Na początku swojej książki „Młodzi w nowym świecie”, zapisu prowadzonych od 1996 do 2004 r. rozmów z licealistami, prof. Hanna Świda-Ziemba pisze: „ »Nie jesteśmy pokoleniem «. Tę zdumiewającą, a zarazem charakterystyczną deklarację składali zgodnie licealiści Białegostoku, Kutna, Płocka, Warszawy, Torunia, gdy w latach 1996-98 przeprowadzałam z nimi wywiady.”

Jedno krótkie zdanie doskonale opisuje stan ducha roczników wchodzących w dorosłość po 1989 r., bo przecież nie jest wyłącznie suchą konstatacją - pod trzema słowami buzuje ogień narodowych emocji. Powiedzieć w Polsce "Nie jesteśmy pokoleniem" to wywrócić na nice zakorzenioną od bodaj dwustu lat tradycję myślenia, w którym mimo podejmowanych czasem wysiłków "my" góruje niepodzielnie nad "ja", to zdać raport z absolutnie odmienionego biegu historii i dać dowód, że się jest tej zmiany świadomym. To wreszcie wypełnić częściowo testament Gombrowicza z jego akcentowaną do bólu koniecznością indywidualizmu.

Wszystko pod warunkiem, że owo sformułowanie przyjmiemy za dobrą monetę. I tu zaczyna się problem - otóż brak spoiwa pokoleniowego jest dla młodych Polaków nie do zniesienia.

"Nie jesteśmy pokoleniem" oznacza w polskim wydaniu: "jesteśmy towarem niepełnowartościowym". Z deklaracji i zachowań roczników, które w dorosłe życie wchodziły już po przemianach końca lat 80., wynika, że brak wspólnych doświadczeń pokoleniowych to prawdziwe przekleństwo.

reszta tam: http://serwisy.gazeta.pl/wyborcza/1,34474,3621044.html?as=1&ias=2&startsz=x

 

mam podobne spostrzeżenia - oni nie mają celu, czegoś wspólnego, ważnego

 

i co teraz?