Szkoła bez autorytetu:

To szkoła, któa nie respektuje praw ucznia.

To szkoła, w której szumne deklaracje o szacunku, tolarancji i wspieraniu ucznia są pustymi słowami, a na codzień ważniejsza jest dla nauczyciela fryzura ucznia, ilość kolczyków niż jego opinie, zainteresowania, zdolności.

To szkoła, w której błędy nauczycieli, ich brak profesjonalizmu, rzetelności itp. są tolerowane, a skargi uczniów traktuje się jak bnruszenia regulaminu i zasad dobrego wychowania.

To szkoła, w której nauczyciele mozolnie i konsekwentnie budują wysokie barykady miedzy sobą i uczniami, chyba po to, by ...ukryć swoja bezradność, niskie umiejętności wychowawcze i metodyczne.

Nauczyciel bez autorytetu, to człowiek, który ...powinien zmienic zawód.

refleksja

1. Nastąpiła znacząca zmiana kulturowa- gwałtowna fala w ostatnich latach.

2. Na jakiej podstawie formułujesz pierwszą tezę? Wg mnie model rodziny( więc i system wychowania) na skutek pkt. 1 zmienił się dość mocno.

3. Autorytet dawnej szkoły -wg mnie- był w znacznej mierze oparty na innej świadomości rodziców: nie znali tak dobrze swoich praw, nie egzekwowali ich tak konsekwentnie. 

Inna sprawa: powoli odchodzi ze szkół pokolenie rodziców, którzy np. nie komentowali w domu poleceń nauczycieli (sami byli tak wychowani).

4. Nauczyciele zmienili się znacznie: uczy przecież pokolenie kształtowane w czasie, gdy wymagano "partnerstwa" (ironizuję, bo nie zawsze rozumiano właściwie ten termin).

Wydaje mi się, że ciało pedagogiczne jest mniej spójne "w modelu", prezentujemy różne postawy, wymagania. To barwne, ale też lekko schizofreniczne (u jednej pani wolno, u drugiej nie...) ;-)) Swoich nauczycieli pamiętam jako dużo bardziej surowych, dostojnych, godnych i jednolitych ! To był wychowawczy monolit :-))

nie było cię, Małgoś, jak pisałam :-))

Inne czasy: dzisiaj autorytet belfra to głównie osobowość, niegdyś "wspomaganie" dawała obyczajowość i tradycja .

to se ne wrati :-))))

i chwatit!

nie chwatit

  Romanie, widzę, że panie stają murem przeciwko Twoim tezom.

Od kilku lat obserwuję spadek autorytetu szkoły i bezradność nauczycieli wobec bezkarności i arogancji uczniów.

Uważam, że budowanie sobie autorytetu jako pedagoga to jedno, a budowanie skutecznego systemu wychowawczego to drugie.

Demoralizacja wynikająca z pobłażliwego teaktwoania zwykłego nieróbstwa i impertynencji kilku jednostek (często o cechach przywódczych) szerzy się jak zaraza i często wymyka się spod kontroli.

Przestrzeganie ogolnie przyjętych zasad to podstawa demokracji i należy poszukiwać srodków egzekwujących te prawa od wszystkich .

Kto powiedział , ze nie zaczeliśmy?

Demoralizacja nie jest skutkiem pobłażliwości - to zdecydowanie nadmierne uproszczenie.

A w kwestii "zacznijmy od siebie" polecam artykuł M. Osucha (Wymiana Plików) o prawach ucznia wynikających z Konwencji o prawach dziecka.

Nawet tu, na tym forum chyba więcej osób wypowiada się przeciw respektowaniu tych praw, niż za ich bezwzglednym przestrzeganiem.

Zakładając, że spotykają sie tu n-le i dyrektorzy szkół, którzy dość poważnie podczhodza do swojej pracy, strach pomyśleć, jak to z tymi prawami bywa w polskich szkołach.