miałam przyjemność w sobotę (jako ekspert) uczestniczyć w komisjach kwalifikacyjnych dla nauczycieli dyplomowanych. Oczywiście - po nowemu, czyli z nauczycielem.

Cieszę się - odkąd wprowadzono awans, byłam za obecnością nauczyciela na tej rozmowie.

Potwierdziły się moje przypuszczenia - jeśli człowiek pracuje , to nie ma mocnych, żeby komisja się na nim nie poznała. A dzięki odtajnieniu człowieka poznałam naprawdę wspanialych pedagogów.

Dla tych, którzy czekają na komisję: opowiem -procedura taka: najpierw komisja przegląda dokumentację- około 30 min. Każdy z ekspertów proponuje pytanie, które wynika z jego części dokumentacji, wspólne uzgadnianie ostatecznej wersji pytań, żeby dały możliwość pokazania się kandydatowi, dopowiedzenia niejasności - jeśli są, potem wchodzi  nauczyciel, odpowiada. znów wychodzi- komisja punktuje - każdy z czlonków komisji proponuje swoją punktacje, zaprasza się nauczyciela - gratulacje i koniec. W sumie 1,5 godz na każdego przy bardzo sprawnej pracy, bez rozmówek i przerw.

O czterech nauczycieli dyplomowanych więcej, choć gdyby to zależało od mojej punktacji byłoby ich trzech, ale tego nie będę rozwijać.

ja jutro...

To niewiele

te - 1,5 godz. Musieliśmy dziękować nauczycielom w trakcie wypowiedzi- zwłaszcza tam , gdzie widać było ,że ogromna wiedza i doświadczenie i że można by długo jeszcze- choć w niektorych przypadkach było naprawdę żal przerywać, tak się przyjemnie słuchało.

To prosty rachunek -30 min na wstępne czynności - zapoznanie z teczką (do 45 min), 30 na rozmowę (lub nieco krócej ) i 30 na wpisanie punktacji, uzasadnienia do protokołu, podpisy, zaświadczenie, wręczenie, gratulacje, 3 min na oddech i następny , który już od co najmniej 30 minut denerwuje się na korytarzu.

Mnie osobiście taki pośpiech przeszkadza, dla stażystów przeznaczam na rozmowę kwalifikacyjną po 2 godz. - ale wtedy to ja rządzę i ustalam reguły, jako ekspert dostosowuję się do ustalonych limitow czasu.

też jestem

To nie egzamin

więc trudno weryfikować wiedzę - pyta się na przykład o to, co dla eksperta było szczególnie interesujące (w przypadku świetnych dokumentów: czyt. przekonujących o faktach) lub o niejasności,  rozbieżności miedzy opisem i analizą a gołymi faktami  - to w przypadku słabej dokumentacji.

Cóż, punktacji dokonuje 5 osób, w tym dyrektor, na 50 możliwych wystarczą 34 : 5 = 6,4. Ja mogę dać tylko  5(trudno dać mniej, jeśli teczka przeszła pozytywnie analizę formalną), wtedy wystarczy,że dla zrównoważenia ktoś, na przykład dyrektor da 8... i wystarczy :-(((

W mojej eksperckiej karierze trzykrotnie dałam wyraźnie mniej, ale to było za mało wyraźne...żeby zdecydowało.  

Mam wrażenie,że dla ostatecznego efektu obecność bądź nie nauczyciela nie ma istotnego znaczenia- ale jest przyjemność poznania pięknych osobowości - i dlatego jestem za obecnością nauczyciela.

rozmowa z kandydatem na dyplomowanego

Jak liczyliście głosy

rozmowa z kandydatem na dyplomowanego

ja też po...

Byłam na 4 komisjach. Przewodniczący zaplanowali godzinę na 1 postępowanie kwalifikacyjne. Tempo zabójcze (jak się okazało). Trudno się z tym wszystkim wyrobić.

Nauczyciel i dyrektor wchodzą (ewentualnie z obstawą związkową) - powitanie, prezentacja składu komisji. Nauczyciel wychodzi, a my przeglądamy teczkę, ustalamy pytania do rozmowy. Potem nauczyciel wraca - rozmawiamy. Następnie biedak znów wychodzi, punktujemy, sumujemy, podpisujemy protokół (pisany na bieżąco). Przewodniczący zaprasza nauczyciela - gratulacje, uściski, okrzyki radości itp. Wręcza też zaświadczenie o pozytywnie zakończonym postępowaniu kwalifikacyjnym.

Godzina to mało na te wszystkie ceregiele.

Do #8

Zgredku - mam podobne odczucia, ale inną motywację.

Mnie trochę śmieszą ubolewania nad stresującymi się komisją nauczycielami- przypomnę KANDYDATAMI NA MISTRZÓW -taki wymiar miał mieć tytuł nauczyciela dyplomowanego.

Wiem, że różna jest odporność na publiczne wystąpienia i dyskusje- ale w końcu mówimy o zawodzie publicznym, w którego istotę jest wpisana umiejętność kontaktu, prezentacji i przedstawiania swoich poglądów.

Jeśli ktoś uważa, że robi się mu krzywdę zapraszając do prezentacji własnego dorobku zawodowego - to czy ktoś taki ma prawo oczekiwać od swoich uczniow prezentacji na każdej lekcji nabytych- bądź nie - umiejętności??? A uczeń mistrzem nie jest , staje się nim...

A stres? Poczucie sprawdzania? cóż - dyplomowanym nie musi się być.

Tu pewnie rozpętam burzę, ale czasem myślę, że weryfikacja wiedzy, praktyczny egzamin z umiejętności reagowania na poziomie właściwym  pedagogowi, orientacja we współczesnych naukach psychologicznych i w ogóle - może nie byłaby taka zła- czasem żal serce ściska, jak świat dla niektórych zatrzymał się w miejscu na latach siedemdziesiątych...

Jakiś nastrój listopadowy mnie ogarnął, może nie powinnam marudzić??

jeszcze jedna refleksja

Nie sądzę, żeby ta nowa procedura uwolniła nas od rozterek i pozwoliła rzeczywiście poznać nauczyciela. Jest na tę rozmowę zbyt mało czasu. Ileż tych pytań można zadać? Raczej zadziała tu tylko efekt pierwszego wrażenia, a to może być mylące.

Ale z drugiej strony - da się, nawet w tak krótkim czasie, odróżnić nauczyciela, który mówi co wie, od tego, który wie, co mówi.

Tak czy inaczej, awansowe wątpliwości pozostają.

zgadzam się # 11

Małgosiu, Olu

  Jakie pytania zadaję się nauczycielom kandydatom na dyplomowanych. Domyślam się , że niektóre wypływają  ze zrealizowanych zadań .Czy jest to tego typu; dlaczego akurat takie przedsięwzięcie, jak realizacja zadnia wpłynęła na... czy też ...inne zupełnie?    Jeżeli to nie tajemnica egzaminacyjna to  czy można prosić  przykładowy zestaw pytań? Nie dla mnie wprawdzie (powiem przekornie -na szczęście), ale warto czasem wiedzieć.

Bożeno...

rzeczywiście

  Dziękuje , za szybką odpowiedź. Ja jako dyrekter będę pewnie w wakcje obserwować zmagania nauczycielki, a ponieważ jest to osoba, która naprawdę dużo robi chciałabym ją wspierać (tych co robią nieco mniej też staram sie wspierać- teraz to lepiej wygląda). Jak już wspomniałam nie mam pojęcia o co może być pytana. Dlatego zwróciałam się do Was? Będe wdzięczna jeżeli po kolejnych romowach , napiszecie jeszcze cos na temat tych przepytywanek.

co do teczki..

Kolejna porcja doświadczeń

... Boszko- zakładam ,że to przejęzyczenie z Twojej strony: " czy w ogóle warto uzasadniać, udowadniać swoją teczkę" - ale proszę , nie myśl w kategoriach udowadniania teczki tylko pokazania -konkretnie, jasno, ze wskazaniem efektów - wyników Twojej pracy - zgodnie z wymogami rozporządzenia.

Nie dziw się,że dokumentacja przeszła analizę formalną i nic nie musiałaś uzupelniać - tak się zdarza, bo pracownik KO analizujący teczkę robi to właśnie w sposób fomalny - stwierdza, czy coś jest - bez oceny jakości.

Jeśli pracujesz dużo, poza wymaganymi podstawowymi obowiązkami, masz poczucie , że spełniasz wymagania - to zawsze można zacząć drugi raz , wykorzystująć konstruktywnie swoją "porażkę" , nie warto obrażać się na ekspertów, awans i resztę, nawet jak mamy poczucie krzywdy...

Bożenko- pytania zdecydowanie odnoszą się do teczki- dokumentacji- albo są to wątpliwości, albo ciekawość dowiedzenia się szczegółów. To nie jest sprawdzanie wiedzy - ale wiedza się przydaje.

Na przykład takie pytania:

-W jaki sposob wykorzystuje Pani wyniki  sprawdzianu zewnętrznego do podnoszenia jakości pracy?

-Jaka jest korelacja między realizowanymi programami? (dwa programy w jednym czasie dla jednej klasy??)

-W jaki sposob zbierała Pani/Pan informacje o efektywności przeprowadzonych działań( z analizy dokumentow wynikało,że osoba nie zna podstawowych zasd ewaluacji-konkretne błędy).

Mam znów bardzo mieszane odczucia - i zdecydowanie podkreślam wartość zobaczenia i usłyszenia nauczyciela. Nie ocenia się płynności wypowiedzi, uwzględnia się stres, ale jeśli w rozmowie wyraźnie wychodzi nieznajomość prezentowanych jako własne materiałów(scenariusze, referaty, programy) następuje "pomroczność jasna" co do czasu , efektów realizacji...to przynajmniej śpię spokojnie , bez wyrzutów sumienia, że czegoś nie doczytałam , nie zrozumiałam, nie dopatrzylam jako ekspert.

Dzisiaj 4 godziny spędziliśmy nad jedną teczką - wynik negatywny.

Przykre, ale bardziej przykry brak refleksji uczestniczącego w komisji dyrektora... :-(((

Jezeli można (?)

  ..a myślę , że tak -to  bedę mogła coś szepnąć nauczycielom, niech się nie obawiają egzaminu, tylko prezentują swoją dokonania. Nawiazując do tego co napisałaś Małgosiu pozwolę sobie na refleksję; nie wiem dlaczego  moja sympatia jest po stonie tych co potrafią przyjmować słowa krytki (a może raczej życzliwe wskazówki) niż tych, którzy uważają, że tak powinno być jak zrobili... i najczęściej się obrażaja. Może dlatego, że pierwsze jest trudniejsze.

rozmowa z kandydatem na dyplomowanego

Witajcie, to mój debiut na forum, mam zamiar być tu częstym gościem!!!!

Jestem po 8 komisjach "po nowemu" i cieszę się, że wreszcie nauczyciel jest na nich obecny!!! Nie taki diabeł straszny ;-)

Witaj al_usiu :-)

Fajnie, że masz zamiar być częstym gościem na forum - 

pewnie jak my wszyscy - wpadniesz w uzależnienie ;-)

-------------------

http://www.gazetaprawna.pl/dzialy/2.html?numer=1352&dok=1352.2.3.2.26.3.0.1.htm

...członkowie komisji mogą zadać kandydatowi na nauczyciela dyplomowanego pytania dotyczące wpływu działań realizowanych podczas stażu na podniesienie jakości pracy szkoły, w której odbywał staż. Dzięki temu nauczyciel będzie mógł osobiście zaprezentować własny dorobek zawodowy – podkreśla Dorota Igielska.

Jako ekspert uczestniczyłam w wielu komisjach kwalifikacyjnych i egzaminacyjnych. Uważam, że zabójcze tempo rozpatrywania dorobku zawodowego nauczycieli czasem uniemożliwia dokonania poprawnej oceny. Teraz nauczyciel ma się obronić sam. Ale nie w każdym przypadku potrafi to uczynić. Zdarzało się, że stres zwyciężył i zamiast lepiej - wypadł gorzej. Kuratorium za mało płaci ekspertom i stąd ten pośpiech. Na weryfikację teczki potrzeba kilka godzin i to w obecności nauczyciela, który od razu wyjaśnia i koryguje swoje działania. Mało tego ekspert powinien już wcześniej zapoznać się ze sprawozdaniem z planu rozwoju oraz opisem i analizą działań. W końcu jesteśmy małymi sędziami decydującymi na tak lub nie.

pieniądze - czas

:-(

Dzięki zgredek za miłe powitania. O ile dobrze pamiętam, jestem kobietą.

Uderzyło mnie sformulowanie, że nauczyciel musi się bronić.Od razu negatywnie określa nastawienia komisji do delikwenta i jego dorobku. A przecież członkowie to też oświata.

florku

Witajcie

florku i alusiu :-)))

Refleksja o awansie, niekoniecznie o rozmowie..

Mam wrażenie i obserwacje jako dyrektor i ekspert, że problem "negatywnych" przypadków, o ktore pyta florek, wynika z nieumiejętności albo raczej niechciejstwa (przepraszam za brzydkie słowo) czytanie przepisów- w tym przypadku KN i rozporządzenie o awansie.

Wiem, wiem, że niespójne, działa wstecz i niezbyt precyzyjne- ale stwierdzam fakt nieznajomości prostych i dosyć oczywistych kwestii i kierowanie sie: "bo na szkoleniu mowili" , "bo koleżanka jest ekspertem i wie" ..

Radzę życzliwie - czytać, myśleć, działać - wierząc w swoje siły i rozsądek.

Dziękuję za miłe powitanie

Dziękuję za miłe powitanie :-)

Zgadzam sie z Malgosią, nieumiejętność i niechciejstwo nie mogą wielu rzeczy tłumaczyć. Uczestniczyłam w 15 komisjach "po nowemu" i wierzcie mi nie zawsze było tak różowo. Ja wiem, że stres robi swoje, ale skoro n-l nie potrafi nawet powiedzieć słowa na temat swoich dokumentów, to coś chyba nie tak :-(

Poza tym, tak juz na marginesie, dołączają konspekty pisane "po staremu", brak operacjonalizacji celów...szok... nie mówię już o programach,brak  diagnozy to już jakaś choroba normalnie...no ale dosyć tego marudzenia. Święta tuż, tuż....do pracy trzeba się zabrać..pozdrawiam :-)

O rozmowie

Ani zabawa, ani pomoc - profesjonalizm

Licku- w naszym zawodzie ( nauczycielom i ekspertom ) najbardziej jest potrzebny profesjonalizm.

Zostałam ekspertem właśnie żeby pomóc - ale nie podczas komisji, tylko swoim nauczycielom, którzy dzięki moim wskazówkom i jak myślę doświadczeniu nabytemu podczas komisji z mniejszym stresem podchodzą do procedury.

A jako ekspert: cóż, usłyszałam wiele ciepłych słów- od uczestniczących nauczycieli. Jakoś nic tam o zarozumialstwie nie bylo.

Wiolu- to nie jest odpytywanka, to jest rozmowa. Jeśli jesteś dobra w tym co robisz, to na pewno potrafisz to pokazać. Nie ustawiaj się na "Nie".

sprostowanie

Dzięki za to sorry

-zrobiło mi się przedtem trochę przykro.

Bo ja jestem z tych, co naprawdę wierzyli -kiedyś, dawno temu-w ideę awansu- nie mówię tu o papierowo- komisyjnej formie.

Licku, wiem, że masz rację w wielu swoich spostrzeżeniach. Może dlatego zależy mi na tym, by być uczciwym, życzliwym ale kompetentnym ekspertem.

Hm

może opowiastka:

PÓŁ KILO ZA MAŁO...

            Do awansu zawodowego od początku miałam stosunek dwoisty: i pociągał, i irytował. Z jednej strony, jako człowiek o naturalnie rozwiniętych potrzebach rozwoju i uznania, chciałam je zrealizować: z drugiej – forma zaspokojenia tych potrzeb wyższego w końcu rzędu, wydawała mi się mocno przyziemna, by nie rzec „papierowa”. Przez pierwszy rok funkcjonowania systemu ze spokojem obserwowałam wysiłki moich koleżanek, zabiegających nie tyle  o swój rozwój (zaręczam, nieźle są rozwinięte), ile o dokumentację tegoż niekwestionowanego rozwoju.

            Ambicja zaczęła mnie lekko podgryzać w okolicach listopada, kiedy zbliżał się pierwszy termin składania wniosków dla takich jak – dyrektorów z dwuletnim stażem. Porządki w domowym archiwum z okazji przeprowadzki do nowego domu uświadomiły mi, że „dokumentacji” mam wcale niemało, i gdyby tak... to może...Oliwy dolały do ognia komentarze życzliwych (?) mi osób: Jeśli nie ty, to kto?...i tak to się zaczęło.

            Do dzieła zabrałam się metodycznie: zadbałam o folie, koszulki, kolorowe przekładki i gruby segregator. Merytoryczna strona zgromadzonej dokumentacji wydawała mi się bez zarzutu. Zaczęłam od podstawowych dokumentów formalnych: kwalifikacje, zaświadczenie o zatrudnieniu, ocena pracy. Potem sprawozdanie z ostatnich dwóch lat pracy z uwzględnieniem charakterystyki, rozwoju szkoły i dokumentów związanych z pracą powierzonej mi placówki. Następnie przeszłam do udowadniania, że spełniam wymagane od dyplomowanego in spe powinności. Przedstawiłam działania mające na celu doskonalenie warsztatu i metod pracy, nadmieniłam o udziale w III Krajowej Konferencji Dyrektorów Szkół i roli sprawozdawcy na tym forum; pochwaliłam się organizacją spotkań dla nauczycieli polonijnych w naszej szkole oraz swoimi wakacyjnymi zajęciami z metodyki języka polskiego prowadzonymi na Łotwie, Ukrainie i Białorusi; wreszcie załączyłam ponad 30 różnych świadectw, zaświadczeń i dyplomów potwierdzających mój niekoniecznie owczy pęd do doskonalenia. Po tym etapie mój segregator ważył 1,8 kg...

            Po pokonaniu pierwszych progów przystąpiłam do udowadniania, że spełniam wymagania kwalifikacyjne umożliwiające awans na dyplomowanego. Dokonałam wnikliwej analizy i opisu działań podejmowanych przeze mnie w zakresie wykorzystywania i doskonalenia technologii komputerowej: organizację kursów dla nauczycieli w ramach wewnątrzszkolnego doskonalenia, biegłe posługiwanie się komputerem, korzystanie z poczty elektronicznej, pracę z Internetem. Kolejny wnikliwy opis i analizę poświęciłam programowi edukacji teatralnej, mojej pasji realizowanej z powodzeniem od 10 lat. Bez problemu opisałam ( po uprzedniej, a jakże, analizie) umiejętność dzielenia się wiedzą i doświadczeniem, załączając stosowne kserokopie szkoleń, spotkań samokształceniowych i artykułów.

Z zaproponowanych w rozporządzeniu ośmiu zadań (§5.ust.2.pkt.3.) udało mi się udowodnić wypełnienie 6, przy wymaganych 4. Były to kolejno:

• Program edukacji dziennikarskiej – 8 lat wydawania gazety szkolnej pod moim kierownictwem jako redaktora naczelnego,
• Około 50 publikacji w 2001 r. w różnych czasopismach oświatowych o ogólnopolskim zasięgu,
• Prowadzenie otwartych zajęć, w tym dla stażystów i kontraktowych,
• Aktywna i systematyczna współpraca: członek Zarządu Oddziału Wojewódzkiego Towarzystwa Kultury Teatralnej, członek Rady Programowej Powiatowego Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli, współdziałanie z Polonijnym Centrum Nauczycielskim, jeszcze Gminny Ośrodek Kultury, Kuratorski Ośrodek Pracy z Młodzieżą... Na wszystko stosowne poświadczenia, potwierdzenia, podziękowania...
• Uzyskanie dodatkowych kwalifikacji – studia podyplomowe „Zarządzanie oświatą”,
• Znaczące osiągnięcia: ministerialne i wojewódzkie nagrody za edukację teatralną, wyróżnienie w ogólnopolskim konkursie za pracę z redakcją szkolnego czasopisma, laureaci konkursów przedmiotowych, recytatorskich, literackich, nagroda kuratora...

Oczywiście, starałam się nie zapomnieć o niczym: dyplomy kserowałam, kserokopie potwierdzałam, zdobyte umiejętności opisywałam, załączyłam fragmenty prac dyplomowych, konspekty i karty ewaluacyjne. Akta zebrane w moim segregatorze ważyły już 4,9 kg..

Z opisem i analizą dwóch przypadków rozpoznawania i rozwiązywania problemów nomen omen problemów nie miałam – wszak na tym polega moja praca (tzn. na rozwiązywaniu, nie opisywaniu). Chcąc wykazać się wszechstronnością, wybrałam jeden problem edukacyjny (nauczyciel), drugi organizacyjny (dyrektor).W sumie wyszło mi 5 stron druku.

Na koniec jeszcze raz wszystko przejrzałam, każdą część opatrzyłam stosownym mottem i dowcipnym rysunkiem.( z clip artu –opanowanie technologii...).Policzyłam strony: 177, zważyłam: 5,3 kg i z poczuciem zrobienia ogromnej papierowej, niekoniecznie pożytecznej roboty zawiozłam wniosek o awans wraz z dokumentacją do kuratorium...

***

„Po dokonaniu analizy formalnej Komisja stwierdza, że złożony wniosek wraz z dokumentacją nie spełniają wymogów formalnych ze względu na następujące braki:§5.ust.2.pkt.3.ppktya,b,d – brak pisemnego sprawozdania z realizacji zadań.”

***

Koniec z pisaniem artykułu, muszę dorzucić do mojego segregatora jakieś pół kilo, może wystarczy...

Cdn.

Jeszcze nie dyplomowana, ale nieźle rozwinięta –

 stała autorka tekstów o absurdach oświatowych M.N.

to było na dobranoc:)?

Cóż

-M.N. to ja. i wszystko jest prawdziwe. Moja procedura awansowa był trochę pod górkę- zaowocował fajnym cyklem artykułów. Bawiłam sie w sumie nieźle. I straszno i śmieszno. To na dobranoc jeszcze jedno:

Z  POZYCJI  DYPLOMOWANEGO

            Uprzejmie donoszę, iż niżej podpisany autor szeregu napastliwych tekstów podważających zasady i procedury awansu zawodowego, zwłaszcza na nauczyciela dyplomowanego, owym dyplomowanym został, wbrew wszelkim przeciwnościom, procedurom i brakom formalnym. Z faktu tego czerpie nawet satysfakcję niezdrową, acz gwoli prawdzie stwierdzić należy, iż euforii i radości wielkiej nie zauważa się u świeżo utytułowanego. Domniemywać należy, że tytuł ów traktuje jako sobie należny, skromności nie okazując...

Porzucając uszczypliwy i prześmiewczy ton, pragnę dorzucić kilka słów komentarza do cyklu moich tekstów o awansie zawodowym. Od chwili pojawienia się możliwości „awansu”, wiedziałam, że podejmę kolejne wyzwanie zawodowe, jak robiłam pierwszy, potem drugi stopień specjalizacji. Ciągły rozwój, potrzeba sprawdzenia się, uznania, wreszcie ambicja zodiakalnego Lwa jest naturalnym motorem moich działań, podobnie jak dużej grupy aktywnych, poszukujących, często niepokornych nauczycieli. Zdobyłam „dyplomowanego” także dlatego, by udowodnić, że jest to w zasięgu moich możliwości i z tej pozycji tym mocniej domagać się jak najszybszej nowelizacji przepisów. Szczyt nauczycielskiego awansu nie powinien być jednocześnie szczytem biurokratycznych absurdów, będących w niezgodzie z zasadami zdrowego rozsądku i twórczego wykorzystywania potencjału ludzkiego.

Obecna procedura zbyt wielu cennych, wartościowych nauczycieli zniechęca, bowiem szanują Oni swój czas i swoich uczniów i nie chcą go tracić na opisywanie, analizę i zdawanie sprawy z tego, co było. Wolą koncentrować się na rozwoju niż na jego dokumentowaniu. Obawiam się jednocześnie( a zaczyna to potwierdzać życie), że formalizm awansu i papierowa dokumentacja mogą być zachętą dla pedagogów przeciętnych, za to biegłych w sztuce rozwoju na pokaz i poklask.

            Zwracam się z prośbą do nauczycieli dyplomowanych, aby podzielili się swoimi odczuciami i refleksjami z okresu pokonywania „ścieżki”, aby wskazali słabe miejsca w systemie, który z całą pewnością powinien być zachowany. Tylko w jakiej formule?

M.N.

a moze raczej powinni wypowiedzieć się dyrektorzy, uczniowie i rodzice dyplomowanych i niedyplomowanych? By stwierdzić czy wzrosła ich satysfakcja z pracy tychże?

To jak dyrektorzy?

O satysfakcji nauczycieli już wiemy.

Czy jednak w wyniku dyplomowania jakość pracy Waszych nauczycieli wzrosła?

zapytać można:)