Facet miał psa, do którego był bardzo przywiązany, ale pies niestety nie był zbyt mądry. Nie znał żadnych komend, był nieposłuszny, itd.
Człowiek dowiedział się o specjalnej, elitarnej szkole dla psów w Szczytnie. Rok nauki kosztował tam 5000 zł, no ale czego się nie robi dla swojego pupilka.Wysłał go więc, zapłacił całą kwotę, i czekał.
Minął rok. Pies wrócił, i po czułym powitaniu przyszedł czas na próbkę zdolności:
-Azor, daj głos!
-hau
-dobrze, Azor, siad!
-hau
-Azor, siad!
-hau
-hmm, Azor łapa!
-hau
I tak ze wszystkim, pies głupi jak przed rokiem.
Zdenerwowany gość zapakował Azora do samochodu, i pojechali do Szczytna z reklamacją.
W szkole:
-Człowieku, dałem psa na szkolenie, zapłaciłem kupe forsy, a on jest tak samo głupi, jak był
Instruktor:
-a jak się wabi piesek?
-Azor
Ten bierze do ręki dziennik, i mówi:
-no tak, Azor, same dwóje !!!

jw.;-)

-Jasiu, czy tatuś ciągle odrabia za ciebie lekcje?

-Ależ skąd, po tej ostatniej pale całkiem się załamał

Marek

Ciągiem skojarzeń szkolnych zabrałam gazetę dziecka z żartami przysyłanymi przez uczniów.

Belferskie powiedzonka:

-Nie moja wina, że historię macie z roku na rok dłuższą ;-)

hmm

Marek

;-)))

O co Ci chodzi Marku- nie umiał?

No i w porządku, bo mial dwoje..

Mial dwóje?

tez ok, bo przeciez nie umiał :-)))

Szkoła leśnych zwierząt

Pewnego razu zwierzęta postanowiły założyć szkołę.

"Dosyć już- zgodnie stwierdzono_ biegania samopas po lesie. Młode zwierzęta muszą być porządnie przygotowane do życia!"

Ale kto będzie uczył dzieci?- zapytała zatroskana wilczyca.

Będziemy uczyć tego, co potrafimy najlepiej i tego, co jest niezbędne w zyciu!- zadecydowała Rada.

I tak zrobiono...

Rada przygotowała program nauczania. Do przedmiotów obowiązkowych wprowadzono: bieganie, wspinanie, pływanie i latanie.

Nauczyciele przystąpili do pracy, a uczniowie do nauki...

Kaczka wykazywała niezwykłe zdolności w pływaniu. Była zawsze najlepsza. Była nawet lepsza od swojego nauczyciela. Natomiast jej osiągniecia w bieganiu i wspinaniu się na drzewa były mizerniutkie. Zadecydowano, że musi poswiecić więcej czasu na trening tych umiejętności. W efekcie zaniedbała pływanie, przestała też wierzyć, ze umie pływać. Za to uwierzyła, że jest niezdolna i niczego nie potrafi. Smutna patrzyła na zajączka , który biegał na krótkie i długir dystanse, wyprzedzając innych. Chociaż i on z czasem stał się markotny.Było to zaraz potem jak dostał polecenie dodatkowych lekcji fruwania. Ambitny zajaczek ćwiczył całymi godzinami wzlatywanie w powietrze, powtarzał na pamięć wszystkie instrukcje, wykonywał coraz dłuższe skoki ( mając nadzieję, że zostanie to uznane za lot) ale nigdy nie spotkał się z aprobata nauczyciela. Posmutniał i nawet już go tak nie cieszyło to, co lubił najbardziej.

Z wiewiórką - mistrzynią wspinania, stało sie tak samo. Po kilku lekcjach pływania i latania, na których dowiedziała sie, że jest absolutnym beztalenciem i będzie musiała powtarzać klasę, zaczęła chodzić na wagary. Wkrótce dołączył do niej orzeł, który wzlatywał inaczej niż oczekiwał nauczyciel. Był też mierny w innych przedmiotach...

Dorosłe zwierzęta zebrały się na radę. Podsumowały wyniki nauczania. Zgodnie stwierdzono, że dzieci są mało zdolne, nie dość pilnie sie ucza, sprawiaja duze trudnosci wychowawcze. Uchwalono, że Rada spotka sie z rodzicami i zaleci większa współpracę ze szkołą oraz zaostrzenie dyscypliny.

Teraz porozmawiajmy o nas

Aniu

Tę bajkę podarowałam rodzicom mojej 4. klasy w ubiegłym roku po 1. semestrze, gdy przerażeni po raz pierwszy patrzyli na stopnie, na te wszystkie 2 i 3 z tak ważnych i niezbędnych przedmiotów.

Sobie też od czasu do czasu ją przypominam, żeby nie być podobną do tych nauczycieli :-)

Marek,

to jest takie niby oczywiste- nauczyciel jest po to zeby uczył.

Uczeń ma się uczyc od niego lub pod jego kierunkiem , lub jak sam chce.

Jeśli jednak uczeń zaimpregnuje sie na nauczanie? Przecież na siłę niczego nie nauczę.

Wiem, że muszę robić wszystko, żeby zechciał się uczyć. Lecz z drugiej strony nie jestem (zawsze) aniołem cierpliwości :-(

nie musisz;-)

zdecydowanie niedobrym jest ukrywanie irytacji. Jest ona sygnałem dla otoczenia - że powinno zmienić postepowanie wobec Ciebie:-)

A co do na siłę...

A moze sposobem? Sztuką belfrską? Rzemiosłem?

Przecież jakieś ślady zostaną? Troszkę? Wszyscy ministrami byc nie powinni. Niektórzy nawet w żadnym razie:-)))

bajeczka

Aniu jest rewelacyjna!! pozwolisz ze "puszcze" ją w świat?

A co do naszego nauczania to myślę,że wiele czynników podać można aby argumentować że to nie do końca nasza wina, że uczeń nie umie i jest w tym wiele prawdy

jednak my wciąż zapominamy, że w szkole najważniejsze jest dziecko, nasz uczeń, bo przecież wszyscy ministrami byc nie powinni. Niektórzy nawet w żadnym razie!!

 :-)))))))

Marek, Twój tok myślenia bardzo mi się podoba!!! ;-))

Marku!

:-)))

matko..

Coś mi się zdaje , ze z tego wątku tak łatwo nie wybrniesz ;-)))

Im dalej w las, tym więcej drzew :-))

Dawaj jakiś inny wątek ;-)))

yhm;-)

nie matkuj..

a maryśka??

Asiuniu wybacz!!!

no !!!

A ja sie zawrócę

ja jak uczeń Teresy

jestem zaimpregnowany - na suszenie głowy awanturami;-)

I co? Beata? Zmieniłaś rzeczywistość otaczającą - w postaci tego nie ukrywającego się nauczyciela?

Nie...

łańcuch pokarmowy?

można nie ukrywać irytacji

na rózne sposoby: wrzeszczeć, bo się jest zirytowanym, powiedzieć - że się jest poirytowanym (uczniowie raczej zrozumieją że się jest złym, wściekłym, zaniepokojonym, zdenerwowanym) ...

Niestety - za rzadko pokazujemy taki wzorzec: po prostu mówię o tym co czuję. Wielu nauczycieli przy ćwiczeniach warsztatowych z komunikacji stosuje fajnie różne tam takie... ale w życiu... mówią i czują, że to sztuczne... Wiecie, wiem po sobie - to kwestia przestawienia siebie, dzieci też dziwnie patrzą początkowo i nie łapią o co chodzi, bywa, że są zaskoczone... I sztuką jest - odpowiednio to zaskoczenie wykorzystać. Do porozmawiania właśnie. Tak kiedyś z rodzicami pogadałam sobie: jak to jest, na ile my z dziećmi rozmawiamy, a na ile mówimy do dzieci.

Zgadnijcie, jakie nam wyszły konkluzje.....

I co do uczenia.. Na ile dzieci uczę, a na ile pokazuję - jak, poprzez co, dzięki czemu i wreszcie czego mogą się razem ze mną nauczyć...

Pies w Szczytnie opanowal do perfekcji hau ..:-))

My do dzieci

?

Pies przed Szczytnem perfekcyjnie robił "hau"

refleksja- szkoła nic mu nie dała lub była zbędna ;-(

Chyba jednak jesteśmy bardziej skuteczni, bo czegoś dzieci uczymy, czego wcześniej nie umiały ;-)

Nie znał żadnych komend, był nieposłuszny, itd.

Minął rok. Pies wrócił, i po czułym powitaniu przyszedł czas na próbkę zdolności:
-Azor, daj głos!
-hau

chyba jednak czegoś się nauczył :-))

ale jesteście :-(

Poczytałam bajkę Ani :-) Świetna.

Nie idę jutro do klasy mat.fiz. Co ja im będę zawracać głowę literaturą...

Niech sobie porobią zadania. Czytać już przecież umieją ;-)

haniu