takie ogólne informacje
o odpisie
1. Przy sporządzaniu odpisu dokumentu znajdującego się w aktach lub innego dokumentu (dyplomu, świadectwa itp.), należy zachować wszystkie jego elementy (treść, oznaczenie, pieczęcie, podpisy). W zależności od tego, czy odpis sporządza się z oryginału czy też z odpisu — z prawej strony u góry wszystkie strony dokumentu opatruje się adnotacją: „odpis" lub „odpis z odpisu", a pod tekstem z lewej strony umieszcza się klauzulę: „Stwierdzam zgodność z oryginałem" lub: „Stwierdzam zgodność odpisu z odpisem", po czym umieszcza się datę, podpis i stanowisko służbowe osoby stwierdzającej zgodność treści oraz odciska się pieczęć urzędową jednostki.
2. W razie potrzeby z dokumentów sporządza się wyciągi, zamieszczając w nich nazwę dokumentu, treść punktów dotyczących adresata, z zachowaniem kolejności oznaczeń punktowych w oryginale. U góry zamieszcza się adnotację: „wyciąg".
3. Wyciągi oraz odpisy dokumentów podpisują osoby upoważnione
4.Fakt sporządzenia odpisu lub wyciągu powinien być odnotowany w dokumencie, z którego wykonano odpis lub wyciąg. Odpis powinien zawierać ilość wykonywanych egzemplarzy, datę sporządzenia i czytelny podpis osoby wykonującej dokument.
A tu inne o świadectwie pracy, co je mam w swoim podręcznym folderze, a znalazłam kiedyś - może się przyda komuś
Świadectwo pracy I. Uwagi wprowadzające.
Świadectwo pracy jest dokumentem, który pracodawca zobowiązany jest wydać pracownikowi w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy. Dokument ten stwierdza okoliczności dotyczące zakończonego zatrudnienia, które mają znaczenie przy ustalaniu prawa do świadczeń albo ich wymiaru w przyszłym stosunku pracy, jak również świadczeń z ubezpieczenia społecznego.
Świadectwo pracy nie tworzy samo przez się praw podmiotowych ani ich nie pozbawia. Nie ma więc cech wyłączności w zakresie dowodowym w postępowaniu o realizację tych praw. Dowód przeciwko stwierdzeniom czy brakowi stwierdzeń w świadectwie pracy jako dokumencie, w ramach postępowania o konkretne roszczenie może być przeprowadzony w każdym czasie, także po upływie terminów na zgłoszenie wniosku o sprostowanie świadectwa określonych w art. 97 § 21 Kodeksu pracy (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do uchwały z dnia 28 września 1990 r., III PZP 15/90, OSNCP 1991, z. 4, poz. 45). II. Obowiązek wydania świadectwa pracy.
Zgodnie z art. 97 § 1 Kodeksu pracy w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy.
Obowiązek wydania świadectwa pracy dotyczy każdego stosunku pracy, niezależnie od podstawy jego nawiązania (umowa o pracę, powołanie, wybór, mianowanie, spółdzielcza umowa o pracę). Bez znaczenia dla obowiązku wydania świadectwa pracy jest również rodzaj umowy o pracę (na okres próbny, na czas określony, na czas wykonywania określonej pracy, na czas nie określony), jak również sposób rozwiązania umowy o pracę (na mocy porozumienia stron, za wypowiedzeniem, bez wypowiedzenia, upływ czasu, na który została umowa zawarta, ukończenie pracy, dla której zawarto umowę).
Obowiązek wydania świadectwa pracy jest bezwarunkowy. Pracownik nie musi składać wniosku o wydanie świadectwa, a pracodawca nie może uzależniać wydania świadectwa od uprzedniego rozliczenia się z nim pracownika (np. od zwrotu pobranych narzędzi pracy, naprawienia przez pracownika szkody wyrządzonej pracodawcy).
Zgodnie z § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz. U. Nr 60, poz. 282), zwanego dalej rozporządzeniem, pracodawca wydaje świadectwo pracy bezpośrednio pracownikowi albo osobie upoważnionej przez pracownika na piśmie - w dniu, w którym następuje rozwiązanie lub wygaśnięcie stosunku pracy. Jeżeli wydanie świadectwa pracownikowi albo osobie przez niego upoważnionej nie jest możliwe, pracodawca, nie później niż w ciągu 7 dni od dnia ustania stosunku pracy, przesyła świadectwo pracownikowi lub tej osobie za pośrednictwem poczty albo doręcza je w inny sposób.
W razie wygaśnięcia stosunku pracy z powodu śmierci pracownika, pracodawca sporządza świadectwo pracy i włącza je do akt osobowych zmarłego pracownika. Z wnioskiem o wydanie przez pracodawcę świadectwa może wystąpić członek rodziny zmarłego pracownika, a także inna osoba będąca spadkobiercą tego pracownika (§ 3 rozporządzenia).
Zgodnie z § 4 rozporządzenia kopię świadectwa pracy przechowuje się w aktach osobowych pracownika; w uzasadnionych przypadkach pracodawca wydaje odpis tego świadectwa pracownikowi albo osobie uprawnionej do otrzymania świadectwa.
Jeżeli pracodawca odmawia wydania świadectwa pracy, pracownik może domagać się nakazania wydania świadectwa w postępowaniu przed sądem pracy (tak Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 18 grudnia 1979 r., I PR 75/79, OSN 1980, nr 6, poz. 125). Pracownik może również zwrócić się do Państwowej Inspekcji Pracy o interwencję.
Zgodnie z art. 282 § 1 pkt 3 Kodeksu pracy pracodawca, który wbrew obowiązkowi nie wydaje świadectwa pracy popełnia wykroczenie przeciwko prawom pracownika, zagrożone karą grzywny do 5000 PLN. III. Treść świadectwa pracy.
Świadectwo pracy może zawierać tylko informacje enumeratywnie wymienione w przepisach prawa.
Zgodnie z art. 97 § 2 Kodeksu pracy w świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Ponadto w świadectwie zamieszcza się wzmiankę o zajęciu wynagrodzenia za pracę w myśl przepisów o postępowaniu egzekucyjnym. Na żądanie pracownika należy podać także informacje o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach.
Według § 1 rozporządzenia w świadectwie pracy, oprócz informacji określonych w art. 97 § 2 Kodeksu pracy, zamieszcza się informacje niezbędne do ustalenia uprawnień ze stosunku pracy i uprawnień z ubezpieczenia społecznego dotyczące: 1) wymiaru czasu pracy pracownika w czasie trwania stosunku pracy, 2) liczby dni urlopu wypoczynkowego wykorzystanego przez pracownika w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy, 3) wykorzystania dodatkowego urlopu albo innego dodatkowego uprawnienia lub świadczenia, przewidzianego przepisami prawa pracy, 4) należności ze stosunku pracy uznanych i nie zaspokojonych przez pracodawcę do dnia ustania tego stosunku, z powodu braku środków finansowych, 5) okresu korzystania z urlopu bezpłatnego i podstawy prawnej jego udzielenia, 6) wykorzystanego urlopu wychowawczego, 7) liczby dni, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie przewidziane w art. 92 Kodeksu pracy w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy, 8) wykorzystania w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy, zwolnienia od pracy przewidzianego w art. 188 Kodeksu pracy, 9) okresu, za który pracownikowi przysługuje odszkodowanie w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia umowy o pracę na podstawie art. 361 § 1 Kodeksu pracy, 10) okresu odbytej czynnej służby wojskowej lub jej form zastępczych, 11) okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, 12) okresów nieskładkowych, przypadających w okresie zatrudnienia, którego dotyczy świadectwo pracy, uwzględnianych przy ustalaniu prawa do emerytury lub renty, 13) danych, które są zamieszczane na żądanie pracownika.
Świadectwo pracy jest dokumentem o charakterze ściśle informacyjnym i nie może zawierać oceny pracownika przez pracodawcę. Nie wyłącza to możliwości zwrócenia się przez pracownika do pracodawcy z prośbą o wydanie referencji. Prośba ta nie obliguje jednak pracodawcy. Referencje nie mogą oczywiście naruszać dóbr osobistych pracownika. IV. Sprostowanie świadectwa pracy.
Zgodnie z art. 97 § 21 Kodeksu pracy jeżeli pracownik uważa, że świadectwo pracy, które otrzymał, nie odpowiada przepisom prawa albo zawiera informacje nieprawdziwe, może wystąpić do pracodawcy z wnioskiem o sprostowanie świadectwa. Wniosek ten należy zgłosić w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy. Pouczenie o możliwości złożenia powyższego wniosku powinno być zawarte w świadectwie pracy.
Jeżeli pracodawca uwzględni wniosek pracownika, wydaje w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku nowe świadectwo pracy oraz równocześnie usuwa z akt osobowych i niszczy poprzednio wydane świadectwo pracy (§ 5 ust. 1 i 5 rozporządzenia).
Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia pracodawca powinien zawiadomić pracownika na piśmie o negatywnym wyniku rozpatrzenia wniosku o sprostowanie świadectwa pracy w ciągu 7 dni od otrzymania tego wniosku.
W terminie 7 dni od otrzymania powyższego zawiadomienia pracownik może wystąpić z żądaniem sprostowania świadectwa do sądu pracy (art. 97 § 21 in fine Kodeksu pracy).
Powództwo do sądu pracy o sprostowanie świadectwa pracownik może wytoczyć również w przypadku nieudzielenia przez pracodawcę w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku o sprostowanie świadectwa jakiejkolwiek odpowiedzi. Powództwo to należy wytoczyć w terminie 7 dni od dnia, w którym upłynął termin do zajęcia stanowiska przez pracodawcę w przedmiocie sprostowania świadectwa pracy.
Zgodnie z art. 265 Kodeksu pracy jeżeli pracownik - bez swojej winy - nie dochowa powyższych siedmiodniowych terminów na złożenie wniosku lub wytoczenie powództwa, sąd pracy na jego wniosek postanowi przywrócenie uchybionego terminu. Wniosek o przywrócenie terminu wnosi się do sądu pracy w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu (np. od dnia ustania choroby uniemożliwiającej pracownikowi złożenie wniosku lub wytoczenie powództwa). We wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające przywrócenie terminu (np. załączyć zaświadczenie lekarskie, że w określonych terminach pracownik był obłożnie chory).
Wystąpienie przez pracownika do sądu pracy z powództwem o sprostowanie świadectwa pracy bez uprzedniego wniosku o sprostowanie świadectwa skierowanego do pracodawcy spowoduje, że sąd pracy oddali powództwo.
W przypadku uwzględnienia przez sąd pracy powództwa pracownika o sprostowanie świadectwa pracy, pracodawca jest zobowiązany wydać pracownikowi niezwłocznie nowe świadectwo, nie później jednak niż w ciągu 3 dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu w tej sprawie (§ 5 ust. 2 rozporządzenia). V. Zmiana treści świadectwa pracy.
Zgodnie z § 5 ust. 3 rozporządzenia w razie prawomocnego orzeczenia sądu pracy o przywróceniu pracownika do pracy lub przyznaniu mu odszkodowania z tytułu niezgodnego z przepisami prawa wypowiedzenia umowy o pracę lub jej rozwiązania bez wypowiedzenia, pracodawca, na żądanie pracownika, jest obowiązany uzupełnić treść wydanego mu uprzednio świadectwa pracy o dodatkową informację o tym orzeczeniu.
Jeżeli jednak prawomocne orzeczenie sądu pracy o przywróceniu pracownika do pracy lub przyznaniu odszkodowania zostało wydane w związku z rozwiązaniem przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu w tym trybie umów o pracę, pracodawca jest obowiązany wydać pracownikowi niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu trzech dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, nowe świadectwo pracy zawierające informację o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę, powołującą art. 97 § 3 Kodeksu pracy (§ 5 ust. 4 rozporządzenia).
Zgodnie z § 7 rozporządzenia w razie prawomocnego orzeczenia sądu pracy o odszkodowaniu na rzecz pracodawcy z tytułu nieuzasadnionego rozwiązania przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 § 11 Kodeksu pracy , pracownik jest obowiązany przedłożyć pracodawcy wydane mu świadectwo pracy w celu uzupełnienia treści tego świadectwa o informację o wydanym orzeczeniu sądu pracy. W razie niespełnienia tego obowiązku przez pracownika, pracodawca ma prawo wezwać pracownika do niezwłocznego przedłożenia świadectwa pracy w celu zamieszczenia w nim takiej informacji. VI. Odpowiedzialność odszkodowawcza pracodawcy z tytułu niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy.
Zgodnie z art. 99 § 1 Kodeksu pracy pracownikowi przysługuje roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracodawcę wskutek niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy.
Do powstania powyższej odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy niezbędne jest jednoczesne wystąpienie trzech przesłanek:
1) niewydanie w terminie lub wydanie niewłaściwego świadectwa pracy,
2) poniesienie przez pracownika szkody na skutek pozostawania bez pracy,
3) związek przyczynowy między niewydaniem w terminie lub wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy a powstałą szkodą.
Odszkodowanie z powyższego tytułu przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, nie dłuższy jednak niż 6 tygodni (art. 99 § 2 Kodeksu pracy).
Zgodnie z art. 99 § 4 Kodeksu pracy orzeczenie o odszkodowaniu w związku z wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy stanowi podstawę do zmiany tego świadectwa. Pracodawca zobowiązany jest wówczas wydać pracownikowi niezwłocznie nowe świadectwo pracy, nie później jednak niż w ciągu 3 dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu w tej sprawie.
Roszczenie o powyższe odszkodowanie przedawnia się z upływem 3 lat od dnia, w którym stało się wymagalne, a więc od dnia, w którym poszkodowany pracownik uzyskał możność żądania zaspokojenia roszczenia. Źródła prawa:
1) ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jednolity - Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.),
2) rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz. U. Nr 60, poz. 282) Wykorzystana literatura:
1) M. Barzycka - Banaszczyk, "Prawo pracy. Komentarz", Warszawa 1998,
2) L. Florek, T. Zieliński, "Prawo pracy", II wyd., Warszawa 1999,
3) "Kodeks pracy. Komentarz", pod red. W. Muszalskiego, Warszawa 2000. Opracowanie: Grzegorz Rząsa - Klinika Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, w ramach Umowy o współpracy w dziedzinie ochrony praw człowieka i obywatela zawartej między Kliniką Prawa UW a Biurem Rzecznika Praw Obywatelskich |
