Dzieciak pisze sprawdzian z gramatyki . Dluuugi, dlugiii, dłuuuuuuugiiiii

Dostaje tróję- co nie jest tragedią.

Przynosi sprawdzain mamusi i mowi:- trza zrobić poprawę

na kiedy- pyta spokojnie mamusia

na jutro-odpowiada smętnie dzieciak.

To idź zrób-odpowiada wściekła mamusia

Jakbym umiał to zrobić, to bym z tego sprawdzianu dostał piątkę- odpowiada niedurne dziecko

..........

Jak ma dziecko z mamą ( nie polonistką) dokonać poprawy ze sprawdzianu z gramatyki, do kurki jasnej?

Czy to nie jest czasem zadanie nauczyciela?

hmm

najpierw bym się wsciekł (na dziecko:-)))

no ale zaraz zaraz, nie powinno być to tak, ze klasówkę sie omawia, przerabia z dziećmi na następnej lekcji, biorac pod uwage trudności uczniów i doprowadza do sytuacji że uczniowie lepiej umieją po poprawie niż umieli przed?

Innymi słowy - czy uczymy dla stopni ze sprawdzianu, czy po to by oni umieli?

Ten twój syn to ma sam zrobić poprawę?

no

a potem zajęcia - jak uczyć dzieci w ogóle bez szkoły

i już właściwie by było wszystko:-)

no bo szkoła najbardziej uczy ..rodziców

Jako tako sobie radzę z j. polskim, chociaż troszkę wyłam w duchu z rozpaczy nad tematem "Opisz uczucia stokrotki z baśni Andersena"

Z matematyką też nieźle - czasem szybciej wpadnę na rozwiązanie zadania niz mąż!!! - bo on jest po politechnice i nie wie jak to się zadania rozwiązuje"po szkolnemu"

Ale  wysiadam przy technice - skrzyżowanie ulic ze steropianu i model mostu Grunwaldzkiego mnie przerosły. Na szczęście tata-inżynier zwiózł do domu specjalistyczne narzędzia (np.taką wycinarkę precyzyjną do steropianu) i ma niezłą wyobraźnię przestrzenną przy nadludzkiej cierpliwości.

Najgorzej szło nam obojgu z przyrodą w IV kl. SP - podręcznik był tak nielogicznie skonstruowany, że zaczęliśmy wierzyć w płaskość Ziemi.

Niestety na flecie nie zagram nawet przypiekana rozgrzanym żelazem :-(

Ponoć w LO  dzieci są już bardziej samodzielne ...żeby tylko dotrwać

z tą samodzielnością dzieci w LO to też różnie bywa ;-)

ale mama albo tata po politechnice spokojnie sobie poradzi z matematyką :-)

No i w LO nie trzeba już grać na flecie - jaka ulga (dla ucha;-)

:-)))

Usmialam się :-))

Okazalo się, że dostaniemy za tę poprawę ocenę :-)

Ciekawe jaką...

Chyba mam szansę na położenie sie mojego autorytetu na progu dziecięcego pokoju- niestety po "zewnętrznej" stronie ;-)

taa

mojemu synowi pani zabroniła ale to absolutnie po mojemu obliczać coś tam:-))

a pan na studiach mówił że to sztuka abstrakcji i inne tam takie i ze to bardzo fajne liczenie:-) (innej ksiązki nie miałem do matmy tylko od tego pana:-)

i jak ja nie ucze to piotrek jakoś lepiej umie:-)

LO?

Tam was czeka sztuka.... ja mam w domu właśnie trening japońskich sztuk walki, bo to element kultury....Poszedł ostatni kij od miotły ;-))

A miała pani "uzupełniać" polski (architektura śreniowiecza i inne takie;-))

Hahahahahaha

wiecie co?

Asia, Ty nie rzucaj swoim autorytetem po podłodze, tylko szybko wpisuj o co chodzi z ta gramatyką. Nocka przed nami - wspólnymi siłami wyszykujemy taką poprawę, że ją w ramkach na tablicy szkolnej wywieszą!

A w szkole to dzieci się też uczą! ..głównie życia:

...gdzie są tanie i fajne stringi

...że orzechowy balsam do ciała przyciemnia skórę (naprawdę nie wiedziałam!)

...na czym polega francuski manicure

...a nawet w przedszkolu też się uczą "Mama, nie będę jeść już ziemniaków, bo one tuczą!!! naprawdę tuczą! Gośka Sz. tak mówiła, a ona się zna!"

O kulturę oceniania i trochę wyobraźni

To błąd w sztuce (ars bene discendi) czyli tzw. pasztet.

Mój artysta (ludowy) dostał tak z 5 jedynek, bo powiedział nauczycielce, że nie może sam sobie dyktować dyktand i nie może technicznie sobie dyktand robić sam - bo stronie np.11 jest tekst a obok na stronie 12 jest miejsce na to dyktando, mama nie wyszarpie tego samego zeszytu, nie będziemy tego sobie przekazywać. A przepisanie dyktanda ze strony 11 na 12 nie jest dyktandem a przepisandem... I takie tam historie jak to mój Piotrek potrafi.

Kiedy piszę różne głupotki edukacyjne - biorę zdanie moich łobuzów pod uwagę. Oni mają często rację. Napisałam kiedyś takie coś (zeszyt ćwiczeń) - moje dzieci to zleciały równo, więc nigdy to cudo nie oglądnie światła dziennego, chwała dzieciom.

Nauczyciel ma omówić sprawdzian, jeżeli chce być skuteczny - przerobić  najtrudniejsze ćwiczenia, zanalizować - całość, część - nie wiem - nawet pracą w grupach. Metodą ja tobie - ty mnie. Najwięcej się dzieciaki uczą na takich cudach. Mruczę poprawiając - nie lubię prac pisemnych ze względu na okropną czasochłonność, ale ich skuteczność jest przy poprawianiu...

- najpierw anonimowo (!!!) żarty i śmieszne sformułowania (matka nie wstała z łóżka, bo zmarła dwa lata temu, kupiła sobie latarkę, więc została nauczycielką, rudy umarł z patriotycznym uśmiechem na twarzy, Teliga opłynął ziemię i popłynął dalej, Ó nigdy nie piszemy na końcó)

- potem czytamy w parach uwagi pani... (by nie tylko lecieć do tej upragnionej cyfry... a resztę olać)

- potem się oceniamy z kryteriami w ręku... badamy się, czy rozumiemy wymagania czy się nie walnęłam (czasem się zdarza)

- potem dostajemy na osobnej kartce oceny nauczycielki (czyli moje)

- potem są reklamacje - dlaczego Pani wzięła mi tu punkt, nie rozumiem, moim zdaniem dostałam dwa punkty więcej... itp. proszę przeliczyć...

- potem albo proponują, które ćwiczenie wypadło najgorzej...

- albo (najczęściej mam statystykę zrobioną...) co zostało położone, więc się mam wziąć ponownie do roboty...

A rodzicom to dać spokój, w jedno w co zaprzęgam to w czytanie z dzieckiem i pracę, jeżeli dyslektyk.

Potem rodzicom dziękujemy

- czasem wstawiam mamie 5,a dziecku tzw. ocenę "nie wiem co" - niech mama zaproponuje (zawsze jest wtedy spokój z pisaniem prac)

a swoją drogą

zasady zasadami

ale mu może odróbcie na jutro tego Polaka??

 poloniści?? :-)))))

ach, Gabo - a może byś tak ponauczała i pomruczała  trochę we Wrocławiu...?...choc z doskoku? :-)

Ostanio miałam w ręku  piękną pracę klasową   (IIILO), ocenioną na 6 z bardzo lapidarną recenzją: "BRAWO!"

Ja uczę się z dziećmi stale.

W podstawówce to pestka, jakoś idzie, ale gimnazjum już mnie męczy, bo wielu rzeczy nie wiem i muszę doczytać. Załuję wtedy, że nie zachowałam książek licealnych, bo bym wszystko znalazła. A tak grzebię w innej literaturze, czytam żeby pojąć temat a potem tłumaczę dziecku. Trzeba na te poszukiwania dużo stracić czasu. Najgorsze są tematy z fizyki i chemi, wypełnianie zeszytu ćwiczeń. Koszmar. W podręczniku nie ma czasami treści do zadań w ćwiczeniach. Myślimy wszyscy w rodzinie, a i tak dziecko ma źle wypełnione.

Gdy się tak męczę, to wtedy myślę o rodzicach uczniów. Niektórzy mają przecież podstawowe wykształcenie. Nie potrafia wykonać zadań z klasy IV, a co dopiero powiedziec o programie klas VI czy liceum.

Dlaczego tak się dzieje? Z jednego powodu. Informacje rodziców przekazane wychowawcy nie trafiają do nauczyciela, który źle lekcję tłumaczy. Bo głupio powiedzieć koledze, że robi coś nie tak. Mój syn ma takiego matematyka. Było wczoraj zebranie z rodzicami, na którym rodzice bardzo się skarżyli. Zobaczę, co z tego wyniknie, bo pani obiecała ,że się sprawą zajmie.

Oj chyba jestem pesymistką, ale nie wierzę, że uwagi przekazane przez wychowawczynię "nauczą" pana od matematyki metodyki.

W zespole, w którym jest ludzka atmosfera - nie ma rywalizacji, podziałów i zawiści skuteczne jest wyłonienie tych najlepszych n-li  (mistrzów autorytetu, kultury osobistej  i umiejętności zawodowych) i poproszenie ich o pomoc tym, którzy sobie gorzej radzą. Potem koleżeńskie wizytowanie lekcji, wymiana doświadczeń itd.

U mnie to świetnie wyszło w przypadku n-lki, która miała dobre chęci, ale mniej pomysłów i doświadczenia.

Myślę, jednak, że wiele lat upłynie zanim przestawimy się w miejscu pracy na kooperację, tak że stanie sie to normą :-(

Asiu!

Wspominałam kiedys...

mysle ,ze zdrowe podejście do sprawy szkoły miała jedna z moich koleżanek (nie nauczycielka)

kiedy dziecko było w szkole podstawowej (juz nie pamietam w,której klasie) pani wezwała matke i powiedziała,że dziecko nie umie tabliczki mnożenia i koleżanka jej odpowiedziała - no i dlatego chodzi do szkoły

pozdrawiam tez odrabiająca z dzieckiem lekcje,jestem już po kursie chemii - nawet jakoś mi szło,fizyka dla mnie była do wytrzymania gdyby nie zadania,czy na fizyce liczy sie tylko zadania ?

a podręczniki do biologii do końca podstawówki były niestrawne

pocieszające jest to ,ze starszy syn robił to sam i robił to nieźle

a młodszy jest w klasie maturalnej i niestety wiele rzeczy robimy razem i myslę ,ze gdzieś wczesniej zrobiłąm błąd

może jednak pozwolic dzieciom na samodzieną pracę ,przecież są rodzice ,którzy nie poradzą sobie z materiałem szkolnym a ich dzieci jednak radzą sobie w szkole ,są rodzice ,którzy nie mają czasu ,żeby pomóc dzieciom i ich dzieci też sobie radzą

moze to my nauczyciele za dużo wymagamy od swoich dzieci,czy one muszą mieć zawsze wszystko zrobione

a jakby tej poprawy nie robić,czy wszystkie dzieci w klasie ją zrobia

a może pani powinna usłyszec od dziecka,to co Ty usłyszałaś Asiu ?

Najważniejsze, że zrealizowano program zgodnie z rozkładem

zawsze ta sama refleksja

to jakby szewc nas wezwał i powiedział grożąc palcem - pani ma dziurę w bucie!! marsz załatać!!

Powiem Wam..

Napisałam o tym, o czym  napisalam z wielu powodow.

Po pierwsze- jestem rodzicem. Jako rodzic miewam swoje zdanie o szkole. Nie ma powodu, aby uwazać iz moje zdanie o szkole odbiega znacznie od obiegowego o szkole zdania, poza tym, może, że moje lagodniejsze znacznie jest, bo siedzę w środku. Wielu rodzicow ma problemy ze współistnieniem ze szkołą- nawet tutaj te kilka anegdot- bo tak je traktujemy. Jako anegdoty. Lecz, czy takie przymruzone oko maja i inni rodzice?

Czy szkoła nie daje impulsu do niezbyt dobrego o niej myślenia?

Celowo piszę "szkoła" , bo nie łudźmy się- łyżka dziegdziu zniszczy smak miodu, ale łyzka miodu smaku dziegciu nie poprawi.

Po drugie- jestem dyrektorem. Każda sytuacja tego typu to dla mnie asumpt do rozmyslań "jak to jest w mojej szkole". Przyznam się, że problem zadan domowych jest jednym z elementow dzialania szkoły, ktorymi w ramach nadzoru się zajęłam. Opinie rodziców uczniów mojej szkoły wskazują, iż dzieciaki maja problemy z odrabianiem zadań domowych. I tu pojawia się problem podniesiony przez Mariolę. Na ile szkoła ma uczyć. na ile swoje obowiązki przerzuca na barki nieprzygotowanych do tego rodziców.

Jakie zadania domowe sa w stanie samodzielnie wykonac dzieci- bowiem liczenia na rodziców jest błędem.

Po trzecie- jestem nauczycielem. I tu pojawia się najistotniejszy dla mnie problem.  Próbując popatrzeć na ucznia w szkole jawi się wiele zagadnień związanych z nauczycielem. Problem jego roli w procesie nauczania. Problem celowości jego działań,  skuteczności. Świadomości po co, dlaczego.

Ale to temat na inny wątek :-)

Żaba jest taka płaskata i ma szerokie usta

Gordon :-)

Grazia

żartowałem sobie

albo i nie zartowałem

i za karę mam dziś podobnie:-))) syn w samochodzie, w drodze ze szkoły (czyli typowym miejscu rozmów rodziców z dziecmi) opowiedział że był nieobecny i chory, a teraz pan go posadził oddzielnie i kazał na informatyce samemu dojść do rozwiazania tego czego nie umie - no bo był chory:-) Nauczyciel nie pomógł, wyjaśnił nic, choć był na to czas a uczniowie - ci którzy byli i umieli dawno zrobili i mogli sobie pograć w hmm gry:-) To nie była praca domowa lecz konsekwencja tego czego uczyli sie na lekcji.

Patrzajcie jak to łatwo nauczyciel staje sie rodzicem (nie mam na mysli aktu wdrażania w życie decyzji o posiadaniu dziecka lecz o momencie posłania pociechy do szkoły:-)

I jak łatwo zapomina jak to jest byc rodzicem gdy stoi przy tablicy.

A co w tym czasie robił nauczyciel?

Dzisiaj koleżanka mi powiedziała, że weszła na lekcje do innej nauczycielki po dziennik swojej klasy. Pani siedziała przy biurku i namiętnie cos czytała. Była tak skupiona na swoim zajęciu, że nie zauważyła wchodzącej osoby oraz tego, ze zniknął jej dziennik z biurka. Tak oto pracują niektórzy i tworzą opinie negatywne o nauczycielach.

Stawiam na kryminał Joe Alexa!

Np. "Cichym ścigałem go lotem"

w opisywanym przypadku

Małgoś?

Maelka, spokój był "zmącony" ;-)

Dorzucę jeszcze "Gdzie przykazań brak dziesięciu" i "Jesteś tylko diabłem" Więcej nie znam :-(

PS. Kryminały Joe Alexa czytałam  jednym tchem, bo mnie zachwyciło odkrycie,że to tak naprawdę Maciej Słomczyński - tłumacz "Ulissesa" i "Księgi Umarłych"

PS. Ale Agathę Christie tez lubię ;-), a "Lesia" Chmielewskiej czytam do poduszki, gdy spadam na dno depresji.

No widzisz, Małgoś, jak to źle...

Ponoć jest tego więcej: "Powiem wam, jak zginął", "Piekło jest we mnie" i "Gdzie jest Trzeci Król?"

;-)))

Małgoś :-)