Absolutnie nie zgadzam się z Twoją opinią, ale na szczęście cudowne wprowadzenie jej w życie jest "technicznie" niemożliwe. Oby jak najdłużej. Niestety, choćby Twój głos jest sygnałem, że ktoś tak myśli.

Być może deską ratunku w tej dyskusji jest dla Ciebie rozróżnienie prawa do czegoś i uprawnienia. ("mam prawo do zrobienia czegoś, mam takie uprawnienia"). Nie będę się spierać o niuanse. Ważne jest działanie podjęte zgodnie z prawem. Mało tego, działanie dla dobra.

"świadome działania osób, które w majestacie prawa korzystać moga z nadmiernych uprawnień i wychowywac cudze dzieci według własnego widzimisię".

Nie rozumiem, co masz na myśli, używając "widzimisię". Chodzi Ci o osobowość nauczyciela? O jego pomysły, aktywność, przedsięwzięcia zespołu klasowego? Ty możesz nie lubić harcerstwa, ale dziecko chce jeździć na wycieczki, biegać na zbiórki i zdobywać sprawności. Ty mu to obrzydzasz, zabraniasz, dziecko się upiera. Kto tu popełnia błąd wychowawczy?

Zagrożenie, o którym piszesz, jest tylko wtedy możliwe, jeśli model wychowawczy domu jest chwiejny, pozorny.

Wpływ otoczenia wcale nie jest najmniejszy. I nie zawsze musi być niekontrolowany. W procesie wychowania wpajasz też wzorce, jak traktować otoczenie. "Szanuj starszych, ale ich nie słuchaj. Pamiętaj, nie mają prawa..."

Jak chcesz wzbudzić szacunek do wybranych przez Ciebie dydaktyków, jeśli sprzeciwisz się, że nauczycielka upomina Twoje dziecko, bo ciągle się spóźnia?

A ja sobie czytam i nadal wydaje mi się,że to rozmowa o zaufaniu. Czy ja się mylę:)?

Jeśli zawód nauczyciela uprawia przypadkowy człowiek, pragnie się instynktownie ograniczyć mu się pole działania takim rodzicielskim "nie chcę". Jeżeli trafi się mistrz,mówi się "ok, rób to, co uważasz za stosowne", bo wierzy się, że i tak niczego niestosownego nie uczyni. Nie istnieją wszakże zapisy prawne dla wyjątkowych oraz poprawnych nauczycieli, którym ufać należy i odrębne dla przypadków wątpliwych;) Profilaktyka stosowana z myślą o przypadkowych nauczycielach wnet pokazałaby, że znowu ucierpi - tak samo jak to dzieje się z konformizowanym, obcinanym;) uczniem - brylant dydaktyczny;), którego skrępują paragrafy w istocie nie dla niego przeznaczone.

Nie odbieram tego rodzicielskiego "nie chcę" jako zapalczywego ataku na grupę zawodową, lecz raczej jako obawę: w najlepszym przypadku przed znijaczeniem wpływu wychowawczego, w najgorszym przed jaskrawym nadużywaniem posiadanych praw przez ludzi, którzy kaleczą młodych nie dlatego, że chcą, ale dlatego, że udaje im się uszkodzić wychowanka sztywnością poglądów lub brakiem wyobraźni ot tak, niechcący, mimochodem, bo są, jacy są. 

Czy to "nie chcę" nie wynika z marzenia o elitarnej szkole, w której dziecka nie powierza się "komukolwiek"?

Amrek

no i o to mniej więcej chodzi :-)

nie można obdarzac zaufania instytucji, która nie wypracowała sobie systemu selekcji, kontroli czy weryfikacji wew. nawet jesli głosi ona bardzo szczytne ideały i deklaruje szlachetne wartości

tym bardziej nie mozna nadawać jej zbyt szerokich uprawnień, dających ogromne mozliwości wywierania wpływu na dzieci i młodzież

bo to daje zbyt duże możliwości do wychowywania ucznia według własnego widzimisię

Iwon

no właśnie... ;-)

nie chciałabym, aby moje dziecko, czy jakiekolwiek inne usłyszało od swojego nauczyciela: "Absolutnie nie zgadzam się z Twoją opinią, ale na szczęście cudowne wprowadzenie jej w życie jest "technicznie" niemożliwe. Oby jak najdłużej. Niestety, choćby Twój głos jest sygnałem, że ktoś tak myśli."

... bo to m.in. jest przykład tej ingerencji wychowawczej nauczyciela - polegającej na osądzaniu myśli czy poglądów

Zola

to rzeczywiście skrajność nad skrajnosciami, ale ...porażająca, bo trwało to tyle lat (dewiacje wręcz przekazano z pokolenia na pokolenie), bo wcale nie działo sie to w tak wielkiej tajemnicy, bo nawet po fakcie wykrycia przestępstwa ...szokuje nieudolność systemu sprzyjająca ...bezkarności

i te dziesiątki, setki skrzywdzonych rozczarowaniem...bo zaufali ideałom, deklaracjom, papierowym wartosciom ;-(

Hm, Zola, mówiąc 'elitarna szkoła' myślałam o bardzo podstawowym znaczeniu słowa elitarny: wybrany, związany z wyborem, dostępny wybranym, a nie "dla każdego". Śmietanka osobowości niekoniecznie musi od razu słowiki za granicę wyprawiać;) Ptaszki same, z wykształceniem, które od takiej elity wchłoną, być może z czasem wyjadą, bo nie będą bać się świata.

Nade wszystko chodzi chyba o wypracowanie wspólnie z młodymi ludźmi możliwości wyboru miejsca w życiu, a taką daje jedynie gruntowna edukacja i otwarta postawa wobec świata.

I tylko na pozór to dyskusja o ogólnikach, bicie piany... Że niby chciałoby się, chciało, a życie życiem, więc po co w ogóle rozważać elitarność szkolnictwa...plapla.

Ale może zmierzanie do ściślejszych standardów jakości nauczania, takich, które eliminowałyby ze szkoły anachronizmy czy rażącą durnotę nie jest ani idealistycznym głupstwem, ani zagrożeniem, ani rewolucyjnym wymysłem, lecz - koniecznością, przed którą z jakichś przyczyn broni się środowisko? Może, niezależnie od tego, co kto na ten temat sądzi, są takie postawy reprezentowane nadal przez nauczycieli, dla których po prostu brak już miejsca w dzisiejszej szkole i należy to jasno powiedzieć?

Wiesz, to jak z wymuszaniem niepalenia np. Palaczom niekoniecznie musi się podobać, że w pociągu muszą zmykać do łazienki, jakby byli licealistami, a jednak palenia się nie pochwala i tyle;)

Nie wolno osądzać człowieka, ale osąd postępowania, poglądów, postaw jest nieunikniony. Nie tylko w szkole.

"nie chciałabym, aby moje dziecko, czy jakiekolwiek inne usłyszało od swojego nauczyciela: "Absolutnie nie zgadzam się z Twoją opinią, ale na szczęście cudowne wprowadzenie jej w życie jest "technicznie" niemożliwe. Oby jak najdłużej. Niestety, choćby Twój głos jest sygnałem, że ktoś tak myśli."

Ja natomiast nie chciałabym, aby moje dziecko czy jakiekolwiek inne zetknęło się z człowiekiem, który nigdy nie usłyszał kategorycznego stwierdzenia, postępując karygodnie, krzywdząc innych.

Z niesmakiem kończę swój udział na tym wątku.  Uważam to za niezbyt uczciwe, że słowa, które skierowałam w dyskusji do dorosłej osoby, ona podaje jako zwrot kierowany do uczniów i wyklucza mnie z grona godnych zaufania wychowawców.

Zdaje się - brakło argumentów.

pozostało mi się podpisać wszystkimi czterema kończynami pod postem Asi

co niniejszym czynię  :-)

Iwon

mimo, że cytujesz moje słowa - mam wrażenie, że toczysz rozmowę w jakimś innym temacie... ;-)