Zdecydowałem się zacytować od sąsiadów, bo temat ważny, a autorka ładnie ujęła problem:

Dzisiaj byłam na szkoleniu dotyczącym metod radzenia sobie z agresją uczniów. Nie wyniosłam z niego zbyt dużo.
Dowiedziałam się, ze doskonałą metodą jest opracowywanie kontraktu z klasą i konsekwentne trzymanie się wspólnie wypracowanych zasad (tj. powoływania się na te zasady, konsekwentnego stosowania ustalonych nagród i kar, itd.), obiektywne podchodzenie do problemów uczniów, o tym, że trzeba zacząć od innego spojrzenia na siebie, jako nauczyciela, bla bla bla....
Wszystko fajnie, nie powiem, skłoniło mnie do refleksji, ale konkretów usłyszałam mało. Niewiele mi to, jako nauczycielowi w gimnazjum z tzw. rejonu zagrożonego patologiami, nie dało.
Kontrakty przerabiamy w szkole na okrągło. Podejmowane są różne formy pomocy uczniom agresywnym, ale odnoszę wrażenie, że szkoła w tym momencie jest instytucją bezsilną i niewydolną.
Co z tego, ze uczniowie z nauczycielem opracują kontrakt i zobowiążą się do jego przestrzegania, jeśli po jakimś czasie dla połowy uczniów w klasie brakuje kolejnej kary, bo wykorzystano już wszystkie, a mamy być konsekwentni i nagradzać/karać tak, jak na to zapracowali?
Jaką karą dla ucznia jest pozbawianie go możliwości wybierania władz uczniowskich?
Co zrobić, kiedy uczniów dezorganizujących zajęcia jest nie 2-3, ale 10?
Co z tego, że wiem, gdzie w mózgu znajdują się obszary odpowiedzialne za agresję/instynkt walki, jeśli mam przed sobą ucznia, którego nie nauczono w domu odróżniania dobra od zła?

Trochę przydługi ten wstęp...

Jak radzić sobie z agresją grupy uczniów?
Jak do nich dotrzeć, skoro prośby/groźby/kontakt z pedagogiem i wychowawcą, rodzicami nie dają efektu, a lekcji prowadzić się nie da?

Dołuje mnie bezradność

Z doświadczenia gimnazjalnego

w 2002 roku