Jeśli boli mnie ząb-idę do dentysty, jeśli serce - do kardiologa.To lekarz i to lekarz.A może jednak do lekarza pierwszego kontaktu ? Przecież to taki "integracyjny " specjalista. Nieprawdaż ?
Przepraszam za taki trywialny przykład.

Jestem surdopedagogiem i pracuję w szkole specjalnej w internacie.We wrześniu trafiają rokrocznie do nas dzieci ,które uczyły się w szkole integracyjnej lub masowej.
Każdy orędownik integracji powinien sam doświadczyć pierwszych kontaktów z takimi dzieciakami.Zestresowane,niepewne, z wielkimi przestraszonymi oczami.
A rodzice ? - zmęczeni !!! jak sami mówią 'walką" o zaakceptowanie ich dziecka przez inne dzieci ,mało tego - również przez nauczycieli !, walką o oceny dziecka ,odrabianiem lekcji z dziećmi ( lub za dzieci ).

Dzieci ,które potrzebują specjalistycznej potrzeby, nauczyciela specjalisty - powinny trafić do specjalisty - do szkoły specjalnej.Może ktoś powinnien zastanowić się i zmienić nazwy szkół specjalnych na SPECJALISTYCZNE, aby rodzice !!! przestali mieć kłopot z pogodzeniem się ,że ich dziecko jest uczniem szkoły specjalnej. Niestety wiem co mówię, bo współprowadziłam grupę wsparcia dla rodziców.

Aha - oczywiscie nasi słabo słyszący uczniowie  są w normie."Głuchy" to głupi - to stereotyp.

Piszę o swoich problemach między innymi, by zwrócić uwagę na pewien problem.Nieprzygotowanie polskiej szkoły do integracji i odejscie w wielu szkołach specjalnych od uczenia dzieci niepełnosprawnych,ale z normą intelektualną, albo uposledzeniem lekkim.Sama mam problem i trudny wybór między żle pojętą integracj.ą i szkołą , która uczy dzieci głębiej upośledzone.Mamy 21 wiek i tak rozwinięte szkolnictwo podyplomowe, że zrobienie specjalizacji czy oligofrenopedagogiki nie jest żadnym , problemem.Ten ostatni kierunek powinien mieć ukończony każdy nauczyciel.Dziwi mnie jeszcze, że w jednym kraju są takie różnice w podejściu do integracji.W dolnosląskim nauczyciel wspierający jest na wszystkich lekcjach, w mojej miejscowości w każdej szkole ma inną ilość godzin, średnio od 10 do 14.Czy dzieci w dolnośląskim bardziej potrzebują pomocy?Dlaczego nie ma przepisów nakładających na dyrektora obowiązku zatrudniania nauczyciela wspierającego na wszystkie godziny dydaktyczne ?Dlaczego dopuszcza się do tworzenia integracji w szkołach, gdzie nie ma specjalistów?Dlaczego nikt nie ma dozorunad takimi szkołami .Na Boga, wojna skończyła się 50 lat temu, a my ciągle mamy o coś walczyć.Dlaczego mam  tłumazyć dyrektorowi szkoły i OP, że muszę pracować zawodowo i potrzebna mi jest świetlica dla dziecka.Jak tworząc klasy integracyjne, o tym nie pomyslano.Dlaczego mając do wyboru specjalistę, dyrektor do pracy z niepełnosprawnymi dziećmi, zatrudnia nauczyciela stażystę po bylejakich studiach i bez doświadczenia?

Jako matka  rozumiem Twój żal.

Integracja w naszych polskich warunkach to wciąż eksperymentowanie na dzieciach.
Moda na integrację = powierzchowne podejście do potrzeb dzieci potrzebujących specjalistycznej pomocy ,dodatkowe subwencje dla szkoły na dziecko i często brak profesjonalizmu.

Slogan "dla dobra dziecka" juz mi sie przejadł.

Podaję stronę forum - tam mnóstwo podobnych problemów, to są - a nie powinny - problemy dnia powszedniego rodziców dzieci niepełnosprawnych. Mamonauczycielko - zparaszam!

http://www.dzieci.org.pl/forum/

Tyle, że tam wiele rodziców szuka, wymienia doświadczenia - nagłaśniać trzeba i tu, ponieważ tu piszą decydenci.

Mój synuś ma wwr od trzech lat.Ma wszystko, co tylko mogłam załatwić i za co zapłacić.Naprawdę dużo godzin zajęć.Turnusy rehabillitacyjne co jakiś czas w bardzo dobrym ośrodku, gdzie jest logopeda, integracja sensoryczna, pedagog.Powiem nieskromnie jestem zaradna, pyskata i jak mnie drzwiami wygonią to wejdę oknem.Ale ta walka to stres.Po 4 latach użerania się, łaknę normalności i spokoju.Zaczynam sama poważnie chorować, a nie chcę z dziecka zrobić sierotki.Rędce mi opadają, jak spotykam swoich kolegów nauczycieli, którzy wygłaszają herezje i którym się zwyczajnie nie chce.Po latach  uczestnictwa w zajęciach , mam wiedzę lepszą od niejednego oligofrenopedagoga i jestem drażliwa na mówienie głupot.Stąd zastanawiam się nad edukacją domową, ale z czego będę żyć?Bo nie sądzę, że rodzicom za edukowanie swego dziecka się płaci....

Mamonauczycielko - jakbym siebie słyszała kilka lat temu. Powiem ci co zrobiłam - tyle, że to było 9 lat temu i nie było takich ceregieli z kwalifikacjami jak teraz. Miałam tez mądrą pania dyrektor  - ja zostałam nauczycielką Michała w klasach I-III na NI. Miałam w etacie, reszte dopełniałam w szkole, bywało, że to były i nadgodziny.

Są plusy i minusy tego rozwiązania, moj syn poza tym jest niepełnosprawny ruchowo - ty masz lekko inaczej. Walcz... choć to słowo wytarte i pewnie masz go dość jak i ja.

Czy szkoła o której mówisz to również szkoła w której pracujesz? Kompletnie odbijaj od siebie jak piłeczkę tych co ci "lepiej radzą" - jestem pewna, że wiesz najlepiej. Trzymaj się

Kasa i przepisy, wynikające pewnie z braku kasy.

Dotyczy to też szkól specjanych (czy specjalistycznych, jak ktoś wyżej zaproponował).

Koło się zamyka.

-----------------

pozwoliłam sobie zacytować jogo i jeszcze powtórzę:

Może ktoś powinnien zastanowić się i zmienić nazwy szkół specjalnych na SPECJALISTYCZNE

bo uważam, że to bardzo ważne jest!

czy nie warto spróbować zmiany?

zgredku ale to tylko kosmetyczne byłoby - nie wiem czy dobrze pamiętam ale chyba już nie fukcjonuje określenie "specjalna" na pieczęciach, świadectwach (chyba) w nazwach.

u nas zamieniono nazwę specjalna dodając numer - kolejny po wczesniej istniejacych masowych

specjalna i tak tkwi w świadomości i potocznie jest używana, ile lat zajęłoby zmienianie jej na specjalityczna - i jaką widzisz różnice - to i tak ten sam jedne worek miliona problemow

to właśnie kosmetycznie już było - specjalna a nie specjalna - niby jest a nie piszemy

może wraz ze zmianą nazwy zmieniłoby się myslenie?

może ta "specjalizacja" ukazałaby kształcenie specjalistyczne w innym świetle?

nie wiem

(w dalszym ciągu marzy mi się szkoła dla wszystkich dzieci - każda szkoła - ale te marzenia chyba jeszcze odleglejsze niż specjalizacja szkół)

Jestem ze szkoły specjalnej i się tego  nie wstydzę. Mało tego, protestowałam głośno, gdy kosmetycznie próbowano usunąć problem.

Nie ma słowa na tablicy, nie ma problemu.

Słowo "specjalistyczna" podoba mi się. Sądzę, że lepiej by się przysłużyła (upokorzonym nazwą "specjalna" dzieciom i ich rodzicom) niż poprzedni zabieg.

Specjalistyczna Placówka Kształcenia Dzieci (z Wadą Wzroku, Słuchu).

Podoba mi się. 

Mamanauczycielko - szanuję twoje zdanie i respektuję twoje prawo do wybrania dla syna najlepszej dla niego placówki.

Ale mając mglistą orientację o placówkach specjalistycznych, spróbuj nie stawiać tak radykalnych tez.

Moja szkolna koleżanka jedno dziecko (niesłyszące) przwalczyła w szkole masowej i od trzech lat chłopak nosi tytuł inżyniera. Drugiego syna (u.u.) powierzyła specjalistom w szkole specjalnej i oboje są szczęśliwi: Chłopiec, bo uwielbia szkołe, kolegów i swoje panie, kolezanka, bo jej syn jest szczęśliwy.

Pięciu absolwentów szkoły, która (twoim zdaniem) stygmatyzuje, wróciło do swej (naszej)placówki w roli nauczycieli, a jeden z nich jest w trakcie stażu na dyplomowanego.

Dlaczego o tym piszę?

Bo mamamichasia, mamakasi, mamaewy, mamaprzemka poczułyby się niefajnie po przeczytaniu o segregacji i eliminowaniu jednostek.

Mogłyby pomyśleć, że są złymi matkami.

A nie są.

Wybacz, jeśli napisałam zbyt emocjonalnie, ale tak się czuję.

I tobie, i twojemu synkowi życzę samych radosnych chwil!

:-)

Mamonauczycielko - proszę, nie traktuj tej wypowiedzi jak atak. Pełna emocji jestem, więc trudno dobrać odpowiednie słowa.

Poza tym, widocznie Bozia poskąpiła mi talentu w jasnym klarowaniu tego, co w prostym przecież umyśle mi się rodzi.

Mamonauczycielko - pisałaś o szkole specjalnej. Lekko uogólniłaś. Być może tak samo uogólniają ci, którzy mogliby pomóc dziecku, informując go o istnieniu specjalistycznej placówki.

Nie namawiam cię na nią i nie polecam. Walcz o dobro dziecka. Ale wiedz też, że o tym, co było dla niego dobrem, wszyscy rodzice przekonują się dopiero po latach.

Nie mam żadnej gwarancji, że rodzice moich uczniów (i same dzieci) za kilkanascie lat nie powiedzą:"To była zła decyzja!"

Ale ty też takiej gwarancji nie masz.

Najśmieszniejsze jest to, że nie dalej jak w grudniu prowadziłam ognistą dyskusję z dorosłym człowiekiem (ukończył dwa fakultety, z czego jeden w Wielkiej Brytanii). Chłopak (bądźmy szczere - wyjątkowo zdolny) uczył się w szkole specjalnej. Opowiadał mi o swych kolegach, z którymi rywalizował w szkole podstawowej, a którzy (za namową psychologów, logopedów) przenieśli się do szkół masowych.

Chłopak twierdził, że gdy w ubiegłym roku spotkali sie na zjeździe, był zdumiony, jak bardzo zostali w tyle, ale jeszcze bardzie był zdumiony, jak bardzo rzucały się w oczy niepewność, nieśmiałość, nadmierna powaga.

Chłopak postawił tezę, że integracja szkodzi i stwierdził, że błogosławi swoich rodziców, którzy go w specjalnej szkole zostawili.

Nie zgadzałam się z nim i broniłam integracji jak lwica.

Mądrej integracji. Prawdziwej integracji.

Kolezanka o której pisałam wyżej, dla jednego dziecka wybrała integrację, dla drugiego szkołę specjalną. Jest świadomą i walczącą matką.

Z obu wyborów jest zadowolona.

Czego wszystkim rodzicom życzę!

PS. Miałaś niesłyszącego w klasie? Nie osobę niedosłyszącą, ale prawdziwego głuchego, z dziada pradziada? Jeśli tak - rozumiem, dlaczego napisałaś, że "spokojnie przy minimalnych dobrych chęciach można pomóc na miejscu". Jeśli nie, to pozwól, że zapytam: Umiałabyś mu pomóc? 

nie ma "jedynie słusznej integracji"

kazdy potrzebuje innej - albo czasem prawie zadnej

Maelko, mówiłam o dzieciach niedosłyszących i niedowidzących.Z rodzinami z dziedziczoną niepełnosprawnoscią też jest inaczej, one mają trochę przetarte szlaki.Ostatnio pomagałam rodzinie gimnazjalisty, który z dnia na dzień tracił wzrok.Chłopak dostał nauczanie indywidualne i nauczycieli, którzy o uczeniu takiego ucznia nie mieli pojęcia.Nie dość, że dziecko przeżywało dramat, to jeszcze nikt nie potrafił pomóc mu się odnaleźć w nowej sytuacji.Nikt tej rodzinie nie pomógł, nie pokierował , nie powiedział, że przysługuje im sprzęt komputerowuy, pomoce duydaktyczne, że szkoła powinna zapewnić tylfopedagoga.Szkoła, pedagog nie zrobili nic.A miasto jest 50 tysięczne.Wysłać chłopaka w takim stanie do Bydgoszczy do internatu?Pozbawić kontaktuu z rodziną?

Jedyna szkoła dla afatyków, prowadzona przez zakonnice znajduje się w Krakowie, jak pisałam nie dam rady przenieść się na drugi koniec Polski, by mój syn miał szkołę dla siebie.Bo znając psychikę mego dziecka, zrobiłabym mu ogromną krzywdę oddając do internatu.Chodzi mi tylko o zatrudnienie odpowiednich fachowców i pomoc ze strony nauczyciela wspierającego na lekcji.Na kazdej lekcji.

Pełne  uznanie dla Mamynauczycielki. Pomóc nijak nie potrafię, ani nawet podpowiedzieć, bom człek prosty i bez doświadczenia.

Oby więcej takich Mam. Powodzenia i... oby się udało.

Wycofuję się z dyskusji, gdyż chcac ją kontynuować, musiałabym nawiązywać do twoich postów, co wcześniej czy później zaczęloby wyglądać na czepianie się.

A nie o to mi chodzi.

Poza tym myślę, że w wielu sprawach zgadzamy się.

Moim zdaniem:
1. Wybór integracyjnej drogi edukacyjnej dziecka nie może być wyborem negatywnym ( "Nie chcę oddać do specjalnej", "Nie mam specjalnej pod ręką.").

2. Aby pozwolić rodzicom na wybór pozytywny, trzeba uczciwie pokazać im organizację nauczania, plusy, minusy, spodziewane efekty. Rodzice nie muszą być tak świadomi, jak ty. Są tacy, którzy wybierają szkołę rejonową, bo zrozumieli, że po jej ukończeniu dziecko "będzie normalne".

3.System kształcenia nauczycieli powinien problem integracji wreszcie uwzględnić i przygotować nauczycieli do takich niespodzianek. Gdyby każdy nauczyciel miał w ramach studiów pedagogikę specjalną + odrobinę metodyki wybranej niepełnosprawności, w szkołach nie byłoby osoby wpadającej w panike na myśl o dziecku nniepełnosprawnym.

4. Podyplomówki powinny być więc studiami doskonalącymi, a nie kwalifikacyjnymi. Sama napisałaś, ze po takiej podyplomówce nie czujesz się na siłach pracować w szkole specjalnej (gdzie jest łatwiej, bo wszystkie dzieci mają porównywalne wymagania i realizujesz porównywalne treści w porównywalnym tempie) a czułabyś się na siłach pomóc dziecku niepełnosprawnemu, uczącemu się w klasie masowej?

5. Należy poznać szkoły specjalne, pokazać uczciwie ich wady (bo mają) i zalety (bo mają). Wysłuchać głosów pracujących tam ludzi, zobaczyć, co powoduje, że wyniki są, jakie są. Uwierzesz? OP ustami Bardzo Ważnej Osoby badał kiedyś wykorzystanie sal lekcyjnych. Gdy usłyszał, że na siódmej lekcji w siedmiu salach odbywają się zajęcia logopedyczne albo rewalidacyjne, szczerze ucieszony zawołał:
- W siedmiu salach??? A dlaczego? Przecież wszyscy zmieściliby się w jednej...

Poznać, a dopiero potem oceniać i od czci odsądzać.

Sama zachęcałam niektórych rodziców do rozważenia kształcenai integracyjnego. Ale sama tez pokazywałam niktórym (którzy przychodzili obejrzeć szkołę) wady i zalety pobytu dziecka u nas.

Nigdy do niczego nie zachęcałam ani nie odradzałam.

Zgadzam się z tobą i z Karoliną - to decyzja rodziców. Zbyt poważna i odpowiedzialna, abym chciała za nią brać jakąkolwiek odpowiedzialność.

PS. Jak na wycofanie się z dyskusji, całkiem sporo napisałam. Przepraszam za gadulstwo!

;-)

Babol mi o czymś przypomniała!

Chciałabym, aby wszyscy rodzice moich uczniów byli tak świadomi, tak aktywni i tak współpracujący, jak mamanauczycielka.

Dla nauczyciela to prawdziwe wsparcie (mam nadzieję, że wzajemne).

A dla dziecka prawdziwe szczęście i skarb!

A o to nam wszystkim przeciez chodzi.

:-)

Dla mnie dobry rodzic to rodzic mobilizujący mnie. Do pracy, do poszukiwania nowych rozwiązań, do autorefleksji.

Wcale nie twierdzę, że taka wspólpraca usłana jest różami, bo cholerykiem jestem, więc nie lubię, gdy ktoś mi się przeciwstawia.

Nie lubię, co nie znaczy, że wcześniej czy później nie biorę ich opinii pod uwagę.Co nie znaczy, że rodzice nie biorą pod uwagę mojej opinii.

Zwykle dochodzimy porozumienia. I zwykle i ja, i rodzice jesteśmy zgodni, że warto było.

Ja nie tylko w mniemaniu niektórych pań jestem przeszkadazjącym, ale toksycznym.Jak napisałam wcześniej mam alergię na głupotę, na fikcje oświatowe, na nieuctwo i niechciejstwo.Matka, która wie co mówi, matka świadoma, matka nauczycielka to bicz i dopust Boży.Nie mam zaufania do nauczycieli, które traktują rodzica z pozycji wszechwiedzącego  guru i które nie potrafią się przyznać do swojej niewiedzy.Sonato43, zaprawdę wiele osób , które o nauczaniu specjalnym nie ma pojęcia, kończy oligofrenopedagogikę.Widziałam takich podczas własnych studiów... I wiedza, której nabywają nie daje im podstaw do pracy z takimi dziećmi.Studia kwalifikacyjne to dla mnie zdobycie papierka.Są osoby, które się douczą, ale znajdą się i zupełnie na wiedzę odporne.A na studiach podyplomowych zdają wszyscy, również osoby, które się do takiej pracy nie nadają.Znam z autopsji fatalnych nauczycieli wspierających, którzy dzieci niepełnosprawne uważają za przygłupów z których nic nie będzie.Których przejawy fizjologi u dzieci głęboko upośledzonych brzydzą i odstręczają.Z takim nauczycielem o współpracy nie może być mowy.

AnJa, toksyczny dyrektorze - patrz #1.

;-)

no rzeczywiscie

bo w malignie jakiejś gadasz

 OOOOOO! Jak ciekawa dyskusja! Nie było mnie tu kilka dni, bo siedziałam nad korektami czegoś mocno tematycznego:))

Nie odpuszczę sobie- muszę się odezwać

Do dyskutujących nad orzeczeniami!

Absurdem jest jakoby dzieci afatyczne (czy afatyczne z normą czy bez niej) nie mogły otrzymywać orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego!!!! Najlepszym dowodem na to, że mam rację, jest to, ze w Krakowie (tu żyję i pracuję, nie wiem jak winnych miastach się to rozkłada) są aż 2 szkoły specjalne dla dzieci afatycznych (w tym jedno SOSW)!!!

Po drugie nie jest prawdą, że afatyk z normą nie może dostać orzeczenia kierującego go do integracji. Może i dostaje- nagminnie zresztą,  o czym z niejakim żalem informowali mnie nauczyciele tegoż SOSW u których coraz mniej jest dzieci z normą, dlatego właśnie, że odchodzą do integracji.

Jeżeli ktoś to kwestionuje- to polecam szczerze konsultacje w Ministerstwie. W każdym razie nie utrzymywanie nadal aktualnego przekonania(szczególnie w wypadku pracy w orzecznictwie) bo to mało ok. wobec dzieci i ich rodziców.

Tyle.

WIem, że w naszej fantastycznej polskiej machinie orzeczniczej wiele poradni dzieci niemówiące wysuwa za margines. WIem, bo wielokrotnie o tym dyskutowałam prowadząc np. szkolenia z wczesnego wspomagania. W rozporządzeniu o wczesnym mamy określenie:  "niepełnosprawność lub potwierdzenione zagrożenie niepełnosprawnością". Widziałam jak bywa to interpretowane i włos mi się jeżył. W Polsce północnej np. zdarzyło mi się spotkać interpretację, że opóźnienie psychoruchowe nie kwalifikuje dzieckka do ww.... musi być niepełnosprawność ruchowa autyzm lub upośledzenie i tyle (!!!) Analogicznie dzieci mutystyczne również w wielu województwach nie są traktowane jako podlegające WW. Mówię im: "cóż.. jak ma 2 lata i nie mówi to rozumiem... ale jak ma 6 lat?! To raczej nie świadczy o normie rozwojowej- prawda?".

Ps. Karolina! Jak pisałaś, że CIę korci wkleić rozdział, to nie wiedziałam czemu. Teraz już rozumiem:)))

Mamonauczycielko!

Pisałam o SOSW dla afatyków, a nie dla autystyków, chociaż i owszem te drugie również funkcjonują.  Więc nie wiem o które pytasz.... Doprecyzuj, to wyślę Ci namiary na priv.

Bogda, Sonata, inni!

2 miesiące temu była w Krakowie Konferencja "Czas na dialog". Pisałam tu o tym. Na sali było 430 osób- samych specjalistów od specjalnej. Doszliśmy do bardzo zbliżonych konkluzji jak Mamanauczycielka. Więc w sumie moze ta jej gorycz i mocne słowa, nie są znowu takie bezpodstawne, bądź w opozycji do stanowiska środowiska oświatowego....   

Aaaaa.. żeby była jasność! JA sama jestem przeciwniczką integracji zarówno upośledzonych jak i nie mówiących. Uważam to rozwiązanie za zazwyczaj niekorzystne dla dziecka.

Tyle, że czasem po prostu jest to zło konieczne. Lub jak kto woli - najlepsze z możliwych rozwiązanie.

I tak jest zdaje się w przypadku nad którym tu dyskutujemy.