Niestety w nowym środowisku maluch nie może się odnaleźć. Nie ma kolegów, na przerwach często jest sam, a co gorsza stał się obiektem drwin. Obdarzono go etykietką grubasa i praktycznie wykluczono z klasowej społeczności. A on buntuje się, ale jest coraz bardziej samotny. Jak możesz mu pomóc?

Przede wszystkim wysłuchaj dziecka. Gdy chce ci opowiedzieć o swoich kłopotach, znajdź czas na spokojną rozmowę. Ale nie przerywaj mu, co chwila dociekaniem, kto tak naprawdę mu dokucza i nie zasypuj mnóstwem dobrych rad. Na razie najważniejsze jest, co w tej sytuacji dziecku najbardziej doskwiera i co ono samo o sobie myśli. Czy postrzega siebie jako osobę brzydką i nieatrakcyjną? Czy czuje się gorsze od szczuplejszych rówieśników? Czy tusza mu przeszkadza?

To ważne, bo niezależnie od sytuacji w szkole, będziecie musieli zmierzyć się z problemem nadwagi. A to będzie wymagało niemałej determinacji zarówno ze strony dziecka, jak i całej rodziny. Jeśli zaś docinki kolegów sprawiły, że dziecko utraciło wiarę w siebie, czeka cię też mozolna praca, by przywrócić mu zachwiane poczucie własnej wartości.

Huzia na Józia

Warto zdawać sobie sprawę, że tusza jest jedynie pretekstem. Dzieci w szkole są od zaledwie kilku miesięcy i hierarchia grupy dopiero się ustala. Jeszcze nie wiadomo kto zostanie przywódcą, a kto znajdzie się na marginesie. Walka trwa. I zwykle wygrywa ten, kto chce i potrafi być w centrum uwagi. A o to, niestety, najłatwiej dokuczając innym.

Obiektem ataku najczęściej stają się dzieci, które różnią się nieco wyglądem od kolegów - z powodu tuszy, niskiego wzrostu, koloru włosów, odstających uszu, okularów. Ale od cech fizycznych znacznie ważniejsze są ich cechy psychiczne. Ciężkie życie w początkach szkoły zwykle mają dzieci wycofane, nieśmiałe, niepewne siebie. A także indywidualiści, którzy nie najlepiej czują się w grupie i niczym koty najchętniej chodzą własnymi drogami.

A dokuczające rówieśnikom siedmiolatki to na ogół nie są zepsuci i z gruntu źli osobnicy. Tylko zwyczajne dzieciaki, które chcą się wydać ważne i być podziwiane. Czasem za agresją słowną kryją, głębsze problemy związane z sytuacją domową dziecka. A czasem niepewność siebie... napastnika, który, chcąc ukryć swoją bezradność w grupie, stara się w ten sposób uprzedzić przewidywany atak na siebie.

Oczywiście dzieciom trzeba pomóc wybrnąć z tej sytuacji. Dlatego spróbuj ustalić fakty. Co właściwie dzieje się w szkole? Kto dokucza twojemu dziecku? Czy cała klasa jest mu nieżyczliwa, czy też jedno, dwoje rozrabiaków? I czy jest jedynym dzieckiem szykanowanym z powodu swej inności? Porozmawiaj z wychowawczynią i wspólnie ustalcie plan działania. Jeśli sprawa dotyczy nie tylko twojego dziecka, warto zwołać specjalne zebranie rodziców i razem zastanowić się, co zrobić. Jeśli masz wrażenie, że nauczycielka nie bardzo potrafi sobie poradzić, poproś o pomoc pedagoga szkolnego.

Od mocnej strony

Jeśli dziecko zgnębione sytuacją w szkole, samo zaczęło o sobie źle myśleć, spróbuj je jakoś wzmocnić, by znów poczuło się dobrze w swojej skórze. Pokazuj mu jego mocne strony ("Świetnie sobie radzisz z czytaniem, pani bardzo cię chwali", "Twoje rysunki wszystkim bardzo się podobają", "Jesteś chyba najsilniejszy w klasie"). Przypominaj sukcesy w różnych dziedzinach ("Nigdy nie zapomnę tej wycieczki po jaskini, tam było tak ciemno, a ty w ogóle się nie bałeś", "Pamiętasz, jak w przedszkolu byłaś królową balu?", "Kiedy wystąpiłeś w tym przedstawieniu, byłam z ciebie naprawdę dumna").

Podpowiadaj, gdzie może się wykazać ("Na boisku biegasz wolniej niż koledzy, ale na bramce jesteś naprawdę dobry, może zostałbyś bramkarzem?, "Ładnie śpiewasz, czy nie myślałaś o zapisaniu się do szkolnego chóru?, "Idziecie jutro z klasą do teatru, pamiętasz zwiedzaliśmy kiedyś jego kulisy, może opowiesz o tym koleżankom i kolegom?").

Nie szczędź synowi czy córce miłych słów i pochwał, ale bądź konkretna ("Lubię, kiedy pomagasz mi w gotowaniu obiadu, wszystko idzie nam wtedy szybko", "Cieszę się, że pamiętasz o odrabianiu lekcji", "Jesteś świetnym obserwatorem - wcale nie zauważyłam tej wiewiórki ").

W tych pochwałach nie zapominaj też o wyglądzie dziecka. Podkreśl, że świetnie mu w nowej fryzurze. Przyznaj, że buty, przy których upierało się w sklepie, rzeczywiście są fajne. Zwróć uwagę, że nowa czapka idealnie podkreśla ładny kolor jego oczu. Takie słowa są dla twojego siedmiolatka szczególnie ważne.

Pomóż dziecku w znalezieniu zajęć pozalekcyjnych, które będą sprawiać mu przyjemność i pozwolą rozszerzyć krąg znajomych. Może to być szkolne kółko zainteresowań, warsztaty plastyczne w domu kultury, zajęcia w klubie sportowym czy drużyna zuchowa. W zależności od zainteresowań i temperamentu młodego człowieka.

Gruby, ale fajny

Naucz malucha, jak reagować na zaczepki. Podpowiedz, że najlepiej docinki po prostu lekceważyć. Czasem wystarczy wzruszyć ramionami i odwrócić się tyłem albo odejść i dołączyć do innej grupy kolegów, by zniechęcić dręczyciela. Warto powtarzać sobie w duchu: "Nie obchodzi mnie, co on o mnie mówi. Niech sobie gada". Skuteczne bywa też wyobrażenie sobie, że złośliwy kolega jest przezroczysty albo mówi w obcym języku.

Jeśli dziecko nie potrafi odciąć się w ten sposób od kpin, możecie poćwiczyć szybkie riposty.

Czasem wystarczy powiedzieć: "Tak jestem gruby... i bardzo silny" albo "Wolę być gruba, niż głupia", by zbić z tropu napastnika i wyjść z roli bezbronnej ofiary.

Pamiętaj jednak, że najskuteczniejszym lekarstwem na zaczepki i wyzwiska jest sympatia kolegów z klasy. Powierzchowność, która w pierwszych miesiącach często jest decydująca, z czasem szczęśliwie traci na znaczeniu. Miły, koleżeński grubasek, pełen fajnych pomysłów, szybko przestanie być grubasem, a stanie się po prostu Jasiem, Frankiem czy Zosią.

Jeżeli twój malec nie jest duszą towarzystwa, spróbuj delikatnie pomóc mu w znalezieniu przyjaciół. Porozmawiajcie o szkolnych kolegach i zastanówcie się, który wydaje się sympatyczny lub interesujący. Zaproponuj, że któregoś popołudnia zaprosicie go do domu albo umówicie się na spotkanie na placu lub w sali zabaw. Jeśli dzieciom trudno się umówić, możesz zagadnąć w tej sprawie mamę czy tatę kandydata na przyjaciela. Jest duża szansa, że dalej sprawy potoczą się już same. A gdy ma się przy sobie przyjaciela, docinki i wyzwiska, choć wciąż nieprzyjemne, nie mają już takiej siły rażenia.