mam identyczną sytuację i to od roku (moja ucznnica jest teraz w klasie V)
Kasiek, teraz jestem  na feriach, dlatego odezwij sie do mnie w następnym tygodniu, a postaram ci się pomóc.

Na szczeście Roman nie jest decydentem w tej kwestii ;-)

Roman jest zdecydowanie przecie - ktoś jest zdecydowanie za... taki świat.

Rozumiem, że ilośc uczniów w klasie, olbrzymia szkoła i w tym jedniusieńkie dziecko z upośledzeniem umysłowym - to jest wyzwanie dla szkoły, jest to problem, jest to zagadka moralna itd...

Ponawiam, nie oceniajmy rodziców, którzy sie na szkołe specjalną nie godzą- przyczyn moze być bardzo wiele.

NIe zgadzam się z haslem - nie dla uczniów niepełnosprawnych intelektualnie w szkole masowej - tak - dla tych uczniów. Uposledzenie lekkie - spokojnie być powinno w masowej, już te głębsze jest to problem. Uważam jednak , ze mozna to organizacyjnie dopiąc, toche zajęć dodatkowych, torche wsparcia więcej niz w innym przypadku. Doceniajmy chęci tych dzieci, oceniajmy łagodnie, może więcej trzeba poświęcić uwagi rówieśnikom, którzy powielając nasze błędy obśmiewają te dzieci.

Wiem, że wielu z was stara sie pomagać tym dzieciom, szuka rozwiązań.. szkodła musi rozwiązywać problemy a nie je stwarzać

Na koniec musze zdecydowanie przesłać usmiech Romanowi - na wszelki wypadek ;-)

:-)))

myslę że..

Roman - bez przesady, są tu na forum większe autorytety w tej dziedzinie.

Dyskusja, którą podałeś jest odwieczną dyskusją wśród nauczycieli. Odwieczny problem - jaka szkoła, dla kogo, jaki problem czy, czyja odpowiedzialność.

Na szczęście wiele się zmieniło w szkołach i wiele na lepsze. Niestety -problem izolacji i pozbywania się problemu nadal istnieje i nadal wielu nauczycieli podchodzi do problemu na zasadzie - ten uczeń nie spełnia moich wymagań, nie podlega większosci, trza się go pozbyć. Nieżlwe to widać w tamtej dyskusji- w naszych tu też czasami.

Szkoła jest dla wszystkich - to nie jest problem rodzica - ze szkoła jest przeladowana, że nauczyciele są zestresowani lub mało opłacani, że nie mogą wyrobić z pracą, ze nie czują sie nia siłach lub nie czują sie wykwalifikowani. To nie jest problem dziecka i rodzica.

Szczytem głupoty jest pisanie, że do matki nie dociera, że rodzice inni się buntują a ja biedny nauczyciel nie wiem co począc z problemem. To poczytaj nauczycielu, poszukaj inni co już to przeszli, przejdź setny kurs, zrób 10 kierunek nauczania, zmień pracę - cokolwiek... Ironizuję i przesadzam.

Wiem

Robię to celowo.

Rodzic i dziecko jest poza tym problemem - rodzi i dziecko nie musi o tym wiedzieć. To problem szkoły.

Jeśli miałabym w okolicy doskonałą szkołe społeczną z piękymi wykładzinami i kolorowymi klasami, z wykształconą kadrą to bym tam dziecko zapisała,

Jeśli szkołe spewcjalną mam 30 km dalej to mój wybór czy chcę tam zapisać dziecko czy nie, czy mam siłe, czas i cokolwiek innego aby tam jeżdzić.

Jeśli mi sie podoba masowa, bo mam ją 5 min drogi stąd i jeśli tam widzę moje dziecko to nie życzę sobie aby wszyscy dookoła mi przypominali, ze ta 30km dalej jest dla nas lepsza. Ja wybrałam, moje dziecko, nasze zycie.

Wydaje mi się, ze piszę to ciągle i robie się nudna.

jedniusieńkie dziecko...

A mnie się wydaje, ze tu najbardziej biedny jest ten nauczyciel i tajk naprawdę on potzrebuje pomocy.

Jak częste stało się zakrywanie dobrem dziecka własnych problemów. Ja temu nauczycielowi wspólczuje, coś musi zrobic - 6 dzieci - to już sie kwalifikuje na klasę integracyjną, poszukać popytac, moze drugi nauczyciel. Nie mam pojęcia.

Pewnie nauczyciel liczy na to, że dla dobra dzieci on nie bedzie musial dostosowywać, szukać i się rozdwajać.. słowem...święty spokój sobie kupi. Bo z postu wynika, że on uważa, zę przerwaniem koszmoaru może być usunięcie tych dzieci z klasy.

po pierwsze co do odwagi, to hm;-)))

po drugie

współczuję tu dziecku i rodzicom- ale im to niepotrzebne. Warto miec natomiast zrozumienie dla problemu z jakim się borykają.

Nauczycielowi nie współczuję- mogł przeciez nie zostawać nauczycielem:-) Nauczyciel ma wpisane pewne rzeczy w zawod.

To tak jakbym współczuła kierowcy, ze musi jeździć zimą, bo slisko.

Tu w ogole nie o tym chyba mowa, kto ma gorzej.

Warto poszukać rozwiązań, no i warto mieć jakieś wyobrażenie, co jest naprawde DOBRE. A jesli się jest przekonanym i na czyms realnym to przekonanie opiera, że "tak jest dobrze" to trzeba dzialać :-)

Natomiast sądzę, ze dzialanie "na rzecz dobra"  jest raczej dzialaniem na rzecz dobra szkoły, nie indywidualnego dobra dziecka.

Brak jest kompleksowych rozwiązań i za wiele w tej materii zależy odniewiadomoczego...

Nauczycielowi nie współczuję- mogł przeciez nie zostawać

nauczycielem:-) Nauczyciel ma wpisane pewne rzeczy w zawod.

To tak jakbym współczuła kierowcy, ze musi jeździć zimą, bo slisko.

Asia, właśnie tak bym to ujęła, dzięki;-)

Co do odwagi, Asiu

Roman - dyskusja jest o postawach nauczycieli i szkoły- nie o postawach rodziców.

O 10 specjalizacjach nie napisałam - cały ten cytat był napisany ironicznie i specjalnie - aby pokazać, ze to nie rodzica problem.

Jacy są rodzice dobrze wiemy - wielu z nas tu pisuje o ich wymaganiach i o tym czego oczekują ze strony szkoły- piszemy tu często o tym, że rodzic wymaga zachowania i dbałości o bezpieczeństwo o poziom nauczania, o organizowanie czasu wolnego, wycieczek, zajec pozalekcyjnych i innych.

Zapominamy wówczas, ze rodzic niepełnosprawnego dziecka ma również prawo wymagać i rościć tak jak rodzice innych dizeci. Przeważnie rodzic niepełnospranwrgo dziecka i tak mniej rości niż inni. Ale to czego oczekuje często przerasta nauczycieli (rozumiem) i w związku z tym pojawia się popłoch i strach i najlepszym wyjściem jesyt pozbycie się problemu.

Nie tędy droga i to chciałam pokazać swą wypowiedzią.

Naprawdę  nie licze na wiele.

Roman, zatem jak pomóc kierowcy? Zostawić grata w rowie i rozejrzeć się za czymś lepszym? Zmienić pracodawce, zmienić prace, próbować dalej jechac?

;-)))

teraz ja się nadmę;-))

zdanie poprawnie politycznych tchórzów?

;-)))

ile się razy się tu nakłóciłam, matko

sama do szkoły specjalnej przekazałam dziecko, oberwałam za to od jednych, inni pochwalili...

szkola specjalna TO NIE JEST klęska lecz bardzo często jedyna szansa!
szkoły specjalne to dobrze zarządzane placowki z dobrymi belframi i dyrektorami.

Kurde, co jest grane?Powiedziałam w pyskowicach- "jeśli nie potrafisz napisać dobrze, co masz na mysli, nie pisz" chyba muszę tę mądrość zastosować do siebie?

po prostu protestuję przeciwko misiom, o ktorych pisze jerzyk

Ci którzy, mnie czytują to wiedzą!

Ja też nie uważam, że szkoła specjalna to kleska ani nie uważam, że szansa - szkoła specjalna to opcja - bardzo potzrebna opcja i bardzo dobra opcja w przypadku wielu, wielu dzieciaków.

Pamiętajmy o tym, ze wyglada wszystko wygląda inaczej z punktu widzenia rodzica, też to kiedyś wyłuszczałam.

Dlatego, nawet jeśli droga kiepska, samochód ledwie jedzie - wierzę, ze kierowca się łatwo nie podda.

może warto poczytać

Ośmielę się wkleić:

Możliwości i granice kształcenia integracyjnego dzieci i młodzieży

"3. Dla kogo integracja? W wielu krajach świata oferuje się dzieciom niepełnosprawnym różne, często alternatywne, formy kształcenia. W Polsce, uczniowie posiadający orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego, mogą uczęszczać do placówek specjalnych bądź do szkół i klas integracyjnych lub ogólnodostępnych. Wybór należy do rodziców i często pada właśnie na klasę integracyjną, gdyż dla wielu z nich możliwość nauki w systemie integracyjnym ich niepełnosprawnego dziecka to pierwszy krok w stronę zapewnienia mu normalnego, maksymalnie samodzielnego życia w otwartym społeczeństwie. Niestety wydaje się, iż dla pewnych grup uczniów, szczególnie z głębszymi niepełnosprawnościami tj. niewidomych, niesłyszących, autystycznych, z niepełnosprawnościami sprzężonymi oraz upośledzonych umysłowo edukacja w klasie integracyjnej nie wydaje się być faktycznie tą najlepszą formą kształcenia. Nauczyciele, pedagodzy, psychologowie, badacze oświaty (naukowcy) a także rodzice, bardzo często zwracają uwagę na fakt, że uczniowie niepełnosprawni są izolowani od zdrowych rówieśników, czasem wręcz przez nich odrzucani. Chociaż fizycznie wszyscy razem biorą udział w zajęciach lekcyjnych, a nawet pozalekcyjnych, nie dochodzi między nimi do konfliktów to jednak kontakty towarzyskie między nimi są ubogie i zupełnie obojętne. W specjalistycznej literaturze z zakresu pedagogiki taka sytuacja doczekała się nawet swojego określenia - integracji pozornej. Zdecydowanie w najgorszej sytuacji są uczniowie z niepełnosprawnością intelektualną. Im większy stopień upośledzenia umysłowego, tym słabsza w oddziale integracyjnym możliwość zaspokojenia takich potrzeb jak: sukcesu, akceptacji, bezpieczeństwa. Ciągłe porównywanie siebie do sprawnych rówieśników sprzyja tworzeniu negatywnego, gorszego obrazu własnej osoby upośledzonych uczniów, co w konsekwencji powoduje poczucie wstydu, niższości i może wywoływać zachowania społecznie nieakceptowane bądź nieadekwatne do sytuacji. Także zdobywanie nowej wiedzy razem ze zdrowymi rówieśnikami budzi wiele zastrzeżeń. "Wydaje się, że dzieci upośledzone w klasie integracyjnej tracą mnóstwo czasu i chwytają tylko okruchy wiedzy przeznaczonej dla innych dzieci" - pisze Anna Sobolewska. Niepowodzenia tych uczniów nasilają się w klasach wyższych ze względu na trudności spowodowane dużymi różnicami programowymi i możliwościami intelektualnymi. Im bardziej zaawansowany i wyższy stopień trudności szkolnych, tym większe ma nauczyciel problemy z dostosowaniem treści i metod nauczania do indywidualnych potrzeb uczniów upośledzonych, a treści z niektórych przedmiotów są dla nich całkowicie niedostępne. Wymienione powyżej aspekty negatywne nie dotyczą wszystkich uczniów niepełnosprawnych intelektualnie, ale niestety dużej ich grupy. Dlatego też niektórzy uczniowie powinni uczęszczać do placówek specjalistycznych - szkół specjalnych i tam zdobywać wiedzę i nowe umiejętności na miarę swoich indywidualnych potrzeb i predyspozycji. Jednak w dobie integracji szkoły specjalne także winny ją podejmować. Zdecydowanie wskazane jest, by, na wzór Francji, Niemiec, Hiszpanii, tworzyć szkoły specjalne tylko "z pozoru segregacyjne" - szkoły współpracujące z wybranymi szkołami ogólnodostępnymi bądź integracyjnymi, gdzie nauczyciele z obydwu szkół wspólnie (planowo, zgodnie ze skonstruowanym programem) organizują wiele spotkań, uroczystości, akcji a nawet niektóre zajęcia pozalekcyjne i lekcyjne dla wszystkich uczniów! Może to wpłynąć na mniejsze "odchodzenie" uczniów niepełnosprawnych do placówek integracyjnych oraz na ponowny wzrost znaczenia placówek specjalnych, jako tych, które także są nowoczesne i realizują integracyjne idee. "

Więcej:http://www.kuratorium.gda.pl/index.php?c=208&d=1123

Słiusznie Karolina - to jedna z opcji. Padło w tym wątku wiele mądrych przemyśleń . Pozwólcie na przemyślenia nauczyciela właśnie szkoły specjalnej. Zgadzam się , iż dziecko lekko upośledzone umysłowo mogłoby spokojnie kntynuować naukę w szkole masowej , ale ..... No właśnie to ale. Kiedy otrzymujemy dziecko , które nie czyta / a jest np. w V klasie lub np. Gimnazjum / my sprawdzamy jego pecepcję słuchową , wzrokową , koordynację itd . i wszystko leży zqaczynamy pracę . Okazuje się , iż intensywność tych naszych fdziałań przynosi efekty i wtedy idziemy z dzieckiem dalej . A mama mówi : bo pani tam kazała się uczyć czytanek....Ludzie jakich vczytanek , to biedne dziecko uczyło się na pamięć . Przychodzi nowe dziecko a my je bierzemy albo do jakiegoś przeglądu artystycznego , albo innych zajęć , a dziecko na to ....ja nigdy w tamtej szkole w niczym nie występowałem . Zwróćcie uwagę , iż wszystkie występy , akademie kto obskakuje?Najlepsi uczniowie , a nie ci nasi , którzy mają problem z nauczeniem się czegoś na pamięć albo mają wady wymowy .

Coś w tym wszystkim szwankuje , ostatnio rekwalifikowaliśmy dzieci do masówek , byliśmy dumni , że kilka lat pracy przyniosło efekty / upośledzenie wynikało najprawdopodobniej z przyczyn środowiskowych / i co ???? Dzieci na nowo przeżywają tam koszmar , nie dość , że muszą w większości sami uzupełnić różnice programowe ,to jeszcze same muszą uczyć się nowych rzeczy . I z naszych najlepszych znów tam są tymi w ostatniej ławce

To nie jest tylko pewna kwestia zmian organizacyjnych w szkole , to zmiana stylu pracy naszych koleżanek i kolegów .Jeżeli dziecko będzie tam widziało , że jest dowartościowane to ok , oby było szczęśliwe i widziało w szkole sens swojego pobytu

Znam opracowania z tej strony, myslę, ze są bardzo dobre.

Boję się, ze nasza dyskusja przerodzi się ponownie w jakąs walkę - szkoły masowe dobre a specjalne złe nie jest to moją intencją ani zamiarem

Moja obawa jest jednak taka, iż za każdym razem kiedy jakiś nauczyciel przyzna na forum , że ma problem z uczniem niepełnosprawnym intelektualnie zaraz podnosci się temat - upośledzeni do szkól specjalnych, wypowiadamy się czasem tak stanowczo i z taką pewnością siebie, iż jestem tym lekko przerażona.

Nie o to chodzi, nie o to nawołuję. Chciałabym aby każdy z nas zatrzymał się na chwilkę nad problemem i pomyślał z perspektywy rodzica. Mnie jest czasem trudno wbić się w role rodzica "zdrowego" ucznia i czasem nadrabiam swoją wiedzą pedagogiczną w rozmowie z mama nastolatki, która znika jej na pół nocy lub trzaska drzwiami..staram się jej pomóc ale też wiem, że tak do końca nie znam ich relacji, nie znam zachowań w domu, sytuacji... Staram się, sugeruję,, podpowiadam - nigdy nie oceniam decyzji rodzica.

Wiem, ze wielu z was być może trudno postawić się w sytuacji rodzica niepełnosprawnego dziecka.

Być może nie wiecie jakie są ich bolączki dnia codziennego, jakie schody dosłownie i w przenośni trzeba pokonywać.

Dlaczego dostaję przynajmniej jeden list tygodniowo od rodzica, który nie ma wsparcia w szkole, dlaczego mi opowiadają o braku zrozumienia, braku wspólpracy - nauczyciele - dlaczego rodzice dzieci niepełnosprawnych nie czują sie w szkołach dobrze?

Nie wiem - czuje się momentami miezy młotem a kowadłem. Czuję się wyrzutem sumienia nauczycieli i dyplomatycznie doradzam co mogą, jak doslownie - czasami zagrać aby usyskać wsparcie. Problemy są rózne - od braku realizacji zaleceń PPP, przez kiepskie zalecenia, brak tolerancji, brak równości w dyskusji.

O innych problemach tych rodziców z opieką socjalną i NFZ nawet nie piszę bo to inna bajka.

Ale ta sama bajka tych samych rodziców i dzieci.

Mogę tak jak Roman zacząć tu cytować tę drugą strone, tylko po co?

NIe chodzi o uznaniu wyższości kogokolwiek.

NIe chodzi o całkowite poddaństwo jednych względem drugich.

Nie mogę jedna ksłuchać spokojnie słów - "do matki nic nie dociera", "matka odmawia zgody", "rodzice wiedzą lepiej i nie godzą się..."

Kurcze...

Chyba już wklejałam ten list tu ale dzis mi się nasunął ponownie to go wkleje:

Warszawa 03-09-09

Witam Serdecznie !

Mam na imie Piotr , mam 21 lat.List ten pisze do kuratorium ,Ministerstwa Edukacjii Narodowej , Komisjii Edukacjii Narodowej oraz do wszystkich organizacjii zajmujacymi sie pomaganiem osobom niepełnosprawnym.Otorz jestem oligofrenikiem ( uposledzenie umyslowe) w stopniu lekkim.Pisze ten list , gdyz prosze bardzo o pomoc.

Niepodoba mnie sie to , że osoby uposledzone umyslowe niemoga chodzic do normalnej szkoly , niemoga studiowac , nakazdym kroku sa one ponizane i upokarzane.Ja naprzyklad pomimo swego uposledzenia umyslowego zajmuje sie elektronika i elektryka.Pomimo tego okropnego schorzenia umiem naprawiac telewizory , przestrajac radia , naprawiac magnetowidy , magnetofony.Interesuje sie jeszcze chemia , fizyka.

Chcialbym w przyszłosci studiowac chemie , fizyke , elektronike a -nakoncu elektryke.Chcialbym z robic mature i pujsc na studia.Oligofre -nicy sa nakazdym kroku ponizane i upokarzane.Dlatego prosze o pomoc.Chcialbym , aby oligofrenicy mieli te same prawa co inni.Z daje sobie sprawe z tego , ze raczej nikt niezlikwiduje szkol specjalnych , ale bylbym zadowolony , gdyby olimpiady sportowe niebyly specjalne , lecznormalne.Przewozy osob niepelnosprawnych , zeby nienazywaly sie przewozy specjalne , lecz jakas inna nazwe mialy.Jest stowarzyszenie

POROZUMIENIE BEZ BARIER ,oraz AKADEMIA ROWNYCH SZANS.Jest ,też Pani KRYSTYNA MRUGALSKA. Wierze,ze da sie cos z robic w tej sprawie.Skala Weschlera moj I.I. skala slowna to 64 besslowna 60.Dobrze sobie radze z naprawa roznego sprzetu.Szkoly specjalne sa tak upokarzajace i ponizające , ze nabawilem sie depresjii i mysli samobojcze mam caly czas.W szkole zawodowej nawet w trzeciej klasie program nauczania jest jak w zerowce

normalnej szkoły.Człowiek nikim jest w zyciu.Poprostu smieciem.Naprawde bardzo mi zalezy na Rownych szansach osob uposledzonych umysłowych , by miały takie same prawa jak pelnosprawni.Badania psychologiczne rowniez sa ponizane i upokarzane.Czlowiek 21 letni musi odpowiadac na pytania takie jak : Ile mamy miesiace , jakie , ile dni , jakie dni itd. Dlatego wlasnie depresja i mysli samobojcze.Wedlug mnie samobojstwo to-koniec z martwien , klopotow.Wedlug mnie to tylko to ma sens.Bardzobym prosil was , aby ten list koniecznie zobaczyła pani Krystyna Mrugalskaoraz organizacje , ktore pomagaja osobom niepelnosprawnym.Tu niechodzi tylko o mnie , lecz tez o innych oligofrenikow.Uratujmy ich.Ich przyszłosc ,dalsza egzystencje w zyciu.

Serdecznie pozdrawiam.

żródło

gosienka- przepraszam nie widziałam Twojego postu, ktory zreszta bardzo mi się podoba

To nie jest tylko pewna kwestia zmian organizacyjnych w szkole , to zmiana stylu pracy naszych koleżanek i kolegów .Jeżeli dziecko będzie tam widziało , że jest dowartościowane to ok , oby było szczęśliwe i widziało w szkole sens swojego pobytu

jeszcze a propo listu , który podaje Karolina . Czytałam go już wcześniej

Chcialbym w przyszłosci studiowac chemie , fizyke , elektronike a -nakoncu elektryke.Chcialbym z robic mature i pujsc na studia

Jeżeli ktoś jest "uczciwie" upośledzony / przepraszam za sformułowanie / nie jest w stanie zrealizować programu szkoły średniej i zdać matury.Nie mówiąc o programie studiów. Tu nie chodzi o ogranicznie możliwości rozwoju tylko o to czy uczeń , student jest w stonie opanować wiedzę i umiejętności . Czy osoba niewidoma może zostać zegarmistrzem??????

Gosienko tu chodzi o marzenia, plany...marzyć każdy może nawet chłopak uposledzony.

Hm.... nie sądzisz?

Wydaje mi się, ze z tego listu można wyciągnąc głębsze o wiele głębsze wnioski, właśnie dlatego....

Karolina - z całym szacunkiem, proszę nie odbieraj tego osobiście - myślę, że jak Polska długa i szeroka można by podawać różne przykłady za i przeciw. Z mojego podwórka:
- chłopiec w VI klasie nieczytający i niepiszący, wielokrotnie badany w PPP  - obniżony poziom intelektualny, ale nie na tyle, aby mógł być kierowany do szkoły specjalnej - o co usilnie zabiegała matka ! (była uczennica, podobnie jak ojciec dziecka, szkoły specjalnej, więc chyba nie najgorsze wspomnienia)
- dziewczynka z porażeniem mózgowym - ma NI, ale mamie bardzo zależało, aby dziecko miało kontakt z rówieśnikami, więc przywoziła ją do szkoły na wybrane lekcje (jestem pełna podziwu dla jej determinacji i uporu), uczyłam ją, więc wiem, jak było to trudne - od problemów z doborem właściwego stolika poprzez wycieranie nosa i buzi (jeszcze w VI klasie); w gimnazjum rodzice zrezygnowali - nasiliły się kłopoty zdrowotne.
Tyle przykłady. Podaję je, bo chcę powiedzieć, że jakkolwiek rozumiem prawa tych dzieci, a także ich rodziców, niestety, zwyczajnie nie wiem, jak w dzisiejszej szkole to wszystko pogodzić. Przecież nie możemy oddzielać tego wątku od tych, które mówią o narastającej agresji i nasilających się kłopotach wychowawczych. Jak zapewnić właściwe warunki wszystkim uczniom w klasie, w której jeden uczeń ma cechy psychopaty i terroryzuje całą klasę i nauczycieli, jest jąkająca się dziewczynka - bardzo dobra uczennica, jest kilkoro ze specyficznymi (różnymi) trudnościami w nauce (zdiagnozowanymi, bo takich bez diagnozy też by się kilkoro znalazło, niestety - rodzice nie dopełnili obowiązku). I choć jestem doświadczoną nauczycielką i, myślę, zaangażowaną, konia z rzędem temu, kto wskaże mi nauczyciela, który potrafi sprostać tym wszystkim oczekiwaniom. W zgodzie z WSO, PSO - odpowiednio dla każdego dziecka, które ma opinię PPP i takimi tam innymi...

Migotko - jednym z twoich uczniów mógł być chocby autor tego wklejonego listu. To mam nieustannie na myśli...nasze gromkie tu - wiemy lepiej - nasze pewne tu powinno być tak czy tak... jak często możemy się mylić...jak często nasze decyzje ważą na czyichś losach.

Bardzo mnie ucieszył Twój post tym bardziej - jest jedną ze stron medalu - niestety tą stroną mało docenianą i nagłaśnianą.

Dzisiaj coś mnie zaskoczyło

Miałem telefon z jednej ze szkół specjalnych w sprawie wykładu i warsztatów na temat praw nauczyciela wobec uczniów, ale przede wszystkim wobec rodziców.

Ponieważ placówka specjalistyczna, a w takiej jeszcze nie byłem, spytałem, jakie najczęstsze problemy ma szkoła z rodzicami i z uczniami.
Dowiedziałem się, że najtrudniej jest z uczniami upośledzonymi w stopniu lekkim.
Nie realizują obowiązku szkolnego, a rodzice nie umieją, bądź nie chcą sobie z tym poradzić. Agresja, wulgarne odnoszenie się do nauczycieli, używki, konflikty z prawem nawet... Całkiem jak w szkole rejonowej ;-)
Rodzice zachowują się tak, jakby oddawali do szkoły i oczekiwali świętego spokoju. Nie są w swej masie roszczeniowi (to dobra strona medalu), niestety są po prostu obojętni.

Dwie rzeczy mnie zastanowiły. Po pierwsze obserwacja, że rodzice dziecka upośledzonego wszystko kładą na karb jego choroby - nawet zwykłe chamstwo. Chcąc mu może chorobę wynagrodzić, pozwalają na zbyt wiele, w rezultacie rozpuszczają dziecko jak dziadowski bicz. W pewnym momencie sami po prostu przestają sobie z własnym potomkiem radzić.

Pół biedy jeszcze - to drugie, co mnie zaintrygowało - gdy dziecko trafi do szkoły specjalnej wcześnie, w początkowych klasach podstawówki. Tych w miarę łatwo można w szkole specjalnej nauczyć koniecznych zasad i ucywilizować.
Wielu rodziców jest jednak z tych, którzy do ostatniej kropli krwi walczą z nauczycielami i dyrekcją szkoły rejonowej, nie zgadzając się na przeniesienie, nie przyjmując często do wiadomości faktu choroby dziecka. Szkoła też na niego chucha i dmucha, bojąc się oskarżeń o szykanowanie, niedostosowanie wymagań (de facto z wymagań się rezygnuje, albo ogranicza do niezbędnego minimum, modląc się o jak najszybsze wypchnięcie delikwenta ze szkoły, bo rzetelnie z nim pracować w tych warunkach jest niemożliwe - o przyczynach troszkę było tu). Gdy taki rozzuchwalony specjalnym traktowaniem, rozbisurmaniony, rozpieszczony, roszczeniowy młodzian trafi nawet po długich i ciężkich bojach do gimnazjum specjalnego, nie rejonowego, to właściwie na wychowanie go, na nałożenie mu uzdy jest za późno.

Karolina

Roman - ponownie mylisz pojęcia - bo z tego co piszesz wynika, że tylko uposledzeni umysłowo w stopniu lekkim są rozbisurmanieni, rozpieszczeni, roszczeniowi... chcę cię zdecydowanie sprzeciwić!!!

Granica problemów wychowawczych z mlodzieża w szkołach masowych nie przebiega tak gładko, nie jest tak, że ci lekko są tacy okropni i trudni do ucywilizowania a reszta swiata to się da.

:-(

Ja też jestem przeciw!

Zchowania niedostosowania społecznego i tych wulgaryzmów o których pisze Roman mają wiele korzeni - przeważnie wynikają z rodzinnych i środowiskowych spraw.

Po prostu wkurza mnie Roman to Twoje uogónianie. ;-)

Dzieciaki upośledzone umysłowo wychowujace się w trudnych warunkach - biedy, wielodzietności i innych mają złe wzorce, tym trudniej im jest wyłapać co jest dobre a co złe.

To może dotyczyć jakiegoś odsetka tych dzieci - może większy odsetek ma norme intelektualną i uczy się w masowej szkole otoczone rówieśnikami... też pochodzą z różnych domów - też bywają krnąbrni i okrutni wychowawczo (sam to dobrze wiesz).. nie opowiadaj mi tu, że z uposledzonymi jest cokolwiek w tej kwestii gorzej i lekiem na to jest szkoła specjalna i wyłącznie od najmłodszych lat.

Wrr:-(

Z tego co pisze migotka wynika jasno, ze wielu z nich, gdyby miało stworzone lepsze warunki wcześniej, gdyby któs wcześniej uwierzył jaki mają potencjał może ich zycie potoczyłoby się inaczej - to chcę podkreślić.

Karolina, nie!

Nie to napisałem.

Napisałem tylko o jednej rozmowie z jedną panią dyrektor jednej szkoły specjalnej. Dołożyłem puzzla do naszej tu dyskusji, raczej na obrzeża tematu dołożyłem. Nie wyciągałem żadnych uogólniających wniosków.

Roman, ok, ok;-)

Dobrze, ze ssybko mi tu wyjasniasz ale poważnie - Twój wcześniejszy post zabrzmiał - jakbyś właśnie odkrył problemy wspołczesności. ;-)

Roman

No dlaczego miałyby tam byc inne?

Często jest tak...dziecko wcale nie byłoby uposledzone - ba - często nawet nie jest, ma jakąs granice, jest na pograniczu ale...rodzina trudna, mało dba o dziecko, nie przykłada sie wychowawczo zbytnio.

Dziecko osiąga kipeskie wyniki w nauce, ma szybko problemy. Te problemy nie wynikają z uposeldzenia - z problemów neurologicznych tylko wynikają z zaniedbań przede wszystkim. Po latach to dziecko ma sznse stać się upośledzonym, ponieważ naprawdę nie nadąża. Dziecko z takie rodziny najszybciej mozna przenieść do szkoły specjalnej, bo ci rodzice najszybciej się na to godzą.

Co wychodzi potem?

Szkoła specjalna nie jest dla dzieci z problemami neurologicznymi tylko szkołą dla wszystkich innych przypadków z którymi nie potrafiła sobie poradzić szkoła masowa.

Ty sie dziwisz, ze w tych szkołach są te same problemy? Oczywiście, ze są i bywają czasem gorsze, poniewaz różne tam dzieciaki trafiają.

Przeciwko takiej szkole specjalnej i takiej spychologii protestuje.

Dla mnie było to odkrycie.

Jak często choroba dziecka jest uprawiedliwieniem dla jego bezczelności i terroryzowania rodziców? Obserwujesz to?

To jest bardzo delkatne Romanie.

Zależy jaka rodzina i jakie dziecko.

Zdrzyło ci się Romanie spotkać na ulicy lub w autobusie dziecko, które wrzeszczało i wszyscy zwracali na nie uwagę lub w sklepie.... wszyscy ludzie się oglądają i myślą ale rozbisurmanione , niegrzeczne i niewychowane dziecko. A to dziecko było np na początku autystycznej drogi.

Nie kazdemu psu burek, nie każde złe zachowania wynikają ze złego wychowania lub nieumiejętności rodziców.

Wierze, że pewne zachowania, które mają zaburzenia neurologiczne lub metaboliczne przeradzają się w poważne problemy wychowawcze. Taki dzieciak, którego nikt nie potrafi zrozumieć, dlaczego wrzeszczy pol dnia lub klepie sie po gebie - on może w końcu przyłożyć rodzicowi. Będzie to terror? Ano...

Bezczelość nie ma żadnego związku z uposledzeniem. Ma z zupełnie czymś innym.

Roman - pewnie, że się zgodzę, iż należy. Człowiek ten sam - żyje w świecie tym samym, dlaczego mielibysmy wymagać od nich cos mniej lub coś wiećej.

NIe w tym rzecz..