POwodzenia!!!

Fakir

Dziś pierwszy dzień 3-dniowej imprezy organizowanej u Fakira.Życzę więc dużo słońca, radości i satysfakcji z wykonania taaaaaaaaaaakiej roboty dla wszystkich organizatorów.Jestem pewna, że będzie udana impreza.Ciekawa jestem czy Fakir ,,zmniejszy "się po takiej harówce-hihihi.Duża buźka dla wszystkich.Pozdrawiam i myślę, że jakoś przetrzymamy te 3 dni bez Fakira.

a ja dalej, bo i spać nie mogę - wchodzę więc na działkę Fakira

Wprawdzie Fakira nie ma  ale problemy pozostały. Mój podopieczny, pupilek ,dzisiaj miał zły dzień: atak padaczkowy otepiający i tak tępy umysł, torsje i wymioty, zapaśc i sen. Zanim jednak zasnął życzył sobie mojej obecności. To znaczy, że ufa, że wierzy iż moja bliskość jest potrzebna. A potem? Potem ciągle przerażone oczy sióstr, przygnębienie rodziców. On ma tylko nauczanie indywidualne i aż nauczanie, bo do 8 roku zycia nie miał nic. Nie wiedział, że żyją inne dzieci, bo biedni rodzice wstydzili się go pokazać. Dzisiaj po dwóch latach jedzie ze mną do przedszkola jak do drugiego domu. Teraz zajeżdżamy do szkoły i te przedszkolne dawniej dzieci już go nie odrzucają. To "wiejski " sukces.A jeszcze 2 m-ce temu włodarz gminy "nakazał" oddanie dziecka do zakładu, bo budżet gminy nie stac na nauczanie indywidualne???????!!!!!!!!!!

Rodzice zacheceni moim przykładem wyjeżdżają z nim z domu. Adrian nauczył się rozmawiać z ludźmi, już nie gryzie każdej nowo poznanej osoby. A co dalej??? Czesto o tym rozmawiam z rodzicami.Nie chcą go nigdzie posyłać a ja nie wszystko wiem, nie umiem. Chłopak rośnie, jest bardzo silny, agresywny.Czy nie bedzie ich krzywdził?????Czy pozostawiony w swoim świecie nie zamknie się. W wielkim mieście, w wielkiej szkole jest może łatwiej a w wielkiej puszczy???? Nie wiem co dalej ale nieba mu przychylam..

wisiak

Wisia!

On ma tylko nauczanie indywidualne i aż nauczanie, bo do 8 roku zycia nie miał nic. Nie wiedział, że żyją inne dzieci, bo biedni rodzice wstydzili się go pokazać. Dzisiaj po dwóch latach jedzie ze mną do przedszkola jak do drugiego domu. Teraz zajeżdżamy do szkoły i te przedszkolne dawniej dzieci już go nie odrzucają.

A ja wczoraj na basenie w Mainz widziałam grupkę niepełnosprawnych fizycznie/ psychicznie (14-18-latków). Pływali, bawili się w części basenu dla 5-6 latków i ... czuli się fantastycznie ! I byli jacyś tacy śliczni, bo pasowali ogółu wszystkich na tym basenie, nie wywoływali emocji, po prostu byli - tak, jak i wszyscy inni. Według swoich możliwości dobrali sobie "sferę działania" i po prostu czuli się dobrze. Bo też tak tu traktuje się tych ludzi, żadne z dzieci nie "gapiło się", nie śmiało, czy komentowało szeptem do drugiego, co zaobserwowało (to znam z Polski bardzo dobrze). Za to bardzo cenię ten kraj, że każdy ma tu swoje miejsce, że każdy na miarę swoich możliwości jest normalny (bo osiąga jakąś tam swoją indywidualną normę). Nie jest obiektem obserwacji, czy powodem do jakiś dyskusji, które nic nie wnoszą, poza cierpkim czy bolesnym uczuciem "wtajemniczonych", że "coś chyba nie tak". A dlaczego nie tak ? ... jest, jak jest i na to też jest miejsce - normalne, spokojne, w miarę indywidualnych możliwości - spełnione. Bardzo cieszyłam się tym widokiem. Piękny też był moment jak dziewczyna, która dodatkowo niepełnosprawna ruchowo chciała wyjść z wody, a chłopak wielgachny, sprawny fizycznie, umysłowo za to trochę mniej - pognał po jej kule, pomógł jej ów sprzęt poprawnie ustawić, poczem przyspieszył kroku w kierunku szatni, gdy nagle skojarzył, że mógłby koleżance jeszcze ten kawałek trudnej drogi po mokrej posadzce potowarzyszyć. Wrócił i asekurował koleżankę. Fajne to było. W ogóle fantastyczne jest to, że Ci ludzie po prostu z nami są na codzień, że można ich spotkać wszędzie, że są częścią społeczeństwa jak wszyscy inni, że nikt ich "nie chowa" - jakże straszliwe słowo w ogóle w kontekście człowieka ! i to człowieka, w kierunku którego musielibyśmy raczej z jeszcze większym szacunkiem spoglądać, bo dźwiga na codzień brzemię, które przez przypadek przyszło akurat jemu dźwigać i każdego dnia na nowo majstrować swoją codzienność.  

Ciekawam jak w np. Opolu na starym basenie (nie wiem czy go odnowiono i jak, jeśli w ogóle) osoba niepełnosprawna na wózku, która chciałaby popływać albo w wodzie poćwiczyć, dostała by się po tych "stu" schodkach na halę. Albo chciała do teatru Jana Kochanowskiego się wybrać ... nawet większość aptek w Opolu ma schodak, albo dwa ... I przychodni rejonowych !!! np. nasza na ulicy Licealnej ma schodów bez liku, ... do laryngologa, czy po wymianę aparatów słuchowych (po udarze słuch mojej Mamy jeszcze bardziej osłabł) też się nie dostanę - gabinet mieści się na I piętrze bez windy, w starym budownictwie tj. schody bardzo wąskie !!! czy większość osób niesłyszących/ niedosłyszących to młodzi, fizycznie sprawni ludzie, czy raczej osoby motorycznie "obciążone" ? Kurka czuję się jakbym nagle z Księżyca była ... poza tym chyba przedmiot: "Wobraźnia" przydał by się na architekturze, bo budując aptekę na parterze nie muszę budować dwóch schodków, mogę wybudować podjazd - koszty te same. Budując chodniki, mogę w miejscu przekraczania ulic zlikwidować w bardzo prosty sposób kant, nie ma wpływu na koszty ... no i w ogóle, jakby tak olej w głowie z dobrą wolą i odobiną humoru to fajnie by było ...

Pozdrawiam

trochę "rachunków"

jeśli się nie pomyliłam, to dzisiaj mamy 80 dzień SPECJA-łów.

Pozdrawiam wszystkich tu zaglądajacych.

Czytam zawsze, nie zawsze mam nastrój do wypowiedzi, nie zawsze wolno mi wypowiadać się (z tym "wolno" to zupełnie inna bajka).

Bratku

Wisiu!

witam :))

od niedawna czytuję ciekawy ( dla mnie :) ) tekst dotyczący statusu ucznia niepełnosprawnego ( sporo rozgryzała "Agabu" )

w szukaju wpisuję hasło : uczeń niepełnosprawny

Powodzenia, Fakirze!

Ciepło pozdrawiam Wszystkich!

Rzekł nam Szef.....

"nie dajcie zdechnąć Specjał-om!"

I chyba się nieźle spisaliśmy- nie? :)))

Pozdrowienia dla wszystkich czytających, piszących, sympatyzujących i dowolnych innych!!!:))

Wisiak - miło mi ciebie czytać, to ważne aby takie dzieci jak Marta miały pomoc. Szkoda, że tu nie pisze MarekN ale wiem, że i on zmienił - zmienia życie dziewczyny już 18 letniej , której nikt ni dawał szans na nic.

Rodziece potrzebują takich nauczycieli  jak wy - dobrze, że jesteście!

Wisiak = napisz więcej o tej dziewczynce, może wspolnie tu zaproponujemy jakies stymulacje. Na pewno można zrobić jeszcze wiele.

Masz rację z tym PFRON - moja kolezanka ma dziecko w podobnym stanie a musiala zamontowac takie rzeczy w łazience , że głowa mała - dziecko nie skorzuysta na 100% - ale musialo byc w ramach likwidacji barier :-(

Jestem :))))

No i kolejne SPECJAŁ-y...

Serdecznie gratuluję! Impreza, którą tak pieknie opisałeś to z pewnością niezapomniane wrażenie dla wszystkich jej uczestników.

Po takim wysiłku człowiek czuje się jak Balonik Z Którego Uszło Powietrze. 

Bardzo Szczęśliwy Balonik.

I oby to uczucie towarzyszyło nam wszystkim jak najczęściej.

Kolorowych snów!

:-)

Krzysiu...

Ty wiesz, że jesteś wielki!!!! (i nie mówię o Twoich wymiarach:)) )

Chylę czoła!

Tyle zrobiłeś

:))))

Zdjęcia wklejone !!!!

www.zss103.poznan.pl  link "Aktualności", MATP 2005

:)))))))

Sylwio !!! Das ist doch ein Wunder :)))

Zdjęcia oddają atmosferę.

Jeszcze raz gratuluję tego uśmiechu na twarzach uczestników! Sowita nagroda cię spotkała, Fakirze...

:-)

Fakirze

gratuluję. Impreza dostojna, ale najważniejsza, że przysporzyła radości dzieciom.

A teraz do Bratka - dziękuje za miłe słowa. Zaś Karolinie dziękuję za zainteresowanie Martą. Właśnie wróciłam "padnięta" z zajęć. Dzisiaj Marta była bardzo zaabsorbowana zajęciami i nawet masaż twarzy nie był dla niej "niewdzięczny". Pytasz kto zacz Marta. Dziewczynka ma 9 lat, nie mówi, nie siedzi, ma ogromne przykurcze mięśni. Każdy ruch (choć już jest lepiej) to spięcie całego ciała. Jest bardzo ambitna . Do momentu rozpoczęcia przeze mnie nauczania indywidualnego (ponad rok temu) z Martą nikt nie robił nic. I teraz bardzo muszę pracować z rodzicami, by zechcieli jej pomagać nie przez wożenie w wózku lecz ćwiczenia. Ludzie biedni, ale nauczeni brania a nie wysiłku. Zresztą nie bardzo wiedzieli jak "dawać". Udzło mi sie rozmasować jej ręce, że umie dotykać przedmiotów, zaczęła wydawać dźwięki (ja nauczyłam się rozumieć dźwięki jej ciała).

Moje usilne śpiewy, opowieści muzyczne spowodowały, że Marta wydaje śpiewny dźwięk aaaa. Ja to określam jej mową. Powoli zmieniamy go na oooooo.

Marta nie gryzie lecz rozdusza pokarm w buzi. Nie potrafi albo nie zawsze potrafi zamknąć buzię, wysuwa język bez kontroli, coraz mniej ale jednak ślini się. W ogóle jest rozkoszna, trzpiotka, kokietka, uwielbia żarty, śpiew i plastyczne zabawy(paćkanie ręką w farbie, ugniatanie masy(wielkie określenie), słuchanie śpiewu itp. Tak jak pisałam je nie jestem pedagogiem specjalnym więc o wszystkim co robię z nią dowiedziałam się z książek lub dochodzę metodą prób i błędów. Cieszę się, że Marta mnie uwielbia albowiem początkowo nie przyjmowała nikogo obcego. Rodzice na wsi wstydzą się swoich innych dzieci. A jeszcze dodam, że Marta jest śliczną, delikatną roślinką. Wiadomo, że jest upośledzona ale jest super....

Dzisiaj pierwszy raz...

Fakir

Fakirze ! a ja mam historyjkę dla Ciebie (dla innych też, przepraszam, że dla tych, co znają niemiecki, no i sorry, że nie po naszemu, ale nie mam czasu ani siły tłumaczyć).

Fakirze, Ciebie zły Kobold z pewnością ominął !

O ! a ja do Ciebie nic nie odsyłałam, tylko cosi od Jasiand i Starostwa jakiegoś tam ... Ja tak codziennie ze 6 takich informacji o zawirusionych mailach dostaję (niektóre z adresami zawierającymi nicki, imiona, skróty ludzi z Forum. Myślę, że to takie samosiejki. Ja je też nigdy nie otwieram jak są na czerwono, tylko od razo kasuję).

Pozdrowienia i miłej lektury

Die kleinen Leute von Swabeedoo

Vor langer, langer Zeit lebten kleine Leute auf der Erde.

Die meisten lebten im kleinen Dorf Swabeedoo und nannten sich Swabeedoodahs.

Sie waren sehr glücklich und liefen herum mit einem Lächeln bis hinter die Ohren und grüßten jedermann.

Was die Swabeedoodahs am meisten liebten, war, einander warme Pelzchen zu schenken.

Ein jeder trug über seiner Schulter einen Beutel, und der Beutel war gefüllt mit weichen Pelzchen. Nun ist es besonders schön, jemandem ein warmes, weiches Pelzchen zu geben:

es sagt dem anderen, er sei etwas besonderes; es ist eine Art zu sagen: „Ich mag dich!“.

Und selbstverständlich ist es sehr erfreulich, ein solches Pelzchen zu bekommen.

Wenn man dir ein Pelzchen anbietet, wenn du es nimmst und fühlst, wie warm und flaumig es an deiner Wange ist, und du es sanft und leicht in deinen Pelzbeutel zu den anderen legst, dann ist es wundervoll. Du fühlst dich anerkannt und geschätzt, wenn jemand dir ein weiches Pelzchen gibt und möchtest ihm ebenfalls etwas Schönes tun.

Die kleinen Leute von Swabeedoo gaben gerne weiche Pelzchen und bekamen gerne weiche Pelzchen, und ihr gemeinsames Leben war ohne Zweifel sehr glücklich und froh.

Außerhalb des Dorfes in einer kalten, dunklen Höhle wohnte ein großer, grüner Kobold.

Er wollte eigentlich nicht alleine wohnen und manchmal war er einsam. Er schien mit niemandem auszukommen und irgendwie mochte er es nicht, warme, weiche Pelzchen auszutauchen. Er hielt es für einen großen Unsinn.

Eines Abends ging der Kobold in das Dorf und traf einen kleinen, freundlichen Swabeedoodah. „War heute nicht ein schöner Swabeedoodah-Tag ?“, sagte die kleine Person lächelnd. „Hier, nimm ein weiches Pelzchen; dieses ist ein besonderes, ich habe es eigens für dich aufbewahrt, weil ich dich so selten sehe“.

Der Kobold schaute um sich, ob niemand anderer ihnen zuhörte. Dann legte er seinen Arm um den kleinen Swabeedoodah und flüsterte ihm ins Ohr: „Hör mal, weißt du denn nicht, dass, wenn du alle deine Pelzchen weggibst, sie dir dann an einem deiner schönen Swabeedoodah-Tage ausgehen ?“

Er bemerkte plötzlich einen erstaunten Blick und Furcht im Gesicht des kleinen Mannes und während der Kobold in den Pelzchenbeutel hineinschaute, fügte er hinzu: „Jetzt, würde ich sagen, hast du kaum mehr als 217 weiche Pelzchen übrig. Sei lieber vorsichtig mit dem Verschenken!“ Damit tappte der Kobold auf seinen großen Füßen davon und ließ einen verwirrten und unglücklichen Swabeedoodah zurück.

Der Kobold wusste, dass jeder kleiner Swabeedoodah einen unerschöpflichen Vorrat an Pelzchen besaß. Gibt man nämlich jemandem ein Pelzchen, so wird es sofort durch ein anderes ersetzt, so dass einem sein ganzes Leben lang niemals die Pelzchen ausgehen können. Doch der Kobold verließ sich auf die gutgläubige Natur der kleinen Leute und auch an etwas, das er bei sich entdeckt hatte. Er wollte herausfinden, ob es auch in den kleinen Swabeedoodahs steckt.

Auf diese Weise belog der Kobold also den kleinen Mann, kehrte zurück in seine Höhle und wartete. Es dauerte nicht lange. Der erste, der vorbeikam und den kleinen Swabeedoodah grüßte war ein guter Freund von ihm, mit dem er schon viele weiche Pelzchen ausgetauscht hatte. Dieser stellte mit Überraschung fest, dass er nur einen befremdeten Blick erhielt, als er seinem Freund ein Pelzchen gab. Dann wurde ihm empfohlen, auf seine abnehmenden Pelzchen zu achten, und sein Freund verschwand ganz schnell. Und jener Swabeedoodah bemerkte drei weiteren gegenüber noch am selben Abend: „Es tut mir leid, aber ich habe kein warmes, weiches Pelzchen für dich. Ich muss aufpassen, dass sie mir nicht ausgehen“.

Am nächsten Tag hatte sich die Neuigkeit im ganzen Dorf ausgebreitet. Jedermann hatte plötzlich begonnen, seine Pelzchen aufzuheben. Man verschenkte zwar immer noch welche, aber sehr, sehr vorsichtig. „Unterscheide !“, sagten sie.

Die kleinen Swabeedoodah begannen einander misstrauisch zu beobachten und verbargen ihre Beutel mit den Pelzchen vorsichtigerweise während der Nacht unter ihrem Bett.

Streitigkeiten brachen darüber aus, wer die meisten Pelzchen hatte und schon bald begannen die Leute, weiche Pelzchen für Sachen einzutauschen, anstatt sie einfach zu verschenken.

Der Bürgermeister von Swabeedoo stellte fest, dass die Zahl der Pelzchen begrenzt sei, rief die Pelzchen als Tauschmittel aus und schon bald zankten sich die Leute darüber, wie viel ein Mahl oder eine Übernachtung im Hause eines jeden kosten soll. Es gab sogar einige Fälle von Raub wegen der Pelzchen. An manchen dämmerigen Abenden war man draußen nicht mehr sicher; an den Abenden, an denen die Swabeedoodahs früher gern in den Park und auf den Straßen spazieren gingen und einander grüßten, um sich warme weiche Pelzchen zu schenken.

Am schlimmsten von allem – an der Gesundheit der kleinen Leute begann sich etwas zu ändern. Viele beklagten sich über Schmerzen in Schultern und Rücken und mit der Zeit befiel mehr und mehr kleine Leute die Krankheit, bekannt als Rückgraterweichung. Sie liefen gebückt umher und – in den schlimmsten Fällen – bis zum Boden gebeugt. Ihre Pelzchenbeutel schleiften auf dem Boden. Viele Leute im Dorf fingen an zu glauben, dass das Gewicht des Beutels die Ursache der Krankheit sei und, dass es besser sei, sie zu Hause einzuschließen. Binnen kurzem konnte man kaum noch einen Swabeedoo mit einem Pelzchenbeutel antreffen.

Zuerst war der Kobold mit dem Ergebnis seiner Lüge zufrieden. Er hatte herausfinden wollen, ob die kleinen Leute auch so fühlen und handeln würden wie er, wenn er selbstsüchtige Gedanken pflegte und er fühlte sich erfolgreich, so, wie die Dinge liefen. Wenn er nun in das Dorf kam, grüßte man ihn nicht länger mit einem Lächeln und bot ihm keine warmen Pelzchen an. Statt dessen starrten ihn die kleinen Leute misstrauisch an, so, wie sie auch einander anstarrten. Und ihm war es auch lieber so. Für ihn bedeutete dies, der Wirklichkeit ins Auge zu schauen: „So ist die Welt !“, pflegte er zu sagen.

Mit der Zeit ereigneten sich aber schlimmere Dinge. Vielleicht wegen der Rückgraterweichung, vielleicht auch deshalb, weil ihnen niemand ein weiches Pelzchen gab – wer weiß es ? – starben einige der kleinen Leute. Nun war alles Glück aus dem Dorf Swabeedoo verschwunden – und es betrauerte das Dahinscheiden seiner kleinen Bewohner.

Als der Kobold davon hörte, sagte er zu sich selbst: Mein Gott, ich wollte ihnen nur zeigen, wie die Welt wirklich ist. Ich habe ihnen nicht den Tod gewünscht !“.

Er überlegte, was man jetzt machen könnte, und er erdachte einen Plan. Tief in seiner Mühle hatte der Kobold eine geheime Miene von kaltem, stacheligem Gestein entdeckt. Er hatte viele Jahre damit verbracht, die stacheligen Steine aus dem Berg zu graben, denn er liebte deren kaltes und prickeliges Gefühl. Er blickte gern auf den wachsenden Haufen kalter, stacheliger Steine, im Bewusstsein, dass sie alle ihm gehörten. Er entschloss sich, sie mit den Swabeedoodahs zu teilen. So füllte er Hunderte von Säcken mit den kalten, stacheligen Steinen und nahm sie mit ins Dorf.

Als die Leute die Säcke mit den Steinen sahen, waren sie froh und nahmen sie dankbar an. Nun hatten sie wieder etwas, was sie sich schenken konnten. Das einzig unangenehme war, dass es nicht soviel Spaß machte, kalte, stachelige Steine zu verschenken, wie warme, weiche Pelzchen.

Einen stacheligen Stein zu geben war gleichsam eine Art, dem anderen die Hand zu reichen, aber nicht so sehr in Freundschaft und Liebe. Auch einen stacheligen Stein zu bekommen, war mit einem eigenartigen Gefühl verbunden. Man war nicht ganz sicher, was der Geber meinte, denn schließlich waren die Steine kalt und stachelig. Es war nett etwas vom anderen zu erhalten, aber man blieb verwirrt und mit zerstochenen Fingern zurück.

Wenn ein Swabeedoodah ein weiches, warmes Pelzchen bekam, sagte er gewöhnlich „Wow“, wenn ihm aber jemand einen kalten, stacheligen Stein reichte, gab es gewöhnlich nichts anders als ein „Ugh“!

Einige der kleinen Leute begannen wieder einander weiche, warme Pelzchen zu geben und jedes Mal, wenn ein Pelzchen geschenkt wurde, machte es den Schenkenden und den Beschenkten wirklich sehr glücklich. Vielleicht war es nur deshalb so ungewöhnlich von jemandem ein weiches, warmes Pelzchen zu erhalten, weil so viele kalte, stachelige Steine ausgetauscht wurden.

Das Schenken von Pelzchen wurde nie mehr Mode in Swabeedoo. Nur einige der kleinen Leute entdeckten, dass sie fortfahren konnten, einender warme, weiche Pelzchen zu schenken, ohne, dass ihre Vorräte ausgingen. Die Kunst, Pelzchen zu schenken, wurde nicht von vielen Leuten gepflegt. Das Misstrauen steckte tief in den Leuten von Swabeedoo. Man konnte es aus ihren Bemerkungen hören: Weiche Pelzchen ? Was steckt dahinter ?

Ich weiß niemals, ob meine weichen, warmen Pelzchen auch geschätzt werden !

Ich habe ein weiches Pelzchen gegeben und bekam dafür einen stacheligen Stein. So dumm bin ich nie wieder ! Man weiß nie wie man dran ist; jetzt ein weiches Pelzchen und im nächsten Augenblick einen stacheligen Stein. Gibst du mir keinen stacheligen Stein, dann gebe ich dir auch keinen. Okay ?

Ich möchte meinem Jungen ein weiches, warmes Pelzchen geben, aber er verdient es nicht. Manchmal frage ich mich, ob Großvater noch Pelzchen auf der Bank hat.

Wahrscheinlich wäre jeder Bürger von Swabeedoo gern zurückgekehrt zu jenen früheren Tagen, als das Schenken und Geschenkbekommen von warmen, weichen Pelzchen noch üblich war.

Manchmal dachte solch ein kleiner Mann bei sich, wie schön es doch wäre von jemandem ein weiches, warmes Pelzchen zu bekommen und in Gedanken ging er hinaus und begann jedem seine Pelzchen zu schenken, wie in alten Tagen. Aber etwas hielt ihn stets davon zurück. Gewöhnlich war es einfach dies, dass er hinausging und sah „wie die Welt wirklich war“.

(Aus der „Fundgrube zu Zeit der Freude ... „, Polewsky, Breuning ..., Düsseldorf 1983, S. 92)

Sylwio!

Piękne! A jakbym coś zrozumiała, to pewnie spodabało by mi się jeszcze bardziej:))))

To są właśnie te chwile, które pozwalają nam się wczuć w skórę naszych uczniów- do których coś mówimy, a oni pomimo najszczerszych chęci częstokroć nas nie rozumieją.....

zespół d/s Wsparcia Merytorycznego Nauczycieli

Fakirze! co to takiego?  Z niecierpliwością czekam na twój powrót z Warszawy i relację oczywiście. Cieplutko pozdrawiam wszystkich czytających specjały.

                                  Elżbieta

Bratku kiedyś napiszę w skrócie tak żeby było ładnie i dla wszystkich zrozumiale, teraz niedomagam jakoś ...

w każdym bądź razie chodzi o małe ludki zwane Swabeedoodahsami, bo mieszkają w wiosce co się tak zwie. No i te ludki są bardzo serdeczne i przyjazne dla siebie i obcych. Biegają po wiosce z ogromnycm uśmiechem od ucha do ucha, pozdrawiają się nawzajem i wymieniają się, albo lepiej dają sobie w prezencie ciepłe miękkie futerka. Podarować takie futerko, znaczy powiedzieć komuś, że jest szczególny, że się go lubi i ceni. Dostać takie futerko znaczy zostać zauważonym, docenionym, lubianym. Kiedy Swabeedoodahsy przykładają sobie takie futerko do policzka, czują jak wspaniale miękkie, puchate i ciepłe jest - czują się cudownie. Wspólne życie Swabeedoodahsów było bardzo szczęśliwe i harmonijne.

W ciemnej zimnej jaskini poza wioską żył wielki zielony gnom. W zasadzie nie chciał żyć w pojedynkę i dlatego niekiedy czuł się samotnie. Jakoś wyglądało na to, że z nikim nie umiał się zgodzić, z nikim wejść w kontakt, no i nielubiał radosnej wymiany futerek. Uważał to za wielki nonsens. I tak pewnego dnia wybrał się do wioski. Po drodze jak zwykle spotkał któregoś z małych Swabeedoodahsów, który promieniując w jego kierunku najpiękniejszym z uśmiechów wołał: Cześć ! powiedz czy nie mieliśmy dzisiaj pięknego dnia ? popatrz mam dla Ciebie piękne, miękkie futerko, najpiękniejsze ze wszystkich. Specjalnie dla Ciebie je zachowałem, bo tak rzadko Cię widzę ! Weź !

Gnom rozejrzawszy się czy nikt się im nie przysłuchuje, objął małego Swabeedoodahsa i szepnął mu do ucha: "Słuchaj no, nie wiesz, że jak tak dalej będziesz te twoje futerka rozdawał, to któregoś pięknego dnia nie zostanie Ci ani jedno ?" Gnom zauważył od razu zdziwienie na twarzy małego ludzika. I strach. Zaglądając małemu człowieczkowi do worka dodał: "Założę się, że w worku tym nie masz więcej niż 217 futerek, dlatego uważaj z tym rozdawaniem!". Tym zdaniem zakończył gnom swoją wypowiedź i odmaszerował na swoich wielkich stopach, pozostawiając zmieszanego, zdezorientowanego i nieszczęśliwego ludka samego.

Gnom wiedział, że niemożliwością jest, żeby kiedykolwiek zabrakło futerek w workach małych ludków, dopóki wymiana się odbywa. Dasz futerko - dostaniesz futerko, zapas zatem niewyczerpany. Ale gnom wykorzystał dobroduszną i łatwowierną naturę ludków, i to, co zauważył u siebie. Chciał przetestować, czy to coś, tkwi również w tych uroczych, przyjaznych stworzonkach.

No i tyle na dzisiaj ...

Pozdrowienia

Ja tylko żartowałam:)))

Noooooooooooooooooooooooo :))))))

Fakir!

Bratku....

Nie mówiłam :)))

O Twoich namiarach:)))

A na stronę Men-u zajrzę.

Lubię mieć pozbirane takie różne namiary- na wszelki wypadek:)))

Czas leci....

Tempus fugit !

to już 87 dzień :))))))
 - - -
Specjały są specjalne.... To było i jest jasne i oczywiste...
Troszkę dziwne, jak się tak patrzy z daleka, z boku...
Troszkę jakby nie z tego zabieganego, zwariowanego zawirowaniami ludzkiej myśli świata...
- - -
Dzisiejszym "imieninowcom": Dadzbogom (płci obojga), Michalinom, Michałom, Franciszkom, Gabrielom i Rafałom – aż gęsto tu od imion znaczących Aniołów – oraz przypominającym sobie fakt swojego urodzenia życzę pieknej i cudownej miłości, życzliwości ludzi, uśmiechu bliskich!!!
Życzę i Wam i sobie dni spokojnych, opromienionych ciepłem życzliwych emocji

- - -

Motto, powstałe z opowiadania przesłanego przez Sylwię:
Miej zawsze w zapasie to „Ciepłe i Puchate” którym obdarowuje się innych J

- - -
Jak to napisałem wczoraj – z nową energią uruchamiajmy niewyczerpywalne pokłady dobra !

na to wygląda

że nasz wątek "chce spaść" z pierwszej strony, więc podnoszę.

Wszystkim podnoszącym

Grażyno :)))

Wiele spraw dookola mnie - wiele.... nie pozwala mi to pisać z wami więcej i mam wyrzuty sumienia , że nie odpisuje wisiak - prosze wybacz!

Pamiętam i sie odezwe, miło mi czytać was i doladowywać akumulatorki - pozdrawiam wszystkich

miriamm....

Karolino :))

Jakiś taki "okrągły" ten post :)))