poczytaj rozporządzenie...

z 24 kwietnia 2002 w sprawie warunków i trybu dopuszczania do użytku szkolnego programów... (Dz. U. z 2002 Nr 69 poz. 635).

A opinia pozytywna ma być od nauczyciela co najmniej mianowanego, ale nie tyle uczącego tego samego przedmiotu, co mającego wykształcenie wyższe magisterskie zgodne z przedmiotem, którego program dotyczy. Jeśli program dotyczy konkretnego przedmiotu, to pół biedy. Gorzej, jeśli dotyczy np. ścieżki. Jak znaleźć np. magistra czytelniczo-medialnego? Tu jest wyraźna luka prawna, bo nie jest to dokładnie określone. Dziwię się, bo rozporządzenie było zmieniane niedawno i należało się spodziewać, że naprawią to niedopatrzenie.

to nie wszystko...:))

to po pierwsze, potem trzeba zwołać radę pedagogiczną, która pozytywnie musi zaopiniować program oraz radę rodziców, która również opiniuje. Wtedy dopiero dopuszczamy program i wpisujemy go do szkolnego zestawu programów nauczania.

§ 8.

6. Program nauczania ogólnego opracowany przez nauczyciela samodzielnie lub z wykorzystaniem programów wpisanych do wykazu, o którym mowa w § 6 ust. 1, może zostać wprowadzony do szkolnego zestawu programów po uzyskaniu pozytywnej opinii nauczyciela mianowanego lub dyplomowanego, posiadającego wykształcenie wyższe z dziedziny wiedzy zgodnej z zakresem treści nauczania, które program obejmuje.

9. Szkolny zestaw programów dopuszcza do użytku w danej szkole dyrektor szkoły, po zasięgnięciu opinii rady pedagogicznej i rady szkoły, a jeżeli nie została ona powołana - opinii rady rodziców lub innego przedstawicielstwa rodziców.

niezupełnie tak...

Bardzo jestem ciekawa na czym to opiniowanie polega? To jest dla mnie jeszcze jeden sen idoty o szkole. Aby coś opiniować trzeba cokolwiek o tym wiedzieć - pokażcie mi rodziców, którzy chociaż obejrzeli jeden program, nie mówiąc już o zapoznaniu się z nim a mają opiniować cały szkolny zestaw :-)))))))))))))

Zresztą ucząc w szkole, daleka jestem od opinowania np. programu z chemii, bo po prostu nie jestem specjalistą.

U nas jednak każda głupota jest możliwa.

Aniu, nie wiem, z jakiej uczelni była ta praktykantka, ale wiele zależy od samego studenta. Na siłę nic się nie da, jeśli ktoś chce wiedzieć, będzie wiedział, jeśli nie, to będzie pustomózgiem. Moja żona uczy się obecnie w KOlegium Nauczycielskim w Radomiu, spotkałą tu wielu bardzo ciekawych wykłądowców, ale teraz wie wiele, bo sama chce, bo ją to interesuje. Kilka lat temu nie chciała ani studiów, ani wiedzy, bo uważała, że to niepotrzebne. Pracowała troszkę, bo resztę czasu spędzała na wychowawczym, sama tak chciała. Teraz ma ciąg do wiedzy...

Myślę jednak Aniu, że wiele też zależy właśnie od tych praktyk i od uczciwego podejscia do sprawy dyrektora przyjmującego na praktyki. On też jest swoistym egzaminatorem i też wiele może rpzekazać, do wiuelu spraw zachęcić. A taki doświadczony dyyrektor to spojrzy w oczy, spojrzy na pracę i juz wie, czy ktoś jest z talentem i wiedzą, czy też nie powinien wchodzić do tego zawodu.

A z tym zatwierdzaniem, to zgadzam się w zupełności z Tobą, Aniu :-) z tym, że głupota, też.

W szkole zawodowej