Rację ma kadrowa. Nie bój się sądu pracy.

Świadectwo pracy wydaje się jedynie po rozwiązaniu stosunku pracy. Art. 18 jednoznacznie mówi, że nastąpiło przeniesienie służbowe.

Marek

Dzięki Marku

Marek ma rację.

Przeniesienie nie jest rozwiązaniem stosunku pracy - świadectwo pracy nie należy się, bo stosunek pracy jest kontynuowany.

Jeśli nowy dyrektor zechce rozwiązać ten stosunek pracy, to wystawi świadectwo pracy za cały okres zatrudnienia - w twojej szkole i następnej.

Dziękuję Ewo

pomyślmy o sytuacji tej osoby na koniec pracy... przed emeryturą..

Co wtedy będzie sobie życzył przysłowiowy ZUS????
Ja podpowiadam ludziom aby nie przenosili się, a rozwiązywali stosunek ;) i zawierali nowy. Uważam, ze nic nie tracą w ten sposób a mają jasną sytuację przy zbieraniu papierków emerytalnych.

Roman_K

Co na to ZUS

Uważam, że tak

przeniesienie to NIE rozwiązanie stosunku pracy!

Póki KN w tej materii nie ulegmie zmianie przeniesienie NIE JEST rozwiązaniem stosunku pracy (ani nawet nie jest temu równoważne).

I nie jest prawdą, że nauczyciel nic nie zyskuje na przeniesieniu. Po pierwsze musi być wówczas zatrudniony dalej na podstawie mianowania, zachowuje prawo do dodatku motywacyjnego, nie ma okresu karencji przy nagrodach, w razie róznic w uposażeniu zasadniczym (a tak teraz może być) nie może otrzymać niższego wynagrodzenia niż dotychczas itp.

A teczka wędruje za n-lem, gdyż tak jakby dalej miał on tego samego pracodawcę, którym nie jest dyrektor szkoły a szkoła.

Ale art 18 KN mówi o przeniesieniu nauczyciela a nie rozwiązaniu stosunku pracy:

Art. 18.

1. Nauczyciel zatrudniony na podstawie mianowania może być przeniesiony na własną prośbę lub z urzędu za jego zgodą na inne stanowisko w tej samej lub innej szkole, w tej samej lub innej miejscowości, na takie samo lub inne stanowisko.

Wobec tego brak jest podstaw prawnych do wydania świadectwa pracy, jako, że jak sam zauważyłeś Januszu Kodeks Pracy jednoznacznie wskazuje na okoliczności jakie powinny zaistnieć, by można było wydać świadectwo pracy:

Art. 97. 

§ 1. W związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo

Marek

Czym jest przeniesienie?

Zgodnie KN rozwiązanie umowy o pracę może nastąpić w przypadkach i na warunkach opisanych w art. 20, 23, 26, 27, 28 KN. I żadnych innych. Artukuł 18 opisuje zupełnie inny stan prawny. To nic, że efekt jest ten sam - inny pracodawca. Nie nastapiło rozwiązanie umowy - nie ma świadectwa pracy, teczka przekazana nowemu dyrektorowi. Nie ma przyczyny, nie ma skutku!

Owszem można skorzystać z obejścia - wypowiedzieć nauczycielowi w jednej szkole i zatrudnić w innej. Wtedy rzeczywiście świadectwo się należy. Tylko trzeba pamiętać o skutkach wypowiedzenia (odprawa itp...)

Marek

Janusz ma rację

A może by tak siegnąć do przepisów?

SPOSÓB WYPEŁNIANIA ŚWIADECTWA PRACY

To cytat z poniższego rozporządzenia - chyba nie pozostawia żadnych wątpliwości.

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania

(Dz. U. Nr 60 z 30 maja z 1996 r., poz. 282 oraz
Dz. U. Nr 214 z 17 grudnia 2002 r., poz. 1809)

Jeśli chodzi o przeniesienie w trybie art. 18 KN, jest to zbędny "przywilej" choć tradycyjny z okresu państwa niedemokratycznego, który wymuszał wdzięczność nauczyciela za troskę pracodawcy o zabezpieczenie interesów pracownika. Taka "marchewka" (moim zdaniem) - przypominam - w obecnej wersji wprowadzona w stanie wojennym. Logiczne i dla mnie byłoby rozwiązanie stosunku pracy w jednej szkole i nawiązanie w nowej z zachowaniem nabytuch wcześniej uprawnień pracowniczych (a do tego powinno wystarczyć porozumieniepracodawców - dyrektorów szkół, ale zapisane w ustawie, by nie było znów dowolności i dylematów typu: a co z "trzynastką")

Więc przejęcie to to samo co przeniesienie? Nauczyciela traktujesz podobnie jak pracowników likwidowanych przedsiębiorstw? 

Kurczę! Uczę się cały czas.;-)

Nie zgadzam się z Tobą Benku.

Przypomnę, że Kodeks Pracy obowiązuje tylko w tym zakresie, w jakim nie uregulowała sprawy Karta Nauczyciela. A tu sprawa jest w całości i bez żadnych niedomówień uregulowana.

Istnieje stan prawny, nazwany przeniesieniem służbowym w trybie art. 18 KN. Bez dociekania czy to naleciałość czy nie (różnie można to oceniać - przypomnę, że z punktu widzenia organu jest to czynność oszczędzająca organowi 6-miesięczną odprawę, którą należałoby wypłacić nauczycielowi zwolnionemu w jednej szkole a zatrudnionemu w drugiej w obrębie tego samego organu) stan taki istnieje i należy go respektować. I przeniesienie służbowe z pewnością nie jest rozwiązaniem stosunku pracy.

Nauczyciel przez całą swoją "karierę" pozostaje nauczycielem, przysługują mu różnorakie uprawnienia zależne od stażu pracy pedagogicznej i u tego samego pracodawcy. Np. 3-letni urlop dla poratowania zdrowia. Przeniesienie służbowe nie jest nawiązaniem nowego stosunku pracy i to dla nauczyciela jest w wielu przypadkach przywilejem.

Marek

Czy w sposób istotny, w zakresie pojęcia "przeniesienie" i omawianego tu problemu, różni się przeniesienie z art 19 od przeniesienia z art 18?

Art. 18. 1. Nauczyciel zatrudniony na podstawie mianowania może być przeniesiony na własną prośbę lub z urzędu za jego zgodą na inne stanowisko w tej samej lub innej szkole, w tej samej lub innej miejscowości, na takie samo lub inne stanowisko.

Art. 19. 1. W razie konieczności zapewnienia szkole obsady na stanowisku nauczyciela z wymaganymi kwalifikacjami odpowiadającymi potrzebom programowym szkoły, organ prowadzący szkołę może przenieść nauczyciela zatrudnionego na podstawie mianowania

bo mamy coś takiego:

Skierowanie mianowanego nauczyciela do pracy w innej placówce na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela powoduje ustanie dotychczasowego i nawiązanie nowego stosunku pracy na czas nie określony w placówce, do której został skierowany. Po upływie okresu skierowania nauczycielowi przysługuje w terminie określonym w art. 264 § 3 k. p. prawo powrotu na uprzednie stanowisko w szkole, w której był zatrudniony przed skierowaniem.

A jeśli stosunek pracy ustaje, to ...

Wydaje się, że jest istotne w zakresie zastosowania przymusu. No i prawo nauczyciela do powrotu. To jest inne przeniesienie.

Poza tym to stara uchwała. Inny Kodeks Pracy, inna Karta Nauczyciela. Wtedy obowiązywały inne przepisy dotyczące świadectw pracy.

Marek

I bądź tu mądry pedagogu:-)

Januszu, wniosłeś nową jakość do naszej dyskusji:-)

Wyroki sądów należy szanować. Należy też pamiętać, że i SN może mylić się w swoich wyrokach, o czym świadczą (na szczęście nieliczne) kasacje wyroków SN.

Osobiście, przeniesienie w trybie art. 19 KN bardziej jestem skłonny rozpatrywać w kategoriach czasowego zatrudnienia u innego pracodawcy, co przewiduje art. 1741 k.p.

Natomiast przeniesienie w trybie art. 18 KN jest przejęciem pracownika "od innego pracodawcy na zasadach określonych (...) przepisami odrębnymi", zatem nie ma potrzeby wydawania świadectwa pracy w momencie przeniesienia.

Nie mozna jednak kwestionować poglądu, że z chwilą przeniesienia ustaje stosunek pracy w dotychczasowej szkole.

No i teraz zdurniałem kompletnie:-)))

W "Radio Parlament" leci akurat głosowanie nad poprawkami do ustawy o systemie oświaty - można też słuchać i oglądać przez internet, zwłaszcza po 18:00.

Przełączam się ...

Rozumiem

Czyli, jeśli nauczyciel na własną prośbę (z art. 18) zostanie przeniesiony do innej szkoły, to nie rozwiązuje się z nim stosunku pracy i nie wydaje świadectwa, pomimo tego, że najprawdopodobniej już nigdy nie wróci do szkoły, z której wyszedł.

Natomiast, gdy nauczyciel z przymusu (z art. 19) zostanie przeniesiony do innej szkoły, to rozwiązuje się z nim stosunek pracy (pies trącał świadectwo pracy), pomimo tego, że i tak tu wróci za 3 lata.

Tak - rozumiem - to proste - przeniesieniu przeniesieniu nierówne i tyle.

I to wszystko Marku układa Ci się w logiczną i spójną całość?

Rozumiem.

Coraz więcej już zreszta rozumiem.
Wyroki sądów należy szanować, gdy są zgodne z naszą tezą, a gdy nie, to nie, bo sądy mogą się mylić i kasować oraz ich orzeczenia są zawsze nieaktualne.

No proszę ... Jakie to proste!

PS. Nauczyciel rzadko zyskuje (w praktyce nigdy) - znacznie częściej traci, gdy nie zamknie się w wyniku przeniesienia poprzedniego stosunku pracy.

Warto w tym miejscu zapoznać się z zasadami zaliczania okresów uprawniających do dodatku za wysługę lat - i wyobrazić sobie sytuację, gdy przeniesiony po 20 latach pracy nauczyciel postanowi sobie dorobić - zatrudniając się jeszcze dodatkowo na 1/2 etatu w innej szkole (na zupełnie osobnej umowie o pracę).

Nie wiem, czy kogoś te szczegóły zainteresują, więc nie będę tego opisywał szczegółowo.
Jakby co - zawsze możemy wrócić do tematu.
A wtedy, na pewno też znajdą się inni, którzy z radością będą szerzyć wiedzę w społeczeństwie.

a ja już teraz nic nie rozumiem :-(

Niestety nie jestem prawnikiem, więc moje sądy oparte są na logice (którą na szczęście studiowałem pod okiem najlepszych specjalistów w tej materii).

Niestety logika - ta prawdziwa nie zawsze jest kompatybilna z logiką prawników i urzędników o czym przekonaliśmy się tu niejednokrotnie.

Zupełnie inną sprawą jest interpretowanie prawa na podstawie orzeczeń Sądu Najwyższego. Jakoś zupełnie obojętnie przechodzimy obok faktu, że nasze prawo w przeciwieństwie do prawa anglosaskiego nie jest tworzone przez "precedensy". Innymi słowy fakt, że Sąd Najwyższy wydał w jakiejś sprawie orzeczenie wcale nie musi implikować tego że sądy niższej instancji mają obowiązek traktowania tego jako źródło nowego prawa. Inny skład, inne szczegóły i tło sprawy, inne przepisy prawne mogą prowadzić do zupełnie innej konkluzji sądu w nowej sprawie.

Więc ja, w przeciwieństwie do wielu kolegów nie zaczynam studiowania zagadnienia od wyroków Sądu Najwyższego, lecz od czytania aktualnie istniejących przepisów.

I w dalszym ciągu wychodzi mi, że przeniesienie to nie to samo co rozwiązanie umowy o pracę.

Bo wiem, że te same skutki mogą być wywołane przez różne przyczyny, a tu wszak o przyczynę chodzi.

Marek

Nieznajomość logiki szkodzi:-)

Marku - jestem z Tobą:-)

Też studiowałem logikę pod kierunkiem znakomitych fachowców: tę matematyczną - 30 lat temu, tę przdatną humanistom - 26 lat temu (całkiem przyjemny egzamin u prof. Albina Ziemby - postrachu studentek pedagogiki, a ćwiczenia z Jackiem Jadackim - też już od wielu lat profesorem).

Od wielu już lat zastanawiam się jaką to logiką kieruje się "racjonalny ustawodawca" stanowiąc tak jasne, jednoznacznie brzmiące i spójne ze sobą przepisy, jak art. 18 i art. 19 KN.

Mając za sobą wiele lat praktyki w resorcie sprawiedliwości mam swoje zdanie na temat jakości wyrokowania: zdarzają się perełki, zdarzają się też wpadki (ostatnio pominięcie jednego zarzutu w sprawie o zabójstwo na Nowym Świecie). Znam też ewidentne pomyłki sądowe. Zatem pogląd Marka jest mi bliższy i bardziej przekonujący swą logiką niż "pryncypialny" pogląd Janusza.

Dlatego też uczcie się nauczyciele, dyrektorzy stosować prawo - na własną odpowiedzialność, we własnym interesie, nie obciążając niepotrzebnie już i tak niewydolnych (czasami jeszcze nieudolnych) sądów.

Kontynując naszą dyskusję. Przyjrzyjmy się dokładniej wyrokowi, na który powoływał się Janusz.

To zupełnie inna sprawa. Wystarczy przeczytać pytanie zadane przez Sąd Wojewódzki w Gdańsku.

Po pierwsze nie idzie tu o wydanie świadectwa pracy lecz o ustalenie pracodawcy.

Po drugie zupełnie inne okoliczności towarzyszą przeniesieniu w trybie art. 19 a inne w trybie art. 18. Tu mamy do czynienia raczej ze skierowaniem nauczyciela do innej szkoły (co jednoznacznie wynika z letkury uzasadnienia poniższego wyroku) niż z przeniesienie w rozumieniu art 18.

Po trzecie w 1995 roku obowiązywałe zupełnie inne zapisy prawa oświatowego (patrz teksty jednolite Leszka).

Zresztą poczytajcie:

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora, po rozpoznaniu sprawy z powództwa Jolanty C. przeciwko Szkole Podstawowej w L., Szkole Podstawowej w L.M., Przedszkolu w L. o przywrócenie do pracy, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym dnia 18 stycznia 1996 r. zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni postanowieniem z dnia 7 listopada 1995 r., (...) do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 kpc:

Znalezione na http://www.gimnazjum.pl/prawo/prawo2.phtml :

Elżbieta Walkiewicz

Akty normatywne, które są wydawane przez wyposażone w kompetencje prawotwórcze (uzyskane w drodze ich udzielenia przez konstytucję lub ustawę - w drodze delegacji ustawowej) organy władzy publicznej (państwowej lub samorządowej) tworzą system formalnie legitymowanych źródeł prawa. Źródła prawa powiązane są ze sobą kompetencyjnie i merytorycznie. Powiązania kompetencyjne wiążą się z hierarchiczną budową aparatu państwowego, co powoduje zróżnicowanie mocy prawnej (moc równa, niższa, wyższa) wydawanych przez organy władzy państwowej i samorządowej aktów prawotwórczych i stworzenie ich hierarchii.
"W doktrynie i praktyce prawniczej w zasadzie powszechnie przyjmuje się, że:
a) akt prawotwórczy o niższej mocy prawnej nie powinien być niezgodny z aktem prawotwórczym o wyższej mocy prawnej;
b) akt prawotwórczy o wyższej mocy prawnej może uchylić akt prawotwórczy o niższej mocy prawnej;
c) akt prawotwórczy o wyższej mocy prawnej przesądza w pewnym stopniu o treści aktu o niższej mocy prawnej;
d) istnieje obowiązek wydawania aktów o niższej mocy prawnej , jeżeli są one niezbędne dla realizacji postanowień aktów o wyższej mocy prawnej." [J. Jabłońska-Bonca, Wstęp do nauk prawnych]
Powiązania merytoryczne aktów prawotwórczych odnoszą się do relacji między treścią regulowanych stosunków społecznych w aktach prawnych.

Nowa Konstytucja RP w rozdziale III ( art. 87 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 93) ujmuje źródła prawa RP w następujące grupy:

1. źródła powszechnie obowiązującego prawa na obszarze całego państwa
   
2. źródła prawa powszechnie obowiązującego o ograniczonym terytorialnie zasięgu (prawo miejscowe)
   
3. źródła prawa wewnętrznie obowiązującego
   

Do źródeł prawa powszechnie obowiązującego na obszarze całego państwa należą:

• konstytucja
  
• ustawy
  
• ratyfikowane umowy międzynarodowe
  
• rozporządzenia
  

Źródła prawa powszechnie obowiązującego o ograniczonym zasięgu (prawo miejscowe) tworzą:

• akty prawa miejscowego stanowione przez organy samorządu terytorialnego (uchwały organów kolegialnych samorządu terytorialnego)
  
• akty prawne, wydawane przez terenowe organy administracji rządowej
  

Ponadto charakter źródeł prawa powszechnie obowiązującego mają takie akty normatywne jak: rozporządzenia z mocą ustaw wydawane przez Prezydenta RP w ścisle określonych sprawach (rozdział XI Konstytucji), układy zbiorowe pracy, umowy zawierane przez Radę Ministrów z kościołami i związkami wyznaniowymi, niektóre regulaminy Sejmu i Senatu.

Źródłami prawa wewnętrznie obowiązującego są:

• uchwały Rady Ministrów
  
• zarządzenia Prezydenta RP
  
• zarządzenia Prezesa Rady Ministrów
  
• zarządzenia ministrów
  
• niektóre uchwały Sejmu i Senatu
  
• regulaminy Zgromadzenia Narodowego
  
• niektóre akty innych centralnych organów państwowych
  

W hierarchii legitymowanych źródeł prawa najwyższe miejsce zajmuje konstytucja, ustawa zasadnicza, zawierająca normy - zasady będące fundamentem politycznego, społecznego i gospodarczego porządku w państwie.
Drugie miejsce w hierarchii źródeł prawa zajmują ustanawiane przez parlament ustawy.
Regulacje ustawowe odnoszą się do pewnego spektrum spraw (jest to tzw. materia ustawowa) o fundamentalnym znaczeniu dla działalności państwa np. przyznanie praw i nakładanie obowiązków na poszczególne grupy społeczne (ustawa z 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela; Dz. U. Nr 3, poz. 19 z późniejszymi zmianami); organizację i zasady działania organów władzy publicznej np. Ustawa z 7 września 1991 r. o systemie oświaty - (t. jedn., Dz. U. z 1996 r. Nr 67, poz. 329 z późniejszymi zmianami), Ustawa z 14 czerwca 1960 r. - kodeks postępowania administracyjnego (t. jedn., Dz. U. z 1980 r. Nr 9, poz. 26 z późniejszymi zmianami): ustrój gospodarczy i inne doniosłe z punktu widzenia państwa sprawy.
Ustawy normujące obszerne dziedziny spraw noszą nazwę kodeksów. Legislacja Rzeczypospolitej Polskiej przewiduje w systemie źródeł prawa istnienie rozporządzeń z mocą ustawy. Akty te mają moc równą ustawie, ustanawiane są w ściśle określonych przez Konstytucję sprawach (stan nadzwyczajny). Rozporządzenia wykonawcze do ustaw są kolejnymi dokumentami o charakterze prawotwórczo-wykonawczym. Pochodzą od naczelnych organów administracji państwowej, a na szczeblu terenowym od wojewodów. Są wydawane na podstawie upoważnienia ustawowego i służą wykonywaniu ustaw.

Przedstawione powyżej źródła prawa łącznie z aktami prawnymi organów samorządu terytorialnego (uchwałami), tworzą grupę aktów prawotwórczych powszechnie wiążących tzn. zawierają normy prawne, których adresatem może być każdy podmiot w państwie.
Kolejne w hierarchii źródeł prawa, akty normatywne, to: niektóre rodzaje uchwał parlamentu i rządu oraz zarządzenia organów administracji rządowej. Tworzą one grupę aktów prawotwórczych wewnętrznie wiążących (ich normy dotyczą podmiotów usytuowanych wewnątrz aparatu państwowego i samorządowego).
Część uchwał i zarządzeń nie ma charakteru aktów prawotwórczych, gdyż nie zawiera norm prawnych.
Grupę źródeł prawa powszechnie obowiązującego, zewnętrznego tworzą ratyfikowane umowy międzynarodowe, będące dokumentami prawnymi powstałymi w konsekwencji zgodnego oświadczenia woli podmiotów prawa międzynarodowego (tj. państw lub organizacji międzynarodowych). Umowy międzynarodowe ratyfikowane na podstawie upoważnienia ustawowego zajmują wysokie miejsce w hierarchii źródeł prawa. Legitymowane źródła prawa wewnętrznego i umowy międzynarodowe publikowane są w dziennikach (aktach promulgacyjnych) Rzeczpospolitej Polskiej:

• Dzienniku Ustaw RP (konstytucja, ustawy, rozporządzenia z mocą ustawy, rozporządzenia wykonawcze, umowy międzynarodowe)
  
• Monitorze Polskim (uchwały i niektóre zarządzenia)
  
• Dziennikach Urzędowych poszczególnych ministerstw (np. zarządzenia)
  
• Wojewódzkich Dziennikach Urzędowych (rozporządzenia i zarządzenia wojewody, uchwały organów samorzadu terytorialnego).
  

Akty organów samorządu terytorialnego publikowane są w sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie, w drodze obwieszczeń, w lokalnych mediach.

Znajomość źródeł prawa znacznie pomaga w poruszaniu się po obszarach prawa, jest niezbędna do skutecznego stosowania prawa, pozwala na prawidłowe wykonywanie zadań z zakresu pełnienia różnorodnych funkcji publicznych.

Kto jeszcze studiował logikę (samo przez się rozumie, że pod okiem najlepszych przedwojennych fachowców)?

Acha! I kto jeszcze pracował wszędzie?

Do Marka - jeśli mam wybierać, między przyznaniem Ci racji, a przeczytaniem tego uzasadnienia, to ... przyznaję Ci rację - przytłoczyłeś mnie ilością i wagą argumentów. ;-)))
Idę poczytać jakiś inny paragraf - chyba zdecyduję się na 22. ;-))

Powodzenia, choć nie sądzę byś bał się tekstów dłuższych niż jedna strona. Mój cytat jest celowo tak obszerny by uzasadnić pewną tezę (o orzeczeniach sądu najwyższego).
Rozumiem, że jak Ty zacytowałeś fragment, to wcześniej zapoznałeś się z całością, więc nie dla Ciebie ten cytacik.

:-))

Marek

ps.

Mogłeś użyć argumentu, że nawet studiowanie pod okiem fachowców, z małpy nie zrobi inteligenta.
Dziękuję za wyrozumiałość.

Wrzuciłeś tekst o źródłach w międzyczasie

Źródła źródłami - jest jak piszesz.

A teraz trzeba rozwiewać wątpliwości dotyczące tego co owe źródła w istocie zawierają (wiem, wiem ... niektórzy ich nie mają, bo czytają ze zrozumieniem).

I tu mamy:

Art. 1.
Sąd Najwyższy jest organem władzy sądowniczej, powołanym do:
1) sprawowania wymiaru sprawiedliwości przez: 
a) zapewnienie w ramach nadzoru zgodności z prawem oraz jednolitości orzecznictwa sądów powszechnych i wojskowych przez rozpoznawanie kasacji oraz innych środków odwoławczych, 
b) podejmowanie uchwał rozstrzygających zagadnienia prawne, 
c) rozstrzyganie innych spraw określonych w ustawach;
2) rozpoznawania protestów wyborczych oraz stwierdzania ważności wyborów do Sejmu i Senatu oraz wyboru Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, a także ważności referendum ogólnokrajowego i referendum konstytucyjnego;
3) opiniowania projektów ustaw i innych aktów normatywnych na podstawie których orzekają i funkcjonują sądy, a także innych ustaw w zakresie, w którym uzna to za celowe;
4) wykonywania innych czynności określonych w ustawach.

To tylko dla uzupełnienia naszej wiedzy, bo nie tylko znajomość źródeł prawa jest ważna, ale warto też wiedzieć gdzie szukać, gdy prawo wydaje się niejednoznacznym być.

No - idę czytać ten 22, bo znacznie ciekawszy.

PS. Jakbyś Marku przeczytał uważnie, to zauważyłbyś od którego miejsca kieruję swój poprzedni post do Ciebie - nawet imię jest.
Chyba, że w imię "solidarności" tak się zaperzasz.

:-)))

Marek

I jeszcze trzy sprawy.

1. Sąd Najwyższy nie stanowi prawa. Sąd Najwyższy dokonuje rozstrzygnięć zagadnień prawnych. Czyli jeśli ustawa nie budzi wątpliwości sądów niższej instancji, to SN się tym nie zajmuje.

2. Uchwała z dnia 18 stycznia 1996 r. I PZP 37/95 była podjęta w składzie 3 sędziów, w Izbie Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

3. Lubię czytać do końca (zwracam uwagę na tekst podkreślony):

USTAWA
z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym.

...

Rozdział 6

Postępowanie przed Sądem Najwyższym

Art. 57. Sąd Najwyższy orzeka w składzie trzech sędziów, chyba że ustawa stanowi inaczej.

...

Art. 59. Jeżeli Sąd Najwyższy, rozpoznając kasację lub inny środek odwoławczy, poweźmie poważne wątpliwości co do wykładni prawa, może odroczyć rozpoznanie sprawy i przedstawić zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów tego Sądu.

Art. 60. § 1. Jeżeli w orzecznictwie sądów powszechnych, sądów wojskowych lub Sądu Najwyższego ujawnią się rozbieżności w wykładni prawa, Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego może przedstawić wniosek o ich rozstrzygnięcie Sądowi Najwyższemu w składzie siedmiu sędziów lub innym odpowiednim składzie.

...

Art. 61. § 1. Jeżeli skład Sądu Najwyższego uzna, że przedstawione zagadnienie wymaga wyjaśnienia, a rozbieżności - rozstrzygnięcia, podejmuje uchwałę, w przeciwnym razie odmawia jej podjęcia, a jeżeli podjęcie uchwały stało się zbędne - umarza postępowanie.

§ 2. Jeżeli skład siedmiu sędziów uzna, że znaczenie dla praktyki sądowej lub powaga występujących wątpliwości to uzasadniają, może zagadnienie prawne lub wniosek o podjęcie uchwały przedstawić składowi izby, natomiast izba - składowi dwóch lub więcej izb albo pełnemu składowi Sądu Najwyższego.

...

§ 6. Uchwały pełnego składu Sądu Najwyższego, składu połączonych izb oraz składu całej izby z chwilą ich podjęcia uzyskują moc zasad prawnych. Skład siedmiu sędziów może postanowić o nadaniu uchwale mocy zasady prawnej.

Same korzyści (osobiste) z tego Forum:-)

Marku,

serdeczne dzięki za materiały źródłowe do nauki wos-u w przyszłym roku:-)

Jaką, Marku, tezę to potwierdza, a jakiej przeczy?

Ad 1. Nie przeczy tej, a zarazem potwierdza, że sprawa budzi wątpliwości skoro zajął się nią SN.

Ad 2. Nie przeczy tej, a zarazem potwierdza, że 3 sędziów SN uznało co uznało.

Ad. 3. Nie przeczy temu, a zarazem potwierdza, że lubisz czytać do końca.

Coś jeszcze?

--------------------------------

Patrzę na mojego psa i tak se myślę - kogo mi przypomina? - Jak nie szczeka, to merda ogonem?
Hm ... raczej nie ... to mądry pies i lubi ludzi.

I jestem poważnie zatroskany stanem naszej oświaty.

Januszu, rozumiem Twoje (wsobne) zatroskanie z powodu niewiedzy

Tak się składa,że co roku staram się uaktualniać źródła. Tym razem robię to ze względu na autentyczne (belferskie) komentarze, świadczące o znakomitej wiedzy i kulturze prawnej.

Oczywiście nie pominę nazwisk autorów:-)

Komentarz do Karty nauczyciela z 2003 roku

Jeszcze małe uzupełnienie Markowego o źródłach prawa

 gdy miałam podobną sytuację dzwoniłam nawet do MENiS i potwierdzono mi tylko ,że przekazywanie teczki to tylko norma zwyczajowa

 (placówki były pod wspólnym zarządem i świadectwo wtedy wydawały Miejskie zespoły a teraz każda placówka jest osobnym zakładem pracy )

i nie ma odniesienia prawnego a co do świadectwa - pani zasugerowała iż należy wydać ze względu na fakt wymagań ZUS niezgodność Rp-7 z świadectwem 

 czy dyrektor ma prawo wpisać w świadectwie że pani X zatrudniona była w szkole nr3 i potem nr5 jeżeli są to inne zakłady pracy?

ma prawo

Bo ma na to odpowiednia dokumentację.

Zwracam uwagę jeszcze raz, że bez względu jakby to archaicznie brzmiało, art 18 (i 19) znajduje się w KN - obowiązującej! - i brzmi tak jak to zostało tu przytoczone...

A gdzie jest napisane, że RP7 ma się zgadzać ze świadectwem pracy?

brak słów

Sądy też są dla ludzi

fajnie, że został odkopany ten wątek, bo...