Byłam dzisiaj na imieninach Marii( gratulacje dla pozostałych Marii) i spotkałam troje nauczycieli z różnych gmin. Po niedawnej dykusji na Forum o dostosowaniu wymagań i programu nauczania dla uczniów z orzeczeniami o upośledzeniu w szkołach publicznych podjęłam rozmowę  na ten temat.

Nie do wiary ( jeszcze nie mogę uwierzyć), ale ci nauczyciele świadomie nie robią NIC! NIC z dostosowaniem wymagań. Uczniowie piszą te same klasówki , te same prace domowe . Wygłąda na to , że nikt im nie opracował systemu oceniania i wymagań jakie muszą spełnić.

Usłyszałam , że z tym za dużo roboty, i tak mają tyle pracy ( dwoje nauczycieli -polonista i matematyk -pracuje w SP ,a jeden - historyk w Gimn.).Nikt tego i tak nie sprawdza.

Czy tak naprawdę jest również  w Waszych szkołach?

Czy dyrektorzy dostrzegaja problem i kontrolują?

... a ja zawsze myślałam, że praca nauczyciela to taka kreatywna! po X latach ma się bazę (której wypracowanie kojarzyło mi się jako najbardziej męczące), a którą następnie można modyfikować, podejmować nowe wyzwania, etc. I to tak dla siebie również! ... że to praca która nie nudzi, w której można też coś dla swojego rozwoju ... już nie wspomnę o misji, bo ta jest oczywista. Taka praca w której nie trzeba 20-30 lat "kisić się w sosie tego samego", w której można ciągle "coś" zmienić, jak choćby ... dostosowywać do warunków. To chyba przecież przyjemność? albo jestem naiwna? nie aż na tyle doświadczona? bo to chyba jednak nie zawsze tak, jak sobie myślałam ... ? a dlaczego? czy dom i życie prywatne tak pochłaniają? ja jak uczyłam nie miałam rodziny, stąd moja niewiedza może ...  W klasie miałam różnych uczniów, bardzo zdolnych, średnich i słabiutkich, albo tych jakby "niedosłyszących" (wrażenie przy nauczaniu j. obcych). Trudno było jak na początek, ale przyjemnie było podczas przygotowywań, wyławiać zadania, czy pomysły dla tej albo innej grupy. Dziecka z upośledzeniem lekkim nigdy nie miałam, myślę, że powinno się ustalić dopuszczalną liczbę pro klasę, nie wiem, czy najlepiej, żeby to było jedno dziecko ... ? no i może, jako, że nauczycielom jakoś trudo się zmobilizować, na początek jakiegoś "gotowca", w postaci paru egzemplarzy literatury na temat nauczania dzieci z upośledzeniami, może by tak zakupić, albo od tych co posiadaję skopiować po egzemplarzu i zostawić do wglądu nauczycieli w bibliotece szkolnej ...?

Co mi się przytrafiło podczas mojej pracy w szkole, to geniusz w 6 klasie starej podstawówki, absolutnie doskonały ... wiedział więcej z historii, jak niejeden z naszego roku. Takie dziecko, to też nielada wyzwanie, ale i przyjemność nielada!

Ja mam rodzinę , dwoje dzieci i odbieram nauczanie bardzo naiwnie , jak widać  bo po pierwsze stosuję zasadę nie szkodzić, a po drugie , a może nawet przede wszystkim zarazić pasją uczenia się. Nie powiem , że jestem z siebie zadowolona , ciągle myślę , że mogłam zrobić coś lepiej i że nie dałam z siebie dużo , ale też jestem człowiekiem i (tu się samousprawiedliwiam ) popełniam grzech zaniechania i dopada mnie zmęczenie lub po prostu lenistwo.

Ale jakoś nie pasuje mi do zawodu nauczyciela lekceważenie ucznia bo stwarza  problem posiadaniem orzeczenia o upośledzeniu.

To jakoś kłóci się z moim wyobrażeniem poczucia obowiązku , a przede wszystkim jaki to wymiar humanitarny? To jest lekceważenie czyli uczeń traktowany jak powietrze, albo gorzej jak zgnite jajo , od którego AnJa szybko sie ewakuował.

Lekceważenie, czyli powietrze i zgniłe jajko

Przepraszam

jeśli Cię obraziłam , ale czy profesjonalistą zostaje się od dnia otrzymania do ręki dyplomu ukończenia studiów?

Myślę , że nie . Zgadzam się , że uczyć powinni tylko ci co chcą , ale wiedzieć to się wie dopiero wtedy kiedy podejmujemy wyzwania i stawiamy im czoło, bo chcemy zwyczajnie  poznać problem.

I wierz mi - piszę to z całą odpowiedzialnością i za mądrością ludu-że najbardziej boimy się tego co jest nam obce, czego nie znamy.

Czasami warto się otworzyć , poznać coś co sprawia trudności i postarać się , naprawdę postarać się . Uczniowie niepełnosprawni umysłowo - myślę , że warto dookreślić , mam na myśli tych z orzeczeniem o upośledzeniu w stopniu lekkim, którzy najczęściej chodzą do "normalnych" szkół- nie wymagają wielkich profesjonalistów z zakresu oligofrenopedagogiki. Najbardziej potrzebują nauczycieli , którzy podejmą trud traktowania ich podmiotowo , dostrzegą ich wysiłki i pozwolą im odnieść choćby maleńki sukces w całym , zawiłym nie tylko dla nich , procesie nauczania.

AnJa gorąco Cię pozdrawiam.

nigdy nie uczyłam takiego dziecka,

ale jeśli ktoś uczy w szkole integracyjnej to może warto odpowiedzieć na to zaproszenie:

http://comenius.eun.org/ww/en/pub/comenius/pforum.cfm?fuseaction=x_list&pid=47346

Dać dzieciom radość i zdobyć nowe doświadczenia pedagogiczne

ellys

Ta ogólna niechęć do nauki najczęściej spowodowana jest doświadczeniem uczniów; przecież zwykle nie udaje im się i prawie nie rozumieją, o czym mówi reszta klasy. Najlepiej położyć sie na ławce i przespać lekcję :-). Miałam takie uczennice w 1kl gim... myślałam, że potrafią dać sobie radę z najłatwiejszym - pogranicze lub lekko poniżej-... okazało się, że nie.

Opracowałam dla nich specjalne zadania na lekcje. Na początku były to polecenia oglądania rysunków, przepisywanie wskazanych zdań, uzupełnianki - tekst z podręcznika. Potem odpowiadanie na pytania w oparciu o podręcznik, przepisanie rozwiązania zadania, rozwiazanie zadania wg wzoru. Wiosną wykonały bardzo proste doświadczenie z pomiarami i (choć niezdarnie) sformułowały poprawny wniosek. Moze im nic nie zostało w głowie na koniec roku, ale oduczyły się "spać" na lekcji i uwierzyły, że coś potrafią. W następnym roku starały się śledzić tok lekcji. Były odpytywane z ławki; często słyszałam: nie wiem, ale po zachęcie padała poprawna odpowiedź. Pochwały za kazdym razem. No, trzeba wiedzieć o co i jak zapytać, aby móc liczyć na poprawną odpowiedź. Nigdy nie pytałam o treść zasad dynamiki, a o przykłady praktyczne, własności - rzeczy bliskie wiedzy potocznej. Potem takze o nazwy pojęć, jednostek, wskazywanie przyrządów pomiarowych (np amperomierz i po czym go rozpoznała). Opisywanie doświadczeń: co widzisz... jak myślisz, dlaczego te baloniki odpychają sie, a przedtem nie, co zrobiłam, żeby się odpychały ...

Nie jest łatwo prowadzić lekcje z takimi uczniami, to jak nauka w klasach łączonych - AnJa ma rację. Najgorzej, jeżeli do tego uczeń z problemami wychowawczymi, absorbujacy - wtedy odechciewa się.

U was, ellys, to jeszcze dobrze, że pracownicy PPP zrobią wam szkolenie. U nas dotąd, na prośbę o bardziej szczególowe wskazówki o dostosowaniu, było: a, to już sprawa n-la jak dostosować.... Moze od tego roku coś sie zmieni ...

Właśnie!

Może właśnie nauczyciele mają problem , bo dyrektorzy go nie dostrzegają. Brawo dla dyrekcji ellys za WDN na ten temat .

Co do zachowania niektórych uczniów z upośledzeniem, zgadzam się , że nierzadko to problem. Oni właśnie tak reagują , albo są bardzo trudni , albo spokojni oi nikt nie zwraca na nich uwagi. To są osobne kwestie.

Z uporem maniaka pytam dalej co dzieje się w innych szkołach?

Bardzo lubię odważnych złośliwców- to do kolegi AnJa.

a propos...

do hawwe:-)))

Za integracją...

Naszej reformie wiele można zarzucić, nie tylko to. Uważam , że szkolnictwo specjalne jest ciągle niedoceniane- choćby finansowo. Niestety słowo niepełnosprawność rozumiane jest jako niepełnosprawność ruchową i umysłową, a tym czasem niepełnosprawność ruchowa i upośledzenie umysłowe mogą wystąpić jednocześnie albo nie.

Moje dziecko chodzi do szkoły podstawowej w miejscowości , w której mieszka (do najbliższego ośrodka , szkoły specjalnej  jest daleko - ok. 40 km). Na zajęciach  plastyka, muzyka, informatyka i muzyka przebywa razem ze swoimi rówieśnikami + nauczanie indywidualne w wymiarze 8 godzin. Najważniejszy dla mnie jest fakt , że ma kontakt z dziećmi , z sąsiadami oraz to , że ją znają , pomagają , a ona uczy się być w społeczeństwie. Nie jest tak , że wszystko jest kolorowo . Myślę , że "normalne" dzieci też uczą się żyć z takimi ludźmi jak moja córka, nie tylko z okazji imprez integracyjnych odpowiednich dla dużych miast. Na małej wsi trudno o imprezy integracyjne.

Natomiast uczniowie z "lekkim" na poziomie szkoły podstawowej niewiele czasami różnią się ( mam na myśli wysiłek nauczyciela) od ucznia bez orzeczenia, ale bardzo leniwego , wagarującego, i  wulgarnego- to dopiero  problem.

Józefinaw..- to nie moja dyrekcja!

Ja tu musze sprostować :-))

"U nas dotąd, na prośbę o bardziej szczególowe wskazówki o dostosowaniu, było: a, to już sprawa n-la jak dostosować.... Moze od tego roku coś sie zmieni ..." to nie dotyczyło mojej dyrekcji, tylko naszej PPP!

AnJa

Szkoda , bo cenię odwagę.

Ale dlaczego przykre jest to że ellys jest dyrektorem?

Trochę sie pogubiłeś ! (Teraz to ja jestem złośliwa- ha, ha!)

józefinow

Po pierwsze

nie szkodzić . 

Jak widac sprawa nie jest taka prosta.

 Może dlatego , że moja społeczność jest nieliczna, ot  kilka małych wiosek  u mnie wygląda to nieźle.

Ale o to właśnie chodzi , że nauczyciel powinien chcieć!

I o to kopie kruszę!

 I podpisuję się obiema "ręcami" nie wystarczy czegoś szumnie nazwać . Trzeba zaczynać  od początku czyli od kształcenia kadry itd. itp.

Nie wystarczą tylko podjazdy dla niepełnosprawnych , żeby było OK.

do AnJa

Najmocniej przepraszam!

Oczywiście , że "nie wszyscy " dyrektorzy tylko ci , którzy problemu nie dostrzegają .

 AnJa-Łapiesz mnie za słówka, ja też będę!

Pospólstwo czyli ubogie mieszczaństwo , rzadziej lud wiejski, motłoch , gmin, ( za Słownikiem Języka Polskiego , PWN W-wa1995, s.803).

Czyżby od nowych wyzwań uciekało tylko pospólstwo , a co z bogatymi mieszczanami?

hawwe

Strasznie zabiegana jestem przeprowadzką i organzizowanym turnusem rehabilitacyjnym od piatku - więc wkleje tylko link, bo wlaśne na ten sam temat dzis z Romanem gawędziłam na "eduseeku" AnJa ty z Romanem - to jakbyście się umawiali;-)

http://eduseek.interklasa.pl/forum/read.php?f=11&i=34546&t=34546

  Właśnie miałam pisać tą myśl co ellys.To jest coś nie tak. Owszem obniżenie wymagań da możliwość  uczniowi  na ukończenie szkoły, ale jak to sie ma do egzaminu.Arkusze egzaminacyjne powinny być choć troche dostosowane do możliwości ucznia. Ja w tym roku bedę miała kl. III na 21 uczniów 14 z orzeczeniami  PPP, a w innych niewiele mniej.Jak ten egzamin wypadnie.

ellys

Sprawę

dotyczącą sporej rozbieżności miedzy koniecznością dostosowania nauczania ucznia o specyficznych trudnościach  w nauce , a niedostosowaniem dla niego sprawdzianu szóstoklasisty lub testu gimnazjalisty należałoby poruszyć . Tylko gdzie?

Faktycznie jest tak , że twórcy reformy szumnie nakazali dostosowywać do możliwości ucznia , i na tym sprawę zamknęli . Sprawdzianów i testów na koniec poszczególnych etapów kształcenia już nie dostosowując.

A może MENiS tego po prostu nie wie ?

To ja dalej

bedę drążyć . Skoro wie to chyba powinni pozwolić uczniowi osiągnąć sukces dostosowując odpowiednio , Jak zauważyłeś  nie  zdaje się tylko przystępuje, to co im szkodzi ?

Czy Menis wie?

Przedstwaiem Wam nasze- oskkakowskie stanowisko w sprawie ( fragment)  rozporządzenia o ocenianiu. Poruszlismy tam omawiana przez Was kwestię.

Zobaczymy efkt :-)))