stopniu głębokim. Przed tem miał orzeczenie o umiarkowanym i miał rewalidację proqwwadzoną przez nauczycieli z masówki. Straszopno mnie, że chłopak ma zaburzenia psychiczne, że krzyczy, drapnie, podskakuje z niewiadomych przyczyn. Okaszało się, że chłopak ma kłopoty związane z orientacją w przestrzeni, że tak reaguje na nieznane mu środowisko. Pytałam, czy słyszeli o blindyzmach. wiecie jaką otrzymałam odpowiedż od nauczyciela, który go prowadził? Blindyzm, to jest taka stara, uszyta odmiana podpaski, którą nosiły nasze babcie! Tragedia!