hmmm podniosę Ci

nie dostosowujesz metod i form pracy

Działa pisemna forma informacji, skierowana przez wychowawcę(pedagogga, nauczyciela przedmiotu)do rodzica TreśĆ mniej więcej taka: Z uwagi nabardzo  poważne problemy edukacyjne Pani/Pana córki uczennicy kl.........informuję, że  istnieje pilna koniecznośĆ przebadania dziecka w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej

Rodzic podpisuje i z reguły idzie  na badanie

a jesli nie pójdzie to mozna do sadu rodzinnego o wgląd w sytuację rodzinna dziecka

ale mozna tez samemu zdiagnozowac problem - powołac do tego zespół i zacząć pracowac z uczniem

czekac na opinie pp jako jedynego drogowskazu to trochę wygodnictwo

...............

Power?

a jak pójdzie a nie pokaże opinii?

;-)

Do sądu rodzinnego za brak pójścia do PPP? Ciekawa byłabym postanowienia sądu i jego uzasadnienia.

A jesli poszedł i nie pokazał?

No, może ktoś odpowie?

ale, że co?, że nie mogę jeszcze, bo wyprzedzam rzeczywistość (AnJa chyba tak to nazwał)?;-)

może rodzica przekona informacja, że np. opinia z ppp to jedyna szansa na promocję dla dziecka?

zależy od rodzica - dla niektórych to jedyny zrozumiały argument po co te badania.

moim zdaniem do objęcia pomocą pp w szkole nie wolno zmuszać-decyzja rodziców i ich wniosek

jeśli szkoła nie posiada psychologa to o jakiej pomocy psychologicznej jest mowa??, proponuje się poradnię PPP, w przedszkolach nie ma często pedagogów

indywidualizacja nauczania i zaproponowanie udziału we właściwych zajęciach to co innego

zajęcia pozalekcyjne są nadobowiązkowe

ppp może się również odbywać na wniosek szkoły ( każdego nauczyciela, który prowadzi bezpośrednio zajęcia z dzieckiem ), ale...rodzice muszą wyrazić zgodę na udzielenie dziecku pomocy

i nie musi być opinia poradni, bez niej również można pomoc p-p w szkole zorganizować, ale j.w, czyli za zgodą rodziców

:-)

#02

"nie dostosowujesz metod i form pracy"

dlaczego?

według mnie opinia nie jest niezbędna, by pracować z dzieckiem, a dostosowanie metod i form jest wręcz konieczne

rodzice mogą nie chcieć (z różnych względów), ale opinia, jak rozumiem, fachowców - jest inna, dziecko winno uzyskać wsparcie po przebadaniu. W sytuacjach skrajnych - można by do sądu zwrócić się do sądu.

Power4 - chcę dodać, że nie jestem za tym, sąd rozważam jedynie jako pewna możliwość.  

Trudno tu radzić - bo może chodzić o coś bardzo niepokojącego. Miałam jeden przypadek, że gdyby nie to, że wreszcie ojciec dzieciaka zareagował, to prawdopodobnie skierowałabym z opinią poradni sprawę do sądu. 

Dzieciak chodził bardzo nieregularnie do szkoły, rodzice oboje wykształceni i bardzo zaangażowani w wychowanie. Chłopca spotykały wszystkie możliwe grypy, przeziębienia - zawsze wszystko było odpisane, niby nadrobione. Chłopiec bardzo zdolny, coś mi jednak podpowiadało, że cała ta historia ma inny wymiar. 8 lat "gry" w to samo. Rodzice stale tylko o chorobach, chorobach i chorobach. Chłopiec będzie musiał sobie radzić w życiu dorosłym, czekała go szkoła średnia - coś nie grało. 

Nie wiedziałam, jak to ugryźć i poszłam w kierunku nieklasyfikowania, rodzice - jak zawsze - M. nadrobi, zrobi, przygotuje, a my z nim. Byłam nieugięta. Zaproponowałam poradnię, przed którą wzbraniali się, ale nóż był na gardle, więc zaczęły się wielogodzinne rozmowy z mamą, o niektórych wiem, o wielu nie - bo tajemnica. Okazało się po wywiadach, że to mama jest głęboko chora, a ani ojciec, ani tym bardziej syn tego podejrzewać nie mogli.
Byli blisko, kochali się. Choroba przejawiała się w alternatywnej wizji rzeczywistości, poczuciu zagrożenia, mama straciła wiele dzieci, macierzyństwo późne, ogromna troska o to jedyne dziecko - przecież nie chciała źle, dawała radę, ba, chciała dobra dla swego jedynaka, a jednak. Skończyło się na leczeniu i to poważnym mamy, ojciec musiał zmierzyć się z prawdziwą chorobą, syn wrócił do szkoły. Tam nie było już zjadliwych bakterii i innych niebezpieczeństw. 

Dobro dziecka bywa względne. Czułam się bezradna i nie w porządku, że ingeruję. Byłam tak zdesperowana, że gdyby tata nie dał się przekonać, to napisałabym o zbadanie sytuacji dziecka. Może nawet i bym się ośmieszyła. Nie wiem.  

a ja powiem tak

mam prawo do tego by udzielac wsparcia własnemu dziecku bez informowania o tym szkoły lub kogokolwiek

spotkałam rodziców, którzy niebo i ziemie poruszyli by dziecku zapewnic wsparcie i terapię, nie zyczyli sobie by szkoła ingerowała w te sprawy, nie informowali i nie przynosili żadnych opinii

postepy dziecka?

to, ze szkoła ich nie zauważa to nie znaczy, że ich nie ma

w przypadku niektórych dzieci etapy zdobywania poszczególnych kompetencji maja rózną hierarchie wartosci

dlatego niejednokrotnie szkoła balansuje, między paragrafami a szeroko pojętym dobrem dziecka...

Czy poradnia i lekarz albo przychodnia PPP też balansuje? Środowisko i otoczenie z miejsca zamieszkania?

Czy na podstawie obserwacji i własnego odbioru rzeczywistości w/w mogą złożyć wniosek do sądu , czy tylko na dyrektorach szkół ciążą obowiązki i odpowiedzialność za wszystko?

Często daję spokój, trudno pomagać komuś, kto nie chce lub nie potrzebuje. 

Bywa jednak, że potrzebuje i krzywdzi, ale tego nie widzi.

Dla mnie rodzic samodzielny, wiedzący, jak działać - to ideał.

Nie ma jednak rodzic monopolu na dziecko - dziecko jest autonomiczne. A my rodzice, cóż, bardzo ułomni w swojej wiedzy i umiejętnościach rodzicielskich.

Nie chcę przez to powiedzieć, że szkoła potrafi pomóc. Często nie potrafi - jakieś własnie dziwne zapasy się czasem odbywają, to nie my, to Państwo mają zrobić. Ech, trudne to. 

wniosek do sadu moze złozyc każdy

:-(

Na wielu rodziców działa wizja potencjalnej kasy. Jeżeli dziecko przejdzie diagnozę, to może dostać orzeczenie o niepełnosprawności, a rodzice dostaną dodatek pielęgnacyjny. Może poskutkuje taka zachęta?

W sąsiedniej szkole mama przez wiele lat opierała się przed przebadaniem dziecka. Dostała obietnicę od dyrektora szkoły specjalnej, że uzyska pomoc w załatwieniu orzeczenia o niepełnosprawności. Wtedy wystąpiła do wójta o odszkodowanie z tytułu nieotrzymanych dodatków przez te wszystkie lata, ponieważ nie poinformowano jej, że należą się jej pieniądze :)

Komu sąd (jakim instytucjom) może zlecić wykonanie diagnozy środowiska rodzinnego, zwłaszcza w miejscu zamieszkania?

Jakie przepisy to regulują?

Czyli szkoła może nie znać treści postanowień sądu?

Kurator może dokonać, jeśli jest już ustanowiony.

Czy szkoły są uprawnione do dokonywania wywiadu środowiskowego w miejscu zamieszkania?

Chodzi mi o pewien "spór kompetencyjny" pomiędzy szkołą ...

chyba zaproszę na konferencję panie z instytucji szwedzkich, żeby poopowiadały

oni zdaje się odbierają rodzicom  dzieci za takie coś jak niewypełnianie zaleceń szkoły czy lekarza

i co nam z tego, że tak w Szwecji?

w Chinach zabijaja się dziewczynki ...

Ty lepiej zaproś sensownych przedstawicieli polskich instytucji

skłaniam się ku opinii Aday, z tym, że lekko zmodyfikowanej:

jeśli mamy rozmawiać o tym, jak uczyć- można szukać kogoś z zagranicy - bo wydaje mi się, że u nas jakoś umiarkowanie z tym (u nich- nie wiem, ale zdaje sie, ze paru znanych autorów róznych ksiązeczek żyje:-)

jesli o tym jak organizować sytem - chyba przegląd róznych zewnętrznych rozwiązań mamy wystarczajacy i niczego nowego nie dowiemy się

na pewno wiem, ze nasze społeczeństwo nie kupi rozwiązań państwa nadopiekuńczego, zwłąszcza włażącego z buciorami w rodzinę

Warto na pewno nad tym podyskutować: które są czyje kompetencje i jak prawidłowo organizować tę współpracę aby nikt nikomu w drogę nie wchodził, aby jeden nie myślał, że drugi to zrobił itp.

Warto zapoznać się jak to jest w innych krajach i wyciągnąć wnioski co jest efektywne.

"zerojedynkowe" postawy mają to do siebie że ma się z nich zero lub jeden

nigdy nie ma nic pomiędzy i nigdy nie ma szans na dodatkowe "jeden" gdy ma się po swojej stronie "zero"

pisałem w kontekście Twojej wypowiedzi że nie warto zapraszać nikogo ze Szwecji, bo trzeba z Polski, no i że się gdzieś w Chinach zabija dziewczynki więc tym bardziej Szwecja nie;-)

--

Spróbuj spojrzeć tak: a może warto posłuchać kogoś i ze Szwecji i z Polski? Może taka wymiana kulturowa czegoś jest w stanie nauczyć kogoś? 

Jak w Dezyderacie - każdy ma swoją opowieść:-) Nawet ktoś inny niż Ty, czy, rzecz jasna, ja.

Wolałabym aby Polska niczego się od Szwcji w kwestii pomocnego państwa nie musiała za wiele uczyć. Pewnie też parę razy byłam uznana za opornego rodzica i dzięki bogu mamy system jaki mamy. Jasne, ze się mylimy (my rodzice)..... ale wolałabym aby swoje racje, instytucje przekazywały mi (rodzicowi) w sposób bardziej cywilizowany niż straszenie mnie odebraniem dziecka.

W Polsce rodzice niepełnosprawnych dzieci bywają bardzo często w niekomfortowej sytuacji o której rodzicom zdrowych dzieci nawet się nie śni. Dotyczy to całej pomocy społecznej, leczenia, pozyskiwania funduszy, zbiórki pieniędzy, szukania pomocy, egzekwowania pomocy, domagania się równouprawnienia itd... mogę wymieniać dłużej.

Nie chciałabym aby doszło do tego nadopiekuńcze państwo.

jest Karolinko spora różnica między "zobaczyć" a "promować" coś

być może wręcz odwrotnie to działa niż sądzisz

Powiedz Marku, z jakich doświadczeń skorzystaliśmy przez te lata wysłuchując zagranicznych prelegentów?

Sobie posłuchalismy i tyle. Sztuka dla sztuki.

My zyjemy tu i teraz i w polskiej rzeczywistości prawnej - brakuje nam niejednokrotnie odpowiedzi na pytania jak to jest?

Zmieniać sytuacje możemy sugerując decydentom to i owo, naciskając, przedstawiając propozycje itd.

Brakuje okazji by wyrażać oficjalnie swoje stanowisko.

co do pomysłów amerykańskich, norweskich czy szwedzkich, ba, niemieckich - posłuchać: tak, ale wybrać swoje. 

Chętnie bym tez posłuchała kogoś z naszych pracowników socjalnych, często oni są wykonawcami różnych poleceń, chętnie bym posłuchała sędziego rodzinnego z doświadczeniem, wiedzą.

z tym korzystaniem z cudzych doświadczeń jest właśnie tak jak z każdą nauką (np. na cudzych błędach). Jest tak jak w tej znanej nam historii o wielbłądzie i źródle.

z cudzych doświadczeń niektórzy korzystają, niektórzy nie. 

Przez ostatnie lata pokazaliśmy urzędnikom MEN, samorządowcom, dyrektorom stosowanie samooceny w nadzorze, zagraniczne systemy informacji oświatowej (jestem świadkiem bezpośredniej wymiany doświadczeń co do SIO między urzędnikami z USA i Polski podczas kongresu), dyrektorom pokazaliśmy inne niż polski systemy zarządzania wewnątrzszkolnego. Wielu z tego korzystało, miało swoje przemyślenia. Ja np skorzystałem, by nie mówić za innych. Ale wiem że i inni brali sporo do siebie, ba nawet zaszły spore zmiany.

Mówienie że nic nie jest interesujące, wszystko sami najlepiej wiemy, a w ogóle to nigdzie nie warto jeździć i nikogo nie warto zapraszać jest w modzie od lat, uważam że warto to zmieniać. To już wszystko co na ten temat chciałbym rzec. Nie mam  energii na jałowe tego wałkowanie dalej, bo TO właśnie jest sztuka dla sztuki.

podsumowując zatem rozszerzę treść dezyderat, którą zacytowałeś niestety fragmentarycznie:

Prawdę swą głoś spokojnie i jasno, słuchając też tego, co mówią inni: nawet głupcy i ignoranci, oni też mają swą opowieść.

:-)

zacytowałem fragmentarycznie celowo, bo nikomu "głupcami" i "ignorantami" nie mam ochoty walić po łbie; no i mam na głupców i ignorantów zaspokojone zapotrzebowanie gdy przeczytam poranną prasę

No ale ponadto ileż można odfragmentaryczniać? Może co najwyżej dopiszmy o tej miłości - że jest jak trawa;-)

hanabi: mowa jest o braku uwzględnieniu zaleceń poradni PPP lub orzeczenia/zaświadczenia lekarskiego w pracy nauczycieli, jeśli rodzice o to nie wnoszą nawet jeśli orzeczenie mają lub opinię z PPP- takie przypadki też są

odrębna grupę stanowią Ci, którzy tam nie chcą iść z różnych przyczyn

a tytuł wątku jest jaki jest

Nauczyciele przepraszają z góry, że w lekarzy "bawić się nie chcą"  i nawet nie mogą, w psychologów również nie, terapeutami też nie są-nie mają do tego kwalifikacji

Ktoś kończył właściwe studia do tego

pomóc mogą na "chybił trafił" w niektórych przypadkach