anjoo;-) nie pasuje mi "puściłem mimo uszu" z "postanowiłem"

to dwie różne parafie

ps byłem w średniej szkole jedynym ananasem w grupie u księdza (oszywiśśie w salce katechetycznej przy kościele) który napisał pracę dość... jak na lekcję religii kontrowersyją i niezgodną z tym co ojczulek móił

ale się postarałem:-)

zacny ten człek mi spostawił 5 i go za to szanuję

W zacytowanym przeze mnie podręczniku Gallowaya zaintrygowały mnie jeszcze i te słowa:

„Na dłuższą metę, to czy przetrwasz, czy nie, zależeć będzie od twojego nauczania. (........) Zapytał mnie czy znam „Taksonomię” Blooma i Krathwohla.

To pytanie z zakresu tzw. technologii kształcenia. Zastanawiam się, czy nasi nauczyciele mają na ten temat jakąś wiedzę...
Wątpię, szczerze mówiąc. Całe nasze srodowisko cierpii na deficyt tego typu wiedzy:

Gallowej w swojej książce stawia sobie cele, które chce zrealizować pisząc poszczególne rozdziały oto jedno z nich:

Rozpatrując sytuację, w której silnik samochodu "nie zapala" uczący (czyli nauczyciel, czytelnik książki - dop. J. ) potrafi wyjaśnić, dlaczego nie jest prawdopodobne, by zwymyslanie samochodu spowodowało uruchomienie silnika."

Ciekawy jestem ilu nauczycieli potrafiłoby rozwinąć zdanie Galloweya (moje ulubione). "Nauczanie to coś więcej niż prezentacja materiału i obarczenie uczniów odpowiedzialnością za jego przyswojenie" (t. I s.282)

Czy w naszym środowisku nauczycielskim jesteśmy w stanie rzeczowo rozmawiać o tym "coś więcej". O czym byłaby to rozmowa? Ile książek trzeba ze zrozumieniem przeczytać, aby rozmawiać np. o zaletach i wadach np. metody "opanowywania" w porównaniu z metodą powiedzmy "recepcyjną".

Kogo w ogóle to interesuje? Kto rozumie praktyczne znaczenie takich rozmów?

Jeszcze jedno zdanie z Galloweya:

"... nauczyciele, aby stac się jak najbardziej pomocni, muszą być jak najbardziej ścisli, mieć jasno określone cele, umiejętnie posługiwac się stosowanymi przez siebie metodami, a jednocześnie byc otwarci, uczciwi i opiekuńczy" (t.I s. 22)

Ja jakoś nie widzę, aby nauczyciele byli ściśli i świadomie posługiwali się jakimiś metodami... Jeżeli posługują sie metodami to najczęściej niestety nieświadomie, a  to co robią to właśnie prezentują materiał i obarczają uczniów odpowiedzialnościa za jego przyswojenie....

Rozpatrując sytuację, w której silnik samochodu "nie zapala" uczący potrafi wyjaśnić, dlaczego nie jest prawdopodobne, by zwymyslanie samochodu spowodowało uruchomienie silnika

No nie wiem ...
Wiele lat temu, jak mi nie chciał zapalić stary polonez, to mówiłem do niego: "No k... zapalaj kupo złomu!" - zwykle skutkowało.
Wracając zaś do tematu - Solca Kujawskiego - jak ta metoda zawiodła, zawsze skutkowało popchnięcie go.

AnJa pyta:

spór, który w swojej szkole zauważam, tyczy właśnie tego: puszczać, czy reagować

puszczanie jest karą pewnie dla każdego - tylko, co potem?

Z każdej kary trzeba umieć sie wycofać i zastąpić ją dobrym nauczaniem. Bez porządnego nauczania ignorowanie doprowadzi w klasie do anarchii myślę...

Janusz, na prawdę myślisz, ze w Solcu Kujawskim popchnięcie poskutkowało?

sorry Janusz

Ale ja też klnę i walę pięścią w kompa jak nie chodzi, i pomaga....!

:-)

pani dyrektor

Przede wszystkim wyobrażam sobie radę na której w demokratyczny sposób wyrażają swoje opinie nauczyciele, samorząd uczniowski. Byłaby jedyna okazja do wspólnego ozwiązania tej sprawy. Najlepiej jakby taką radę prowadziła nie pani dyrektor, tylko Jej głos byłby na równi z innymi .Może wizyta jakiegoś psychologa , który poprowadziłby taką radę byłaby najwłaściwsza.

Zapomniałam o radzie rodziców.

to nie byłaby wtedy rada

a zebranie i to nie tylko nauczycieli...

I takie wspólne gadanie rowiązałoby problem?

To czemu zawalił się poprzedni system? Tam stosowano takie postępowanie nagminnie...

To co zrobiła telewizja publicznie, mozna było sobie na spokojnie zafundować bez niej. Czasami (a nawet często) dobrze jest usłyszeć co inni sądzą na dany temat.

Nie przypominam sobie,żeby poprzedni system coś takiego robił, ale może jestem za młoda.

poprzedni system

To mówisz, Doris, że trochę uczyłaś w poprzednim systemie - za Mazowieckiego?
Hm ... Krzysztof Kolumb ... prawie polski uczony ... taaa ...

Jacol

DORIS NAPISAŁA:

Ciekawe, że nikt się nie przypatrzył Jej kompetencjom i sposobom zarządzania.

Doris czy mogłabyś przedstwić jakie wydług Ciebie kompetencje (umiejętności) w zakresie zarzadzania powinien miec dyrektor i jaki sposób zarządzania uważasz za najlepszy? Jakie sposoby zarządzania wyróżniasz?

dla uściślenia

Doris, nie wiem, co powinna zrobić dyrektroka spod Solca, wiem, co bym zrobiła sama. Za szarpanie ucznia oddałabym sprawę do Komisji Dysc., unikałabym mediów (jakos mi zadra zapadła - media nie są od spraw szkolnych, ferują łatwe, szybkie wyroki), problemem jest jednak i to, że to uczniowie nakręcili nauczyciela, sprowokowali i wypuścili - po powzięciu tej informacji prosiłabym mediatora, gdyby był.

Do tej pory zaś nie wiem, czy się p. zwolnił, czy go zwolniono - taki oto szum powstał i mętlik w mej głowie.

Narady plemienne... chyba nie są za dobre, natomiast namysł, przeprcowanie emocji... chyba tak. Tu powinien paść impuls do dalszej pracy.

- dziś pan wraca do szkoły, przyjęła go ta sama pani dyrektor, mądrzejsza o doświadczenie, nauczyciel jest dojrzalszy zanim podniesie ręce na smarkacza to... się dobrze zastanowi... - potrzeba jest dyskusja w kilku kręgach:

a) zainteresowanych, dyrektorka i nauczyciel (relacje i oczekiwania wobec zachowań nauczyciela), dzieci, którzy wypyściły i nauczyciel, który dał sie wypuścić,

b) mediów... nad ich rolą (w kontekście np. słów Ojca Św. o roli mediów)

c) oświaty...

szkolenia !

gaba,

może się mylę, ale myślę, że podstawowym problemem tej szkoły była nieumiejetność prowadzenia dyskusji... Myślę, że o najważniejszych problemach wychowawczych tam nie dyskutowano. Stąd gwałtowna reakcja pani dyrektor, zapewne nie była wczesniej świadoma jak mogą zachowywać się uczniowie. Zwykle słyszała z ust nauczycieli, że nie ma problemów, że jak są, to pod kontrolą, że nauczyciele doskonale dają sobie radę....

Jak nauczyć grona pedagogiczne rozmawiania o tym co się nie udaje, z czym nie dajemy sobie rady?

syrenka

zignorowanie

co ma zrobić i co robi... - przyjść do mnie, problem dzielony na pół jest zawsze mniejszym problemem lub trzeba iść do pedagoga (my mamy szkolnego negocjatora, babka chodzi na treningi - nie mamy rzecznika praw uczniowskich, mamy uniwersalnego negocjatora), parę razy próbowali coś nauczyciele załatwić z różnym skutkiem, bywało, że mi się bardzo rozwiązania nauczycielskie nie podobały, bardzo. W tamtym roku ja spartoliłam jedną sprawę przez dziewczynke, która po rozmowach ze mna kłamała klasie i przekazywała inne infomacje, az mi nerwy puściły. 10 razy tłumaczyłam a dziewczynka co innego.

Jeżeli nauczyciel upiera się załatwiac po swojemu, załatwia. Bywa, że się nie podpisuję - sama bym zrobiła inaczej.

Czy rozmawiam... z nauczycielami - w zasadzie tak, ten, kto chce zawsze mnie znajdzie, bywa, że to nauczyciel ukrywa wstydliwie problem, bywa, ze juz jest tak spartaczony, że się nie da prawie nic odkręcić. Stale się coś dzieje. Te umiejętności są za słabe na potrzeby.

Mówicie słabe szkolenia, oj, to prawda - zamówilismy treningi, zgodnie z potzremai, wg wskazań nauczycieli na jedno przyszłó aż 6 osób, opadły mi ręce.

Mamy też takich, którym... chyba powieniem, by sobie zmienili zawód - bo z tej mąki chleba nie będzie. Nie każdy musi być byc nauczycielem, myślę, że będą szczęśliwsi, gdy odejdą, choć jeszcze o tym, nie wiedzą.

Dlatego doświadczeni nauczyciele, z dużym stażem wychowawcy, wolą surfować po Internecie i wyszukiwać tego czego najbardziej poszukują?

:-)

bo to fajny sposób

Jaka kara dla takiego gimnazjalisty?

kara nie jest istotna, a dlaczego?

choć byłoby dziwnie, ukarać jednego... - a może juz nie trzeba, bo się wszyscy ukarali, juz sama nie wiem.

Idę spać.

Często u podłoża aroganckiego zachowania leży następujący mechanizm: udowodnienie sobie i innym, że jest się odważnym, zwrócenie na siebie uwagi otoczenia. Kary nie likwidują tego typu wykroczeń. Wręcz przeciwnie, działają często jako wzmocnienie dodatnie. Uczeń osiągnął cel, zyskał podziw rówieśników, zwrócił na siebie uwagę.

Z: http://www.vulcan.edu.pl/eid/archiwum/2001/09-10/miejsce.html

prowadzimy w szkole

nauczanie równoległe - czyli takie prowadzenia lekcji, która łączy w sobie nauczanie, wychowanie i kontrolę zachowania - wszystko to w oparciu o techniki behwioralne.

Generalną zasadą nauczania równoległego jest wzmacnianie uczniów  - jakże trudno nauczycielom przychodzi udzielenie pochwały: "za co mam go chwalić - jego obowiązkiem jest się zachowywać porządnie" - takie komentarze towarzyszyły nam na początku -  przecież my - nauczyciele głównie koncentrujemy się na złym zachowaniu.

Integralną częścią nauczania równoległego jest interwencja :

określenie "interwencja" dotyczy wszystkiego, co się robi i mówi aby zwrócić lub skupić uwagę uczniów

Jedną z form interwencji jest przywołane przez Jacola " ignorowanie"  - wyczucie, intuicja nauczyciela (dobrego nuczyciela) powinna podpowiedzieć czy tym razem " udam, że nie słyszłam"  "nie widziałam" - dzięki czemu nie wzmocnię złego zachowania słowem. ( Są i inne formy interwencji)

Gdy nie zadziała ignorownie stosujemy strategię ustanawiania granic.

I tu zaczynają się schody : bo skuteczna konsekwencja musi spełniać dwa warunki: 

-   powinna być realna do wykonania, (raczej zaraz ) (ciężko wprowadzać przy 30 osobowej klasie)

 - powinna być uciążliwa dla ucznia, w stosunku do którego chcemy ją zastosować oraz jej uciążliwość powinna być proporcjonalna do wagi wykroczenia.

A jakie konsekwencje stosujemy?

- pozbawiamy  przywilejów (które stosowane są jako wzmocnienia)

- zostawiamy ucznia w klasie na przerwie ( pod opieką nauczyciela) i każemy mu wykonywać proste, nudnei co tu dużo mówić  bezużyteczne zadanie - np. rysowanie przekątnych w kwadratach

- zostawiamy po lekcjach - tyle czasu, ile trwało zakłócające zachowanie

-zostawiamy po lekcjch, by przeprowadzić hiperkorekcję zachowania ( jeżeli nie można tego od razu przeprowadzić na lekcji) - czyli przećwiczyć zachowanie pożądane

 -zostawiamy po lekcjach, by uczeń odrobił pracę domową, której nie miał na lekcji

- itp.

Rodzice wyrazili zgodę....

Czasu zajmuje to dużo, bo jednak trzeba zostać z uczniem po lekcji...

Nie wszyscy  nauczyciele akceptują ten model  - bo prościej nakrzyczeć, wpisać uwagę i poskarżyć do wychowawcy...i pójść do domu.

Pewnie według niektórych łamiemy prawa ucznia...

http://oskko.vulcan.pl/konferencjaoskko03-2005/Jak%20zbudować%20systemBliżejDziecka.zip 

ten materiał z naszej poprzedniej konferencji ( wklejam jego fragment) dotyczy zachowań "przemocowych" u uczniow.

Jednak- moim zdaniem, bardzo jest czytelny do przelozenia na inne sytuacje w szkole.

Wobec tej sytuacji w Solcu tez- na pewno mieliśmy tam do czynienia ze wszystkimi tu opisanymi czynnikami

znam całkiem sporo nauczycieli, przed którymi uczniowie czują... respekt. Mimo że ci nauczyciele nie szarpią ich  za rękaw

znam i Wy znacie taKICH

i nie sądzę by takiemu nauczycielowi przychodziło z jakimś trudem nakazanie czegoś uczniowi

gaba pyta: kara nie jest istotna, a dlaczego?

Po pierwsze: Jeżeli kara to, jak mówi mi moja wiedza, najmniejsza która będzie skuteczna. Lepiej dać karę za małą niż za dużą. Skuteczna, czyli taka, która zmniejszy prawdopodobieństwo wytapienia tego typu zachowań w przyszłości.

Ale nie o tym chciałem mówić....

Jak człowiek się zmienia? Ja myślę, że wtedy, gdy spotyka w swoim życiu DOBREGO człowieka. Zmiana zawsze dokonuje się w trakcie spotkania z innym człowiekiem (innymi ludźmi).

My sami zmieniamy sie na lepsze (dojrzewamy) właśnie wtedy, gdy inni widzą nasze wady (i wiemy o tym), muszą znosić je, jednak nas akceptują i potrafią dostrzec w nas jakieś dobro.

Wychowanie polega na asymetrii postępowania.

Rodzice jeżeli chcą dobrze wychować swoje dzieci powinni być ZAWSZE wobec nich OK - a zwłaszcza wtedy gdy dzieci nie są wobec nich OK.

Dyrektor powinien być zawsze OK wobec pracowników, a nie tylko wtedy gdy i oni są wobec niego OK - oczywiście gdy dyrektor chce mieć dobry zespół.

Tak samo nauczyciel wobec ucznia. Powinien być OK (akceptowac go) zwłaszcza wtedy, gdy uczeń nie jest wobec niego OK.

W tym wypadku myślę stuacja wymknęła się spod kontroli uczniom i naturalna KARA jaką dostali w postaci skutków swojego zachowania (np. dezapropada innych uczniów) moim zdaniem jest wystarczająca KARĄ.

Nauczyciel może pozytywnie wpłynąć na tych uczniów właśnie teraz, gdy będzie traktował ich OK - czyli tak samo jak innych.

To tak w skrócie.... Nie oznacza to, że nie uznaję KAR. Uważam jednak, że to narzędzie bardzo trudne do stosowania i powinno byc wyciągane w ostateczności.

a najlepiej adekwatnie:-)

to narzędzie jak każde i podobnie jeśli nawet uwielbiamy nasz piękny młotek, to tylko osioł z tej miłości doń  wbija nim wkręty ;-)

to zetpetowskie porównanie pasuje zresztą do sytuacji, ponieważ jak już raz wbijemy te wkręty to tylko gwoździe pozostaje nam potem stosować

a jakie są dziury po gwoździach - to zdaje się kiedyś ktoś nam na forum wkleił - "opowieść o dziurach po gwoździach"*:-)

mimo to jednak znalazłoby się paru miłośników młotka uber alles w wychowaniu. Czasem powoduje to gniew a czasem łatwizna.

------------
*(macie ją gdzieś jeszcze? Bo nie mogę znaleźć a niezłą była:-)

Nie negując Jacola uważam, że doktrynerstwo w tego typu podejściu jest błędem i zaprzecza sprawiedliwosci społecznej. Mnie bardziej przekonuje Marek z Rzeszowa:
http://www.oskko.edu.pl/forum/thread.php?t=1770&st=29

Dyrek cytuje:
Często u podłoża aroganckiego zachowania leży następujący mechanizm: udowodnienie sobie i innym, że jest się odważnym, zwrócenie na siebie uwagi otoczenia. Kary nie likwidują tego typu wykroczeń. Wręcz przeciwnie, działają często jako wzmocnienie dodatnie. Uczeń osiągnął cel, zyskał podziw rówieśników, zwrócił na siebie uwagę.

Nie zgadzam się z wymową tekstu. Może kary i nie likwidują, nie mogą być środkiem jedynym, ale wystąpić moim zdaniem muszą.

Maeljas:
Zaproponuję niektóre Twoje metody w mojej szkole.

baaaardzo pięknie:-)

dość trudno przyjmowany w Polsce postulat udziału rodziców w szkole. Ale pomału się to będzie zmieniać w miarę jak będzie postępowałą wymiana doświadczeń z innymi krajami Unii. Tak mniemam.

SYRENKA NAPISAŁA:

Nie negując Jacola uważam, że doktrynerstwo w tego typu podejściu jest błędem i zaprzecza sprawiedliwosci społecznej.

Ja uważam, że wychowanie nie ma nic wspólnego ze sprawiedliwością społeczną. :-)

Kara nie uczy bycia lepszym. Kara hamuje negatywne zachowanie i jest suteczna jeżeli cały czas wisi nad uczniem. Czasami warto ją stosować, aby kontrolowac zachowanie ucznia, właśnie po to, aby się z niej wycofać ucząc ucznia zachowania właściwego. Uczenie to wyraża się głównie (choć nie wyłącznie) w dawaniu przykładu w dotrzymywaniu wierności zasadom.  Jak można uczyć dzieci nie palenia tytoniu samemu paląc? itp...

Kara, która ma na celu wyrównanie rachunków (sprawiedliwość) jest w moim przekonaniu antywychowawcza. Uczy, że kto ma władzę, ten może wymierzać sprawiedliwość, a kto jej nie ma dostaje po tyłku.

Nauczyciel musi mieć władzę, właśnie po to aby nie wymierzać sprawiedliwości. Gdy nauczyciel nie posiada władzy i nie ma możliwości jej egekwowania jest po prostu bezradny. Tylko silny nauczyciel może pozwolić sobie na ignorowanie negatywnych zachowan uczniów i będzie to wychowawcze....

Piszę chaotycznie, ale się spieszę strasznie....

no fakt, nie doczytałem tego co syrenka

ej? a co to takiego "sprawiedliwość społeczna"?????

potwierdzam: "Kara nie uczy bycia lepszym"

na przykładzie;-) Boję się kar (punkty i strata  prawka - czyli chleba) ale jestem zapracowany dość i nie mam czasu jechać 90km/h

więc przed radarami zwalniam - bo się boję kary

ale zaraz potem przyśpieszam;-)

Kara nie uczy bycia lepszym, ale po pierwsze pomaga dorosłym uczyć dzieci bycia lepszymi, po drugie zło musi zostać ukarane, to już nawet w bajkach się dzieciom pokazuje i w życiu nie można temu zaprzeczać.

Oczywiście jest kwestia stopnia winy, okoliczności łagodzących (albo obciążających), wymiaru kary, zawieszenia jej na okres próby, czy nawet odstąpienia od jej wymierzenia, wszystko to powinno mieć jednak rzetelne uzasadnienie. Bezkarność mimo winy i braku rzeczywistej skruchy demoralizuje i dziecko, które zawiniło, i pozostałych również.