Jak sobie z tym radzicie? Proszę o kilka MĄDRYCH rad! NIE CHCĘ SIĘ WYPALIĆ, choć chwilami czuję, że to  może nastąpić.

Powiem w konfidencji - WYDAJE MI SIĘ, ŻE NASTĘPUJE!!!

Nie lubię tego w sobie, staram się, wymyślam, chociaż może mniej spktakularnie, ale chyba bardziej twórczo. Starsi ( no, powyżej trzydziestki...) mnie zrozumieją.

Czy istnieje coś takiego jak depresja zawodowa? .... albo jej symptomy?

a są symptomy.

Jednym z nich jest odruch wymiotny w weekendy na myśl, że się idzie w poniedziałek do pracy.

http://www.zb.eco.pl/bzb/24/wypaleni.htm

http://hrk.pl/is/is.php/5/487/

 Dla syndromu wypalenia charakterystyczne są:

- wyczerpanie emocjonalne, które przejawia się m.in. obniżonym nastrojem, niepokojem, depresją, zniechęceniem, rozczarowaniem, uczuciem bezradności i beznadziejności, a także stałym zmęczeniem i odczuwaniem różnorodnych dolegliwości somatycznych;
- depersonalizacja, która oznacza deprecjonalizowanie innych osób, obojętny, a czasem nawet wrogi stosunek do współpracowników, podwładnych, klientów; może pojawić się ogólna niechęć wobec kontaktów interpersonalnych
- poczucie braku dokonań w pracy, które przejawia się przekonaniem o bezwartościowości własnej pracy, braku kompetencji i perspektyw życiowych.
- poczucie niedoceniania i własnej przegranej.
Początkowo wypalenie kojarzono z pracą w zawodach związanych ze świadczeniem bezpośrednich usług/pomocy na rzecz innych, a więc z pielęgniarkami, nauczycielami, lekarzami, opiekunami społecznymi itp. Zaobserwowano, że wysokie wymagania emocjonalne, jakie stawiają prace tego typu, po pewnym czasie doprowadzają do pojawienia się symptomów silnego stresu. Późniejsze badania dowiodły, że na syndrom wypalenia narażeni są generalnie ludzie aktywni, niezależnie od rodzaju pracy jaka wykonują.

Wypalenie odnotowuje się głównie u ludzi młodych (adaa :-), co Ty na to?), po dwóch, trzech latach od rozpoczęcia pracy, szczególnie u tych, którzy przystępują do pracy z wysokimi, często idealistycznymi oczekiwaniami, co do roli, jaką powinna spełnić ich praca i oni sami. Szczególną uwagę warto więc zwracać na młodych, ambitnych, energicznych menadżerów i specjalistów, którzy często kosztem życia osobistego odnieśli szybki zawodowy sukces.

Przyczyny wypalenia zawodowego mogą być też związane ze środowiskiem pracy. Osoby badane najczęściej wymieniają następujące źródła stresu w pracy:
- stawianie pracownikowi zbyt wysokich wymagań (przekraczających jego możliwości);
- brak autonomii w pracy, restrykcyjna kontrola działań;
- barak motywującego systemu wynagrodzeń;
- zła komunikacja, co do celu i wagi wyznaczanych zadań;
- fatalne relacje interpersonalne i brak wsparcia społecznego.

Jak chronić wartościowych pracowników przed wypaleniem ?
Czasem łatwo jest zastąpić wypalonego pracownika nowym, ale znacznie częściej kosztuje to firmę wiele wysiłku i pieniędzy. Bardziej opłaca się "uzdrowić" pracownika (dając mu nowe zadanie, urlop, a przede wszystkim - rozmawiając z nim, by dowiedzieć się, co go zmęczyło), niż ponosić koszty rekrutacji, a następnie wdrażania "nowego" w obowiązki, bez pewności, jak ostatecznie będzie się spisywał.
Wypalenie zawodowe powoduje marnotrawstwo talentu, wiedzy i zasobów energetycznych pracownika. Pamiętajmy, że jest ono efektem trudnej sytuacji, w jakiej znalazła się osoba, a nie jej złej woli, czy lenistwa.

syndrom burnout-wypalenie

 Nie da sie poradzić w kilku mądrych radach, gdyż jest to stan psychofizyczny / a nie chwilowe zaburzenia/ charakteryzujący się zespołem objawów-bezradność, bezsilność, wyczerpanie fizyczne i emocjonalne, apatia, znużenie, utrata entuzjazmu do pracy i życia.Ważne- dotyczy przede wszystkim ludzi, którzy mają częste kontakty społeczne i pracują z ogromnym zaangażowaniem, poświęcaja swojej pracy zbyt wiele energii, zapału, a pomysły chcieliby od razu wdrażac w życie.Często- nadmierny perfekcjonizm i nietolerancja wobec własnych błędów.

Konsekwencje:

• mniejsza efektywność
• mniejsze zaangażowanie
• mniejsza jakość
• częste choroby i wysoka absencja
• niekiedy porzucanie pracy
• negatywne postawy wobec ludzi

Ma tutaj rację wiktor - ten niedzielny wieczór jest straszny!!!

Ja od 3 lat staram się - nawet z dobrym skutkiem- wyjść z tzw. wypalenia.

Mogę podpowiedzieć:

• jak najkrócej być w pracy / jednak od -do/
• zadbanie o zdrowie w sensie fizycznym i psychicznym, także duchowym / trochę zdrowo męczących zajęć,ruch na powietrzu, nowe zainteresowania , znaleźć miejsce skupienia i medytacji, cichego pobycia z samym sobą /
• treningi interpersonalne i przeciwdziałania stresowi
• więcej odpoczynku, relaksu, mniej myślenia o pracy
• konsultacje ze specjalistami
• praca zespołowa - szukanie sprzymierzeńców i osób z którymi można szczerze i serdecznie rozmawiać
• a może ponownie ustalić priorytety zawodowe - zaplanować inną ścieżke kariery, ponownie wyznaczyć cele, obowiązki i uprawnienia ?

 Najbardziej skuteczne metody to te, które nam samym pomagają, dlatego trzeba szukać i nie rezygnować w pracy nad powrotem do równowagi psychofizycznej.

Czego Ci z całego serca życzę, gdyż wiem że trudno w takim stanie w miarę zadowalająco funkcjonować.

sądzę że wypaleniu zapobiega częsta - tz kilka razy w życiu - zmiana pracy.

Amerykanin mienia ją dość często, Polak chciałby jak najrzadziej.

Gdy Ci źle, może warto pomyśleć, że czas na Ciebie nauczycielu, dyrektorze itp?

Dzieci skorzystają żegnając się ze zgorzkniałym opiekunem, opiekun zyska robiąc coś od nowa i unikając belferskiego zdziwaczenia.

Przepraszam za dosadność, ale tak na zimno - czy nie mam racji?

Masz rację. 

Amerykanie są rzeczywiście bardzo mobilni. Statystycznie 6-7 razy w ciągu zawodowego życia się przenoszą. Ale nie tylko o zmianę miejsca chodzi. Oni się też przekwalifikowują.

Trudno ich przykład bezpośrednio przenosić na polski grunt, bo mamy inne realia.  Kwestia mieszkania, utrzymania się w nowym miejscu, problem "przecięcia pępowiny" łączącej baaaaardzo dorosłe dzieci z ich rodzicami itp. Ale to przede wszystkim nasza mentalność z trudem dopuszcza takie zmiany. Choć chyba się i w Polsce pod tym względem trochę ruszyło.

A w naszej grupie zawodowej szczególnie trudno o takie odważne decyzje.

Małgosiu, my mamy takie same realia jak Amerykanie. Tylko boimy się to zauważać. Zmieniłem pracę 4 razy. Kto wie ile razy zmienię jeszcze?

Jedynie dyrektorzy w oświacie mają podobnedoświadczenia - bo stołek stabilnym nie jest za bardzo

Racja:  nasza mentalność z trudem dopuszcza takie zmiany

Marku...

Nikt z tych, którzy tu zaglądają nie jest wypalony zawodowo. To można stwierdzić.

Wszyscy szukają nowości, ciekawostek i cudownie realizują punkt, o którym pisała bogda4 - praca zespołowa - szukanie sprzymierzeńców i osób z którymi można szczerze i serdecznie rozmawiać.

Moja mentalność dopuszcza zmiany, ale realia rynku pracy ich nie dopuszczają. Poza tym szkoda byłoby opuścić to, w co włożyło się naprawdę dużo serca.

Najbardziej wypala mnie sprawdzanie zeszytów i pisanie recenzji. Już piętnasty rok.

nie spalać się na tym czego nie mozemy zmienić (np. obciete przez JST dodatki, hehehe tylko jak to zrobić?)  a skupic sie na tym co możemy zmienić, nie myslec o pracy w domu i odpoczywać czynnie...

a wiecie, ze jednym z objawów wypalenia zawodowego jest utrata ochoty na sex? - to z ostatniego szkolenia własnie o wypaleniu - oj, burzliwe było....

O, tak, nic mnie tak nie denerwuje, jak zeszyty i prace pismne, piętnasty rok mówisz - witaj w smutku, siostro!

;-)

cd.

http://www.zdrowemiasto.pl/modules.php?name=News&file=article&sid=981&alt=38

Wydaje mi się, że wypalenie zawodowe ma jeszcze jedno podłoże: jest nią pustka wewnętrzna. Wiele osób chętniej przyznaje się do nawału pracy lub użala się na zmiany strukturalne firmy niż na ból duszy. Ludzie uciekają przed problemami życiowymi szukając schronienia nie tylko w nałogach, lecz także i w pracy. Jest to oczywiście lepsze rozwiązanie, ale nie tędy droga. Życie, w którym wszystko kręci się wokół kariery i zarobków, okazuje się wcześniej czy później życiem jałowym i nie spełnionym. Każdy z nas odczuwa potrzebę transcendencji, wychodzenia poza granice własnego ja. Bez miłości czy przyjaźni, bez wiary w coś od nas większego i trwalszego, człowiek więdnie albo traci rozum. Praca i bogactwo mogą stać się środkiem, lecz nie sensem życia.
Wątpliwe też, czy tytuły i walizeczka dolarów pomogą w rozmowie kwalifikacyjnej ze świętym Piotrem :-)))

Jolu...

Pasuje tu mądra myśl:

"Szczęśliwi w pracy są tylko ci, którzy potrafią być szcześliwi poza nią"

Moja opinia o częstych zmianach pracy i mieszkania i ich skutkach.

Być może chroni przed wypaleniem. Ale z pewnością niszczy "coś" w człowieku (zwłaszcza tym małym). Znam kilkoro rdzennych zza Wielkiej Wody. Mam stały kontakt z Polakami, którzy wyjechali tam na stałe. Od czasu do czasu spotykam też takich "wędrujących" za coraz wyższymi zarobkami. Nie chciałabym się przeprowadzać, co 5-7 lat nawiązywać nowych znajomości, pozbawiać dzieci przyjaciół. Porozmawiajcie z dziećmi tych, co tak migrują :-(. Nie chciałabym szukać pomocy u psychoanalityka, bo nie mam przyjaciół czy rodziny obok siebie.

Co do wypalenia. Myślę, że każdy przechodzi mniejsze lub większe "obniżenie formy". Miałam taką sytuację, gdy obowiązków związanych ze szkołą ( i studiami podyplomowymi) było tak dużo, że nie miałam czasu na nic innego - przez 7 dni w tygodniu w domu byłam gościem. Pomogło walnięcie wszystkim na dwa dni i "złota zasada" - od soboty do niedzieli po południu nie zajmuję się szkołą, choćby nie wiem co się działo ;-). U nas w szkole jest o tyle fajnie, że mamy zgraną grupę i zawsze ktoś wyciągnie drugiego z dołka.  Gdyby nie to, pewnie poszłabym na urlop zdrowotny lub szukałabym pracy w innej szkole, na innym szczeblu, lecz w mojej okolicy na pewno :-)))).  

Ktoś kiedyś mówił mi o badaniach, że po 5 latach nauczyciel zaczyna być hmmmmmmm.... jak to grzecznie nazwać..... natomiast po 10 latach pracy jest w takim stanie , że powinien iść na obowiązkowy roczny urlop ;-)))). Ktoś wie coś więcej o tym (no bo ja już 10 rok za sobą  :-)))))))),

gigagiga...

A może przeczytałabyś "Biegnącą z wilkami" Clarissy Pinkoli Estés? Niektórym przydaje się wilczasta na rozdrożu :-)

I w ogóle, jako i zwykle, to i tak wszystko mija, nawet najdłuższa żmija, hah... -

mija_nie...gigo :-) 

pozdrawiam i świetlistego dnia, giga

(bez względu na to, czy Jola zauważy ś., czy nie)

Ag

Dziękuję wszystkim, że tak ładnie mi to do tzw. kupy zebraliście. Będę sobie czytać ten wątek, jak mi się coś powypala.

Nie powstał z tego płomienny zapał, ale trochę raźniej wiedzieć, że ma się towarzyszy w wypaleniu!!! Ale fajnie to brzmi!

A może parafraza:  "Rzuć wypalenie razem z nami"?

10 sposobow walki z wypaleniem zawodowym

1. Zacznij od sprowadzenia świata do właściwych proporcji. (zbuduj na nowo hierarchię wartości i niekoniecznie umieszczaj na pierwszym miejscu szkołę i dzieci..chyba ,że rodzone).
2. Odzyskaj rozsądek i sztukę właściwej oceny sytuacji (wcale nie musi to byś ocena opisowa i motywująca).
3. Mininalizuj konflikty, ale ich nie unikaj (Unikanie walki jest ucieczką i przyznaniem się do slabości, a Ty wcale nie jesteś słaba. Konflikt może prowadzić do rowoju, mądrze rozwiązany podniesie jakość życie i wzmocni Twoje poczucie wartości).
4. Odzyskaj wiarę w siebie ( Pozytywne myślenie zaczniej od siebie- jak inni mają Cię szanować, jeśli Ty sama się nie szanujesz? )
5. Daj sobie prawo do błędu, nie musisz być ciągle wzorem (Wcale nie musisz ciągle wychowywać, krzewić rowzwijać, kultywować, motywować, poddawać się autodiagnozie i być refleksyjnym praktykiem - chyba , że Ci to sprawia przyjemność .)
6. Pozwól sobie na lenistwo i przyjemności, niekoniecznie tylko duchowe. (Odkryj na nowo urok niedzielnych poranków, obejrzyj telenowelę, zjedz tabliczkę czekolady i nie licz kalorii).
7. Uśmiechaj się, ciesz z drobiazgów i szukaj radości (Zamiast umoralniać gimnazjalistów , pożartuj z ich bałaganiarstwa i powiedz ,że Tobie też sie zdarza, zobacz , jak pięknie skrzy się śnieg na dworze, a ten  psiak jest taki rozkoszny).
8. Uwierz w możliwość zmiany (...w najgorszym razie ignoruj chamstwo, niekompetencję i arogancję...) 
9. Poszukaj wokół siebie ludzi, ktorzy myślą tak jak TY. (różnie ich nazywają, takich, którzy czują bluesa, nadają na tych samych falach, znają Józefa, są od tej samej małpy lub... należą do OSKKO).
10. Dostrzegaj Piękno, Dobro , Milość -są obok , na wyciągnięcie ręki.

Wymyśliłam to SOBIE, 4 lata temu, gdy mi trochę życie dało w kość , a ja postanowiłam,że się nie dam. I nie dałam.

Całość pt. "Nie daj się wypalić" jest w "Nowej Szkole" 10/2001. Informację podaję, bo chcę być uczciwa wobec czasopisma , które sobie bardzo cenię .

Pozdrawiam wszystkich w dołku- one są po to, by z nich wychodzić. :-)))

Rzeczywiście...

z wątku zapamietałem tylko, że sprawdzanie zeszytów niekorzystnie może wpłynac na seks;-)

brrrr

Amrek

Jolu :-)

dziękuję, dziękuję :-) i ja pozdrawiam ciepło i Tobie również pomyślności

i nie ma sprawy , bo rozsądne przypomnienie, że nie życzy się ś. tam, gdzie oczekują merytorycznego, to człeka czasem pożytecznie oprzytomnia, hihi

zabieram się w świetliste troki, życząc all merytorycznego dnia :-)

Giga,

ciekawe Wy tu rzeczy piszecie...

przeprowadzka!!!

Coś w tym musi być - zmiana pracy i środowiska co kilka lat. Mnie okoliczności zmusiły do zmiany miejsca pracy i zamieszkania (nie wiem w jakiej to się ma hierarhii) ale są tego dobre i złe strony (jak zresztą wszystkiego). Jeśli chodzi o zmiany pracy i środowiska z jaką się to wiąże to jest ekstra! Nigdy się nie wypaliłam, a "nowe" sprawiało, ze musiałam się starać wypaść dobrze no i pokazać, że ja wieloletniodoświadczona jestem właśnie takim nauczycielem jakiego pragnie dyrektor tej szkoły. Nutka niepewności utrzymania się w nowej pracy dawała mi "kopa" do efektywniejszej pracy. No ale zmiana mieszkania to są plusy, bo przy każdej przeprowadzce stwierdzałam, ze strasznie dużo niepotrzebnych rzeczy nagromadziliśmy (co by było gdybyśmy mieszkali 50 lat w jednym miejscu !?!?!?!). A zmiana przyjaciół dla dzieci to też plusy - pomyślcie ile razy zmienialiście znajomych i co? człowiek i tak jest samotny, może liczyć tylko na siebie a rodzina jest zawsze oparciem bez względu na przyjaciół i znajomych. Zresztą pomyślcie jak się cementują przyjaźnie prawdziwe a łatwo rozpadają pseudoprzyjaźnie. Poprzez zmiany miejsca zamieszkania syn ma więcej znajomych (nie przeprowadzaliśmy się nigdy w czasie trwania jedenj szkoły).

Teraz minusy - ciągłe zakładanie ogrodu od nowa, sadzenie drzewek itp itd no i pakowanie-rozpakowywanie tobołków.

c.d.

;-)

Nie za śmiałe dyskusje?

Nareszcie wiem!

dlaczego polonistka mojego syna w liceum w ogóle nie sprawdza wypracowań. ;-))))

I wiem, dlaczego mnie to coraz trudniej przychodzi.......znaczy to sprawdzanie....

nie da się przy Was wypalić!!

Cieszę się, że wątek tak zaczął iskrzyć, ale może ktoś coś merytorycznie, bo nam się oberwie od przeciwników dygresji!!!

Chociaż dlia paddierżania razgawora.

Wypaleni wszystkich krajów łączcie się!

Każdy sposób na walkę z tym zjawiskiem jest wart wypróbowania. Poloniści coś o tym wiedzą.

Taka tam normalka!!!!

A mają ochotę??

znaczy na to "łączenie"?

: ;-)))

shino i ino :-0

shino-bue -flety, shamisen - trzy strunowa gitara

to stare japońskie instrumenty...

tak, tego będę słuchać, wczuwać się, etc...:)))