moje od dwóch dni ma temperature i czerwone gardBo i zastanawiam sie czy podac antybiotyk czy poprzestac na slabszych medykamentach....

blogie , beztroskie czasy...z córka chyba nie bedzie problemów, daj Boze, a synus - ten nam da popalic...

Moja babcia mówiła: "Małe dzieci spać nie dają- duże żyć!" Moje chłopy mają 19  i 17 lat i na razie żyję :-)))))

(Ja mam lepszy kontakt z nimi jak mąż)

Pozdrawiam i nie załamujcie się!t tak juz w życiu jest- raz lepiej raz gorzej ale starajcie się z dziećmi dużo rozmawiać na rózne tematy- to skutkuje! :-))))

ja mam trójke, dwoje dorosłych. to dobrze, że nauczyciele też czasem mają problemy z własnymi dziećmi, łatwiej wtedy rozumieją tych rodziców, którzy nie kończyli żadnych akademii pedagogicznych a oczekujemy od nich a wręcz żadamy aby potrafili swoje dzieci właściwe wychować, bo wtedy nam będzie łatwiej.

jokar nie martw się będzie dobrze, okres głupoty minie i będziecie wspaniałymi przyjaciółkami

moje dzieci, nauczyły mnie wiele i ucywilizowały wczesniej "teoretyczną" mamę. Teraz gdy przychodzi do mnie bidusia synalka... wiem, że się boi, wiem, że się denerwuje, wiem, że się wstydzi - mówię do takiej - niech się Pani nie martwi, ja Panią świetnie rozumiem. Wierzę w Pania, to da się na pewno zrobić.

Moje dzieci mnie wychowały - nie jestem dobra mamą, staram się, ale jak to w życiu bywa...

;-)

tez mam problemy

spojrzenie z drugiej strony barykady...

"to nie Ty mamusiu kochana* masz problemy ze mną..to ja mam problem z Tobą"...;-))

*wersja autora postu;-)

i to by sie zgadzało

Oj, tak...

nasze dzieci potrafią nas wychować - o ile się damy. Bardzo się cieszę, gdy czytam o problemach innych z dziećmi i dzieci z innymi. To znaczy, że narmalnie się rozwijają, a tylko od nas zależy czy damy im się rozwinąć. Moja córka (niedługo 21 lat) nie mieszka już ze mną tylko luzem i gdy oswoiłam się z nowymi lękami (bo nie wiem o której wraca, gdzie jest, co robi...) to okazało się, że jest b. dobrze wychowana. Jest odpowiedzialna, zaradna, pewna tego co robi (studiuje, niedługo podejmuje drugi kierunek). Mamy b. dobry kontakt. Oby tak dalej... Ale co mi dała w kość, gdy miała 16, 17, 18 lat to tylko moje. I jak sobie przypominam to balansowanie między być wredną i postawić na swoim "bo ja w twoim wieku..." a chcieć zrozumieć dlaczego to tak się dzieje - no ciarki mi po plecach jeszcze chodzą. Ale sama córka mi kiedyś powiedziała, gdy "wymieniałyśmy" poglądy: "Ależ to twój problem, że ja mam 16 lat..." i miła rację. Wiecie co? Mam szczęście, że moje dziecko zmuszało mnie do myślenia nad tym co się z nią dzieje. I wiecie co? Jestem teraz lepszym wychowawcą dla obcych dzieci!!!

jocar - to trzeba przeżyć!!! - będzie dobrze!