Czy bedzie wspólna klasowa impreza?

Proponuję np. projektowanie stroju dla super-chłopaka: Na wycięte z papieru duże (przynajmniej 80cm wys.) sylwety chłopaka dzieci naklejają strój wg własnego pmysłu - z bibułki, kolorowych gazet, folii samoprzylepnych itp.

Można też ozdabiać  - każdy swoje - ciastko - na herbatniki nakładamy twarożek homogenizowany i ozdabiamy wiórkami, bakaliami, gotowymi z czekolady różnościami (listki, kwiatki), pocięte galaretki, żelki - mamy napewno poradza :-))). Na koniec prezentacja - moga to erobić małe grupki dzieci (2,3) - każdą nagradzamy brawami.

Raczej jako wspólna zabawą - nie konkurs! Dotyczy to obu propozycji! Takie mam skrzywienie (pedagog zabawy) - nie robię konkursów, nie wybieram najładniejszych itp.

No i wspólne zabawy - w kole, pląsy - choć akurat niektórzy dzieci mogą nie lubić. Dziewczynki niech im coś ładnego dla kazdego zrobią - fajne np zgniatane kwiatki z folii spożywczej lub ozdobią jakoś torebki na upominki - jeśli planujecie coś dla chłopaków. Można np. zaplanować to tak - chłopaki robią ciastka - dziewczynki w tym czasie ozdabiają torebeczki, lub połączyć z pierwsza moja propozycją. Myślę, że tak lepiej, bo po co maja robić to przed imprezą - a jak któraś zapomni przynieść? Potem coś innego, a mama któraś pakuje prezenciki - tylko rozegrać dobrze organizację imprezy i sali.

Tyle na szybko - lecę do pracy, życzę dobrej zabawy!!!

Jest fajna książka - wyd. R.A.F. SCRIBA - Ksiega Gier i Zabaw - ponad 100 gier; może mają w bibliotece?

Polecam też kwartalnik KLANZY "Grupa i zabawa" - w prawie kazdym numerze są scenariusze podobnych imprez.

wspólna zabawa - nie konkurs?

fajnie!

dobrze że zwróciłaś uwagę Grażka:-) wielokrotnie widziałem miny dzieci po konkursach - róznie to znoszą.

ej?

musi?

to móze lepiej niech stress i rywalizacja pojawiają się same - skoro muszą i wtedy na nich uczmy a nie sami je stwarzajmy?

dzięki Grażka :-)

Pawle - mam zupełnie inne doświadczenia - ból i zawód dziecka, które nie wygrało w wydawałoby się błahym konkursie, nie dostało cukierka lub lizaka i które jest gotowe np. skarżyć, dowodzić, że też mogło wygrać itp. Atmosfera od razu siada na takiej imprezie - bo sytuacja jest mocno stresująca. Jakoś nie godzą mi się razem pojęcia zabawa i stres. Wiem, wiem, można taką sytuacje od razu wykorzystać wychowawczo - ale jak wytłumaczyć dziecku zawód? "nie przejmuj się, to tylko zabawa?" czy pacyfikować złośnika, obraźnika? "Siedź w kącie, jak nie możesz zrozumieć, że przegrałeś"?

Jestem zdania, że jeżeli ma to być wspólna dobra zabawa, to głównym celem jest jest zadowolenie i satysfakcja wszystkich uczestników - we współdziałaniu, a nie współrywalizacji. Tej ostatniej w codziennym życiu aż nadto - i to są sytuacje na naukę radzenia sobie ze stresem; po co tworzyć je podczas imprezy o zupełnie różnych celach. I że do uczestnictwa we wspólnym działaniu i radości z bycia  i robienia czegoś razem też powinniśmy wychowywać. Tak jak zauważył Marek.

Stram się tak organizowć wszystkie imprezy, za które jestem choć trochę odpowiedzialna - żeby wszyscy którzy chcą się bawili, żeby każdy, kto chce mógł wziąć udział. I sprawdza mi się. :-)))

Grzegorz - daj znać jak się udało - jestem ciekawa :-)))

Grażko :-)

A może byś tak zorganizowała imprezę dla troszeczkę wyrośniętych chłopców... takich jak my :-)

Możesz nawet mnie spacyfikować, no i do kąta pójdę grzecznie ;-)

Grażko nie daj sie prosić :-))

Grażko, trudno nie zgodzić sie z Tobą.  Można wymyślać tyle zabaw, aby każde dziecko, któe w niej chce wziąć udział, brało. Można jednak wymyślać tyle konkurencji, aby wszystkie dzieci brały w nich udział, aby każde dziecko w jakiejś konkurencji wygrało. Jeśli ktoś jest słaby w ortografii, to może w jedzeniu budyniu będzie dobry. Tak było np. ze mną.

Ja naprawdę nie chcę krzywdy dla dzieci, ale czyż nie zrobi się krzywdy, gdy nie pozwoli się dzieciom wygrywać? Przecież starając się uniknąć płaczu lub złości jednych, pozbawimy wielkiej radości innych.

Zabawa jest formą aktywności człowieka, pojawiającą się w różnych fazach jego rozwoju i pełniącą w nich różną rolę. Zabawa jest działaniem wykonywanym dla własnej przyjemności, a opartym na udziale wyobraźni tworzącej nową rzeczywistość. Ponadto ważny w niej jest również udział wyobraźni w działaniach i powoływanie nowej rzeczywistości wyobrażeniowej, którą jest rzeczywistość zabawowa. Spontaniczność podejmowania działań zabawowych, akcentuje się wolną wolę dziecka, jego „chcę” jako zasadniczy motyw zabawy. Jest to także bezinteresowność, bezproduktywność zabawy, która nie jest nastawiona na realizowanie zadań, osiąganie celów. Ważny w niej jest zatem proces, a nie jego rezultat, liczy się bardziej „robienie czegoś”, a nie „zrobienie czegoś”, dziecko bardziej bawi się dla samego bawienia, a nie bawi się po coś, co nie wyklucza faktu, iż w rozumieniu dorosłych zabawa jest pod jakimś względem korzystna i wartościowa dla dziecka.  To wszystko jest piękne i ważne, jestem za tym, aby zabawa była w szkole.

W prawdziwej zabawie dziecko przeżywa wiele różnorodnych i bardzo silnych emocji, nie jest więc to tylko radość i wesołość, które najczęściej kojarzą się dorosłym z zabawą, ale może to być również lęk. Dzieci bowiem wynajdują sobie w zabawie przeszkody i niebezpieczeństwa, które napawają je lękiem, aby w ten sposób usytuować się pomiędzy bezpieczeństwem a niebezpieczeństwem i samemu odnaleźć drogę do równowagi i odzyskania spokoju. To też przemawia za tym, aby w szkole dzieci także się bawiły.

Z pojęciem zabawy związane jest jednak pojęcie gry, ale nie powinno się tych pojęć używać zamiennie, ponieważ nie każda zabawa jest grą, natomiast każda gra jest zabawą. Zabawa jest grą wtedy i tylko wtedy, kiedy spełnia trzy następujące warunki: sprawia osobie działającej przyjemność i zadowolenie, posiada określone reguły, przewiduje obowiązek świadczeń na rzecz wygrywającego. Ta ostatnia cecha różni zabawę od gry (konkurencji).

Treść pojęcia gry jest zatem szersza niż treść pojęcia zabawy. Gry i zabawy różnią się między sobą zmianą odczuwania
przyjemności oraz innym charakterem reguł działania. Przechodzenie dziecka od zabawy do gier jest wynikiem rozwoju. Dziecko stopniowo dochodzi w swej działalności zabawowej do ogarnięcia wyniku zabawy, gdyż wielokrotnie był on przyczyną sukcesu. Wynik zatem zaczyna stawać się celem, a więc ewolucja zabawy polega na stopniowym wzroście wyniku. Przyjemność, jaką ma dziecko podczas zabawy stopniowo przekształca się w przyjemność końcową, której dziecko pożąda po dobrym wypełnieniu wszystkich reguł i pokonaniu przeciwnika. Przyjemność tę daje głównie zwycięstwo, gdyż wiąże się z potrzebą sukcesu i przewagi.

Ja naprawdę nie chcę krzywdy dla dzieci, ale czyż nie zrobi się krzywdy, gdy nie pozwoli się dzieciom wygrywać?

Szerszy zakres gier ujawnia się dopiero wówczas, gdy mają specyficzne zakończenie (wygrana lub przegrana) oraz zdeterminowane są ustalonymi przed rozpoczęciem gry regułami. Większość zabaw dydaktycznych prowadzonych na lekcjach ma charakter gier, szczególnie wtedy, gdy nauczyciel motywuje do pracy poprzez określenie reguł dla walki konkurencyjnej i wyznacza nagrodę (wysoką ocenę) za najlepsze wykonanie zadania. Pedagodzy zwracają jednak uwagę na niekorzystną sytuację, która właśnie się przez to wytwarza, gdyż gry dydaktyczne tłumią zabawę, w której dzieci osiągają o wiele większa spontaniczność.

Moim zdaniem: gry (konkurencja) powinan być wykorzystywana w szkole, ale nauczyciel powinien się starać, aby miały one charakter zabawowy, aby nie były pozbawione charakteru przyjemnościowego i miały również na celu twórcze kreowanie rzeczywistości w wyobraźni. 

:-)

wybacz:-)))))

ale na razie nie czytam, mic:-))

forma mnie powaliła - mam na myśli tęczowość Twojego Pawle wystapienia tu:-))))

jak mi przejdzie to poczytam:-)))))))

potrzebowałem dziś czegoś co mnie wyrwie z ponurego i niżowego nastroju

yhm

Grażko :-)

Trzymam za słowo :-)

A siedmiometrowa chusta będzie ;-)))

Pawle

"Konkurencja zabawowa" kojarzy mi się z "przyjacielską  wizytacją" organu.

A w jedzeniu budyniu byłem  najlepszy ;-)))

Grażko, myślę, że nasze wypowiedzi moglibyśmy połaczyć w jeden wspólny artykuł, który byłby podstawą do tworzenia jakowegoś programu szkoknego. Chodzi bowiem o to, że zarówno ja, jak i TY, proponujemy różne rozwiązania. Ty akcentujesz bardziej zabawę, ja gry. Tak przynajmniej to widać. Ja jednak wcale nie chcę akcentować tylko i wyłącznie gier i rywalizacji. Jestem za zabwą w szkole, w któej będą też elementy rywalizacji. Pewnie, że wszystko zależy od sytuacji, od wieku dzieci, od innych czynników, które nauczyciel potrafi odczytywać.

Pozdrawiam... :-)

Aha, Grażko, jeszcze coś... nie piszę tego, żeby na siłę coś udowodnić, bo podpisuję się pod tym, co napisalaś.

Otóż w mojej szkole, dziewczynki z VI klasy przygotowały dla chłopców różne konkurencje, które mają być w czasie dyskoteki. Będą więc one pół żartem, a pół serio, czyli "konkurencje zabawowe" (Marek N).

Jeszcze raz pozdrawiam :-)

Pawle :-)))

Jak już ktoś napisał tu - "Cóż nas różni - poglądy? to tak niewiele".

Wymieniliśmy je sobie zatem i dobrze, że na siłę nikt nikomu niczego nie udowadnia. W istocie, wiek dzieci jest jednym z ważniejszych czynników przy tego rodzaju zabawach - grach - imprezach.

Marku - chusta pasuje ZAWSZE! A dla dużych chłopców 7 metrowa będzie akurat :-)))

Pozdrawiam - grażka