|
ROZPORZĄDZENIE RADY MINISTRÓW z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie urlopów i zasiłków wychowawczych (Dz. U. Nr 60, poz. 277 oraz z 1998 r. Nr 25, poz. 131) obowiązuje od dnia 2 czerwca 1996 r. , utrata mocy w zakresie zasiłku wychowawczego z dniem 1 stycznia 1999 r. § 1. 1. Pracownica zatrudniona co najmniej 6 miesięcy może skorzystać z urlopu wychowawczego w wymiarze do 3 lat w celu sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem, nie dłużej jednak niż do ukończenia przez dziecko 4 lat życia.
2. Do sześciomiesięcznego okresu zatrudnienia, o którym mowa w ust. 1, wlicza się poprzednie okresy zatrudnienia. 3. Urlop wychowawczy może być wykorzystany najwyżej w czterech częściach. § 2. Pracownica posiadająca okres zatrudnienia określony w § 1 ust. 1, bez względu na to, czy korzystała z urlopu, o którym mowa w tym przepisie, może skorzystać z urlopu wychowawczego w wymiarze do 3 lat, nie dłużej jednak niż do ukończenia przez dziecko 18 lat życia, jeżeli z powodu stanu zdrowia, w szczególności przewlekłej choroby, kalectwa lub opóźnienia w rozwoju umysłowym, wymaga ono osobistej opieki pracownicy. W takim przypadku warunkiem udzielenia pracownicy urlopu wychowawczego jest przedstawienie orzeczenia lekarskiego o stanie zdrowia dziecka uzasadniającym udzielenie tego urlopu. Przepis § 1 ust. 3 stosuje się odpowiednio. § 3. 1. Pracodawca udziela urlopu wychowawczego na pisemny wniosek pracownicy. We wniosku pracownica wskazuje termin rozpoczęcia i czas trwania urlopu wychowawczego oraz okres dotychczas wykorzystanego urlopu wychowawczego na dane dziecko. 2. Pracodawca jest obowiązany udzielić pracownicy urlopu wychowawczego: 1) w terminie wskazanym przez pracownicę, jeżeli wniosek o udzielenie tego urlopu został przez nią złożony co najmniej na dwa tygodnie przed tym terminem, 2) nie później niż z dniem upływu dwóch tygodni od dnia złożenia przez pracownicę wniosku o udzielenie tego urlopu, jeżeli wniosek ten został zgłoszony przez nią bez zachowania terminu przewidzianego w pkt 1. | 
