Od września w VI klasie będę mieć "pieronka"- znanego całej szkole, którego przeniesiono z klasy równoległej, za moją zgodą, rzecz jasna. Nigdy go nie uczyłam.

Zastanawiam się, jak na starcie do niego podejść jako wychowawca i jako zespół klasowy.

Może macie sprawdzone pomysły na umowy, rozmowy ( może czary ;) ) które pomogłyby dziecku wejśc do nowego środowiska bez znanej  już  gęby? 

Z góry dziękuję :)))

gdzie leży przyczyna

Osobiście wysoko oceniam to:

zamawiam

Dzięki  i czekam na jeszcze.

O pieronku co  nieco wiem - rozmawiałam już z wychowawczynią, zamierzam też bliżej poznać rodziców, ale to dopiero we wrześniu (spotkanie informacyjne) i pogadać z pedagogiem.

Myślę nad pierwszym kontaktem klasy z nim - co im powiedzieć, co jemu? Na pewno dam sobie radę, ale dobrze jest czerpać z doświadczeń takiego  gremium!

Pierwszy kontakt?

Moim zdaniem krótko, życzliwie przedstawić nowego kolegę, nie mówić o przeszłości. I przejść do tematu lekcji :-)

u mojej córki w klasie jest taki pieronek (klasa 2 podstawówki) i wychowawczyni pracuje tylko z nim, pilnuje go ciągle

nie polecam tej metody, bo inne dzieci muszą pracować same i dużą część wykonują w domu z rodzicami

trudno jest radzić co z takim pieronkiem robić - może zaprzęgnąć go do pracy na rzecz...., może trzymać krótko, może zrobić odpowiedzialnym za coś....

wielu z moich uczniów to takie pieronki ;) ale jakoś sobie z nimi radzimy, choc czasem jest bardzo trudno, szczególnie w klasach zasadniczych

do Romana

P.s.

czy?

agabu!

Tutaj
http://www.oskko.edu.pl/forum/thread.php?t=6279#FBK
w #30 napisałaś dokładnie to, co ja myślę. Tak więc co do tej "filozofii Romana", chyba nie dość uważnie czytałaś moje wypowiedzi na te tematy.

Nie jestem przeciw integracji. Jestem przeciw uczniom z upośledzeniem umysłowym w normalnych (do tego jeszcze 30-osobowych!), nieintegracyjnych klasach.
Jestem przeciw narzucaniu matematykom, polonistom, geografom itp., jaki mają mieć drugi kierunek kształcenia. To, jaki wybiorą, powinno być ich suwerenną decyzją. Nie muszą się specjalizować w pracy z uczniem z upośledzeniem umysłowym, jeżeli inna specjalizacja pociąga ich bardziej.

Tylko czy jest sens dyskutować o tym w tym wątku, gdy w innym dyskusja się toczy równolegle?

I z tym się zgodzę!

Przyjmować ich do normalnych szkół, pod warunkiem odpowiedniego zorganizowania tego, a więc klasa integracyjna w co najmniej jednej szkole na terenie gminy.

U mnie to funkcjonuje znakomicie. Do tej jedynej w gminie szkoły integracyjnej dzieciaki mają zapewniony codzienny dowóz i odwóz specjalnie przystosowanym do tego celu busem.

Hm

No nic to, jak wkleję, to będę wiedzieć:), hah. To niezły tekst o pieronku w klasie. Może się uda, wieczorem.

Pozdrawiam

Amrek

Roman

!!!!!!!

Przeczytałam "pieronek" , skojarzyłam z biskupem i zdębiałam :-)))

Bardzo, bardzo mocno zachęcam do pogrzebania w stronach stowarzyszenia " Bliżej dziecka" http://www.przemocwszkole.pl/

To, co robią tam stowarzyszeni jest autentyczne i budzi moj podziw. Proponuja oni działanie na rzecz spójności podejmowanych wysiłkow - szkoły, domu, grupy rówieśniczej.

Bo nie ma szans na zrobienie z "pieronka" aniola ( zakladam, ze dziecko jest po prostu niegrzeczne- nie ma problemow, o ktorych pisala agabu) jedną Tobą.

Nawet jeśli uczeń jest w Twojej klasie i tak spotykał będzie się z innymi nauczycielami i innymi pomyslami na jego " naprawienie"

Wydaje mi sie, ze we wspólnocie działan nauczycielskich, świadomości tych działań i konsekwencji siła.
Taki pieronek i jemu podobni to problem dla WDNu

Też lubię 12-letnich pieronków ;-)

Również zakładam, że nie chory, tylko pieronek ;-)

Też nie jestem wielbłądem ;-)

Z faktu, że podkreślam lubienie 12-letnich zdrowych pieronków, nie wynika, że źle traktuję 12-letnich chorych pieronków.

:-))

Agnieszka

Ja przepraszam, że podaję lekturę obcojęzyczną, ale może ktoś, kto zna język i mógłby dotrzeć do tych poradników, skorzysta ...

"Kinesiologie für Kinder" - Ludwig Koneberg, Gabriele Förder

Damit Lernen mehr Spaß macht

- Lernblokaden erkennen und auflösen

- Ängste abbauen, Fähigkeiten fördern

- Selbsthilfeprogramm für Eltern und Kinder

I nieco nowsze wydanie:

"Kinder spielerisch zur Ruhe führen" - Dr. Monika Zimermann

Für Kinder von 4-12

- Die schönsten Stille-Übungen                                                      

- So wird Ihr Kind ruhig, kreativ und konzentriert

Asiu!

Czy możesz coś więcej o tym pierwszym etapie szkolenia u Ciebie i o samym programie?

Szczególnie ten system interwencji wewnątrzszkolnej wydaje się być dość nowatorski.

bardzo ważne jest to od asi:

hierarchia rozmów

wielokroć dyskutowaliśmy nad praktykami "lecę z każdym głupstwem do dyrektora"

Oj, osobowość to wyrazista! Chłopak ma  na imię Tomek i przesympatyczną buzię, tak, że lubi się go na pierwszy rzut oka. Ucha już nie bardzo - przebogate słownictwo. Z tego, co wiem, jest zdrowy, to typ postrzelonego wiercipięty.  Ale wszystko się okaże. O imieniu nie pisałam, chodziło mi bowiem o sam typ.

Asiu - dziekuję za link. Przejrzę stronę dokładnie. Hawwe, mamy podobne doświadczenia - oj, kiedys ósmoklasiści dawali w kość... A teraz nowe metody, nowe doświdczenia, no i tyle ludzi, z którymi można podyskutować :)))

PS Jeśli ktoś coś przysłał mi mailem, nie doszło - wyświetla się informacja, że nie można odebrać wiadomości. Jest ich 5 :((

więc

pierwszy etap to bylo coś niebywalego. bo moi nauczyciele zmęczeni lekko "warsztatami" o agresji i innych tam- niekoniecznie konkretnych rzeczach, oczekujacy podobnych zajęć, dostali nagle porcję prostej wiedzy.

Zajęcia prowadzone bardzo spójnie, prowadząca posilkowala się świetnym filmem, doskonale przygotowana, a przede wszystkim- praktyk- autor programu

A sam program- proste rzeczy. Oczywiste- wydawaloby się... a jednak nie:-)

Dziewczyny stawiają na jasne zasady, konsekwencję, zero tolerancji, a przede wszystkim na spójne dzialanie wszstkich szkonych podmiotów.

Za mną pierwsza częśc warsztatow- nazwalabym to "otwieraniem naszych oczu" ,
przede mną praca nad praktycznym , wlasciwym dla naszej szkoły programem- opartm oczywiscie  na mysli autorek.

Jestem naprawdę pod dużym wrażeniem tego, co oferują praktycy ze stowarzyszenia. zadnego zbędnego gadulstwa, zadnych psychologicznych teorii( wręcz przestrzegają przed stosowaniem narzędzi, ktorymi, tak naprawde n-l nie potrafi się posługiwać).

Kto nie widzial- niech żaluje :-)

A jaki bedzie skutek?

Zobaczymy po roku.

Jedno, co się udalo na już- to wzbudzenie w nauczycielach poczucia, ze naprawdę mogą cos zrobić i autentycznego entuzjazmu :-) A także rzeczywistej wiary, ze może nam się udać :-)

nowa karta

Zamiast skanowanych jpg mam na forum krzyżyki, więc tylko cytat z książki Barbary Dunaj Można inaczej:

W piątej klasie doszedł do nas Karol - spadochroniarz. Zupełnie nie wiem, jak funkcjonował w poprzednich latach. Ponieważ zakładam, że nie istnieje obiektywna prawda o człowieku, rezygnuję z dociekań i zakładam nowemu uczniowi czystą, własną,subiektywną kartę (...)Zaskakująco szybko przestał być nowym. Dopasował się do reguł panujących w naszej klasie.

Wprawdzie mowa o spadochroniarzu, a nie o pieronku przeniesionku, lecz i tak w końcu rzecz sprowadza się do jednego: czy pozwolić pieronkowi, aby spróbował wejść w nową sytuację w innym wdzianku niż to, które wcześniej zszargał, dać mu zwyczajnie czas, czy od razu podać stare kiecki i kazać grać w tej samej sztuce, w której poprzednio, zdaje się, nie czuł się rewelacyjnie.

Amrek!

I o to wdzianko chodzi - jak sprawić, by on z niego wyskoczył, a nie poczuł się nagi i by chciał założyć nowe.  

Nie spodziewam sie cudów, mając jednocześnie pewność, że mogę sporo zrobić.  A Wy mnie w słuszności przemyśleń utwierdzacie. Buźka.

Romanie -  wybieram sie do biblioteki pedagogicznej - odświeżyć "Jak mówić..." i poszukać tej za 27 z Merlina (półek mi zaczyna brakować na własne).

Pożycz :-)

Ale i tak chyba zapragniesz mieć własną ;-)

Agnieszek:)

Hm, widzę,że Ty już się uśmiechnęłaś do pieronka i w dodatku idziesz o nim czytać do biblioteki pedagogicznej,hah, a zatem - cokolwiek po drodze się wydarzy - i tak zgromadziłaś w kieszonce (a może rękawie?;) wychowawcy same skarby na dobry początek:)

Hm, wiesz, Agnieszek, ja córce pozwalałam samej wybierać ciuchy;) Teorię do jaskiniowego instynktu doczytałam później i ucieszyłam się, gdy okazało się, że to był dobry pomysł. Nie znam ludzi, którzy czuliby się komfortowo w ubrankach, na których wybór nie mieli wpływu. Zgrymaszą się i będą wierzgać, bo za ciasno, bo nie tak, bo nogawki za długie albo co tam jeszcze.

Tobie się uda, bo przygotowujesz się jakoś tak świadomie, odpowiedzialnie, z entuzjazmem do tego, żeby panować nad sytuacją w czasie, kiedy pieronek będzie sobie szukał kostiumu:)

Bo szukanie to się udaje wtedy, kiedy ma się to szczęście, że wokół są ludzie, którzy sami są na tyle silni i uporządkowani wewnętrznie, gdy są przewodnikami, że nie obawiają się godzić na to, żeby wychowankowie popełniali błędy.

Mnie się zawsze podobało chińskie powiedzonko: Ściśnięta gąbka nie chłonie wody:)

Pozdrawiam i życzę samej owocności, Agnieszek. Będę trzymać kciuki za Ciebie i pieronka, choć - ajtam - i bez kciuków pewnie poprzyglądacie się sobie - Ty i pieronek - z satysfakcją, hah.

Ojej!

Agnieszek

hahahahah, ojej;), to bardzo świetliste, to Twoje "ojej"...

Pozdrawiam, dobrego, jasnego dnia