analizuję

ja też w tym temacie

zofijko

Nie poprawi to twojej sytuacji ale może będzi lżej. Gdy czytałam twój post to tak jakbym sama go napisała - kubek w kubek to samo. I jeszcze trzeba rozsądnie tłumaczyć się przed OP.

Jesteśmy z radą przed wspólną analizą, zespoły przedmiotowe już mają wnioski, razem dokonamy uogolnień. Ale doświadczenie podpowiada, że za 3 lata, gdy ten rocznik będzie kończył gimnazjum sytuacja powtórzy się. Na teraz wnioski takie - już w VI zdiagnozować kl. V aby wsześniej wiedzieć co w trawie piszczy, dla tych obecnych od IX zespoły wyrównywania wiedzy, indywidualne plany z konkretnymi wskazówkami do pracy. Czy to coś da? Szczerze wątpię, bo zdolnych inaczej w klasie wielu i na dodatek wg nich szkoła to strata czasu. Ale coś robić trzeba.

Posieszające, że za rok na pewno będzie poprawa - dużo lepszy rocznik. Powodzenia

dziekuję ale ...

"nie związane"?

Hanabi -tak.

Nie chcialabym być źle zrozumiana,...

... ale jestem przekonana, że egzaminy zewnętrzne obnażyły nie tyle poziom wiedzy uczniów, ile słabość metod nauczania stosowanych przez niektórych nauczycieli. Z przykrością stwierdzam, że w znanych sobie przypadkach do tej konkluzji najtrudniej dojść samym zainteresowanym.

Bardzo mnie to smuci i skutecznie zniechęca do instytucji, jaką jest szkoła... Najgorsze jest bowiem poczucie niemocy.

Od wielu lat ćwiczenia, sprawdziany, klasówki, które piszą moi uczniowie mają formę zadań zawartych w arkuszu egzaminacyjnym. Nigdy natomiast nie dążyliśmy z uczniami do osiągania rekordowych wyników. 25 punktów dla jednego ucznia to klęska, dla drugiego to sukces, z którego cieszy się cała klasa.

Uczniowie nastawieni są raczej na pokonanie własnych ograniczeń, a nie na pokonanie człowieka, który wymyślił zadanie.

Za rok moi uczniowie zmierzą się z prawdziwymi zadaniami egzaminacyjnymi. Chciałabym, aby zamiast myśleć o zdobyciu najwyższej liczby punktów, wyszli z sali z przekonaniem, że zrobili wszystko, na co ich było stać.

Za to ja chciałabym mieć przekonanie, że przez lata wspólnej pracy zrobiłam wszystko, co było możliwe, aby ich wynik był jak najlepszy.

od wielu lat nie wchodzę w zabawy z pomiarem, który zakłada istnienie wiedzy zewnętrznej, a który przeobraził jedynie nieco i dość powierzchownie wiedzę transmisyjną szkoły.

Wiedza jest procesem - procesem konstrukcji. Dopóki nie przerwie się łańcucha materializmu dydatycznego, pomiaryzmu na rzecz kosntuowania wiedzy, dopóki będa istnieć testy, nauka pod testy, szantażowanie szkół testami, rozliczanie szkół przez testy, dla testów... - testy są potrzebne wyłacznie urzędnikom, nie dzieciom i nie nauczycielom. Nie ma wiedzy obiektywnej zewnętrznej.

 sprawadzanie czytania ze zrozumieniem jest obowiązkiem szkoły, z tym jest katastrofalnie, np. raporty OECD z 1996r., albo ubiegłoroczny PISA (jestem na świeżo po lekturze) o tym mówią. Ponad 10% polskich magistrów nie wie, co przeczytało.

- czy na maturze to sprawdzanie powinno się odbywać,  to tego ja nie wiem! Wcale nie musi być tego dramatycznego pomiraowego testyzmu - kiedyś był taki ciekawy artytuł na wulkanowskich stronach wewnątrz czarnego pudełka - poszukajcie go, rewelacyjny.

Wiedza nie jest obiektywnie istniejącym konstuktem  poza człowiekiem, to jest proces, wiedzę się buduje, każdy to musi zrobić na własny użytek.

Aby zrozumieć i poznać umiejętności ucznia oraz proces ich nabywania, trzeba wykroczyć poza standardowe obserwacje i pomiary tych umiejętności, gdyż są one w poważnym stopniu kształtowane w interakcjach społecznych poza szkołą, poza doświadczeniem szkolnym. Uczenie się ma zawsze społeczny kontekst, jest wbudowane w społeczny i kulturowy kontekst oraz interakcje (Salomon, Perins, 1998, s. 2). Społeczna orientacja określana jest mianem konstruktywizmu społecznego (social contructivism) i stanowi dość atrakcyjny teren przemyślenia relacji między społecznym a indywidualnym aspektem uczenia się (zob. Blanton, Moorman, Trathen, 1998 oraz Salomon, Perkins, 1998).

ellys i .............

ellys- dzięki za pocieszenie, w grupie rażniej, kolejny rocznik u mnie również w miarę zdolny, ambitny i powinno być dobrze, czego i tobie życzę

swlazlo- dziękuję za próbę pomocy, zapewne skorzystamy, pomysł z odejsciem od klasycznego oceniania jest też niezły

Maelko- daleka jestem od jednoznacznych opinii, czy to tylko wina złych metod, ja nie uczę tej klasy, wiele wiem na ich temat z rozmów z nauczycielami, hospitacji,itp. Nie życzę ci tak opornej na wiedzę  materii. A tak jeszcze dla ścisłości- matematyki( a z tym było najwięcej problemów- w uproszczeniu) uczy nauczyciel, który pracuje również w sąsiedniej szkole i tam były o wiele lepsze wyniki,więc wydaje mi się  , że to nie tylko kwestia metod. Zresztą, gdyby o te metody chodziło pewnie byłoby łatwiej. Wczesniejsze sprawdziany były na przyzwoitym poziomie, nawet dobrym, więc proszę nie sądzić, że to tak zawsze . To po prostu taki rocznik, który nie daje spać, ponieważ człowiek szuka pomysłu, jak to zmienić, choć trochę. Bo po to w końcu w tej szkole jest.

A swoją drogą zastanawia mnie do jakiego momentu wg PPP trzeba dostosowywać wymagania, jeżeli możliwości ucznia niewielkie a potrzeby żadne? A sprawdzian ,egzamin taki sam dla wszystkich- arkusz A1. A wyniki potem mają pokazać jak szkoła uczy? A przecież " tak krawiec kraje jak materiał staje". A.........

Co do mutyzmu -

Miałam ucznia z mutyzmem

Łukasz był badany w PPP (w I klasie), no i rzeczywiście stwierdzono mutyzm wybiórczy, ale na tym rola poradni się skończyła ;-)
Od czwartej klasy sama zaczęłam z nim pracować. Początkowo wymiana komunikatów polegała na pisaniu przez ucznia odpowiedzi lub kiwaniu głową. Wiedziałam, że w domu mówi. Zaangażowałam jego kolegę Tomka -niezłego łobuza (jak oni w takich sytuacjach się sprawdzają!), z którym Ł. często spędzał czas. Udzieliłam T. rad, jak ma wpłynąć na Ł., aby zaczął z nim rozmawiać. No i udało się! A potem Tomek pośreniczył w kontaktach ze mną. Pierwsze słowo - tak - zostało wypowiedziane tyłem do mnie (nie miałam widzieć zarumienionej twarzy) i bardzo cicho. Potem posadziłam go w ławce przede mną i rozmawialiśmy. Próbowali też inni nauczyciele. Ukończył szkołę podstawową. Po kilku latach rozmawialiśmy (swobodnie) na ulicy. Dzisiaj przystojny dwudziestoletni kawaler głośno mi się kłania :-)
 Próbujcie, tym dzieciom często potrzebne jest zwykłe zainteresowanie nimi. Życzę i Wam powodzenia!