http://www2.gazeta.pl/czat/0,0.html

Oto niektóre wypowiedzi pana Samsona:

Nauczyciel, który ma autorytet, nie będzie wymagał przeprosin. Jego przeprosi każdy, a nauczyciel, który nie ma autorytetu, nie powinien być nauczycielem, to fakt. Dlatego tak dużo miernot wśród nauczycieli - takie jest moje zdanie, zbieżne ze zdaniem Pana Samsona.

Kurcze, z pozostałymi opiniami tego pana takze sie - w mniejszym lub większym stopniu - zgadzam. Ja myślę,że wiele postów na tym forum poświęcono tym problemom, wiele też z tych postów niesie przykłady potwierdzajace wyrwane z kontekstu przez Romana wypowiedzi pana Samsona.

"Nauczyciel, który ma autorytet, nie będzie wymagał przeprosin. Jego przeprosi każdy, ...." Pod warunkiem, że każdy wie, iż istnieje coś takiego jak "przepraszam". Pod warunkiem, że każdy wie, iż w danej sytuacji zrobił coś, za co powinien przeprosić. Bywa, że zwracam uczniowi uwagę i on: "O co chodzi, co ja takiego zrobiłem?" Jak się pomoże uczniowi zobaczyć sytuację z drugiej strony, to zwykle słyszę: "Nie pomyślałem, przeproszę kolegę". Bo chodzi nie o przepraszanie tylko nauczyciela, ale każdego, komu zrobiło się przykrość.

Dlatego uważam, że nauczyciel powinien domagać się przeprosin; nie tyle może dla siebie, ale dla innych uczniów - na zakończenie róznych niemiłych sytuacji. Powinien domagać sie wyjmowania rąk z kieszeni, mówienia "dzień dobry", "dziękuję", "przepraszam" - sam też powinien tych słów używać w stosunku do uczniów. To nie jest kwestia autorytetu, tylko kształcenia nawyków. Jesteśmy w tych przypadkach "środkiem dydaktycznym". Są uczniowie, którym nie muszę tłumaczyć, że rozmawiając ze mną powinien stać prosto, nie odwracać się bokiem, wyjąć ręce z kieszeni, przepuścić w drzwiach, nie odpowiadać na siedząco gdy ja stoję, nie przerywać rozmowy itd. Są też tacy, którym trzeba wyjaśnić, niestety, i domagać się - w celu utrwalenia pożądanych zachowań.

Ważne jest, żeby zwracanie uwagi było życzliwe, bez złośliwości.

ten facet jest groźny...

jak Samson z konopii

"Nauczyciel, który ma autorytet, nie będzie wymagał przeprosin. Jego przeprosi każdy" - a to ciekawe.... Mamy chyba inne wyobrażenie autorytetu. Co ma piernik do wiatraka??

Już ostatni DS i wywiad z panem S. był momentami ... oryginalny. Ale z różnego rodzaju oryginalnością mieliśmy w polskiej oświacie do czynienia już niejednokrotnie - wychowanie bezstresowe, i inne takie...

A koń jaki jest, każdy widzi :)

telewizyjni wychowawcy

ten facet jest groźny...

To samo myślę od czasu jego pewnej wypowiedzi w TV. Zaszufladkowałem. NIe podlega zmianie. Wypowiedź dotyczyła opieki  nad osobami starszymi..... naszymi (waszymi) rodzicami.

Roman_K

a tak między nami... ;-)

naprawdę zdarza się Wam wymuszać przeprosiny od uczniów?

...przeciez to nie ma sensu

uczen pod presją przeprosi, ale czy to zmieni jego zachowanie na lepsze i na stałe?  ... uważam, że nie

więc po co taka ...nieszczerość?

Witam z nowego nadajnika!

Muszę uzupełnić:

Nauczycielka, która wymaga przeprosin od ucznia, nie powinna być nauczycielką.

Ta odpowiedź padła na konkretne pytanie:
- Dlaczego dzieje się tak, że uczeń pisze o nauczycielce obelżywe słowo na murze, potem chodzi po szkole w glorii bohatera, pedagog prowadzi wśród uczniów specjalne zajęcia, jak mu pomóc, żeby nie stał się "ofiarą prześladowań", a nauczycielka nie doczekuje się nawet przeprosin?

Facet nie jest groźny - stwierdza tylko fakty.;)

Skoro piszą o niej na murach, to jest sama sobie winna...
No i po co jest jeszcze nadal tą... nauczycielką??? - Pan S ma rację!

I czemu się dziwić Romanie???  Tu nawet potrzeba istnienia tych wyimaginowanych koszy wkrótce znajdzie swoje uzasadnienie...;)

W piątkowej Rzepie natknąłem się na ciekawy artykuł

Kto nie czytał, zapraszam do lektury:

Sankcje za nieprzestrzeganie szkolnych regulaminów i statutów wzbudzają śmiech

W poszukiwaniu dyscypliny

WŁODZIMIERZ ZIELICZ

Tymczasem nawet zawodowy terapeuta, pracujący w komfortowych warunkach indywidualnej terapii bądź małej grupy, osiąga sukces, mówiąc oględnie, bynajmniej nie zawsze. Doktryna ta nakazuje trzymać w szkołach za wszelką cenę, nawet kosztem bezpieczeństwa kolegów oraz personelu szkoły, nie mówiąc już o możliwości efektywnej nauki, rozmaitych dewiantów. Co więcej - przyjmuje się, że największym zagrożeniem dla ucznia są działania nauczycieli, dorosłych w końcu i związanych stosunkiem pracy, a nie jego odchylonych od normy kolegów, pewnych bezkarności i pozbawionych wyobraźni co do możliwych skutków swoich działań. Dlatego tworzy się przepisy, które mają nauczycielowi i szkole jak najbardziej związać ręce w ich działaniach i poddać je drobiazgowej biurokratycznej kontroli.

Stawiam dolary przeciw guzikom, że gdyby tak atakowana dziś dyrekcja toruńskiego technikum, dowiedziawszy się o feralnych lekcjach angielskiego, sama podjęła postulowane teraz przez panie urzędniczki z kuratorium działania (usunięcie części uczniów ze szkoły, surowe ukaranie pozostałych), to bez telewizyjnej emisji uczniowskiej kasety miałby miejsce następujący scenariusz. Panie z kuratorium, pod presją rodziców ukaranych i pod hasłem obrony praw ucznia oraz nieodbierania szansy na edukację, wystąpiłyby w obronie ukaranych. I albo szkoła sama wycofałaby się chyłkiem z własnych decyzji, albo kontrolowano by ją tak długo, aż znaleziono by wystarczająco dużo formalnych uchybień powodujących usunięcie dyrektora. Nie ma w Polsce takiego czynu, który mógłby popełnić uczeń - łącznie z próbą zabójstwa - który dla władz oświatowych czy sądów dla nieletnich oznaczałby konieczność usunięcia go ze szkoły i skierowania do odpowiedniej placówki. Sankcje za nieprzestrzeganie szkolnych regulaminów i statutów wzbudzają uśmiech oraz wzruszenie ramion najbardziej zainteresowanych, zapewniając im raczej reklamę i status bohaterów. Tymczasem najbardziej demoralizujące jest doświadczenie prawa, które może być ostentacyjnie i bezkarnie łamane.

Mówi się dużo o braku odpowiedniego wyszkolenia nauczycieli, które miałoby stanowić panaceum na szkolne bolączki. Jednocześnie z mesjanistycznym zapałem proponuje się metody, które modne były lat temu trzydzieści i które zdążyły już dawno wykazać własne daleko idące ograniczenia i uproszczenia. Co więcej - szkolącymi mieliby być tzw. edukatorzy z programu "Nowa szkoła", sami pobieżnie przeszkoleni metodą kaskadową do korzystania z cudzych gotowych scenariuszy, których wszystkich niuansów nie rozumieją.

Niewiele wspólnego z aktualnymi problemami szkoły ma też pedagogika. Jej przedstawiciele znają polską oświatę na ogół z lat własnego dzieciństwa. Zajmują się ambitnymi problemami w rodzaju "zniewolenia symbolicznego ucznia w szkole" bądź mnożeniem cech nauczyciela doskonałego. Pozytywne propozycje stanowią najczęściej mieszaninę ogólników oraz quasi-naukowego żargonu. Inni przedstawiciele nauk społecznych zgłaszają tak kuriozalne pomysły, jak ten, by najsłabszych uczniów z najsłabszych szkół kierować metodami administracyjnymi do najlepszych szkół i klas.

Nie jestem miłośnikiem amerykańskiego szkolnictwa. Tam jednak do kwestii bezpieczeństwa przywiązuje się dużą wagę. Do poszczególnych szkół średnich (amerykańskie są wyjątkowo gigantyczne - od 1000 do nawet 5000 uczniów) jest przypisanych nawet po kilku policjantów, którzy tam stale przebywają, nie mówiąc już o ochronie. Mają oni swoją sieć informatorów wśród uczniów. Nikogo nie szokuje ustawienie całej szkoły pod ścianą i przeszukanie przez policję wszystkich oraz ich rzeczy przy pomocy psów przeszkolonych do wykrywania narkotyków. Za przestępstwa idzie się siedzieć, a rozprowadzanie narkotyków czy posiadanie broni karane jest podwójnie czy potrójnie w stosunku do obowiązujących norm kodeksowych.

W każdej klasie nauczyciel(również uczniowie) może przy pomocy odpowiednich urządzeń wezwać w każdej chwili ochronę. Znacznie bogatszy jest też zestaw szkolnych kar włącznie z kozą (teraz nazywaną Centrum Planowanej Aktywności) czy wyznaczeniem indywidualnego nauczania oraz przeniesieniem do specjalnej placówki uczniów niebezpiecznych dla otoczenia. Ucznia powyżej szesnastego roku życia (w tym wieku bowiem kończy się w USA obowiązek szkolny) można po prostu relegować ze szkoły. I mimo to Amerykanie mają ogromne problemy z dyscypliną szkolną! My tymczasem, a zwłaszcza szkolna biurokracja i politycy, oczekujemy cudu od pozostawionych samym sobie bezbronnych nauczycieli.

Autor uczy matematyki i fizyki w klasach z maturą międzynarodową w Liceum im. Kopernika w Warszawie

Źródło: "Rzeczpospolita" z 17.10.2003

http://www.rzeczpospolita.pl/gazeta/wydanie_031017/publicystyka/publicystyka_a_2.html