Mam świetny materiał dot. psychologicznych powodów tzw. pułapek w ocenianiu. Można go wykorzystać w ramach szkoleniowych rad pedag. Polecam.

bardzo proszę

bardzo proszę

 o podanie ksiegarni najbliższej Chorzowa.

Cieszę, ze Pan, to jednak Pan!

Pozdrawiam serdecznie - słuchaczka i wielbicielka Pana wykładów na kierunku Zarządzanie Oswiatą -Politechnika Ślaska w Zabrzu.

A wracając do fajnego problemu Gosiulki...

Wiecie- te oceny będące informacją powodują unikanie oceny w ocenie.

pewnie niejasno tu się wyrażam, ale jak gdzieś wczesniej pisałam w takiej typowej ocenie więcej jest z oceniającego niż ocenianego. Jego preferencje, nastawienia, postawy  mają większe znaczenie niż ocenianego delikwenta.

Gdyby w szkole uczeń otrzymywał informację na jakim etapie jest, a nie jak jego bytnośc na tym etapie ocenia nauczyciel unikalibyśmy jedynek. Jedynek ale i czwórek i trojek.

Po prostu walka z jedynkami jest chyba walką z  ocenianiem każdym stopniem.

W każdym razie tak prowadzona- może byłaby skuteczniejsza?

jak sądzisz, gosiu?

TRZYMAJCIE KCIUKI ZA SUKCES EKSPERYMENTU :-))))

Najcudniej byłoby nauczyć siebie i nauczycieli jak informować ...bez oceniania (nawet przy ponad 30 uczniach w klasie), ale myslę, że można osłabić częstość "jedynkowania" ucznia dokonując zmian w WSO.

W tym roku "zaszaleliśmy" w mojej szkole. Wprowadziliśmy coś co się nazywa informacja 0 (nie jest to absolutnie ocena!). Tę informację wpisuje się uczniowie za: systematyczność (braki zeszytów, zadań, notatek itp.), za aktywność (bierność, brak udziału w lekcji, dyskusji itp), samodzielność (nie realizowanie podjętych zobowiązań np. w formie projektów) lub za testy, sprawdziany (oddanie pustej kartki, odmowa udzielenia odpowiedzi). Nie wymyslilismy tego sami, gdzieś (bodaj we Francji) to zero funkcjonuje pod nazwą "nauczyciel nie jest w stanie ocenić umiejętności ucznia" ...z powodu braku ich prezentacji. Okazuje się, że jedynki tak naprawdę mozna dostać jedynie za testy (sprawdziany) i kartkówki.W ten sposób skończylismy z jedynkami za...postawę, stosunek i chęc do nauki.  To są tematy na ocenę z zachowania. Oczywiście, uczniowie mogą sami sobie decydować o tym czy lepiej dostać 1 czy 0 ze sprawdzianu, ale nadmiar zer może skutkować groźbą nieklasyfikacji i ...koniecznością zaliczenia materiału z całości semstru lub roku. Zera tez można poprawiać (eliminować). Nie wpływają one na ocenę (nie obniżają jej). Nie wiem jeszcze jak powiedzie się ten eksperyment. Nauczyciele sa nastawieni entuzjastycznie ( bo okazuje się że wcale nie lubią stawiać jedynek), a młodzież jakby aktywniej współdziała (np. obserwujemy poważny wzrost zaintersowania zajęciami dodatkowymi: kółkami, warsztatami itp)

TRZYMAJCIE KCIUKI

Fiu fiu :-)

Trzymamy!

Ej- a widzisz- sama tu idziesz z dziecmi do ich sukcesu :-)

Zdaje się, że miewamy jednak podobne poglądy :-)

chyba problem w tym..

...że my staramy się odejść w rozmowach od doslowności slowa pisanego.

Nikt z nas nie pisał np. o nadmiernym chronieniu dzieci przed porażką :-)

W takiej dyskusji jak tak- trudnej, bo wirtualnej , czasem warto wykazac troche zaufania dla przedmowcy.

Ale sama się zlapalam na tym, ze czasem nie wykazuję-  w związku z Twoim watkiem o kwiatkach w oświacie. Powinnam miec zaufanie i zrozumiec, o co Ci chodzi, czyli jakie masz intencje :-)

Czasem się udaje, czasem nie.

Wazne, żeby byla wola..no ta..dobra ;-))

Dziekuję za informację. Cieszę się, że czeka mnie kolejna, zapewne inspirujaca, lektura.

Pozdrawiam bardzo serdecznie i liczę na Pana kolejny pobyt na Śląsku.

do Pana Stefana Wlazło

Do Pani Gosiuli

Do Pana Stefana Wlazło

Czy mogę prosić o podanie kto jest organizatorem konferencji?

Chciałabym uzyskac więcej informacji i zgłosić chęć udziału.

ZUZA

http://www.konfocenianie.oswiata.org.pl

Pod tym adresem znajdziesz wszystkie informacje: druki zgłoszenia, ceny, organizatorów, program.

15 minął termin zgłoszeń, ale jeszcze dzisiaj przyjęli mi dwa.

Koszty: nocleg około 50 zł, konferencja 230 zł, a żeby uczestniczyć w nocnym seminarium trzeba wziąc jeszcze jeden nocleg - razem bez dojazdu ok.350 zł.

Pani Gosiuli

informacja zero

ani zad. domowe, ani referaty czy projekty nie muszą być michałkami - wszystko zalezy od tego na co n-l zwraca uwagę. Nie na sam fakt posiadania zadania domowego, ale na zad.dom. + jego "obronę" (to samo dot, wszelkich innych prac wykonanych poza czujnym okiem nauczyciela)

Zgadzam się, co do nieklasyfikowania w szkołach SP i gimn (tu nauczyciel musi byc czujnym i zapobiegać nadmiarowi zerówek, nakłaniać do popraw, nadrabiania zaległości itp.), ale juz w LO mogę sie kłócić: nie wystaczy być by otrzymac ocenę. A za to, że ktos tylko jest nie można postawić 1 (bo oceniać nalezy za umiejętności, a stan bycia nie jest równoznaczny z brakiem jakichkolwiek umiejętności koniecznych).

PS.  za żaden stosunek nie nalezy oceniać (ani pozytywny ani negatywny)

PS. ocenianiu podlega również wkład pracy (to dotyczy głównie ocen cząstkowych, które muszą pełnić równiez funkcje motywujące, wspierające), natomiast dopiero w ocenianiu tzw. sumującym (np. na koniec semestru, roku, etapu) nalezy chłodniej (bardziej merytorycznie) oceniać gołe efekty nauczania

Marku P, co do paragrafu 14 - wiem, że to obowiązuje, zawsze przy nadmiarze zerówek mogę wystawić 1, ale pokaż mi ucznia, który wolałby 1 od nieklasyfikowania - dlatego nie przewiduję skarg i odwołań, a gdyby to ...powołam się na statut szkoły

Mam ze szkoła wspólnego duzo: 8 klas SP, 4 - LO i szkoła wyższa 5 lat - czyli osobistego doświadczania roli ucznia aż 17 lat (z przedszkolem - 15). Potem różne studia, kursy i szkolenia (razem ze 3 sie uzbiera) Więc 18 w sumie.

A pieniądze ze szkolnictwa czerpię od 4+6= 10. Tak więc 28 lat więzi.

Może na moje poglądy wpłyneło to, że pracowałam kilka lat poza szkołą - w firmach, gdzie oceniałam m.in. skuteczność i przydatnośc zawodową. Dlatego nikt mi nie wmówi, że systematycznie i obowiazkowo wypełniając swoje zadania ktokolwiek osiąga znaczące sukcesy. Więc nie wmawiam tego uczniom (ani nauczyciolom, którz nie świecą tez w tych dziedzinach przykładem). Ważne są UMIEJĘTNOŚCI bo one gwarantują skuteczność. A jakie? -  te standardowe, o kórych wspomina się prawie w każdym dokumnecie oświatowym: SAMODZIELNOŚĆ, KREATYWNOŚĆ, KOMUNIKATYWNOŚĆ, KOOPERATYWNOŚĆ, ORGANIZACJA PRACY WŁASNEJ, ZARZĄDZANIE INFORMACJĄ.... Dlatego tak próbuję organizować w szkole działania dydaktyczno-wychowawcze (nawet mimo przepisów), żeby stymulować rozwój w/w umiejętności.

PS. Uczeń, który wszystkie klasówki na 6 oraz "produkuje" wytwory własne o dużym ładunku samodzielności i kreatywności to dla mnie 6 na koniec - mimo wielu nawet bz i np

Ja juz sie troche wyjalowiłam...

Bo o tych ocenach i ocenianiu od dwóch lat rozmawiamy ..

Teraz taka myśl mnie naszla- z jakim właściwie efektem i zadumalam się ...

...........

Powiem jednak kolejny raz, bo czytam tę waszą dyskusję i mnie korci.

Moim zdaniem ucieczka od jedynek to ucieczka polowiczna.

Nie bardzo da się zobiektywizować ocenę i pozbawic ją tych jej elementów, ktore nie są merytoryczne.

Nawet gdybysmy nie wiem jak tu się starali i wykonali nie wiadomo jaki system oceniania, to sądzę, ze guzik z tego będzie.

Dlaczego? Bo ocenę wystawia nauczyciel i mamy tu do czynienia w procesie oceniania ze zbiegiem pewnych, także społecznych, uwarunkowań. Następuje interakcja i jej znaczenie jest dla procesu oceniania niestety bardzo widoczne.

Nie jestem zbyt ufna w obiektywizm oceny- bo nie mierzymy tu długości szafki :-)

Nauczyciel ma swoją osobowośc, preferencje, zdanie, przekonianie- z tym uczeń przegrac musi.

..............

Zeby nie było pesymistycznie...

Problem jedynek najprościej zlikwidować likwidując także inne oceny szkolne.

Jakim cudem mozna cyfra 3, 4, 5, czy 6 ocenić wiedze i umiejętności.

Te malutkie "ciut więcej" "ciut mniej"

No więc moze wcale nie oceniać lecz informować?

Informować o stanie posiadana?

Jakie elementy wiedzy , jakie umiejętności opanował dzieciak... to oddala nas od oceniania zdań domowych, postawy...

Może bardziej się da zobiektywizować informacje?

Przeciez gdyby nauczyciel stawiając dziecku 3 musiał zastanowic się równie dlugo jak przy pisaniu "potrafisz odmienić czasownik  w czasie przyszłym" to i ta 3 byłaby może rzetelniejsza.

Pisanie oceny, ktora jest informacja o teraźniejszości i ukierunkowaniem w przyszlość to wielka odpowiedzialnośc. Ale to może być także wielka satysfakcja

Ja wiem, że to poglądy rodem z wyspy "Utopia"

ale to jedyny sposób na pozbycie się 1

( moim zdaniem :-)

Informacja musi zawsze towarzyszyć ocenie (najlepiej z inicjatywy nauczyciela, a jeśłi sie opiera to na wniosek ucznia lub rodzica - to gwarantują przepisy). Najwyższy czas, żeby n-le przyjęli to za cos oczywistego

ocena

:-)

Mowimy czasem "ocena wyrażona stopniem "

tak może być?

:-)

.........

A polemizując z Tobą Gosiu, piszesz:

Ocena szkolna to informacja o wyniku kształcenia wraz ze

sposobem zakomunikowania go uczniowi (poprzez pisemny lub ustny: komentarz, recenzję, interpretację). Powinna ona precyzyjnie określać wiedzę i umiejętności ucznia.

Nie wiem- może tak Twoim zdaniem wyglada praktyka. Dla mnie to tylko teoria.

Zapewniem, że jesli dzieciak przychodzi do domu z  ocena 4 to tak naprawdę nie dostał żadnej informacji o wyniku kształcenia!

On się dowiedzial, że jego wiedza i umiejętności nauczyciel ocenil po prostu na 4 i tyle.

Ocena to powinien być jednoczesnie punkt wyjścia do dalszych działań.

Niestety w naszych szkołach ocena to często zamknięcie etapu, ponieważ jest to ocena wyznaczona cyfrą.

Czyli- dostałem 4 , odpuszczam.

Poprzez ocenę wyrażoną stopniem często likwiduje się poczucie uczestniczenia w pewnym procesie, który ciągle trwa.

A nabywanie wiedzy i umiejętności to właśnie proces.Jak nasypywanie wzgórza.

.........................

I teraz to:

przekazywanie uczniowi informacji, które standardy wymagań spełnił,(...) I dopuściłbym inicjatywę ucznia, kiedy ma mi udowodnić, że dany standard wymagań spełnił,

Dla mnie to jest o tyle ważne, że pozwala uczniowi na wzięcie na siebie odpowiedzialności za SWÓJ proces uczenia się.

Staje się on wtedy świadomy tego, co za nim i tego, co przed nim.

Nie oszukujmy się- postawiona trója bardzo szybko traci wartość jako informacja, zarówno dla ucznia jak i dla nauczyciela.

I jeszcze Gosiulko- z naszych pragnien, żeby nauczyciele przyjęli coś za cos oczywistego wynika niewiele.

Wiem, że powinni :-)

.............

I jeszcze-

Panie Stefanie

Jak rozumiem, Pana zdaniem uczeń przejmuje inicjatywę, ale przeciez nauczyciel jakoś rękę na pulsie trzymać musi. To kwestia udzielenia pomocy , stymulowanie , motywowanie...

Obawiam się, że oddanie tu zupełnie uczniom inicjatywy może doprowadzić do tego, ze każdy z nich w róznym momencie osiągnie okreslony standard. Przyjmując , ze nabycie pewnych umiejętności umozliwia nabywanie kolejnych, konieczne jest chyba okreslenie przedziałów czasowych, czy wręcz ścisłych terminów....

...........

Swoja drogą Gosiu- Niemierko pisze tu ( w przytoczonym przez Ciebie fragmencie) o czymś z czym na tym watku walczysz- pisze o zawartosci oceny wkładu pracy w ocenie globalnej

Asia pisze

Asiu, ja nie walczę, ale rozgraniczam funkcję wspierającą od sumującej - wkład pracy, postępy itp. powinny być brane pod uwage w trakcie oceniania cząstkowego. Natomiast ocena sumująca powinna byc od tego uwolniona. Bo wystawiając na koniec szkoły pracowitemu uczniowi zawyżoną ocenę, nie odzwierciedlającą jego faktycznych umiejętności tak naprawdę postępujemy nieuczciwie - narażajac go na szok np. oceny egzaminacyjnej (duzo niższej bo dotyczącej tylko osiągniętego poziomu  wymagań). Sztuką jest uczciwe i rzetelne przekazanie uczniowi info-oceny   jego umiejętności.

Wiem, że trudno jest zmieniać innych i siebie, ale bez prób zastygniemy w punkcie nie do przyjęcia (nadmiernego subiektywizmu nauczycieli i nieprofesjonalizmu - błędnego i nagminnego eksploatowania aspektu wychowawczego oceny).

Ja widze sporą szansę na zmiany we wprowadzeniu planowania wynikowego. A metoda? Stopniowe i konsekwentne zmiany w świadomości wszystkich nauczycieli w danej placówce.

Nie mam dośw. związanych z nauczaniem początkowym (ale gimn. i LO), dlatego mam wrażenie, że zrozumiałym pierwszym krokiem dla uczniów i nauczycieli jest posługiwanie się określeniami typu: osiągnąłes wymagania konieczne, dlatego ocena dopuszczająca (zakładając, że w/w wymagania zostały przez nauczyciela wcześniej określone)

yhm

Ja tu absolutnie nie twierdzę, że walczysz, Gosiu- zresztą akurat teraz nawet gdybys, to powód Twojej walki byłby dla mnie dośc bliski.

Oczywiście, że sztuką jest takie przekazania oceny o jakim piszesz. Jest to sztuka dużo trudniejsza dla nauczyciela i dla ucznia.

Przeczytałam twój post i mam wątpliwości , takie mianowicie: piszesz o rozgraniczeniu funkcji wspierającej i sumującej.

Oczywiście masz rację, ale gdy obie te funkcje i tak sprowadzasz do stopnia, pojawia się problem taki. Uczeń otrzymuje oceny dostateczne przez część roku, a na podsumowaniu otrzymuje ocenę dopuszczającą. Nieuczciwościa jest wystawienie mu oceny dostatecznej - oczywiście, ale krzywda chyba wystawienie miernej.

Po prostu stwarzasz taka sytuację, w której uczeń otrzymuje sprzeczne informacje- "masz 3, ale Twoja wiedza i umiejętności są na 2" Nie wiem, czy to proste dla nauczycieli i zrozumiałe dla dziecka.

..............

Miałam wieczór na myślenie  , bo się do mnie to przyczepilo.

Bowiem pierwszym krokiem ( moim zdaniem) powinno być zdjęcie z oceny wyrażonej stopniem, tego ładunku emocjonalnego, ktorym obdarza ją ( czasem nieświadomie ) nauczyciel.

Często uczeń poza oceną 1 otrzymuje subietywną ( bo nauczycielską ) ocenę swojego poziomu inteligencji, ocenę jego pracowitości. Często ta ocena jest w dodatku nasączona złością, bądź , w lepszym wypadku, pobłażliwością nauczyciela.

Wiem to na pewno i wielu z was pownie także dosrzego to zjawisko- wystarczy posłuchać rozmow w pokoju nauczycielskim.

Druga rzecz, ktora tu się dla mnie pojawiła to tzw. "ocena społeczna"

Wiemy , ze jest, że funkcjonuje. W szkołach masowych mamy mnóstwo dzicei funkcjonujących w niej dzięki nim właśnie.

Gdyby zdjąć z tej oceny te "społeczność" pojawiłby nam się zwielokrotniony poziom drugoroczności.

Niestety zawyżenie oceny i wypuszczenie dziecka za szkoły, to często jedyna pomoc, jaką dzicak ze szkoły otrzymuje...

...............

I Romanie- zaniechanie oceny opisowej w nauczaniu poiczatkowym to często przejaw pójścia na łatwiznę nauczycieli.

Jako rodzic- ja wolę otrzymac kompleksowa informację o dzicku, bo ocena "3" mówi NIC!

I tak potem z tą cyfrą rodzic szedł do belfra i pytał ( zainteresowany rodzic) "Co oznacza to 3? Co ja powinienem robic, żeby było 4?

Owszem gdyby te oceny były bardzo dobrze sprzężone ze standardami wiedzy i informacja często- ok.

Tylko skoro mamy dobrze zrobione te standardy i funkcjonuje u nas dobry system informacji to po co ta cyfra?

Kiedy chciałbyś się przeprowadzic z mieszkania do mieszkania musisz zapakować wszystkie swoje rzeczy. Miliardy ważnych i miliardy nieważnych. Wszystko to jednak musisz zapakować do niewielkiej walizki.

Nie ma szans żebys pomieścił wszystko. Tak mam przekonanie, co do oceny wyrażonej stopniem , zwłaszcza w nauczaniu początkowym.

Ja pracuję w wiejskiej szkole. I moi rodzice nie zachowali zdrowego rozsądku :-)

Dlatego, że ja go  NA SZCZĘSCIE też nie mam :-)))

Wiesz..

Po pierwsze , sprawiasz, pewnie nieswiadomą przykrość, dyskutantom tu się angażującym

Dlaczego ma Ci się nie podobać dyskusja?

Możesz nie zgadzac się z pogladami tu wyrażanymi- To prawo kazdego, kto tu zaglada.

Ale czemu tak od razu deprecjonować dyskutantów tylko z powodu swojej niezgody na ich poglądy?

Napisałaś:

Przecież system plusów i minusów jest o wiele lepszy niż to Gosiuli nowum

Nie  wiem do konca, czy podoba mi się to nowum Gosi, bo przekonuje mnie post Bożenki. Ale ja NIE WIEM :-) Ty natomiast wiesz, co jest lepsze :-)

Niestety wielu nauczycieli zawsze WIE LEPIEJ. To najbardziej nietwórcza postawa jaka można przyjąć. Z "wiedzenia lepiej" wynika bowiem brak zastanowienia, czy aby robie dobrze. A kiedyś pisałam, ze nie ma dla mnie nic gorszego jak brak zastanowienia nad czymś co robimy, a gdy to dotyczy innego czlowieka.

Ja tu sie znalazłam ( na tym watku -żeby po prostu porozmawiać o ocenieniu- nie tylko wyrazic swoje sady, ale nauczyć się czegoś, od tych, ktorzy poglądy maja inne.

Ale to na marginesie :-)

...........

Grazia

Wasza , tak pojmowana ocena, jest obciążona takim ładunkiem pozamerytorycznym, ze przestaje byc ocena umiejętności i wiedzy , a staje sie oceną człowieka.

Wiesz, co się dzieje potem?

Uczeń z oceną końcową 5 otrzymuje na kilku badaniach kompetencji z rzędu mniejszą ilość punktów od ucznia wielokroć ocenianego na 3.

Dla mnie takie podejście powoduje zaklamanie obrazu wiedzy i umiejętności ucznia.

Ale sama wiem, ze nie jest tu prosto znaleźć zloty środek.

To, co piszesz o ocenie wkładu pracy ściśle łączy się z tzw. "oceną społeczną"  Ona niewątpliwie w naszych szkołach funkcjonuje...

Ale uważam, ze tego typu ocenianie, o ktorym piszesz, choc chyba jest w polskich szkołach normą, powinno przejść do przeszlości.

Bo co za znaczenie ma, czy dzieciak odrobił, czy nie, zadanie domowe na temat części zdania?

Ważne, czy on części zdania potrafi określić!

PS. To rzeczywiście sprawia przykrość. Może mniej słowo "novum", znacznie bardziej:

Poco coś tworzyć, by jeszcze bardziej upodlic ucznia

Nie reagowałam, bo z treści postu Grazi wynika, brak zrozumienia idei tego "novum" (a własciwie wcale nie takiego novum, bo wiele WSO opartych na systemach punktowych już dawno w ten sposób traktują "braki").

Sama uczę się tutaj panowania nad emocjami i formułowania jasno myśli. Najważniejsze to dokładnie czytać teksty Szanownych Przemówców i mniej przemawiać, a bardziej odpowiadać...   :-)

Yhm

Jasne- niewątpliwie  rozmowa o ocenianiu dzieci jest obciążona naszym kontekstem :-)

Zdecydowanie większe pole manewru mają nauczyciele z dobrych szkół średnich. Pracujący ze świadomą młodzieżą.

My mamy trochę inaczej.

Ale MY- tu w podstawówkach poruszamy sie po kruchym lodzie. Właśnie to, o czym piszesz- kruchość emocjonalna dzieci , ich słabe umiejętności radzenie sobie z niepowodzeniem , powodują, że nauczyciele tychże szkół powinni z większą świadomościa , odpowiedzialnością i umiejętnościami poruszać się w obszarze "ocenianie ucznia"

Czasem można dzieciaka skrzywić na całe zycie.

Dlatego piszę o pewnych koniecznościach.

Pozbawienia oceny ładunku emocjonalnego, którym obdarza ja nauczyciel ( poza oceną 1 dzieciak dostaje czasem mnóstwo negatywnych emocji, z ktorymi trudniej jest mu sobie poradzić, niż z samym stopniem)

Ocenianiu, ktore jest informacją o tym, co teraz i co potem

Motywowaniu postaw- nawet nie ich ocenianiu, a motywowaniu właśnie ( w naszej szkole poza  semstralną oceną wyrażoną stopniem uczen otrzymuje kartę oceny postawy- odrabiania zadań domowych, przygotowywaniu dodatkowych cudó, itp.)

Gdyby udało mi się doprowadzić do takiego funkcjonowania oceny w mojej szkole, to chodź nie jest to szczyt moich mrzonek i tak byłabym zadowolona.

:-)

:-)))

Oczywiście "choć nie jest to szczyt moich mrzonek..."

Chodź, asiu, kupimy slownik ;-)

Asiu, mysle, że i tak zrobiono olbrzymi krok do przodu w kwestii oceniania maluchów z SP. Wiem to dzięki córce (5 kl. SP). Śmiesznie było w kl. 2 (dopiero wtedy capneła ja reforma). Przychodziła do domu i chwaliła się" dzisiaj dostałam A, czyli świetnie, czyli 6!" Dwa razy w roku otrzymywaliśmy drobiazgową charakterystyke osiagnięć w zakresie umiejętności, a na dodatek w specjalnych zeszytach co miesiąc pani, my i samo dziecko oceniało swoje postepy (szczególnbie kładąc nacisk na sukcesy). Bardzo mile to wspominamy. Od 4 klasy... jest po staremu. Szkoda. Nie wiem co oznacza  3+ za wypracowanie, ani nie rozumiem co zrobić z komentarzem "słaby styl". Słabsze oceny idące w parze z niezrozumiałymi "recenzjami" skutkują jednoznacznie - obniżenim motywacji do nauki tego przedmiotu (przy całkiem wysokiej wobec innych).

Mam nadzieję, że wkrótce n-le starszych klas też zostaną "zmuszeni" do większej odpowiedzialności za wystawiane oceny (wielu z nich juz potrafi wnikliwie ocenić umiejętności ucznia i zrozumiale go o tym poinformować).

Nie tylko dzieci muszą się wciąż uczyć i uczyć. my jeszcze bardziej... ;-)

Uwaga :-)

Bo wsiądę na swojego konika pt "ocenianie opisowe w SP"

:-)

.......

To, o czym piszesz Marku- skokowy rozwój dzieci i  róznorodnośc etapów tego rozwoju w grupie rówiesniczej jest dla mnie kluczowe do zabiegania o PRAWDZIWĄ ocene opisowa w SP.

Weźmy jakikolwiek przyklad- choćby pisanie.

Na początku dzieci odwzorowywują....długo, długo.  Jednemu idzie to świetnie, drugi niestety.

Pierwszy otrzymuje 5, drugi 1.

Potem mija czas, nadchodzi moment pisania samodzilnego wyrazów po uprzednim przyjrzeniu sie im. I znowu jeden 5, drugi 1

Potem przychodzi czas powiedzmy pisania ze słuchu- i nagle okazuje się, że oba dzieciaki radzą sobie.

Pierwszy radził sobie zawsze, drugi nagle zaczął.

Dwoje dzieciaków dostaje piątki. Ale te wczesniejsze jedynki dla pierwszego nie były bez znaczenia.

czym one były w tamtym momencie?

Oceną czegoś, czego dzieciak nie był w stanie wykonac poprawnie!

To tak jakby chcieć wymagać od psiaka, żeby fruwał :-)Nie da się!

Ale ta ocena miala znaczenia dla emocji malucha, dla budowania jego wiary w siebie, dla stymulowania motywacji.

Ocena wyrażona stopniem, a więc wartościująca jest nieprawdziwa oceną , przynajmniej u dzieci mlodszych.

Ona okresla  nauczycielskie etapy.

A nauka to proces-  dziecko, a nie my te etapy powinno wyznaczać. Swoja dojrzalościa, gotowością, mozliwościami.

Koniec, bo się rozpędzam :-)

Marku P.

nie lubimy zmian w nawykach,

chcemy żeby było wygodnie,

dążymy do prostych klasyfikacji (typu słaby, przeciętny, dobry, super) - w celu uproszczenia świata,

mamy rozbudzony instynkt rywalizacji (6 stopni do podziału przez 30 uczniów, z czego warto zabiegać tylko o 4,5,6) - więc ciągle porównujemy nasze dzieci z innymi (córka obwieszcza z dumą: "dostałam 5!", a mąż po chwili "a..szóstki jakieś były?")

Pewnie jest jeszcze kilka "ludzkich" przyczyn dla których ani rodzice, ani uczniowie, ani nauczyciele nie pieją z zachwytu nad ocenami opisowymi

Na wstępie przepraszam, kogo dotknęły moje słowa. Nie chciałam urazić nikogo.

Myślę i myślę, a i tak nie mogę pojąć sedna metody "zerowej". Do tej pory sądziłam, że za poziom konieczny jest wyższa ocena od 1. Gosiulo, jeśli sądzisz, że ten system sprawdza sie w twojej szkole, to się cieszę. W czerwcu, mam nadzieję, opiszesz jej efekty i swoje spostrzeżenia. Będą dla nas pouczające.

Uważam, że nie ma dobrego systemu oceniania, bez odpowiedniej świadomości nauczycieli. Żadne zapisy szkolne, nowe metody oceniania, nie zadziałają, gdy nauczyciele nie zmienią swoich przyzwyczajeń. Wśród nas jest wielu takich, którzy na ogólnym forum ( na radzie) akceptują zmiany, a potem się do nich  nie stosują. Cierpią tylko dzieci i uczniowie.

Pracuję w podstawówce. W szkole jest 80 nauczycieli. Każdy z nich inaczej ocenia. Aby to ujednolicić tworzy się WSO i przedmiotowe systemy oceniania. W moim przedmiocie (przyroda) opracowaliśmy nawet przeliczanie punktowe sprawdzianów i kartkówek na oceny szkolne (procentowo). Potem okazało się, że każda pani za tę samą ilość punktów stawia inną ocenę ( ba! za ten sam sprawdzian!) Czyli każdy sobie rzepkę skrobie, mimo wcześniejszych ustaleń potwierdzonych podpisem. Ja oceniam wszystkie umiejętności zaprezentowane przez ucznia na przedmiocie. W dzienniku mam od 11 - 15 ocen w semestrze. Oceniam jak wszędzie wiedzę: odpowiedzi ustne, kartkówki, sprawdziany, ale poza tym projekty grupowe i indywidualne, aktywność społeczną, doświadczenia wykonane na lekcji i opisane, postery i plakaty wypracowane przez grupę, nawet wspaniale zaprezentowane gry symulacyjne...itp. Obserwuję uczniów stale, a potem przekazuję opracowane notatki rodzicom. Koresponduję w zeszytach uczniów z rodzicami ( na końcu zeszytu przedmiotowego). Tam zapisuję uwagi i spostrzeżenia. Wzywam rodziców na indywidualne rozmowy. Wtedy jasno zapoznaję rodziców o problemach i sukcesach dziecka w moim przedmiocie. Wiem, że tak postępuje spora rzesza nauczycielek. Gdy wystawiam ocenę na semestr, to jestem pewna, że nie skrzywdziłam ucznia. Zrobiłam dla niego wszystko co mogłam. Jedynek raczej nie stawiam. Biorę pod uwagę możliwości dziecka i inne czynniki, jak np. zaniedbanie środowiskowe. Nie można przecież karać dziecka dwukrotnie np za to, że nikt mu nie pomaga w domu i sie nim nie interesuje.  

Ale co jednocześnie obserwuję? Metoda opisowa, którą wspominacie, jest dobra, ale pod warunkiem, że nauczyciel jest konsekwentny w swoim działaniu, a ocenę tę pisze samodzielnie. Zazwyczaj jednak nauczycielki korzystają z gotowych programów komputerowych. Tymi samymi wyrażeniami określają wszystkie dzieci, zmieniając tylko kolejność zdań. Na zebraniach rodzicielskich chwalą dzieci. To dobrze. Rodzic jednak w rozmowie indywidualnej oczekuje szczegółów. Chce znać prawdę. Owszem, może usłyszeć: "Michałek słabo czyta." Ale zaraz słyszy zapewnienia nauczycielki, że nie ma się czym martwić. Nie jest aż tak źle...itd. Rodzic wraca do domu i myśli - "Nie jest źle z moim dzieckiem", gdy tymczasem z dzieckiem trzeba trochę popracować w domu. Nikt nie pomyśli o tym, że gdy trzecioklasista pójdzie do klasy czwartej za to "nieżle" otrzyma słabą ocenę. No i dozna szoku, bo do stopni jest nieprzyzwyczajony. Dzieci w klasie IV chciałyby dostawać tylko same piątki. To oczywiste, ale czy kazde z dzieci na nie zasługuje? Chyba lepiej by było gdyby te oceny dostawało już wcześniej. Wdrażane było w system szkolny stopniowo. Na lekcjach w nauczaniu powinna być dyscyplina, jaka obowiązuje wszystkie dzieci szkolne. Tymczasem dzieci wychowane bezstresowo, bez przerw i dzwonków, z przeświadczeniem, ze w każdej chwili mogą zjeść śniadanie i udac się do toalety w klasie czwartej nie mogą się przystosować do tego, że ma być cisza, że lekcja trwa 45 minut i przez ten czas należy pracowac a nie bawić się. W ocenie opisowej nauczyciel tak formułuje zdania o zachowaniu ucznia, że wychowawca IV klasy nie może się zorientować czy ma doczynienia z rozrabiaką, nadpobudliwcem czy z uczniem, któremu zdarza się czasami (jak każdemu) coś nie tak. Najlepszą formą (chyba) byłaby ocena dzieci opisowa oraz w postaci stopni - jednocześnie. Sadzę tak, ponieważ obserwuję syna, który jest w klasie piątej i uczył się metodą bezstresową. Każda trójka w klasie czwartej była wielką rozpaczą. Musiałam stale podnosić go na duchu i tłumaczyć, że jest dobrym uczniem, tylko coś mu się nie udało.

Grazia, ja nie uczę, ja tylko zarządzam i moim celem jest, aby w szkole doprowadzić do jednolitego systemu oceniania, na podstawie którego wszyscy n-le oceniac będą te same umiejętności w taki sam sposób, w oparciu o kryteria wynikające z planów wynikowych (a nie z własnego widzi mi się). Dlatego wycofalismy się z jedynek za brak zadań, zeszytów i przeszkadzanie - i nawzajem się będziemy "pilnować" aby nie ulegac antypatiom, sympatiom i nastrojom. Rzetelne, przemyślane narzędzia pomiaru, dobrze przygotowane wymagania (na razie obejmujące działy) i... poczatkowo dośc częste spotkania w celu wymiany uwag i doświadczeń.

PS. U mnie uczy 25 n-li, to komfort kontaktu z każdym i szansa na powodzenie realizacji zmian.