świat nie jest czarny ani biały, nie wszystkie uczniowskie przewiny są dramatycznie groźne lub nieważne i małe. Większość to rzeczy codzienne, normalne.

Ciekaw jestem co Wy na to:
Od jakiegoś czasu czuję sie w mojej szkole przede wszystkim rodzicem - moje dziecko chodzi do mojej szkoły. Ilekroć tam wejdę jestem brany na bok i informowany o tym że dziś dwója, piatka, jakas tam ocena. Piotrek gadał na leckcji przyrody. Latał jak opętany po korytarzu i sie spocił. Itd.

Niejednokrotnie sam nawoływałem - informować rodziców, mieć baczenie i tam takie rózne.

A teraz mam takie odczucie. Szanowna szkoło! Odbierasz mojemu dziecku i mi bezcenny dla mnie skarb - szansę na szczerość, uczciwość mojego dziecka, a raczej mozliwość treningu w tejże. Chcę by mi syn w domu sam powiedział że dziś narozrabiał. By sam przyznał się do złego stopnia. By miał okazję.

Miał do mnie ogromny żal ostatnio gdy wpadłem zawanturą o brak skupienia na lekcji. Otrzymał ojcowską reprymendę a na to odpowiedział z wyrzutem: "miałem ci sam powiedzieć". Zrobiło mi sie, wyobraźcie sobie, wstyd. Że nie miałem na tyle zaufania do niego by poczekać co sam po południu opowie. I nagle zaczałem jakoś mniej lubić nauczycieli mojego dziecka:-) Typowy odruch klienta szkoły. Nic tak nie drażni jak belferska postawa.

I co Wy na to? Hę?

No właśnie...

Nie wszystkich rodziców informuje sie w ten sposób. Tylko tych uprzywilejowanych ;-))) tzn. koleżanki i kolegów. Ale to z czystej życzliwości.

Sama przez to przechodziłam, gdy moje dziecko chodziło do szkoły, w którekj pracowałam. Dlatego właśnie nauczycielskie dziecko zasługuje na współczucie. U niego nawet błaha sprawa jest przedmiotem rozlicznych dyskusji (jeśli nawet nie w pokoju nauczycielskim) to z rodzicem na pewno.

Ale w końcu jako rodzic możesz się przeciw temu zbuntować!!!

Powodzenia!!!

mariola - trafnie:-)

masz rację z tym - stąd tytuł postu:-)

Ale tym niemniej nadal podtrzymuję - nie tylko to syndrom belferskiego dziecka. Oczywiściebrałem to pod uwagę. Nieraz jednak w rozmowach z rodzicami wzywanymi interwencyjnie widziałem ich spojrzenie - takie jakie teraz mam ja. Czasem słusznie ich informowałem a czsem mógłbym być delikatniejszy - widzieć różnice. Odnoszę wrazenie że doskonałość tkwi w takich "drobiazgach" - gdy zwracamy uwagę na nie, nie widzimy gromadki psów Pawłowa:-) lecz złożone i różne psychiki.

Nadal więc draże - dać szansę na uczciwość? Teraz dochodzi - dzieki marioli drugie - prywatność.

Marku

mam jednaowoż problem:-)

a Ty

"uprzejmie donoszę"

Czasem to tak jest. I widzę ten błysk satysfakcji w oczach koleżanki, mówiącej że mój coś tam.... no tak jak ostatnio, nie przyniósł usprawiedliwienia za nieobecność w szkole, a ten wredny ojciec zostawił go w domu, usprawiedliwił, ale nie na piśmie.

Marku, teraz doszło do ciebie widzenie w drugim wymiarze;-)))

yhm

a ja myślę...

Marku, że Twój syn ma doskonały wzór w domu i też chce być w pewien sposób "dorosły" - pozwól mu (oczywiście w granicach rozsądku) - na pewno ma świadomość tego, że zdarza mu się niekiedy nabroić czy złapać gorszą ocenę, ale przecież na tym świat się nie kończy. Moim zdaniem chodzi tu o indywidualność Twojego dziecka, myślę, że jest już na tyle "dojrzały intelektualnie", że próbuje (bądź stara się) sam decydować o tym co mówić rodzicom i w jaki sposób (niekoniecznie mijający się z prawdą - raczej w sposób niewywołujący irytacji z dwóch stron).

Natomiast nauczycielom Twojego syna, jasno określiłabym swoje stanowisko i byłabym im wdzięczna, za to, że pozwoliliby, abym to ja decydowała kiedy będę zasięgać informacji o moim dziecku. Przecież także jesteś nauczycielem i doskonale wiesz co i jak.

A tak na marginesie nauczyciel uwielbia mówić, informować, itp., ect.,.... mój mąż nieraz mi powtarza, żebym "pracy nie przynosiła do domu" :-)))))

Gdzies kiedyś czytałam, że w polskiej szkole  nauczyciele znacznie więcej wiedzą o uczniu niż w szkołach ang., bo bardzo się koncentrują na jego syt.rodzinnej, kłopotach osobistych itp.... stąd mają skłonność do naruszania jego prywatności. Jednocześnie...dużo mniejsza jest ich wiedza na temat umiejętności i możliwosci ucznia w zakresie wymagań programowych.

Pamiętam, jak zaraz po rozpoczęciu nauki przez moje córki dowiadywałam sie, ze np. dla jednej kolega wyrwał kwiatki ze skrzynek balkonowych w domu, a  druga skłóciła dwóch najlepszych przyjaciół. Może to i ważne wychowawczo informacje, ale ja wolałabym usłyszeć coś o wnioskowaniu, myśleniu, wypowiedzi ustnej itp., albo że powinnam zapisać dziecko np. na zajęcia z origami bo ma do tego dryg.

Marku, nikt nie lubi świadomości, że gdzieś ktoś o nas coś tam niezbyt pozytywnie mówi ...zwłaszcza jesli nie możemy w tym uczestniczyć, żeby bronić się lub wyjaśnić. Lepsza wychowawczo  juz, moim zdaniem, jest sytuacja kiedy, takie uwagi n-l wypowiada do rodzica w obecności dziecka. Bardziej dba wtedy o słowa i daje szansę dziecku na wytłumaczenie się. A tak za jego plecami? ...to prawie plotkowanie.

czy mogę cytowac?

to o doskonałym moim wzorze w domu? :-))))

to jest plotkowanie - o ile dzieko to też człowiek - a są takie smiałe teorie:-)))

Większość koleżanek i kolegów uczących mojego syna nie rozmawia ze mną na jego temat. Na przerwach jestem belfrem, nie mamą :-) Bardzo ich za to lubię :-)

Ale jest kilka osób z "nadpobudliwym aparatem mowy", które na mój widok wołały radośnie "a Grzesiek....". Ponieważ szybko chodzę, rzadko mogły mnie dogonić i...przeszło im:-)

Ja też nie wypytuję, chyba że po przejrzeniu dziennika (na wywiadówki nie chodzę, bo się nakładają) coś mnie zaniepokoi.

A o tym , co było w szkole , wiem tyle, co większość mam... czyli nie za wiele (jak było? -faaajnie... ) Jak wiem więcej, nie opowiadam, bo takiego "prześwietlania" najbardziej moi panowie się bali (starszy już skończył szkołę średnią).

:-))))))