podoba mi się to:

problem pracowników, którzy czują się ofiarami swoich szefów, to tylko część prawdy. Spotkanie obu stron nierzadko przypomina burzliwą reakcję chemiczną. Jej efekt zależy w dużej mierze od właściwości obu substancji, a więc zarówno od postawy szefa jak i pracownika. Powyższa uwaga odnosi się też do Nataschy. Wszak już w swojej poprzedniej pracy w koncernie energetycznym miała poczucie, że jej szef nadmiernie ją kontroluje. Jak to się stało, że w kolejnej firmie problem się powtarza? Być może jej nowi przełożeni czują się przytłoczeni jej nieco zbyt energicznym sposobem bycia? Czy, próbując przekraczać kolejne granice, nie jest sama sobie winna, że pętla wokół niej coraz bardziej się zaciska? Czy obcesowy sposób hamowania jej zapędów przez szefostwo nie jest przypadkiem bezpośrednim skutkiem dynamiki, z jaką próbowała przeforsować swoje decyzje?

To, w jakim stopniu sami ponosimy winę za problem, możemy wywnioskować, obserwując, jakie relacje z szefem mają pozostali koledzy w pracy. Natascha podpiera brodę dłońmi, wsparta łokciami o stół. Po chwili namysłu stwierdza: W mojej firmie wielu samodzielnie podejmuje decyzje, a szef nie reaguje. – Czy domyśla się pani, co może być tego przyczyną?  – pyta szkoleniowiec. Natascha odpowiada ze wzrokiem wbitym w stół: W ich przypadku szef jest pewien, że podejmą decyzję po jego myśli.

Pod koniec szkolenia Natascha ma już gotowy plan. Chce, aby szef pozbył się strachu przed utratą kontroli, zamierza z nim porozmawiać w cztery oczy, ustalić, w jakim zakresie może podejmować decyzje i jak rozstrzygać wątpliwe kwestie. Chce wyraźnie dać szefowi do zrozumienia, że go szanuje i liczy się z jego poleceniami. Z pewnością nie będzie łatwo. Może jednak wówczas przełożony da jej wolną rękę. Natascha głośno myśli: Może to ja sama przyczyniałam się do tego, że on tak się wkurzał. I znów potrząsa głową. Tym razem powoli i z zastanowieniem.

I mnie:-)

nie:-) MOJE!!

tzn własnoręcznie skopiowałem z artykułu z tego linku:-) Końcówka sama:-))))

może jakby Ci dawać wierszem i rymowane?

np:

mając na wzgledzie rolę doniosłą

wpojenia wiedzy i cnót młodym osłom...

itd itd

nawet KN da się wtedy czytac. Efekt tak czy owak humorystyczny;-)

AnJa!!!!!

Andrzeju

Hm, widzę, że humoru szanownym dyrektorom nie brak - i bardzo dobrze! A jednak... nie uciekajcie przed tematem i wypowiedzcie się na temat kierowanie szkołą i relacji panujących między szefem a podwładnym. To przecie temat rzeka. Proponuję odpowiedzi na przykładowe pytania:

1. Dlaczego chciałem zostać dyrektorem szkoły?

2. Czy zdarza mi się podejmować nietrafione decyzje, a jeżeli tak, to czy mam cywilną odwagę przyznać się do błędu?

3. Czy mam odwagę być odmiennego zdania niż OP?

4. Czy "wazeliniarze" są mi potrzebni?

5. Czy zrobiłem swojemu podwładnemu coś na złość, bo np. go nie lubię?

I tak można zadać jeszcze wiele pytań. Chętnie poczytam odpowiedzi. I, jak sądzę, nie tylko ja...

1. Dlaczego chciałem zostać dyrektorem szkoły?

- nie jest to dla mnie jasne, ale się zastanawiam, czy to, że nie jest jasne nie jest jakąs gra prowadzoną ze sobą... najbardziej to chyba mna kierowała zlość, że mam dość tego bajzlu w szkole i picia alkoholu, przemawiał przeze mnie chyba wstyd i poczucie upokorzenia.

2. Czy zdarza mi się podejmować nietrafione decyzje, a jeżeli tak, to czy mam cywilną odwagę przyznać się do błędu?

- tak, nawet dość często, gdyż nie potrafię czasem wróżyć, cuda mi też nie wychodzą, bywa, że brak mi wiedzy merytorycznej. Mam nie tylko cywilną, ale ludzką - omawiam takie decyzje, padają slowa przepraszam. I tego oczekuję od nauczycieli, jednak nie zdarza mi się prawie - z wyjątkiem np. naszej pedagog...

3. Czy mam odwagę być odmiennego zdania niż OP?

- tak

4. Czy "wazeliniarze" są mi potrzebni?

- nie, tych gonię i przepędziłam, nie życzę sobie, by mi mówić pani dyrektor, mogę być ty. Mnie ta funkcja dość szczegolnie jakoś doskwiera. Nie życzę sobie nawet całowania w dłoń, kwiatki wyrzucam, imienin nie obchodzę...

5. Czy zrobiłem swojemu podwładnemu coś na złość, bo np. go nie lubię?

- tak, robię na złośc - jestem konsekwentna i bywa, że wet za wet, najpierw jednak grzecznie dość długo proszę, ostatnio robię na złość p. od francuksiego, bo nikt się nie chce uczyć tego jezyka w szkołach podstawowych naszego rejonu, a przeze mnie w tych podstawówkach jest 11 uczniów...

Marku

Szef prosi o odpowiedź...

to jak się nie wypowiedzieć. (Czy to już wazeliniarstwo, czy tylko akuratność??)

1. Dlaczego chciałam zostać dyrektorem szkoły?

Bo chciałam i już. Talenta organizacyjne i temperament Lwa się marnowały... Trochę mi się chciało powcielać w życie to czego się nawymyślalam prze 7 lat wicedyrektorowania. Bo lubię kierować ludźmi. Bo decyduję. Bo trochę więcej zarabiam . I długo by o tym, już był wątek -chyba"Misja"

2. Czy zdarza mi się podejmować nietrafione decyzje, a jeżeli tak, to czy mam cywilną odwagę przyznać się do błędu?

A komu się nie zdarza? ale serio - dość rzadko. Przyznaję się publicznie, mówię głośno i na forum przepraszam, wyjaśniam przyczyny błędu, złej decyzji.

3. Czy mam odwagę być odmiennego zdania niż OP?

Kurczę, ja nie tylko mam odwagę, zaczynam podejrzewać ,że ja nawet mam potrzebę - taki nawyk już , czy "cuś" (cytat z AnJa)

Swoje odmienne zdanie zdarzyło mi się wielokrotnie - nawet na dośc dużym forum - i szczerze powiem,że zaczynam coraz lepiej na tym wychodzić, choć miałam dołki okrutne.

4. Czy "wazeliniarze" są mi potrzebni?

Potrzebni nie , ale czasem jak ktoś tak z czystego serca, bez wazelinki mi powie, jaka to ja mądra, zgrabna i obrotna, to miło . Serio - intuicyjnie oddzielam pochlebstwa od sympatii. Przed sympatią się nie bronię, wazeliny organicznie nie znoszę , także tej kosmeytycznej.

5. Czy zrobiłem swojemu podwładnemu coś na złość, bo np. go nie lubię?

Człowiekiem jestem i nic , co ludzkie.... Tak specjalnie to chyba nie, ale czystego sumienia to tak do końca nie mam . ;-)

I tak można zadać jeszcze wiele pytań.

Kto pyta nie błądzi -czasem może zajść za daleko. :-)))

Hm...

przyznaje się;-)