Dzień dobry, szukam dobrego, tj. wartościowego  i fajnie przeprowadzonego szkolenia dotyczącego problematyki wypalenia zawodowego, możecie coś Państwo polecić, coś co przełożyło się na efekty.

Pozdrawiam

Jakoś tak mi wychodzi, ze raczej spróbowałbym zlecić diagnozę sytuacji a potem zaproponować potrzebującym wsparcie psychologów czy terapeutów (szeroko pojmowanych).

Choć oczywiście szkolenie i tańsze i łatwiejsze do wykazania w sprawozdawczości.

Tak jak lata temu szkolenia antynarkotykowe dla uczniów i nauczycieli.

Wierzycie w wypalenie zawodowe?

Nie ma czegoś takiego, to po prostu próba tłumaczenie tego, że już mi się nie chce.

Wypalenie zawodowe to znak, że powinno się zmienić zawód. Z osoby "wypalonej" nie będzie już żadnego pożytku.

Miałem ostatnio szkolenie w ww. temacie...DNO...

Myślę, że tak jak Daniel1208 napisał, pojęcie wypalenia zawodowego świadczy o konieczności zmiany i żadne szkolenie temu nie zaradzi.

Dokładnie Marcinie. Co ciekawe też, oświata głownie boryka się z tym problemem :-)

Tak, wierzmy w wypalenie zawodowe. I nie tylko my.

W 2019 r. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) podjęła decyzję, że wypalenie zawodowe zostaje uznane za chorobę i wpisane do Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (ang. International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems, w skrócie ICD). Lista jest aktualizowana okresowo i nowa wersja ICD-11 wejdzie w życie 1 stycznia 2022 roku, co oznacza, że osoby mające objawy wypalenia zawodowego będą mogły od nowego roku otrzymać zwolnienie lekarskie.

Co ciekawe, wypalenie zawodowe występuje u osób ambitnych, z wysoką samooceną, stawiających sobie wzniosłe cele i silnie identyfikującymi się z pracą. Występuje wśród zawodów związanych z pomaganiem i częstymi interakcjami personalnymi.  W Niemczech szybko udziela się specjalistycznej i systemowej  pomocy nauczycielom już  z pierwszymi objawami wypalenia.

Pozdrawiam i życzę zdrowia!

WHO? Oni to nawet COVID -19 za chorobę uznają podobno...

Iwona 13

A ja jeszcze raz powtórzę - zmienić zwód koniecznie, bo wypalony nauczyciel to jak wystygły piec. Już nic z siebie nie da. Szkoda tylko dzieci. Pozdrawiam.

Sorki, miało być zawód, nie zwód :-) Pozdrowionka.

Nie zgadzam się, że wypalenia zawodowego nie ma...

W mojej praktyce spotkałam się kilka razy z tym i dopadało to zawsze osoby bardzo aktywne, ambitne, zaangażowane.

Czym innym jest lenistwo, a czym innym taki stan.

Czasem wystarczy, by się umówić z nauczycielem na kilka miesięcy "odpuszczenia" dodatkowych zadań, czasem trzeba zmotywować do zadbania o siebie... i takie tam.

No ale by uwierzyć, że ktoś musi, a nie chce, sobie odpuścić, to trzeba mieć w sobie parę rzeczy... ale to już inne szkolenie:)))

Zawód nauczyciela jest specyficzny - mocno obciążający psychicznie. Jakkolwiek to nazwać ale wypalenie może następować i to właśnie u tych, którzy pracują intensywnie.

Czy nazwiemy to "wypaleniem", "maniem dość" czy "niechcemisiem" to już inna sprawa. Natomiast sztampowe podejście do tej kwestii - "wypaliłeś się" zmień zawód jest bardzo niebezpieczne, takie trochę korporacyjne. Wielu nauczycieli zaczyna z zapałem, ma pomysły, chęci... po kilku starciach z machiną oświatową, rodzicami, KO, dyrkiem... różnie z tym zapałem może być, choć trudno często zarzucić, że nie mają doświadczenia i umiejętności...

Raczej nie postawimy dobrej szkoły na zasadzie - przyszedłeś świeży, z pomysłami, z chęcią to rób zanim się nie wypalisz. A jak już, to szukaj pracy gdzie indziej. To jest dobre w "korpo" ale czy w szkole?

Inna sprawa to powód tego "wypalenia". Z czego to wynika? Zmęczenie psychiczne, fizyczne? Może trafianie wciąż na "ścianę", może niepewność (w końcu teraz można za wszystko oberwać)? Może brak dystansu do spraw szkolnych?

Myślę, że ważna jest uważność na innych , na siebie, warto znać symptomy wypalenia, aby w porę reagować.  Ten się spala, kto wcześniej płonie, jest aktywny, czasem nie zauważa , że ponad miarę. Mierni, przeciętni ( a tacy są w każdym zawodzie) raczej się nie wypalają. Ale może sie mylę...

Dzień dobry:-)

Zadzwoniła do mnie koleżanka - Forumowiczka czytająca, rzadko pisząca...

(Taki znany mi przykład osoby, która bardzo się angażowała w sprawy szkoły (za bardzo??), teraz mówi: "stad - dotąd- i wystarczy" (skrót myślowy). Jej dyrekcja nie potrafiła/nie chciała (?) zatrzymać tego procesu wypalania. )

Zadzwoniła, bo bardzo ją niektóre ze sformułowań na tym wątku zabolały: 

Nie ma czegoś takiego, to po prostu próba tłumaczenie tego, że już mi się nie chce.

Wypalenie zawodowe to znak, że powinno się zmienić zawód. Z osoby "wypalonej" nie będzie już żadnego pożytku

...wypalony nauczyciel to jak wystygły piec. Już nic z siebie nie da.

I zastanawiam się, co możemy - nie tylko jako dyrektorzy, ale po prostu jako środowisko oświatowe - zrobić, zaproponować takiemu nauczycielowi, który zaczyna się wypalać?

Żeby jej/go/ich nie stracić? 

Żeby jednak zostali i znaleźli utracony entuzjazm? 

...bo - to prawda- szkoda dzieci, ale - nauczycieli też żal...

 Tak mi się na refleksje zebrało po telefonie Koleżanki, którą pozdrawiam :-)

Właściwą odpowiedzią na wypalenie jest emerytura. Jestem 2 miesiąc stypendystą ZUS-u. Rewelacja, życie od nowa bez stresu, choć obawiam się wypalenia na emeryturze.

Dicku, mam podobnie - od 10 lat, ale cały czas także pracuję i nadal we mnie dużo entuzjazmu...Bo to praca na moich warunkach na umowie o dzieło /zleceniu.  

 Niemniej jednak - trudno emeryturę doradzić komuś , kto z tego rozwiązania skorzystać nie może. 

Wiem, zmienić zawód, odejść ze szkoły - można. 

Jednak szukam pomysłów, jak tym wypalonym, tym, którym wypalenie grozi ( z różnych powodów) - jak ich zatrzymać i wzmocnić, pomoc znaleźć motywację, która ich do tego zawodu przyprowadziła i - kiedyś (?) dawała radość...

Magosia

Wszystko rozumiem, oczywiście szkoda dzieci, ale i nauczyciela żal ...

Ale czy warto iść takim torem? Czy mimo wszystko nie szkoda i życia i zdrowia, po to tylko, że chce się pracować w zawodzie?

Myślę, że takie podejście jest tylko w oświacie, bo w każdej innej branży nie jest możliwe do realizacji. Życie jest za krótkie, żeby się męczyć, dołować, stresować, tylko i wyłącznie dlatego, że kocha się zawód nauczyciela.

Daniel - może to kwestia pokolenia? Mojego ( 60+) i tych nieco młodszych, ale jednak już starszych (50, 40 +) - takie przywiązanie do wybranej pracy? 

Pokolenie mojego syna już inne   i bardzo dobrze:-) 

Tylko ja tak patrzę ciągle z pozycji  (byłego , ale jednak) dyrektora, któremu szkoda potencjału, doświadczenia, wiedzy tych wypalonych , ale możliwych do "zresetowania" - przepraszam za to określenie, ale jakoś mi pasuje...

..bo co - tylko wymiana na nową aplikację ? 

A skąd je/ich brać? 

 Zgadzam się bardzo z tym: Życie jest za krótkie, żeby się męczyć, dołować, stresować...

ale 

...więc tylko odejść z zawodu?

Pozdrawiam ciepło:-)

Wypalenie nie jest zdaje się choroba tylko nauczycieli. Może wie popatrzeć jak sobie radzą inne profesje? W tym i na to, co u nich uznaje się za przyczyny i, zwłaszcza, konteksty? Np. sytuację rodzinną, przypisanie do wciąż tego samego stanowiska i miejsca pracy, bez perspektyw awansu?