to kwestia "kultury firmy" i jakości pracy wychowawcy

niektózy dzwonią po jednej nieobecności;-)

--------------

nie może się klasa zrzucić na komórkę dla wychowawcy (nie na własność) z kartą na ich koszt? Do celów wychowawczych;-)

Jak Marek- to kwestia wewnętrznych rozwiązań szkoły i wychowawcy

ale - jak Twoim zdaniem szkoła zrobiła, co mogła, to może niech rodzic poszuka pp, która zobowiązuje nauczycieli do poszukiwania rodzica?

Oczywiście , każde zjawisko ma dwa oblicza- Ty najlepiej wiesz, gdzie leży problem - tak myślę.

zatrzepało mną - ja nie pozwalam wydzwaniania do rodziców.

Za telefony i za znaczki pocztowe pogoniłbym dyrektora - AnJA w pełni popieram.

Dziękuję za wypowiedzi.

Gabo, jeśli nie pozwalasz na wydzwanianie i listy do rodziców, to jak rozwiązujesz problem powiadomienia rodziców np. o przewidywanej ocenie ndst, jeśli rodzic nie przychodzi do szkoły, nie zastajesz go w domu? Jaką masz "podkładkę", że ze swojej strony dopełniłaś obowiązku poinformowania rodziców (mam na myśli podkładkę dla "pań z kuratorium" w razie skargi rodzica, że nie był poinformowany).

To proste

hm...

a ja zachęcam tez nauczycieli, żeby wydzwaniali

..........

Ale i tak uważam, że rodzic opisany w #1 oczekuje nazbyt wiele w kontekście tak marnego zainteresowania dowiedzeniem się o problemach dzicka w normalny sposób.

BożenaB oraz AnJa - dokładnie tak - czy urzędnik się martwi co zrobić z człowiekiem/stroną, który ma się dowiadywać, a mu się nie chce... nie może, bo robi całe boże dnie... to urzędnik wypisuje pisemka o  stan sprawy budowy domu... zupt czy wzizt.

- z jednym może wyjątkiem... się zgadzam: rodzic ma prawo dowiadywać się o oceny zawsze (!!!), a nie obowiązek (nic nie musi), chce to przyjdzie, oceny czekają... - ja mam obowiązek je przygotować czyli zorganizować spotkania, miesięczne - majowe (u nas już w sierpniu wiadomo, kiedy jest spotkanie majowe) i kiedy są dyżury wychowawcy.

Chyba ze UoSo narzuci ten obowiązek na rodzica.

Dosyć, naprawdę dosyć tego pieszczochania, podgłaskiwania, bubusiowania (ati, ati bobasku rodzicku).... 

Należy być dobrym, życzliwym, otwartym, ale na Boga nie pieszczochać. To jest niesłychanie smarkateryjne traktowanie rodzica. tu telefonik, tu pisemeczko, tu powiadomionko. Uprzejmie informuję, se pani córeczka właśnie nawiała z lekcyjki... (mam parę uroczych anegdotek od koleżanki z LO, jak to powiadamia i ściga uroczych licealistów, a mamuśka wyraża zdziwionko, ze Krzysia nie ma w szkole, a tyłu Krzysin głosik zapodaje... te, q... matka, ale napier... do wychowawczyni...)

Jest obraźliwe dla dorosłego takie stawianie sprawy. Mnie by to bardzo denerwowało - ja jestem dorosłym rodzicem. Nie chodzę do szkoły, bo nie lubię i nie będę. I jest to moja decyzja.

Taka podstawówa się porobiła w całej oświacie...

ale...

zgodzisz się, że interesujący się dzieckiem rodzic, często bywający w szkole, może prosić by powiadomić go, jeśli tylko jego dziecka nie będzie na lekcji, a on nie uprzedzał o tej nieobecności? I szkoła nie powinna tej prośbie odmówić...

To tak w ramach współpracy rodziców i szkoły...

nie zgadzam się

To jest niesłychanie smarkateryjne traktowanie rodzica. tu telefonik,

To jest często WALKA o dziecko. Walka, ktorą świadomie i WSPÓLNIE  podejmują nauczyciele i rodzice.

To często pomoc, współdziałanie, porozumienie, a nie "smarkateryjne traktowanie"

Nie wiem tez, co masz na myśli pisząc:

Taka podstawówa się porobiła w całej oświacie...

tzn

oczywiście ZGADZAM się z RZewą, a nie zgadzam z gabą

.....

O matko!

Biję się w pierś obfitą: wyszło mi, że "pieszczocham i bubusiuję" rodziców. I rzeczywiście, czasami tego żałowałam...

Czasami.

;-)

MIC, i ja też. Bo dzwonię i zapraszam na uroczystości - a to Mikołaja, a to Dzień Matki albo wycieczkę jakąś :(((

Dobrze, że z prywatnego telefonu.

:-))

Co Wy dziś o tych piersiach :-)

Małgoś z niej spadł kamień, a Ty się w nie bijesz;-))

Czasami, to jest wynik na plus, Maelko :-))

Bo to wiecie...

bardziej cieszy jedna nawrócona owieczka niż stado grzecznych i obowiązkowych.

I w tej walce- asiu- zgadzam się ,to czasem walka :-( czasem robimy więcej, niż sam rodzic by chciał i sobie życzył, ale ...czasem warto, bo dla dziecka to robię nie dla rodzica.

Wracając do # 1 -problem chyba zdecydowanie po stronie rodzica.

...

Mój znajomy nauczyciel z niemieckiej podstawówki opowiadał mi, że u nich jest to wręcz obowiązkiem szkoły - jeśli nie ma ucznia dłużej niż 3 dni w szkole, to sekretarka dzwoni to rodzica z pytaniem o powód nieobecności ucznia, odnotowuje to w jakimś kajeciku, a uczeń dostarcza dodatkowo jeszcze oczywiście usprawiedliwienie na piśmie. Ale tam nie ma:

- raczej sytuacji, że dzwoni się do ucznia, rodzic jest zdziwiony, że ucznia nie ma w szkole (daje się poznać po głosie:-)) i na poczekaniu wymyśla powód...

- usprawiedliwień typu: "z powodu wyjazdu na zakupy", " musiał pomagać w domu - (przez cały tydzień)", "był zmęczony po wycieczce szkolnej" (mój osobisty hit). Zauważyłam, że dla niektórych rodziców wysyłanie dziecka do szkoły to nie obowiązek, lecz sposób zorganizowania jego wolnego czasu... Ważniejsze są rzeczy wymienione powyżej. Tłumaczenia, że zakupy to nie jest dla mnie usprawiedliwienie, bo sklepy są u nas otwarte w soboty (dla ych, którzy nie robią zakupów w niedzielę)spotyka się ze zdziwieniem rodziców- owszem, nie wszystkich, ale się zdarza

- problemów ze finansami i opłacaniem wysokich rachunków telefonicznych ...

Mój głos nie miał być absolutnie obroną strony rodzica -ja też uważam, że to rodzic przede wszystkim ma okazać zainteresowanie swoim dzieckiem: po to są  wywiadówki, spotkania, dni otwarte, no i oczywiście możliwość rozmowy telefonicznej z nauczycielem/wychowawcą - jeśli ktoś tłumaczy się godzinami pracy np., to nie wierzę, że nie może wykonać parominutowej rozmowy telefonicznej...

Ja osobiście staram się dzwonić - jeżeli mi się to nie udaje w szkole, to dzwonię wieczorami z prywatnego telefonu, przynajmniej uczniowie czują moją "kontrolę":-)))

podstawówa - to jedynie metafora jak maziaje i Kopytko.

Może lepszy były żłobek. ;-)

Asiu, my jesteśmy dla rodziców stale, szkoła otwarta, konsultacje co tydzień, telefon do pokoju nauczycielskiego i sami korzystamy z telefonu, kiedy trzeba, nawet mamy mejle z informacjami i ogłoszeniami - ale doprawdy wydzwanianie nachalne (bo tylko o takim mówię) jest nieporozumieniem.

Kiedy krzyczy ktoś do telefonu, żeby rzucić jeszcze Kowalską, bo jest w drodze i nie będzie mógł dzwonić... Grzecznie rozmawiam z nim i informuję go o jego prawach i przekazuję, kiedy można podejść do p. wychowawczyni. Mamy rodziców chorych, przykutych do łóżka... to jasne - a ja mówię np. o mamie dzwoniącej z knajpy do p. wychowawczyni w trakcie zebrania. Mówię o mamie, ktora mieszka dwie kamienice dalej...

Mówię o mamie, która krzyczy, że syn jest w szkole - a syn jest w kafejce, albo że jest w domu, a jest pod szkoła, itp. Wielokrotnie weryfikowaliśmy wersje dzięki telefonom. 

Bywało, że to nauczyciel mówił nieprawdę. ;-(

Kiedy ktoś uporczywie nie rozumie, co się dzieje z jego dzieckiem - korzystam z innych służb niż TPSA.

Chodzi mi bowiem o stan, kiedy szkolne generowane urzędniczo sumienie jest uspokajane po telefonach... - telefon nie jest odznaką załatwienia czegoś. Mam grupkę rodziców artykułującą, iż chętnie otrzymywałoby komunikaty o ocenach telefonicznie.

Dlatego się buntuję, bo dla nauczycieli zadzwonienie oznaczało załatwienie. Dla urzędników oświatowych także. Wpisywanie w statuty telefonu jako sposobu powiadomienia o ocenach,  jest nie do przyjęcia.

Ostatnio mam taką telefoniczną mamę, która nie może przyjść do szkoły, bo jest zajęta (500m, nie pracuje, dziecka nie ma w szkole od listopada). Telefon telefonem - ale żyć trzeba konkretnie. Po wezwaniu do spełniania obowiązku szkolnego, przyszły i inne działania - jest niestety sprawa o ograniczenie (tak zadecydował sąd), bo to... mama nie dziecko jest za bardzo chora. Świat ograniczyła do telefonów... zamiast prawdziwego życia. Rzeczywistość się nawet jej zgadzała. tylko nie taka, w której powinno funkcjonować dziecko.

Ja mówię o jawnym pasożytnictwie i robieniu głąbów z nauczycieli, a nie o walce i nękaniu partyzantów (w naszym żargonie wojna partyzancko-zaczepna) o dziecko.

Bywają jednak metody lepsze i skuteczniejsze. Wolę do dziecka jechać niż dzwonić, bo go przynajmniej widzę - mam zawodową nieufność do oświadczeń telefonicznych. Nie udzielam informacji telefonicznych o dziecku - nigdy nie wiem, z kim rozmawiam. A były już historie trudne. Były madammy udające mamy, byli rzekomi tatusiowe zwalniający dziecko. Miała porwanie dziecka z uzyciem telefonu.

ja tez jestem podstawówa;-)

anja?

a ja zachęcam tez nauczycieli, żeby wydzwaniali

..........

Ale i tak uważam, że rodzic opisany w #1 oczekuje nazbyt wiele w kontekście tak marnego zainteresowania dowiedzeniem się o problemach dziecka w normalny sposób.

o...

asia, normalną rzeczą jest, że się dzwoni do mamy, bo się zgłubiło klucze, albo boli brzuch, albo skończyliśmy wcześniej, bo... - ja nie muszę pozwalać, u nas tak jest - muszę do mamy... i dzwoni.

Bywa, że z mojego telefonu, bo ktos coś załatwia w sekretariacie, a jakieś sprawy osobiste dzieciak musi...

- mnie chodzi o pewien charaktersytyczny stosunek do szkoły wymodelowany przez szkołę - my za panią/pana załatwimy i zadzwonimy i... będziemy żyć.

no to mamy inne szkoły angielskie. ;-)

Northampton.

często nauczyciele obrywają od rodziców - za to że im do ich świętego domu dzwonią i śmią zawracać głowę

ale to świadczy o poziomie rodzica a nie nauczyciela

rolą dyrektora jest tu wsparcie tak poszkodowanego nauczyciela i utwierdzenie w przekonaniu że zrobił dobrze

----------

dyskutantów popierających owo dzwonienie odbieram tu jednoznacznie - jako zwolenników informowania rodziców, że coś się dzieje źle a może oni nie wiedzą lub coś się dzieje źle i zaniepokojona szkoła nie wie

oba powody są wystarczające

Prawie ekumeniczny ton ;-)

Wychodzą wychodzą;-)

tylko myślę: choryś czy zmęczony ździebko;-)

Ja też pokojowo nastawionam, bo uroczystości u nas wielkie:-)

O, dowcip Ci się wrócił?

Gaba - nie kpij.

trzeba miec styl...