No i kolejny dzień - noc...

Jesteśmy super !!!! Jesteśmy dobrzy !!!! Jesteśmy "debest" !!!!

Może nie ?!?!?!?

No i....

żeby nie było...

- - -

Miałem spotkanie robocze - warsztaty - poświęcone wielospecjalistycznej diagnozie....

- - -

Ludzie są jeszcze duchem na wakacjach....

Albo muszę ich zwolnić....

- - -

Jeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeezu!!!!!

Kogo chesz zwalniać?

:)))

Po północy człowiek ma prawo do marzeń, nie ?

Po prostu: zrobiłem warsztaty poświęcone diagnozie. Przygotowaliśmy, obstawiliśmy się  materiałami... Przyszło 56 osób, wiedzieli o tych warsztatach od czerwca...

Poziom wypowiedzi mnie załamał, praca w grupach beeeeeee, umiejętność zebrania myśli - zerowa, kojarzenie dobijające...

- - -

Jasne, że nikogo nie zwolnię, ale pomarzyć można, nie? Zwłaszcza, że siedziałem do 18:40 przy komputerze płodząc dokumentację.... :))))

;-)

A świat jest piękny... Jest dobry... Jest cudowny...

o masz...

No coś w Twoim stylu

Amrek, miriamm9...

Jak pięknie,

no teraz...

fakir, to mnie przestraszyłeś :-|

jak to tak: Na zawsze Wasz - Fakir2 ?

Tak bez możliwości burknięcia: - Dość mam? I że niby i mój i równocześnie wszytkich? Burzliwie się robi ;-)

więc z Burzy na dobry dzień urywek:

Bo nic nie ginie, jeno(T) fale

Z tych kości tworzą dziwy nowe,

Bogacąc skarby głębinowe...

"... w pewnych dziwnych epokach potrzebny jest inny rodzaj kapłanów, zwanych poetami, dla przypominania ludziom, że jeszcze nie umarli..." - ależ to ładne !

Fakir ja też bym kawę z Tobą wypiła, ale daleko mam ...

Może i ja też,

a czy ja

jenot nie jest szekspiriacki....;-) reszta - tak :-), bez T...rzecz jasna...

ja wiem, fakir, no wiem...ech

Miriamm :)))

No i zaczynamy!!!

Sorry, Fakir

miriamm :)))

No to ja Fakirze powiem coś odwrotnego do Twojego "piania anielskiego", jak kto wcześniej rzekł ... otóż jedni nazywając Twe słowa pianiem anielskim, zastanawiają się, jak można to wytrzymać, no i pytają też tak i tu ... dla drugich, to balsam na duszę ... Często myślę tu na tym wątku o mojej mamie, której zdrowotnie bardzo się obecnie nie wiedzie (nigdy jej się szczególnie nie wiodło, ale teraz jeszcze mniej ...). I tak myśląc o niej, myślę, że jakby jej taki Fakir na drodze stanął, to byłaby teraz piękną, zdrową i radosną kobietą ... tak mniemam. Dla niej w każdym momencie słowa Fakira byłyby balsamem dla duszę, radością i nadzieją, codziennie dorzucałaby do "budowli swojego życia" jedną jasną cegiełkę ... A mój ojciec - dobry człowiek, ale pragmatyk, skąpy w słowach, konkretny bardzo, bardzo, a nawet bardzo, merytorycznie poprawny, wyważony, nieco szorstki, choć też i wesoły chłopak, ale oszczędny w słowach, uczucia pod kontrolą, żadnych wycieczek emocjonalnych, żadnego "piania anielskiego", absolutnie, nigdy - nie jego styl. I przez te wszystkie lata posmutniała mi Matulka, "zeschła się od środka" ... dlatego dla dusz subtelnych, jak i SPECJAłóW wszelkiej "maści" Fakirów potrzeba ... ! lepiej im na "łożu różanym", niż "cierniowym" sobie polegiwać, a pomyśleć, że niby Fakir i kolce i gwoździe - to jedna działka, a on tu "niejednego z krzyża zdjął/ zdejmuje  i zdejmować będzie ... i "nacierać stopy olejkiem różanym tym niechcianym, niewygodnym, nierentownym ...".

Jam z tych absolutnie wymieszanych, mogłabym z Fakirem "piać anielsko" i delektować się "słowami-ziarnami", mogłabym butnie (choć nie długo) i rozumiem tych "kolczastych", nieco oschłych, jakby czekających by skonkretyzować, uczynić merytorycznym, poważnym, tych w "gorsecie z dumy", by nie było "śmiesznie", "słabo" jakoś, "za słodko" ... to geny, no i Fakir z żoną się pewnie genetycznie "pokrewnie dobrali" ? ... czyżby "genetyka dusz" ?

Pozdrowienia

No i przepraszam, że tak osobiście, to chyba nie zawsze najmilej widziane, "osobistość" często straszy, ale u Fakira to chyba można ... ?!?

Sylwia, pięknie napisałaś o swej Matulce.. :-) Niczym moja...

Miłego wieczoru

Sylwio, Krajanko...

Trochę soli. troche pieprzu

"Trochę soli, trochę pieprzu wsypać między fiołki" - piękny pomysł ! ... no i bojowe przedsięwzięcie - tak trzymać, bo zapach fiołków mógłby nas zanadto odurzyć.

:)))

I Ty

Fakir2

a Ty się nie przejmuj i pisz, twórz ten wątek nadal. Lubię Twoje pisanie i Twoje wypowiedzi na Forum, mam nadzieję, że rozumiem doskonale to o czym piszesz i problemy, które poruszasz.
Mam nadzieję, że piszesz nie tylko dla mnie ;-)
Dowodem jest, między innymi, ten wątek.

Pozdrawiam serdecznie.

a propos ciemnej strony świata- to ja chciałam o systemie kierowania do placówek specjalnych pogadać. U Was też z tym dochodzi do takich absurdów?

Trzy historie z ostatnich trzech dni:

- 31.08. godzina 16.00- dzwoni do mnie jakaś matka i pyta na którą ma dziecko nazajutrz do szkoły przyprowadzić... No, tylko, że ja jej nie znam. Nazwiska w życiu nie słyszałam, a wszystkie dzieci do przyjęcia znam. WIęc mówię, że placówkę pomyliła, bo u nas to dziecko nie jest na liście. A ona mówi,że do urzędu złożyła wniosek i powiedzieli jej, że oczywiście skierują. No, tyle , że mnie nie powiedzieli, a ja mam listy zamknięte i ok. 10 dzieci na liście oczekujących.... Matka w płacz, za chwilę dzwoni ojciec i ta sama rozmowa...

- 30.08. - dzwoni do mnie PPP, że właśnie skierowało nam dziecko, na prośbę wydz. edukacji, jednej z gmin wiejskich. Ja, znowu, że nie mam dziecka na liście itd.......

- 2.09. - przychodzi do mnie kolejna matka pytając czy znajdzie się miejsce dla jej dziecka. Mówię- jak wyżej. Ona w płacz i mówi,że ona nie ma siły, że muszę coś zrobić i że ona stąd nie wyjdzie dopóki ktoś jej nie pomoże. Zaczynam rozmawiać- okazuje się, że przez 4 lata chodziła raz w miesiącu na zespół wczesnej interwencji w PPP. Po tych niemal 4 latach w PPP ktoś pomyślał i wreszcie się wziął za diagnozę dziecka. Wynik- autyzm wczesnodziecięcy. Tyle, że dziecko miało już 6 lat. Więc PPP dało mu orzeczenie do przedszkola specjalnego. Nie jestem w stanie pojąć dlaczego akurat do "zwykłego" specjalnego a nie do P-la dla autystycznych ( w mieście jest takich 5). Było to rok temu. Matka z dzieckiem poszła wówczas do tego p-la i dowiedziała się oczywiście, że nie ma miejsc. Orzeczenie sobie zostawili, obiecali, że dziecko przyjmą od przyszłego roku i tyle. Po roku okazało się, że miejsca nie ma. Matka dowiedziała się o tym dzień przed rozpoczęciem roku szkolnego. Kazali jej chodzić po innych przedszkolach i szukać miejsca na własną rękę. Patrzę w orzeczenie- nieaktualne oczywiście- bo było przyznane na rok. Dziecko ma 7,5 roku.... Oczywiście, wiem, że rodzice sami powinni zadbać o interesy własnego dziecka, ale cholera, naprawdę nie każdy to potrafi!!!! W końcu te procedury są nawet dla nas zawikłane i trudne, a siedzimy w tym na co dzień!!!!

Co robię w takich sytuacjach? Mówię: " proszę iść do wydz. edukacji i nie dać się wyrzucić" Jak się Urząd dowie, to pewnie mnie wyrzuci:))))

Mogę jeszcze zaproponować odpłatną pomoc przez stowarzyszenie- ale nie każdego na to stać....

Nagadałam się ale strasznie mnie to wkurza, delikatnie rzecz ujmując.

Bratku

Wracam do postu Bratka...

Bratek napisała: "...Oczywiście, wiem, że rodzice sami powinni zadbać o interesy własnego dziecka, ale cholera, naprawdę nie każdy to potrafi!!!! ..."

Racja, że to rodzice powinni dbać o....

Ale tak się składa, że nasi rodzice są jednak jakby nieco inni od tzw. "normalnych" rodziców (tzw., bo moim zdaniem normalnych ludzi nie ma wcale na tym pięknym świecie, są tylko "mieszczący się w arbitralnie wyznaczonych ramach"). Z oczywistych względów (ale nie o to teraz mi chodzi).

Za tzw. "dawnych dobrych czasów" były w szkołach organizowane "uniwersytety dla rodziców" - może ktoś pamięta?

Dzisiaj - tak uważam - trzeba, raczej nie w takiej formie, ale jednak organizować dla naszych rodziców wsparcie. I to szersze niż kiedyś...

Różnego typu. Od "uświadamiania" z czym co się je w tej naszej rzeczywistości pedagogicznej, przez pomoc w godnym "przeżyciu" tej niewątpliwej traumy jaką jest posiadanie dziecka niepełnosprawnego, aż po pomoc w sprawach życiowych... Tak! To też !!!

Wiem, że to nie jest zadanie placówki...

Ale czy to naprawdę nie powinno być zadanie... dla pedagoga specjalnego? Nauczyciela? Wychowawcy? Dyrektora w końcu?

Temat rzeka - już widzę oczyma duszy mojej te "zębiska" i "lożę szyderców", która będzie mówiła, żem głupi... Bo i racja - jestem...

Ale część mnie żyje też z drugiej strony tego lustra i wiem, że gdybym nie był kim jestem - potrzebowałbym takiej pomocy...

Ile razy tak jest (np. na nauczaniu indywidualnym), że zanim cokolwiek zacznę robic z dzieciaczkiem, to musze wiele godzin poświęcić na pracę z rodzicami? Taka jest praktyka... Nie wiem, czy często - ja jej doświadczam...

No bo w końcu: jestesmy szkołami specjalnymi TYLKO dlatego, że mamy "specjalnych" uczniów?

Jeśli możecie

miriamm...

Na gorąco - siedzę w szkole (sic!) i zawsze mam włączone forum :)))

Gdy nasz Syn miał iść do pierwszej klasy daliśmy go do klasy integracyjnej.... Sam wtedy działałem "na tym polu", to była nowość u nas - 1991 rok... Był jeden rok i przeniesliśmy go do szkoły specjalnej...

Napisałaś: "...Kiedy pracowalam w szkole zwyklej, o paradoks, nie mogłam znaleźć nauczycieli o wrażliwych sercach. Spuszczone głowy, szept poparcia na przerwie. .." - to szczera prawda.... Ale skąd się to bierze?!?!

Czasami jestem strasznie wygłupiony...

Dlatego że jestem specjalny i niewiele znam "normalnego" życia?

Co się dzieje...

Choć nie dane

Nie miriamm

OK

SPECJA-ły

Poodpowiadam hurtem:))

No to po kolei....

Marku! [dot. #729]

Niestety ja przyjąć nie mogę - arkusz organizacyjny zatwierdzony. A w nim przez dwa lata wywalczone dodatkowe 6 miejsc..... Zwiększyć ilości dzieciaków w klasach/oddziałach też nie mogę, bo.... oddziały mam 1-osobowe. Taka jest idea mojej placówki. Jeśli zwiększę jakieś dziecko straci. A może wszystkie stracą, bo OP uzna, że skoro pokazaliśmy w jednym oddziale, że niepotrzebne 1/1 to można tak zrobić we wszystkich...

Krzysiu! [dot. # 730,731]

Wiem o specjalności naszych "specjalnych" absurdów... Co nie zmienia faktu, że mnie one doprowadzają do szału. WIęc kiedy mogę podpuszczam rodziców na nasze władze:)))

Natomiast co do tego co napisałeś o rodzicach:

"Dzisiaj - tak uważam - trzeba, raczej nie w takiej formie, ale jednak organizować dla naszych rodziców wsparcie. I to szersze niż kiedyś...

Różnego typu. Od "uświadamiania" z czym co się je w tej naszej rzeczywistości pedagogicznej, przez pomoc w godnym "przeżyciu" tej niewątpliwej traumy jaką jest posiadanie dziecka niepełnosprawnego, aż po pomoc w sprawach życiowych... Tak! To też !!!

Wiem, że to nie jest zadanie placówki...

Ale czy to naprawdę nie powinno być zadanie... dla pedagoga specjalnego? Nauczyciela? Wychowawcy? Dyrektora w końcu?"

Cóż... Właściwie zgadzam, że to zadanie pedagoga. Ale co z tymi rodzicami, którzy jeszcze do niego nie dotarli? Inna sprawa, że każda wieloprofilowość pedagogiczna też musi mieć swoje granice. Nie da się pogodzić wszystkiego: dobrej efektywnej pracy z dzieckiem, wykonywania tysiąca pomocy, doszkalania się, pilotowania domowych programów terapii, współpracy z lekarzami, działań promocyjnych (bo bez nich placówka padnie) itd, itp. Nie można pogodzić, bo w końcu ucierpiu na tym dziecko. Więc może odpuśćmy pedagogom przynajmniej konieczność szczegółowej znajomości prawa i odwalania roboty za pracowników socjalnych????

Sporo o tym wszystkim myślę i dochodzę z biegiem kolejnych lat mojej pracy, coraz bardziej stanowczo do stanowiska w dużej mierze oskarżającego za stan rzeczy (sytuację takich rodziców jak Ci których opisałam powyżej) - lekarzy. To oni powinni natychmiast po diagnozie pokierować rodzicem. To oni powinni jako pierwsi przejąć odpowiedzialność za losy dziecka i jego rodziców. To oni w końcu w dużej mierze ponoszą odpowiedzialność za to w jakiej kondycji psychicznej znajdują się rodzice i czy będą w stanie zrobić coś dla dziecka. A środowisko medyczne jakoś średnio się interesuje specjalnymi.... Więc- oskarżam! Tym bardziej, że w tym kraju drabina społeczna jest taka, że to właśnie lekarz jest guru, potem długo, długo nic, potem psycholog, znowu długo, długo nic i dopiero nauczyciele i rehabilitanci.

Miriamm![#735,736]  

"Se pogadałaś" i ja się z tego cieszę. Nie, żeby było miło mi czytać o ludzkich tragediach, ale to że są ludzie którzy je zauważają, to przyznasz- musi napawac optymizmem. Dziękuję!

Do ostatniej myśli niechlubnej dot. lekarzy się dołączam. Myślałam do tej pory, że ja sama taką myśl rozwijam, że może jestem zbyt wymagająca, a chyba jednak nie ...

To oni powinni natychmiast po diagnozie pokierować rodzicem. To oni powinni jako pierwsi przejąć odpowiedzialność za losy dziecka i jego rodziców. To oni w końcu w dużej mierze ponoszą odpowiedzialność za to w jakiej kondycji psychicznej znajdują się rodzice i czy będą w stanie zrobić coś dla dziecka. A środowisko medyczne jakoś średnio się interesuje specjalnymi.... Więc- oskarżam! Tym bardziej, że w tym kraju drabina społeczna jest taka, że to właśnie lekarz jest guru, potem długo, długo nic, potem psycholog, znowu długo, długo nic i dopiero nauczyciele i rehabilitanci.

A środowisko medyczne jakoś średnio się interesuje specjalnymi...., do tych specjalnych zaliczają się też ludzie starsi, w szczególności z grupami inwalidzkimi. I tu też dorzucę cegiełkę: moja mama jest po udarze mózgu niedokrwiennym z lewostronnym niedowładem kończyn. Całe jej dotychczasowe życie nadaje się do "przemeblowania" i przeorganizowania. Starałam się i staram jak mogę nieustannie, by jej życie na nowo zorganizować i ulżyć w jej kalectwie. Pierwszego kontaktu szukałam naturalnie u lekarza rodzinnego (specjaliści mi polecili). Pani doktor zna Mamę, myślałam, że wspomoże mnie informacjami, no i duchowo ... Pani na temat, "co po udarze", jak zorganizować życie pacjenta, dokąd się udać, skąd można otrzymać jakąkolwiek formę pomocy, etc. - posiada absolutnie O ! informacji. Nic ! jakbym spytała kogoś przypadkowego na ulicy, kto jeszcze nigdy z problemem nie został skonfrontowany. Powiedziała mi na dodatek, że cytuję "niekiedy jej wstyd, że rodziny pacjentów przychodzą z większą ilością informacji niż ona posiada" - no to pięknie pomyślałam sobie ... to chyba by był jup największy czas te informacje też sobie zgromadzić, jak nie ma komputera (a w placówce, w kt. pracuje go nie ma), to może by tak przykładowo - zakupić z dziesięć zeszytów, do każdej poważniejszej "obłożnej", czy innej "specjalnej historii jeden" i te informacje (które przynoszą rodziny pacjentów, może też coś od czasu do czasu przeczytanego w prasie, książkach, etc.) sobie zapisywać ... po roku albo dwóch stałaby się prawdziwaą skarbnicą wiedzy i podporą dla pacjenta i jego rodziny. Powinno jej być wstyd i to nie niekiedy, tylko przez cały czas, dopóki sobie stanowiska pracy nie zorganizuje ! Myślę, że po studiach wyższych człowiek nie powinien tylko wiedzą fachową dysponować, ale być w stanie zorganizować sobie stanowisko pracy. A gromadzenie informacji, służenie i wspomaganie pacjenta nimi, należy niewątpliwie do lekarza. Bo czas płynie nieubłaganie szybko i często szybkie zorganizowanie pomocy, jest dla dalszego rozwoju sytuacji chorobowej niezmiernie ważne. Ileż my energii tracimy, biegając z miejsca w miejsce w poszukiwaniu informacji mogącej pomóc potrzebującej osobie, a którą moglibyśmy otrzymać w jednym, zorientowanym w temacie miejscu. Przecież przypadek mojej Mamy nie pierwszy i nie ostatni ... 

To oni w końcu w dużej mierze ponoszą odpowiedzialność za to w jakiej kondycji psychicznej znajdują się rodzice i czy będą w stanie zrobić coś dla dziecka.

Ta sama pani nie umiąc odpowiedzieć, na zdawałoby się z punktu wykonywanego przez nią zawodu - proste pytania, powiedziała - cytuję: "Pani Ojciec, jak pani sama wie też nie jest w stanie wiele Mamie pomóc, a pani na razie sobie życie gdzie indziej zorganizowała. Mama pewnie nigdy nie będzie już mogła chodzić. Najlepiej było by oddać Mamę do zakładu opiekuńczego. W książce telefonicznej napewno coś pani znajdzie". I coś takiego powiedziała mi, mimo, że opowiadałam jej, że Mama robi postępy, że umie w pozycji leżącej i siedzącej poruszać już tą wcześniej bezwładną nogą, że nauczyła się już przy pomocy wstawać i wsiadać do wózka. Pani na to: "E tam, ale muszą to napewno robić to ze dwie osoby, albo jeden silny rehabilitant, to nic nie znaczy. Myślę, że raczej nie będzie chodzić. Tym bardziej, że Mama ma na zwyrodnoine biodro i zniszczone zapaleniami żył podłydzia, a przez to 1. grupę inwalidzką już wcześniej ...

I tak, jak na początku weszłam do jej gabinetu pełna nadziei, tak wyszłam "zdeptana", "z podciętymi skrzydłami", smutna, a jednocześnie wściekła, bo bezsilna. Odebrała mi pani siłę, wypiła mi ją, odessała. Odebrałam spotkanie z nią jak akt gwałtu na mnie i a przede wszystkim na osobie mojej mamy. A mama panią lubi i ceni (tata mówi, że ona jeszcze najlepsza !). No jak tak, to nie wiem ... ale myślę, że tak nie może pozostać.

Z "gruzów" się podniosłam, mniej więcej po dwóch dniach (które mogłam efektywnie spożytkować, w dalszym organizowaniu życia mamy, dni te straciłam ...). Bardzo wiele udało mi się uregulować, najczęściej sama ... a przecież informacje mogły przyjść z jednego miejsca i całą energie mogłabym skoncentrować na organizacji pomocy. W opisanym przypadku straciłam masę czasu i siły na bieganiu za pojedynczymi szczątkami informacji, bo każdemu coś się o uszy obiło, ale nikomu nic dokładnie.

No i wypowiedzi typu, "a osoby po 60-tce i niesprawne, nie opłaci się w szczególności wspierać,  /????!!!!/ ... nie nie, ja tak nie myślę, ale wie pani, jaka jest sytuacja, wszyscy inni niestety tak myślą, dlatego jest, jak jest ... Toć to faszyzm, nic innego ... słabe, niesprawne, nierentowne ... więc po co ?

Dlatego bardzo często, w tych moich ciężkich i "walecznych" dniach myślałam o Karolinie, o Fakirze, o piszących na tym wątku, jednym słowem tych wszystkich, którzy często już u progu chwili, w której biorą swe dzieciątko w ramiona, albo spostrzegają z czasem, że rozwój dziecka jakoś "inaczej" przebiega, muszą borykać się z takimi problemami, których wcale nie musiało by być ...

I tu chciałabym Wam powiedzieć ile szacunku dla Was mam i podziwu ...

Z życzeniami dobrego "dla akumulatorów snu" żegnam ...

... i nie przepraszam, tym razem, że tak osobiście. Bo to dotyczy sytuacji w kraju, w naszym wspólnym kraju !

Oby dzień lepszy był od nocy

Przed snem chyba

Skończyłem część poprawek

Fakir

Dzięki Miriamm :)))

OP naciskają na catering - nie rozumiejąc co to znaczy karmienie sondą...(#744)

no i odjechałam

Teatrzyk Zielone OP ma zaszczyt przeprowadzić sondę: - Kto kocha catering...

ładnie podnosi poziom absurdu

dobrego dnia all

Lepiej późno niż wcale...

Dzisiaj SPECJA-ły trochę normalnie, trochę specjalnie…
Od 6:30 do teraz chwili wolnego czasu nie było...
- - -
60 dzień  !!!
- - -
Wspaniały dzień - bo stale dotykając świętości i nieskażonego niczym złym życia, ogrom dobrej pracy... Czegóż chcieć więcej ?!?!?

- - -
Wszystkim mającym imieniny: Dorocie, Heraklesowi, Herkulesowi, Herkulanowi, Justynie, Laurencjuszowi, Racisławowi, Racławowi, Racławie, Stronisławie i Wawrzyńcowi życzę dobra i radości życia !!!!
- - -
A obchodzącym dzień pamięci narodzin życzę, by nie było dla Was dni straconych !!!
- - -
Nie dajmy się zwariować !!!

Nie dajmy innym zwariować!!!

Amrek

No i nikt nie zauważył....