Ogladaliście ten reportaż?

Dawid z Białegostoku, 11lat, terroryzuje szkołę. Rodzice boją się o bezpieczeństwo swoich dzieci w szkole, matka Dawida twierdzi, że to pomówienia, oszczerstwa, zmowa nauczycieli,dyrekcji szkoły a nawet kuratorium i ich działania skierowane przeciwko jej synowi.

  Nie zgadza się na badania. Twierdzi, że jej syn jest spokojnym dzieckiem, a dyrektor to nawet chciał zamordować jej syna w piwnicy szkoły, której....nie ma.

    Nauczyciele bez kompetencji?????????

 Że powtórzę za panią B.Łuczewską /pedagogiem klinicznym/ i zapytam:

na ile postawy rodziców mogą wpływać na zdrowie psychiczne dziecka?

   Sądzę, że problem agresji to nie tylko sprawa gimnazjów czy szkół ponadgimnazjalnych.

 Problem zaczyna się w domu a ujawnia już w szkole podstawowej.

   Tylko żal, że brak funduszy na zatrudnianie już od nauki wczesnoszkolnej nie tylko pedagogów, ale też psychologów.Takie etaty są u córki w liceum.Dlaczego w Polsce brak psychologów w szkołach podstawowych i gimnazjach?

  A może nie ma ich tylko w moim mieście?

   Agresja wśród coraz młodszych ludzi przeraża mnie.

  A może jestem przewrażliwiona???

 Czasami, gdy słyszę o sprawach agresji, mówię do syna i córki/18 i 17/ , że ja chyba nie pasuję do tego świata.

 Na dyżurze widzę, jak jeden gimnazjalista przypiera do ściany drugiego. Podchodzę i każę przestać. Przestają, a jakże! A co od nich słyszę?

 "My się tak tylko bawimy". Teraz, gdy podchodzę do takich "bawiących się", mówię:

   "Wiem, że to tylko zabawa i wasz sposób okazywania koleżeństwa i przyjaźni, ale przy mnie nie będziecie się tak "bawić".

  Pytam tylko, DLACZEGO?!

  Dlaczego agresor i ofiara tak często mówią zgodnym chórem: " My się tylko bawimy",

  skoro dokładnie widać co innego?A przecież nie mogę wmówić komuś, że właśnie ktoś go krzywdził.

   I CO DALEJ???!!!

Też obejrzałem. Temat przedstawiono, różne gremia się wypowiedziały. I co? I nic. Przynajmniej ja nie zauważyłem konkluzji.

Podobne sytuacje mamy w swoich szkołach, tyle że w trochę mniejszej skali. Rodzic, typowy ignorant, znający swoje prawa (bez obowiązków) i potrafiący z nich korzystać w mniej lub bardziej wyrafinowany sposób.

Nie potrafimy mówić głośno o problemach do końca, krytykować kiepskiego prawa. Podawać rozwiązania i stosować je. Na tym polega chyba rozwój społeczeństwa. Jeżeli coś robimy źle, coś nam nie wychodzi, poprawiamy to lub ulepszamy (najlepiej przez wprowadzenie uproszczonych rozwiązań).

Hm

Problem Dawida podlaskie media mają na tapecie co najmniej od 2 lat, więc nie 11 latkiem a 9 latkiem.

Nie wiem co pokazała TV, ale to nie takie proste - ktoś jednak coś w przypaku tego dzieciaka schrzanił, i boje się, że nie tylko matka.

System oświaty to m.in. prawo. Jeżeli nie służy społeczeństwu powinno się je zmienić. Jeżeli prawo tworzą urzędnicy, najczęściej kiepsko działa w praktyce.

Kiedyś pracowałem w kopalni, tam za tzw. pomysły racjonalizatorskie (które mógł zgłaszać każdy pracownik), były nagrody. "Racjonalizacja" usprawniała nam pracę i podnosiła jej bezpieczeństwo.

Pomysły usprawniające oświatę ma wielu n-li, dyr. czyli praktyków. Tylko z kim o tym rozmawiać, kto na to czeka?

Chyba nie ma - znaczy w pobliżu.

I z rodziną dalszą cos nie tak - ale za mało wiem, żeby cos więcej tu pisać.

Dwa lata temu pokazywano Dawida raczej jako ofiarę szkoły, teraz ( przynajmniej w lokalnej) robi sie z niego wcielenie  zła.

Nie wiem co dla dzieciaka gorsze.

Chyba zawiniła  bezradność i  brak kompetencji tych, co za pomoc rodzinie i dziecku biorą pieniądze

Gdyby

to była audycja radiowa, myślałabym, że chodzi o mojego ucznia...

:-(

Naszego próbujemy okiełznać - z różnym skutkiem. Czasami mam wrażenie, że się uspokaja, bo już się tym znudził, albo zaczyna dorastać. I nie sprawia żadnych kłopotów osobom, które zgadzają się na wszystkie jego pomysły: palenie, bicie, wymuszanie, zastraszanie, przeklinanie...

Dopóki się go nie uspokoi a on sam nie nabierze chęci do lekcji - mogę zapomnieć o pracy dydaktycznej. Pozostawienie go samemu sobie nie wchodzi w grę - jego zachowanie jest o wiele atrakcyjniejsze od tego, co ja mam do zaoferowania już na poziomie motoryki, mimiki i emocji.

Ostatecznie zwykle osiągam swój cel, i po krótszym lub dłuższym czasie uczeń dostosowuje się do wymagań i całkiem sprawnie odnajduje się w toku lekcji, ale...

No własnie to: ale...

Czy mam prawo organizować pozostałym dzieciom lekcje 15-, 25-, 35- minutowe tylko dlatego, że pozostały czas poświęcam na przywołaniu ucznia do porządku?

Audycja w TVP do zadnych konkluzji nie mogła doprowadzić, bo rozmowa (z braku czasu) nie była ani rzeczowa, ani głęboka. Ot, kolejna "ciekawostka", tyle, że w innej formie. Pocieszające jest to, że wyraźnie podkreślono ogromną role rodziny w kształtowaniu osobowości dziecka.

Zaniepokoiło mnie natomiast kilka niewyjaśnionych drobiazgów:

1. Dlaczego matka dziecka nie siedzi z nim w czasie lekcji (skoro jest w szkole i czeka na dziecko na korytarzu)- mogłaby sama zaobserwować, czy zastrzeżenia wobec jej syna są zasadne. Ja wielokrotnie zapraszałam rodziców owego chłopca. Raz matka skorzystała z zaproszenia i nabrała n i e c o  innej perspektywy. Nadal broni dziecka (jej prawo), ale nie neguje uwag na jego temat.

2. Dlaczego dziecko siedzi w ostatniej ławce, jedną pusta ławką odizolowane od innych dzieci? Szczerze mówiąc, agresywne dziecko wolałabym mieć pod reką, blisko siebie...

3. Dlaczego tak długo nie udało sie przebadać dziecka (rozrabiał już w przedszkolu), skoro matka ma ograniczone prawa, a zatem istnieje sposób na to, aby zgoda na badania psychiatryczne sie znalazła? Teraz da sie to zrobić. Czemu dziecku nie udzielono pomocy wcześniej?

czasami myślę, że