gazeta przytacza to, co się działa w radiu...

- sprawy dziecka nie załatwia się w mediach. A próbuje się umyć twarz...

Debata na temat ADHD w Radiu Kraków

 Joanna Jałowiec 28-06-2005 , ostatnia aktualizacja 28-06-2005 21:40



1-->Tematem programu była sprawa 11-letniego Łukasza cierpiącego na nadpobudliwość ruchową i zaburzenia koncentracji (ADHD). Olkuska podstawówka, do której uczęszczał chłopiec, złożyła pozew przeciwko jego rodzicom, oskarżając ich m.in. o niewłaściwe prowadzenie terapii dziecka. Precedensowy proces w tej sprawie rozpocznie się jutro w olkuskim sądzie rodzinnym.

W programie spotkały się przedstawicielki szkoły - dyrektor Małgorzata Kajda i pedagog Małgorzata Szojda, Monika Orłowska, Ilona Lelito i Agata Majda (mama chłopca) z Polskiego Towarzystwa ADHD oraz Agata Orzeł-Żukowska, psycholog z Poradni Psychologicznej-Pedagogicznej nr 2 w Krakowie.

- Ja i tak już przegrałam - mówiła matka chłopca. - Łukasz musi zmienić szkołę. Jak ja mu powiem, że będzie musiał szukać nowych kolegów?!

Monika Orłowska przekonywała, że udana współpraca między szkołą a rodzicami cierpiącego na ADHD dziecka jest możliwa. - Mój syn ma teraz same piątki i czwórki, był przewodniczącym klasy. Dzięki otwartości, życzliwości szkoły udało się przetrwać najcięższe kryzysy. Wstydzę się, jako córka nauczycieli, za to, co panie zrobiły.

- Mamy na uwadze wyłącznie dobro i bezpieczeństwo dzieci, dodajmy: wszystkich dzieci, także tych zdrowych - odpowiadała na wszystkie zarzuty Małgorzata Kajda, dyrektorka szkoły. Nie potrafiła jednak wyjaśnić, dlaczego nie poinformowała kuratorium i rodziców Łukasza o tym, że kieruje sprawę do sądu.

Zdaniem dziennikarza "Gazety" było to zerwanie wcześniejszych ustaleń - od września chłopiec miał uczęszczać na zajęcia indywidualne.

Pedagog Małgorzata Szojdo tłumaczyła desperacki krok szkoły agresją Łukasza, z którą nie umiano sobie poradzić.

- Mój syn nie bił się częściej niż inni chłopcy w jego wieku. Miał zatargi z paroma kolegami, których nie lubiła też reszta klasy - odpierała zarzuty matka chłopca.

Prowadzący dyskusję Marcin Pulit zapytał obie strony, czy nie mają sobie czegoś do zarzucenia.

- Tak, ale tylko to, że zapisałam dziecko do tej szkoły - odparła matka Łukasza.

- Nic, absolutnie nic - dodała po chwili zastanowienia dyrektor Kajda.

Łukasz został tak naprawdę sam

nie ukrywam, że nie umiem pracować z dziećmi z wieloma syndromami, nie mam też czasu na kursy.. przydałoby się FAS, ADHD... i inne (o FAS doczytywała, ale to zdecydowanie za mało...). Kabaret i matrix szkolny mnie przerósł. Nie mam nawet siły spać.

Kiedy nie wiem, co zrobić - staram się być przyzwoita.

Mam obecnie na tapecie bardzo dramatyczną sytuację, przedstawiam stanowisko lekarzom, którzy prowadzą dziecko, terapeutom, dzielę się obawami, umawiamy się co do postępowania wobec dziecka w dramatycznie wręcz skomplikowanej sytuacji. Matka tego dziecka mnie nie znosi, bo wymagam czegokolwiek. Od niej wymagam. Każdy z terapeutów uszanował - ustępstwa, pomoc wychowawczyni, troskę pedagogów. Wyznaczyliśmy zadanie do wypełnienia dziecku i matka razem z dzieckiem musi to zadanie wypełnić. Trudno.

Ale nie media pomagają - a konkretni ludzie (jeszcze tylko jeden przedmiot nam pozostał... i będzie sukces - bez poddania się manipulacjom), nawet to, że naszym "dramacie" mnie przyszło grać rolę złego Amerykanina, a dobrymi są terapeuci - jest ważne dla dziecka, dla mnie i dla ludzi, z którymi porozumiewam się w sprawie dziecka, by mama robiła nprawdę to, co dziecku jest potrzebne, bo okazało się, że i mama jest chora.

To myśmy się umówili do tych ról - i leczenie zostało podjęte. Pomożemy teraz dziecku zamknąć szkolną przygodę. Musieliśmy tak. Z każdego kroku jestem w stanie się wytłumaczyć - z ponaglenia urzędowego, ze skierowania sprawy do sądu o kuratora i o niespełnienie obowiązku - bo tak się umówiłam z terapeutami. Nic o nas bez nas. Pismem powiadomiłam, że wszczynam postępowanie o kuratora. Sami podpowiedzieli, że już... trzeba.

Nie zdradza się do mediów spraw dziecka. To jest tajemnica słuzbowa. Choćby nie wiem co - wyczyny Łukasza powinny zostać sprawą wewnętrzna szkoły.

 Dziwię się, dziwię się bardzo - dlaczego panie z Towarzystwa ADHD poszły do mediów (mnie nie chodzi o ten pozorny rozgłos pt. a u was biją murzynów), chodzi o co... - jaka sprawa Łukasza została załatwiona, w czym "debata" ulżyła Łukaszowi i jak to wpłynęło na to, by chłopiec nie bił, był bardziej zdrowy, itp.

Media nie załatwią sprawy dziecka. Sąd... może, ale... - brakło woli, po obu stronach. Chyba?

Mam pytanie - jak sądzicie, skąd sie bierze taka radykalizacja. Skąd nalegle po tylu latach milczenia - tak ostre działania - sąd... co takiego musiało się dziać, że aż sąd - kiedy szkoła może/powinna się zwracać o taką pomoc...

- dlaczego od razu media - nikt rzeczywiście nie chciał pomóc Łukaszowi, nasze rzecznik p. Ficek jest człowiekiem publicznego zaufania. Korzystałam z pomocy p. Ficka, miałam chłopca taranującego wszystkich i wszystko.

Zgadzam się w 100%

A co do Twoich pytań:

Są dwie ewentualności, które jak się domyślam- mogą tłumaczyć postawę szkoły i oddanie sprawy w ręce Sądowi i mediom

1. być może chodzi o roszczeniową roszczeniową matkę- taką, która wszystko wie najlepiej, wszyscy poza nią to ignoranci, a o każdym, kroku dziecka to ona bedzie decydować, bo inni na pewną chcą mu zrobić krzywdę. CZasami ja wiecie współpraca i dojście do kompromisu w takiej sytuacji bywa nieosiągalne....
2. możliwe też, że chodzi o idącego w zaparte dyrektora- on sam uważa, że takie dziecko w szkole to pomyłka, bo szkoła jest dla normalnych, a na dodatek presję wywierają na niego nauczyciele, któzy wymagają od niego szybkiego rozwiązania problemu.

Inne ewentualności jakoś nie przychodzą mi do głowy.....

bardzo trudno w ogóle rozsądzać i oceniać obie strony konfliktu

z takimi dziecmi jest trudno i zmieniają szkoły kilkakrotnie - zawsze z powodu problemów na styku: to dziecko a inne dzieci i ich rodzice

"materiał" wytrzymuje 2 lata i dochodzi do spięcia

Może jednak nie zawsze......?????

znamy dobre przypadki: Daniel... ;-) Andżelika ;-))) i jeszcze inne.

Może nasza dziewusia, o którą gramy ostro - z jej choroba, chorobą rodziny, ale gramy fair we współpracy z fachowcami, właśnie (!!!) nie zawsze robiąc to, na co ma ochotę mama. Stąd też, kiedy mama zaczęła nas ustawiać - zły Amerykanin (policjant) zaczął opowiadać o konsekwencjach... - dobry policjant (terapeuta, pedagog, psychiatra) okazywał pomoc... to trochę przypomina łowienie siecią, ale nie wyobrażam sobie, bym mogła zrobić cos rzeczywiście, mając poczucie, że zjadłam wszystkie rozumy. Kto tak działa - zgubi dziecko.

Nie jestem fachowcem, nie jestem psychiatrą - reprezentuje jednak pewne instytucje, które do dziecka i wobec dziecka mają prawa i obowiązki.

bywają przypadki pozytywne

wszystko zależy od rodziców, a dopiero daleko potem od szkoły... No i o takich przypadkach media nie piszą - nie ma o czym ;-)

Moj syn zmienił tylko raz szkołę i to z zupełnie innego powodu - po prostu się przeprowadziliśmy w inne miejsce... :-) Wiedziałam, że zmiana szkoły niczego nie załatwi i postępowałam tak, by szkoła (taka jaka jest) z nami wytrzymała ;-))

Aż takie problemy z dziecmi z ADHD, są wynikiem nie tylko tego schorzenia, ale dodatkowo sporych błędów wychowawczych rodziców, często ich bezradności wobec dziecka lub chowania głowy w piasek, bagatelizowania i nie dopuszczania do siebie prawdy - zwłaszcza w pierwszym okresie życia dziecka.

skąd sie bierze taka radykalizacja?

 #53   -  Stąd, że gdyby "coś się stało" to pierwsze pytanie brzmi- co zrobiła szkoła? Szkoły asekurują się różnymi sposobami, po co potem stać przed kamerę stacji telewizyjnej i tłumaczyć się , że własciwie  nic. A mały szaleniec robi w tym czasie krzywdę komuś innemu.

Skończył edukację w naszej szkole chłopiec z  ADHD.Książkowy przykład.

Dobrze napisał egzamin, pozytywne wyniki w nauce.Ale za nami kilka lat intensywnej pracy z dzieckiem i rodziną, kilkakrotnie nauczanie indywidualne, socjoterapia, praca z rodziną, we wcześniejszych latach zycia  terapie rodzinne - m in. holding.

 Poszedł do gimnazjum i z niepokojem myślę, że sytuacja ulegnie pogorszeniu.

radykalizacja? no właśnie NIE

Pracuję z dziećmi rówdnież z ADHD . Mnie jeszcze nie zdarzył sie tzw. "książkowy" przypadek, choć sukcesy mielismy spore ( ale porażki także)

Czytając  niektóre posty odnoszę właśnie wrażenie że można wszystko zaszufladkować, opisać jako przypadek standardowy i niech sobie inni krok po kroku zgodnie z sugestiami postepują i rozwiązują te trudne przypadki. TAK SIĘ NIE DA  !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

To muszą być indywidualne działania ( wiemy o tym przeciaż) a Ci którzy tutaj przepisują książki, starając się "pomóc" mnie w działaniach  i ( rzekomo) dzieciom, po prostu mnie śmieszą.

 Nie chcę nikogo obrazić ale wydaje mi się że gdzieś po drodze zagubiliśmy ten ważny wątek ....DZIECKO

wiem czego za chwilę się mogę spodziewać........pewnie pouczeń i zakrzyczenia...? No cóż czasem i ja chcę powiedzieć co mi się nie podoba w tych naszych debatach, choć  i dla mnie są one bardzo pouczające.  

Pozdrawiam

A ja z prośbą ...

Bardzo często czytam na forum i w prywatnych postach określenie "roszczeniowa" ... matka, ojciec, rodzice, osoba ... i nie wiem dokładnie co to oznacza ? Co osoby używający tego pojęcia dokładnie mają na myśli ?

Muszę powiedzieć, że boję się tego słowa, jest takie jakieś enigmatyczne ... blokujące, stygmatyczne, ... jest jak "etykietka". Ostempluje się nią rodzica, osobę i już nie bardzo można myśleć, co się ukrywa za zachowaniem tego typu. Co ja sobie pod tym określeniem mogę wyobrazić, to walka o coś co jest dla nas bardzo ważne, co nam się nie podoba, co chcielibyśmy zmienić, albo i nie chcielibyśmy zmienić (bo chcemy często wierzyć albo i wierzymy, że czas albo rozwój sytuacji, rozwój dziecka, rozwój ... czegoś tam, co przyniesie czas - wszystko ureguluje). I dlaczego nie mielibyśmy prawa w to wierzyć i o to walczyć? Dlaczego nie mielibyśmy prawa reagować niekiedy zbyt emocjonalnie, jeśli sprawa dotyczy spraw dla nas najważniejszych?

Co to więc jest ta "roszczeniowość", branie wszystkiego "jak leci", bez komentarzy, bez stawiania trudnych niekiedy pytań, bez jakiejkolwiek krytyki, możliwości nie zgadzania się z propozycją, czy dopuszczania uczuć ... ? A może Ci "roszczeniowi" pomagają w "przeobrażaniu" świata, bo może kierując się rozumem i uczuciem, stają niekiedy w poprzeg pewnych proponowanych rozwiązań (bo albo ich nie rozumieją, albo uważają je za niewłaściwe dla siebie, czują, że są problemem spychanym w inne miejsce, by z tymtąd znowu gdzieś zostać zepchniętym ...) i stają się niewygodni ? przecież jakby dane rozwiązanie było naprawdę optymalne, nikt by go nie krytykował, a z wdzięcznością przyjął ... ?

Z takimi myślami właśnie się mocuję, jak czytam o "roszczeniowch" ... no i nie wiem ... , a chciałabym zrozumieć jakie doświadczenia kryją się za tym słowem ?! ...

A ja nie rozumiem chyba określenia "bicie piany" ;-)

Szkoła przyjazna dziecku z ADHD

http://forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=24701&w=19225031&a=19225031

IV Powiatowa Konferencja w Ochronie Zdrowia
Olkusz kwiecień 2005
„ Zrozumieć dziecko nadpobudliwe”

Organizatorzy:
Stowarzyszenie na Rzecz Wychowania „Dialog” w Olkuszu
Wydział Polityki Społecznej Starostwa Powiatowego w Olkuszu
 
Program Konferencji:

2. Monika Orłowska- Koordynator Ogólnopolski ds. ADHD – Polskie Towarzystwo ADHD
”Matka walcząca-czyli jak doszło do Kampanii Pokochaj Dziecko z ADHD''
Wnioski z konferencji:

http://www.metis.pl/remository/Itemid,8/func,download/filecatid,78/chk,9ee97d2cec2a7fd46e91fe3aa518e89a/

Nie mogę się zgodzić z:

1.Dziecko z ADHD nie jest złośliwe ani złe.  - Nigdy, żadne?

A zgadzam się z:

1. By terapia miała sens nieodzowna jest współpraca rodziców z nauczycielami.
2. Konieczne jest wspieranie rodziców i nauczycieli dziecka.

Pamiętając:

"Nikt bowiem nie jest pewny
kiedy los rzuci go na drugą stronę
tego szeregu prowadzącego
od pełnej sprawności
do miejsca niemocy i bezradności"
(Jan Szczepański)

 zachować rozsądek.

...a Ci którzy tutaj przepisują książki....

Czytam uważnie i uczę się od Was

Nie zetknęłam się w szkole z uczniem z ADHD, ale wszystko przede mną. Dzięki za informacje. O ADHD nic nie napiszę, bo mam wiedzę jedynie książkową.

Napiszę o "roszczeniowych" . Z tym stykam się osobiście. Dla własnego też porządku w głowie, musiałam temat przemyśleć. Nie wiem  czy dobrze, ale myślę sobie tak:

Są ludzie domagający się czegoś - np. realizacji swoich praw (i to jest OK). Tacy ludzie z reguły uczynili wysiłek, żeby te prawa poznać (a to już, swego rodzaju, obowiązek, który każdemu prawu kogoś do czegoś towarzyszy). Domagając się respektowania praw np. swojego dziecka do pomocy ze strony szkoły lub ( z innej beczki) np. zasiłku na zagospodarowanie - znają zakres należnych form i metod oraz konkrety związane ze sprawą i rozumieją zagadnienie. Jeśli nie znają, to starają się dowiedzieć jak jest i co należy zrobić, żeby uzyskać czego chce.

I są ludzie roszczeniwi - pewni, że należy im się wszystko, niezależnie od tego czy tak jest w istocie i czy spełniają warunki do otrzymania tego czegoś czego chcą. Jedynem kryterium , które uznają za zasadne w walce (tacy ludzie z reguły nie działają, lecz walczą) o coś czego chcą jest właśnie to, że chcą i już. Nie przyjmują do wiadomości ograniczeń w tym zakresie, spoczywających na tych, którzy są od udzielania tego czegoś czego się domagają. I tak uznają winnego np. dyrektora szkoły, że czegoś nie otrzymają, mimo, że sami nie dopełnili obowiązku np. dostarczenia niezbędnych dokumentów. Natychmiast się obrażają na rzeczywistość i głoszą wszem i wobec o swojej krzywdzie (media, KO, OP itp.), że działanie takie nie przynosi pożytku jest już nieistotne, że kogoś krzywdzi? Bzdura! To świat jest beee! Ludzie wredni i już! (Dziecku ma pomóc szkoła - tak, i tylko tak, jak  chce mama, oczywiście rodzic nic nie musi, bo nie jest od tego, żeby pomóc dziecku, skoro ono jest w szkole.)

Tak widzę tę różnicę i twierdzę, że niestety roszczeniowość jest dość powszechna wśród rodziców i nauczycieli.

Zacznę od cytatów z tego wątku: (podkreślenia moje) – bratka i moich wypowiedzi

„Zajmuję się terapią dzieci między innymi z z ADHD. I powiem szczerze, że przyznaję, że nie wszystkie powinny bywać w szkole. Wiem, że to niepopularne ale tak uważam....

Poza tym z tego co obserwuję, to istnieje pewna "moda" na ADHD- lekarze mają dość lekką rękę w stawianiu tej diagnozy. SPoro dzieci z tych, które trafiają do nas na terapię, nie ma nic wspólnego z tym schorzeniem... A z jakim mają? ANo z niewychowaniam- najogólniej rzecz biorąc.”

„akurat ja prowadzę szkoły terapeutyczne, gdzie edukację łączy się z terapią ( choć po 15 latach pracy wiem, że nie do końca jest to możliwe - z powodu obowiązującego systemu oświatowego)”

„to przede wszystkim terapia rodzinna - Wolańczyk pracuje z rodzicami a nie z dzieckiem - tak samo powinna praca  w szkole wyglądać ścisły kontakt terapeuty, rodziców i nauczycieli- tylko kogo stać na szkolenie do pracy z dzieckiem z ADHD (koszty ok 2000-3000 zł) „

"Czy dzisiejsza szkola ma za zadanie leczenie jednostek chorobowych psychatrii (jesli rzeczywiscie one nimi sa)?"

Nie - szkoła jest od uczenia a nie od leczenia  Ale istnieje obowiązek szkolny  i obowiązek nauki - i co można w takiej sytuacji zaproponować? Brak u nas systemu wczesnej interwencji - czyli jak najwcześniejszej pomocy dziecku a to pociąga za sobą  kompletny brak przygotownia dzieci z dysfunkcjami do integracji.

A wszystkie dzieci powinno się wychowywać mądrze - czyli odpowiednio wzmacniać pozytywne zachowania i jasno określać granice  (od przysłowiowej kołyski)

W odniesieniu do mojej placówki

marzeniem moim jest, by bez patrzenia na obowiązek szkolny: czyli chodzenie do szkoły, realizację materiału itp - jeżeli istnieje taka potrzeba - najpierw zająć się sednem - czyli leczyć a nie uczyć „

„Wcale nie twierdziłam i nie twierdzę, że dobrze się stało, że do szkoły masowej może uczęszczać dziecko z właściwie każdym schorzeniem. W przypadku niektórych schorzeń (np. autyzm, poważne zaburzenia zachowania, etc) jestem zdecydowanie przeciw integracji pojmowanej w ten sposób, że birze się dziecko "surowe" (bez wcześniejszej terapii) i wrzuca się je w klasę szkolną. Przeciw, bo jest ona na szkodę dziecka i innych dzieci zdrowych w takiej sytuacji. Owszem- uważam jednocześnie, że wiele dzieci (nawet tych z najpoważniejszymi zaburzeniami) da się wprowadzić do grupy zdrowych rówieśników, ale wymaga to czasu, wcześniejszego ukształtowania prawidłowych zachowań, zniwelowania zachowań niepożądanych i długiego, powolnego wprowadzania dziecka w integrację (kiedyś opisywałam tu na forum jak to robimy). Natomiast niedopuszczalne powinno być przyjmowanie do szkoły dziecka agresywnego! Co to niby ma mieć na celu?!?!? Przecież rówieśnicy i tak odrzucą je na margines! WIęc czemu to ma służyć????Niestety jednak nie mamy wpływu na absurdy w przepisach oświatowych i głupoty, które wygadują lekarze (a zazwyczaj mawiają, że dużo kontaktów ze zdrowymi rówieśnikami, o ile nie uzdrowi to przynajmniej pomoże dziecku)”

Winien jest nasz system – chorego na grypę kładziemy do łóżka i leczymy ( nikt wtedy nie każe mu się uczyć)

chore dziecko posyłamy do szkoły ….

istnieje obowiązek szkolny  i obowiązek nauki - i co można w takiej sytuacji zaproponować?

#69 napisałam

 apropo tego przepisywania książek i udzielania standardowych porad

:-)

Kurde!

Jeszcze ich tu brakuje ;-))

Niniejszym wyrazam zgode na cytowanie moich wypowiedzi z Forum.
Pod jednym, wszakze warunkiem - prosze mnie o tym wczesniej uprzedzic - chce se poczytac...

Marek

o matko

to chyba miłe że kcom? ;-)

pani z Gazety Prawnej interesuje się problemami uczniów między innymi takich

to zaś miejsce publicznych wypowiedzi jest

miłe - miłe, i ważne dla naszej firmy, uważają, że ma się coś do powiedzenia, mówi się jakos tak, że da się to przytoczyc dalej - albo, jeżeli sie juz cos powie to to jest normalne...

- będą cytować, czy jak?

no to z piaru mamy lufę

najpierw zacytują: "będą cytować czy jak?" oraz "jeszcze ich tu brakuje.." a także "czego chcą"

nie możemy reagować spłoszeniem jakby wielkie ajwaj nastąpiło - b o oprócz dyskusji czytają ludzie też reakcje. Bo oczy mają.

Spytano o parę rzeczy, odesłałem panią do tej dyskusji - mówiąc że ciekawa. No i rzeczywiście..

to miejsce publicznej wypowiedzi, tak trudno nie reagować społoszeniem na tę wiedzę jakby to było wielkie zaskoczenie?? Jak dziennikarz Wam wchodzi do szkoły to też tak ????

przepraszam Was - nie mam prawa by tak upominać.

Wkurzyliście mnie, szczerze mówiąc;-) Już nie będę.

Gdzie i kiedy będzie można przeczytać refleksje  ww. przytoczonej pani?

śmieję się tak zasadniczo:-))

Cholera wie!! przecież dopiero sobie czyta. Może nic nie napisze. A może napisze artykuł o "Kształceniu medialnym kadry kierowniczej". W każdym razie teraz czyta zamiast o adhd - o tym czy napisze i po co napisze i po cholere

Ide se szczelić w łep

W zasadzie wyszedł Monty Pyton:-)))))))))))))))))))))))))00

o matko

mnie się wymskło pytanie, ale bez żadnych negatywnych podtekstów 

:-)))) -to było raczej do tego:

Marek nie szczelaj se w łeb ...

 Szefie, podnieś się , nie wypada tak długo leżeć ;-(

 ale do rzeczy jak najbardziej aktualnych

 http://wiadomosci.onet.pl/1122911,11,item.html

  najlepsze są komentarze internautów.

Matka chłopca (...)odwołała się do mediów, by nagłośniły sprawę tak, "aby stała się ona przełomem w podejściu do nadpobudliwych dzieci."

Jak myślicie, czy Łukasz to czyta?

Jak ten szum medialny wpłynie na niego?
Czy stanie się "przełomem" w jego życiu?
Jakie wyciągnie wnioski?
Taka terapia?

 Dodam na koniec dzisiejszej dyskusji , że ogladałam przed godziną program z udziałem Martina Seligmana / autor m.in "Optymistyczne dziecko"/. Polecam tę książkę.Nie tylko nauczycielom ale także rodzicom dzieci malutkich - bo wtedy ma to sens. Potem może być za późno.