Przepisuję dyrekcji,  także z sympatii, pracę - kilkanaście godzin mego stukania w klawiaturę.

Nie chcę pieniędzy, nie chcę też, żeby to tak zostało, by nie miała długu wdzięczności (są jeszcze tacy ludzie, którzy coś takiego odczuwają).  Macie pomysł na rozwiązanie?

Agnieszek

jakoś to tak wygląda, że ten dług wdzięczności to Tobie ciąży

może daj człowiekowi podjąć decyzję samodzielnie - czy on się z tym dobrze czuje czy nie

chyba przewidujesz, że w przyszłości, jak będziesz coś potrzebować - to poczujesz się jakbyś się upominała o spłatę długu

jeśli tak jest, to problem jest Twój - więc:

1) przyjmij to za naturalne, że należy się rewanż,

2) nie dorabiaj teori do praktyki (skoro potrzebujesz i uczciwie zwracasz się o pomoc, a nie naciągasz -  to nie masz co się czuć winna)

albo

3) zrezygnuj i nigdy o nic nie proś

które byś nie wybrała - problem przestanie istnieć - jeśli będziesz się z tym rozwiązaniem dobrze czuła

:-)))  prezenty trzeba umieć dawać, trzeba też umieć je przyjmować :-)))

Aga, ja po prostu mówię: Wystarczy "dziekuję".

Spotykałam się wielokrotnie z tym, że za przysługi (mniejsze czy większe), ktoś coś mi chciał mi w "dowód..." dać. Konsekwentnie odmawiałam i oddawałam - i mam spokój!

Odchodząc od tematu, strasznie mnie denerwuje, jak dalsi znajomi przychodząc do nas kupują dzieciom zabawki lub słodycze "żeby nie wejść z puistymi rękami". Ale wredna jestem ;-)

Robisz to przecież z sympatii.

Tak więc oczekuj sympatycznego "Dziękuję".

Obyś tylko takie problemy miała.

Uważaj na literówki, bo będziesz musiała jeszcze przepraszać.

Pozdrwaiam.