Romanie!

Jak mi miło!

Mamy takie swoje sposoby.... :-)))

Grażka!

;-))

Pewnie ukręcają uszka, ciągną za włoski i przywiązują do leżaczków ;-)))

A tak poważnie - moich dwóch znajomych dzieci - 3 latki poszły pierwszy raz do przedszkola, mamy zdenerowane jak nic a dzieci...

Jedno płakało 1 września, że dzieci myły się i szły spać a ona musiala do domu. 2 wrzesnia już została do 15,00 - wyszła zadowolona. Druga podobnie.

Ciekawe, ciekawe... i fajne :-))

Są różne metody

nauczy się

Moja Ania poszła do przedszkola jak miała 4 lata. Pierwsze 3 dni było siupel. 4 dnia coś się schrzaniło i zaczęło się wyyyyyyyyyycie, nie płacz tylko wyyyyyyycie. Mumusiu nie zostawiaj mnie tu, ja cię kocham ...itp. Pani prosiła rodziców, że jak tylko dzieci zaczną płakać, trzeba zamknąć dzrzwi i wyjść. i to poskutkowało. Po tygodniu się przyzwyczaiła.

Teraz chodzi Olcia ma 2,5 roku i jak narazie (oby nie zapeszyć) dzielnie chodzi do przedzkola i jest biedronkową (nazwa grupy) pszczółką (znaczek).

Zyczę więc powodzenia i wytrwałości

mam różne doświadczenia przedszkolne
też przeżyłam szok, gdy zobaczyłam mojego niejadka z buzią pełną jedzenia, zadowoloną z leżakowania :-)
w innym przedszkolu odebrałam syna z pięciopalczastą pieczątką na pośladku, bo nie chciał leżakować :-(
najmłodszy sam wybrał sobie panią, choć był zapisany do innej grupy, każdego dnia wędrował na koniec budynku do "swojej " pani, w końcu zminił grupę
tam nie było problemów ze spaniem- panie pozwalały mu położyć się w magazynie leżaków ;-) nie spał, ale był sam i nikomu nie przeszkadzał, gdy oglądał książki, a pani widziała go przez uchylone drzwi :-)

pani pośladkowa straciła pracę

Sposoby...

Myślałam o tym. Bo w pierwszym odruchu to sobie trochę zażartowałam, że jest w tej pracy z przedszkolakami jakaś odmienność.
 I tak mi zawsze miło, gdy o przedszkolach i przedszkolankach/nauczycielkach przedszkoli (niepotrzebne skreślić) ciepło ktoś napisze.

A ja?

Słucham. Rozmawiam. Umawiam się. Tłumaczę. Nie kłamię. Jak potrzeba - przytulę.

I teraz już nie wiem, czy to są jakieś specjalne sposoby... Chyba wystarczy dzieci traktować poważnie.

A czary-mary? Może ta chusta? ;-)))

Moja Olcia ma taką panią

mój syn

o 6 rano chcial do przedszkola:-)

kto był pierwszy bawił się strażą pożarną :-))
bo potem była tylko na zapisy

a takiego żarcia jak jadał w przedszkolu nigdy mi się udalo ugotować

Czary ;-))

hmm

i tak najbardziej lubiłem i syn też odbieranie go z przedszkola. Szedł potem obok podskakując:-)

A radzono sobie z dziećmi - to fakt. Nieźle im szło. Spróbujcie zorganizować by wszystkie dzieci bawiły się równolegle i bez awantur..

w przedszkolu mojej starszej córki była Pani Dorotka z Ciemnymi Włosami (żeby odróżnić Pania Dorotke z Jasnymi Włosami) i ta pani zrobiła kiedys cos, za co gdybym mogła dałabym Jej dziecięcego Nobla- dzieci miały wystawić powazne przedstawienie na jakaś wazną uroczystośc, ale zrobił się problem,bo wszystkie chciały grać powazne role (nie jakies tam chórki, kwiatki czy gałązki, ale takie "mówione"),a tych było za mało. Kombinowały, kłóciły sie itd az Pani Dorotka z Ciemnymi ... wymyśłiła rozwiązanie:

wystapiły jednoczesnie 3 królewny, 5 rycerzy itd.

... było to najpiekniejsze przedstawienie jakie kiedykolwiek oglądałam, Hanuszkiewicz z "Balladyną" na skuterach wysiada :-)))

co to sie porobiło

Marek ;-)

umieją, umieją - ale nie tak jak w przedszkolu.

Moi synowie uwielbiali szpinak przedszkolny. Nikt nie potrafił zrobić takiego smacznego - nawet babcia, która umie (i której się chce) wszystko gotować :-)

jaki szpinak?

Ach to przedszkole

Moje dzieciaki dawno je skończyły(16, 12) ale szczególie młodsza mile je wspomina i odwiedza bo teraz ja w nim pracuję. Spotyka swoje ukochane panie które doskonale pamiętaja jak grała rolę jaskółeczki majac niespeła 4 lata. I ciagle mi przypomina jakie pyszne obiadki były w przedszkolu.

U nas nie leżakują nawet 4-latki. Za to maluchy czynią to bez oporów. Wszystkie dzieci są wspaniałe i dośc szybko przystosowuja się do warunków przedszkola.Płacza tylko niektóre przy rozstaniu, a przedłużająca się obecność mamy czy taty tylko przeszkadza. Sa tez takie które płaczą bo nie chcą wracać do domu.

Macia :-)

ten płaczący przedszkolak, który nie chciał wacać do domu, który uwielbiał przedszkole - to JA.

Pierwszego dnia mój tata chciał być cwany i wysłał babcię z wnuczką do przedszkola (gdyby płakała, to ja nie będę tego widział). Rodzice mnie odbierali - i tu zaczął się cyrk - tupanie nogami, płacz (wrzask), że ja nie idę do domu (miałam wtedy lat 2,5).

Moi synowie - już stare konie (16 i 18 lat) - nieraz mi wypominali, że przyszłam po nich za wcześnie :-))))))))))))))

Jestem chyba z innej bajki ;-) Moj staż w przedszkolu wynosi kilka tygodni.

Strasznie nie lubiłam tam być, chciałam być duża i chodzić do szkoły. A już to spanie to do szewskiej pasji mnie doprowadzało.. ;-)

Jak nie przedszkole to dom...swoje ścieżki, swoje kąty, robienie co się chce. Szkołę zaczęłam więc wcześnej - mama była nauczycielką.

I tak było do kitu, bo byłam leworęczna i kazali mi siedzieć w zerówce dwa lata :-( Do dziś im tego roku nie moge wybaczyć ;-))

Wałęsałam się po szkole jak mucha i chyba byłam najgorszym nauczycielskim dzieckiem w tym czasie :-)

U nas trochę płaczu ale ...tulimy śpiewamy wymyślamy ciekawe zajęcia a to malowanie,  lepienie, bańki mydlane itd.. dzieci przynoszą ulubioną zabawkę,

ale niektórzy rodzice też mają fajne pomysły jedno dziecko dostało zdjęcie mamy i taty z nim i jak tęskni to popatrzy i nie płacze ,inni spokojnie tłumaczą odpowiadając na setki pytań "a kiedy przyjdziesz ?"ale widać że zawsze dotrzymują słowa i nie oszukują bo dziecko wchodzi bez płaczu...

prowadzimy też dni otwarte  trochę pomaga...trzeba być cierpliwym dziecko też ma prawo przecież wyrażać własne opinie .

nam czasem nowe miejsca też nie podobają się od razu.

moje wspomnienia też ponure

azwlaszcza jedno

Chodziłam do przedszkola, które miesciło sie w starej, potęznej, poniemieckiej rezydencji - było to dla mnie miejsce bardzo tajemnicze i nieprzychylne.

W zapuszczonym, pelnym starych drzewogrodzie stała wielka metalowa straz pożarna, ktora  okazała się bandytą, bo spadająca drabina zmasakrowała Dużemu Chłopcu ze Starszaków dłoń.

 Do dzis jest dla mnie bardzo wyraziste wspomnienie (a swoim dzieciom nie pozwalalam bawić się na takich metalowych konstrukcjach)

Ale najgorsze zdarzyło się, gdy mama nie dogadała się z tatą (a pracowali na rózne zmiany). Nikt nie przyszedł odebrac mnie o mojego brata z tego ponurego miejsca.

Panie się zniecierpliwiły i zostawiły nas pod opieka starego, mrukliwego palacza, któy wcale się nami nie zajmował.

Brat zasnął gdzies na dywanie zmeczony płaczem, a ja siedziałam przez kilka godzin na małym krzesełku, na środku opustoszałej sali średniaków i tuliłam szmaciana lalę.

Palacz dla oszczedności pogasił wszystkie światła. I zrobiło sie upiornie, bo  widok zastygłych w bezruchu, w ciemnościach i ciszy lalek, misków itp.jest ...koszmarny.

Mama wróciła z pracy około 23.00. Zanim zorientowala się, że dzieci nie ma w domu, dotarła do taty itd itp ...zrobiła się jakas 2 w nocy.

O tym jak straszna była to noc dla 4-5latki niech świadczy, toże pamiętam tę lalkę, palaczai ...zapach pustego przedszkola.

brrrrr

Dobra scenografia dla thillera

Współczuję

Macia

może będę niemiła, ale jakoś łatwo ci przyszło skrytykowanie pań (tylko pań) z przedszkola.

Zwróć jednak uwagę, że to były troszeczkę inne czasy, inne realia - nie twierdzę, że lepsze.

Wg ciebie panie z przedszkola były "be" - a co powiesz na zachowanie rodziców Małgosi (przepraszam Małgoś, bo może jest to dla ciebie bolesne - ale sama podałaś swój tak osobisty przykład) - czy właściwie postąpili???

W dzisiejszych czasach na pewno nic takiego nie miałoby miejsca - jeden telefon do domu lub pracy i ktoś po dziecko się zjawia.

dla wyjaśnienia

Co prawo na to?

Iwona

dziś... nawet knajpy obsługują az do ostatniego klienta ;-)

a wtedy...telefon był tylko w 2 mieszkaniach na kilkupietrowej klatce schodowej, i w latach 60-tych chyba nie wymagano specjalnych kwalifikacji do pracy w przedszkolu

nie dramatyzuję :-) - wyrosłam na dość normalnego cżłowieka mimo tej "traumy", a do rodziców nie mam żalu: mam pielegniarka na 3 zmiany,  tata i pracował gdzies na peryferiach, i studiował i ciągle jeździł w delegacje - mogło im sie cos w końcu poplatac w grafiku dyżurów nad dziećmi

to tylko małe wspomnienie do koszyczka o przeszkolach

za to moje dzieci chodziły do ..przedszkolnego raju  - Przedszkole Muzyczne we Wrocławiu na ul. Witelona (prawie w Parku Szczytnickim), nie tylko dzieci, ale dorosli zamiast szybko zbierać pociechy i truchtem do domu, przesiadywali na przedszkolnym podwórku i sie integrowali, a atmosfera tego miejsca przypominała mi dom wczasowy w górach; poziom imprez, wystepów dziecięcych porażał nasze wyobrażenia - odkrywalismy w naszych dzieciach talenty, zdolnosci

i te śliczne,promienne, panie: Dorotki, Ele, Maria i pani Dyrektor (miała chyba jakiś niesamowity dar pozyskiwania świetnych pracowników)

ach ... nigdy już potem nie było tak miło.... w żadnej instytucji (no może w szkólce angielskiego na Biskupinie)