Jeszcze raz witajcie w naszej bajce

My, pokolenie urodzone w połowie lat 70

Jak to się stało, że niczego nie zauważyliśmy? Że nasze dziecięce lata minęły w takiej nieświadomości? Że karmiono nas tak niebezpiecznym intertekstualnym bajkowym światem?

KAROLINA KOSIŃSKA

My, pokolenie urodzone w połowie lat 70., przyjęliśmy Akademię Pana Kleksa naturalnie, zwyczajnie, jak niewinne dziatki. Dziś Kleks prezentuje się groźnie, odsłania swoje prawdziwe oblicze, okazuje się studnią bez dna, kopalnią znaczeń. Okazuje się bowiem, że film Krzysztofa Gradowskiego to dzieło złożone, to postmodernistyczna sieć utkana z tysiąca odniesień i tropów. Zdekonstruujmy więc wielopiętrową konstrukcję, odnajdźmy pola odniesień nieistniejące dla niewinnych dziecięcych umysłów. Powróćmy na chwilę na wyspy Bergamuty…

Homoseksualizm

Wątki gejowskie narzucają się od razu. Przede wszystkim bohaterami są tylko mężczyźni. Kobiety nie pojawiają się w ogóle – chyba że symbolicznie, jako królowa bajek czy dziewczynka z zapałkami. Jako ikony, nigdy jako osoby. Akademia jest dla chłopców. Nie przypomina jednak wielokrotnie opisywanych w filmach męskich szkół z internatem – patriarchat i rywalizacja nie mają tu racji bytu. Tu panuje niezmącona radość, przyjaźń, a wyznawane wartości to wrażliwość, wyobraźnia, spontaniczność. Pokutujący społecznie stereotyp homoseksualnego chłopca jest tu wyzyskany w pełni: wychowankowie Ambrożego Kleksa są androgyniczni („lalusiowate pajace”, jak twierdzi golarz Filip), delikatni, subtelni. Zawsze w obciskających drobne ciała ubrankach, z uładzonymi włoskami, nigdy nie biegają umorusani. Nawet gdy bawią się na podwórku, ich gry nie są brutalne. Odrzuceni przez okrutne społeczeństwo zamykają się w Akademii – świecie wyobraźni i słodkiej utopii, gdzie spotkać mogą sobie podobnych wyrzutków. Kondycja psychiczna Adasia Niezgódki, nielubianego i nierozumianego przez rówieśników, który woli czytać w samotności niż szaleć z podwórkowymi urwisami, przypomina mękę chłopca, który zmaga się z ustaleniem własnej tożsamości, także seksualnej. Który, choć jeszcze nie wie, już przeczuwa swoją „inność”… Subtelna chłopięcość wychowanków Akademii kojarzyć się może z filmami Dereka Jarmana (zwłaszcza scena kąpieli nago pod drzewem deszczu) czy Todda Haynesa (przypomnijmy epizod Hero i Homo z Poison). Natomiast fascynacja ich (nierozwiniętą jeszcze, ale jednak) cielesnością przypomina quasi-homoseksualne wizje zabaw przedwojennych zgrupowań skautowskich wyznających kult młodego, pięknego ciała, tak chętnie portretowanych później (o zgrozo) w organizacjach (para)faszystowskich.

Cała Akademia tonie w kolorach tęczy – tęczowa jest brama, tęczowe są światła, tęczowa jest nawet tarcza do rzutek na podwórku. Dla bardziej wtajemniczonych oczywisty będzie fakt, że odnaleziony przez Ambrożego Kleksa gdzieś na bliskowschodnim targu szpak Mateusz woła nań „ale cudak!, ale cudak!”. Czy to nie tak właśnie niektórzy polscy teoretycy tłumaczą angielskie słówko „queer”?

Cyberpunk

Golarz Filip konstruuje lalkę, Adolfa, i podstępnie podrzuca ją do Akademii. Adolf to „ziarno nowego świata, prawdziwe dziecko cywilizacji komputerowej wyposażone w system zdalnego, laserowego sterowania, numerycznie zaprogramowane, posłuszne, dynamiczne – zdyscyplinowana końcówka komputera”. Dzięki niemu będzie można zapanować nad każdą bajką. Jakże nie odnaleźć tu klasycznej wizji cyborga – sztucznego człowieka? Pan Kleks ożywia go, ale wprowadzając go w świat żywych, stawia jedno z podstawowych dla cyberpunku pytanie: czy taki sztuczny twór, oprócz tego, że myśli i czuje, może godnie istnieć? Jaka jest tożsamość cyborga? Kleks tłumaczy Adasiowi Niezgódce, że technika sama w sobie nie jest ani dobra, ani zła – wszystko zależy od tego, do jakich celów zostanie użyta. Tu technologia jest domeną sił negatywnych – człowieczeństwo zawsze więc będzie wobec niej wartością nadrzędną. Pracownia golarza Filipa to plątanina kabli, diod, łącz, wizytówka ówczesnego komputerowego sprzętu hi-tech. To świat odhumanizowany, bezduszny, złowieszczy, zimny jak stalowy pancerz Wielkiego Elektronika…

Narkotyki

Nie oszukujmy się. Akademia Pana Kleksa to jedna wielka narkotyczna wizja, która konkurować może chyba tylko z Nagim Lunchem Williama Burroughsa. Jadalne farby, szpital chorych sprzętów, pompowanie kaczki, zmniejszające się przedmioty, psi raj pełen czekolady (pamiętajmy – początek lat 80. w Polsce to doba kryzysu). Co takiego jada Pan Kleks? Dwie pastylki na porost włosów i kilka piegów! Ponoć dobrze działają na pamięć, rozum i rzekomo chronią od kataru. Piegi są dostarczane w każdy czwartek przez golarza Filipa. Gdy ich brak, Kleks kurczy się i marnieje, jego dłonie dygoczą, a koncentracja odmawia posłuszeństwa.

Najbardziej wymowny jest jednak motyw zachowywania najpiękniejszych snów chłopców – profesor „nagrywa” je na lusterka stojące przy łóżkach, po czym te najlepsze ściera rano watką nasączoną kwasem sennym (!), wyciska je do miseczki, czeka aż wyschną na proszek, po czym tłoczy z nich pastylki, które podaje chłopcom przed spaniem, by mieli piękne sny. To tłumaczy fakt, że gdy na porannej lekcji w szpitalu chorych sprzętów Adaś spogląda na obraz przedstawiający statek na morzu, żaglowiec nagle zdaje się płynąć po wzburzonych falach. Chłopiec ma wyraźnie zaburzoną percepcję i dopiero po chwili dochodzi do siebie. Warto też zauważyć, że kuchnia Kleksa to sama chemia, a sam profesor przyznaje, że nie jest sztukmistrzem – po prostu lubi robić wynalazki. Gdyby jeszcze przypomnieć piosenkę Z pamiętnika młodego zielarza z Podróży Pana Kleksa… ale to temat na inny esej.

Apogeum narkotycznych wizji jest jednak Adasiowy Sen o 7 szklankach. Kleks jedzący kwiatki („gdy się kwiatków dobrze najem, grudzień znów się stanie majem”); pociąg z czajnikiem zamiast lokomotywy; siedem szklanek mieszczących w sobie deszcz, chmury, grad etc.; głowa profesora zmieniająca się w piłkę; jego ciało rozpadające się na mnóstwo małych kleksów; tańczące widelce w rytm psychotycznej, niepokojącej muzyki. W tym kontekście oczywiste jest, że estetyka snu Adasia do złudzenia przypomina słynną Żółtą Łódź Podwodną Beatlesów, a rysunkowy Kleks, z rudą brodą, wydłużonym nosem i w okularkach – samego Johna Lennona.

Faszyzm

„Silne szczęki, silna wola, zdobędziemy cały świat, słychać równy krok” – tak śpiewają oddziały wilków pustoszące królestwo dobrego króla, ojca księcia Mateusza (to niezapomniana, do dziś porażająca pieśń zespołu TSA). Wilki wędrują w stalowych mundurach, niosąc flagi i płonące pochodnie, ich oczy jarzą się czerwonym jak krew światłem. Palą wsie, nie znają litości. Są zimne i bezduszne – to żywe emblematy faszyzmu.

Takich nawiązań jest więcej. Tajemnicza, okrutna lalka, dzieło golarza Filipa nazwana zostaje Adolfem. To jedyne „dziecko” w Akademii, które jest nieludzkie, złe i pozbawione uczuć. Golarz, w przypływie zachwytu nad efektem swej pracy, krzyczy: „skończą się żarty z fryzjerów [a może malarzy?- przyp. K.K.], rozczochrane czupryny, nieprecyzyjne tańce. Choreografia stanie się znów muzyczną musztrą!!!”. Filip wyobraża sobie idealną przyszłość pełną tworów, jakich prototypem jest Adolf – zdyscyplinowanych i „bez własnego widzimisię”. To początek doskonale zorganizowanego przedszkola, podwórza, szkoły. To faszystowski kult porządku! Chęć wyeliminowania wszystkiego, co nieprzewidywalne, zagrażające ładowi, nieokiełznane.

Jak już wspomniałam, sama wizja swoistego zgrupowania chłopców kojarzy się z przedwojennymi, parafaszystowskimi organizacjami młodzieżowymi – z kultem ruchu, przyrody i ciała. Chłopcy radośnie godzą się na wszystko, co dzieje się w Akademii, i głęboko (jeśli nie ślepo) wierzą w jej sens. A Akademia, jakakolwiek by była, jest instytucją, na czele której stoi charyzmatyczny wódz.

Camp

Kultura campu to wrażliwość i estetyka zamierzonej, ironicznej sztuczności, nienaturalności, wyeksponowanego, krzykliwego kiczu sztucznych pereł i strusich piór, androgynicznych strojów i zachowań. Camp to stylistyka dandysów rodem z Portretu Doriana Greya Oscara Wilde’a, hollywoodzkich gwiazd lat dwudziestych, brokatowego i koturnowego glamu lat 70., a także przerysowanej kobiecości drag-queens. To zaskakujące, ale Akademia Pana Kleksa pełna jest campowych elementów. Surduty profesora, złote piegi jako nagrody za szczególne dokonania w dziedzinie wyobraźni – można to swobodnie odczytywać właśnie poprzez camp. Gdy wszyscy śpiewają piosenkę Na tapczanie siedzi leń, w tle, jako ilustrację, z niezrozumiałych powodów reżyser pokazuje dziwne, zupełnie niezwiązane z fabułą postacie – umalowanych chłopców z kokardami, dziewczęta przypominające laleczki, wszyscy oni, jak żywcem wyjęci z glamowego Londynu lat 70., beztrosko zajadają się lodami i watą cukrową.

Cała estetyka Akademii przypomina wybitnie klasyk campowego kina Rocky Horror Picture Show Jima Sharmana z 1974 roku – z kolorowymi schodami, ornamentyką przestrzeni, przerostem formy nad funkcjonalnością. Skoro tak, ciekawe, co kryje się pod „męskim” strojem Ambrożego Kleksa? Może eleganckie pończochy i gorset, które zdobiły bosko zgrabne nogi Franka Furtera?

Inicjacja i psychoanaliza

To materiał na tomy dla prawdziwego badacza freudysty. Cała wielka przygoda Adasia z Akademią to metafora procesu inicjacji. Chłopiec przenika w świat własnej wyobraźni, nieświadomości, chciałoby się rzec. Boi się, że to, co przeżywa, jest nierealne – boi się oddzielić świat zewnętrzny od wewnętrznego. Tego musi się nauczyć – rezygnować z utopii życia marzeniami, przyzwalać na szarość i okrucieństwo dorosłego świata, na cierpienie (symboliczne sceny z dziewczynką z zapałkami lub z pokutnikami w psim raju). Uczy się prędko. Bajkowy psi raj szybko wydaje się nudny i Adaś marzy o krupniku z marchewką, którego wcześniej nigdy nie lubił.

W Akademii też po raz pierwszy wchodzi w kontakt z kobietą – Antoni prowadzi go do tajemniczej dziupli (omińmy oczywiste skojarzenia), gdzie spotykają księżniczkę z innej bajki (brawurowo zagraną przez Zdzisławę Sośnicką z pamiętną partią solową). Księżniczka nie pozwala im się dotknąć – gdy to zrobią, zamienią się w żabki. Budzi się w nich strach przed kobietami połączony z nieokreśloną fascynacją. Księżniczka, dorosła, umalowana, odziana w piękną suknie i klejnoty, staje się symboliczną kobietą – doświadczoną, ucieleśniającą pożądanie, symbolicznym Innym.

Motyw inicjacji pojawia się także w opowieści szpaka Mateusza. Mateusz, jeszcze jako książę, przeciwstawia się woli ojca, przez co ściąga nieszczęście nie tylko na siebie, ale i na cały kraj. Musi potem przez całe życie ponosić konsekwencje swej decyzji, pokutować i żyć jako ptak, nie człowiek. Wyzwolenie spod wpływu ojca, przezwyciężenie ciężaru relacji ojciec – syn rozpoczyna dorosłość Mateusza, ale zostawia w nim wieczne poczucie winy i chęć powrotu do beztroskiego czasu.

Koniec Akademii to także koniec dzieciństwa. Przeobrażenie chłopców dokonało się – teraz mogą wrócić do domów i zacząć dojrzałe życie. Gdy Pan Kleks im to zapowiada, prosi również, by klucz do Akademii wrzucono do stawu. Wszystko ostatecznie okazało się bajką, ale bajką nietypową, bo nie zwycięża tu dobro. To właśnie dlatego Adaś uwierzył w jej prawdziwość, może mu pomóc żyć w dorosłym świecie, bo posługuje się jego prawami.

Pedofilia
Jak zareagowaliby hipotetyczni rodzice chłopców, gdyby dowiedzieli się, że ich pociechy mieszkają w odciętym od świata dworku, pod opieką starego dziwaka (cudaka!), żywiącego się piegami i łapiącego motyle, który mieniąc się profesorem, zamiast gramatyki wbija chłopcom do głów naukę o czapce niewidce i znikających przedmiotach? Gdyby usłyszeli, że maniakalnie do swej Akademii przyjmuje tylko chłopców, których imiona zaczynają się na „A”? Wreszcie, gdyby zobaczyli, jak Kleks kontroluje pigułkami sny ich dzieci, a rano każe chłopcom tańczyć z lusterkami w majteczkach od piżam? Wspomnijmy też golarza Filipa, w którego salonie fryzjerskim (tylko dla panów!) widać manekiny przypominające raczej nie dorosłych klientów, ale małych chłopców z długimi włosami. Golarz złowrogo i lubieżnie spogląda na Adasia, gdy ten przybywa po piegi dla profesora. Na szczęście malec umie przeciwstawić się i uciec, chroniąc się przed dramatem…

Tak, Akademia Pana Kleksa może stać się Proustowską „magdalenką” – jej smak (choć bardziej przypomina kakaowe draże) może cofnąć nas w głąb czasu, do słodkiego dzieciństwa połowy lat 80., kiedy to śniliśmy, by wzbić się w niebo jak Adaś Niezgódka, dolecieć do psiego raju i tam schrupać cały z prawdziwej (!) czekolady pomnik dr. Doolittle. Warto jednak, by antropolodzy, kulturoznawcy, filmoznawcy, psychologowie, znawcy kultury postmodernistycznej przyjrzeli się bliżej tej dziwnej opowieści, która kryje w sobie treści kiedyś dla nas zakryte.

A w zbiorku Osiemdziesiąt lekcji wiersza Flażoleta z Farlandii, czyli Leszka Żulińskiego, który niedawno, w latach dziewięćdziesiątych, prowadził Pocztę Literacką w Wiadomościach Kulturalnych i udzielał w niej porad szufladowym poetom, poezja między innymi psychologa i psychoterapeutki, młodej pani S- C spod Krakowa. O, taka:

w tym zeschłym żółtym liściu

podziurawionym przez wiatr

życie tli się jeszcze

uparcie walcząc - łka

z taką prawidłową, wysterylizowaną z niebezpieczeństw, wyobraźnią specjalisty od duszy to dopiero można artystycznie pohulać :)

no to ja dorzucę jeszcze jeden powód do skargi na krzywdę dzieciństwa  -  bajki Andersena, a szczególnie "Nowe szaty cesarza"

bajka ta propaguje kulturę niepohamowanej konsumcji dóbr oraz afirmuje gejowskie wartości bo:

jak wiadomo moda to domena homoseksualistów;

prezentacja nagości cesarza to obrazek zywcem jak z parad walczących miejszości seksualnych

itd itp

...

sama tego nie wymysliłam - to niedokładne fragmenty listu otwratego nawiedzonej matki z SP, któa w ten sposób oprotestowała dobór podręcznika do jęz. polskiego w kl. 4-6 (było jeszcze o antypatrotyźmie, antyreligijności)

no to znajdą trochę roboty przepisywacze utworów od nowa

taki polski politycznopoprawnościowy Penguin;-)

a najgłupsze że to wcale nie jest zabawne

ci idioci to wszystko biorą poważnie i zatruć potrafią parę studni swoimi ksenofobiami

swoją drogą analiza tego podziurawionego liści to hoho;-)

ktoś się podejmie?

Po pierwsze lektury dla dzieci  sa dla dzieci.

Jako dziecko tez czytalam Kleksa...nawet mi przez glowe nie przemkneło,ze brak kobiet w utworze cos sugeruje:-)
Ostatnio, czytając (corka omawiala)..cos mnie tknęło...no..kurcze...dyskryminacja kobiet..zadnej ..nawet głupiej nie ma:-)
Hm..tak sobie mysle..z recenzjami to tak jak z modą...aby wzbudzała zainteresowanie musi byc oryginalna, bo przeciez juz prawie wszystko wymyslono.

Przyczepic sie mozna prawie do wszystkiego: W pustyni i w Puszczy-rasizm, Ogniem i mieczem-ksenofobia,Andersen, bracia Grimm-segregacja,stosunki kazirodcze, dyskryminacja, masochizm,sadyzm...o rany...ponosi mnie:-)

A Calineczka..O!...kurcze teraz dopiero mi przyszło do głowy...to umniejszanie roli kobiet w społeczeństwie...minimalizowanie znaczenia poprzez minimalizacje postaci.

Obrzydliwy ropuch jeden!, głupi kret!...chociaz to na osłodę:-))

Na pierwszy rzut oka mi się podoba - ma coś ujmującego - ten wiersz wklejony przez Agnieszkę.

Napisałbym tylko "w tym schnącym" a nie "zeschłym". Interpretacja byłaby wtedy prosta, ale skoro poetka napisała "zeschłym", to poetka pewnie miała coś na myśli albo pokićkała strukturę;-)

"życie tli się jeszcze" w "zeschłości"

"zeschłość" oznacza więc tu jakby "zasuszoność", stan odnoszący się do zewnętrzności, która swoją "zeschłą" formą zacisnęła (forma dk.) pętlę na tlącym się (ndk.) wewnątrz liścia życiu.

"zeschłość" - forma dokonana, stan dokonany - "zeschnięcie stało się"
W wymiarze czasowo-przestrzennym wiersza jest to stan ostateczny, ale mimo to "życie tli się jeszcze, uparcie walcząc, łka".

Wyrzuciłbym to "jeszcze" i wtedy byłoby ok, byłby obraz duszy zamkniętej w ciemnym tunelu.

Zewnętrzność bytu, jakim jest "liść" (istoty czującej, bo "łka") ma formę dokonaną, wewnętrzność - niedokonaną, bo "walczy i łka".
To "jeszcze" sugeruje jednak, że za moment "życie" przestanie nawet "tlić się".

Nie wychodząc poza strukturę wiersza, rzekłbym, że jest ona niespójna. Sięgając do doświadczeń pani psycholog i psychoteraupetki, rzekłbym, że miała pewnie cóś innego na myśli.;-))

Amrek, tylko nie zjedź mnie za tę interpretację, ok? Jest uproszczona, ale się pobawiłem trochę;-)

no zaraz a gdzie analiza pod kątem ..fobii, ..manii, ...ulii i ...ilii??

nic się z takiego dziurawego liścia nie wydusi? Taki zasuszony?

przez klawisze mi nie przejdzie o świnstwach Czerwonego Kapturka - czyli powiastki o konsekwencjach stosowania antykoncepcji nienaturalnej

albo o pantofelku Kopciuszka jako symbolu falicznym w kontekście skrywanego homoseksulalizmu księcia

lub aspekcie kazirodztwa w Jasiu i Małgosi

nabytej oziębłosci przez niejaka Śnieżkę w wyniku traumy spowodowanej seksem grupowym z grupą o ksywie "krasnoludki"

nawet Jacek i Agatka też mi smierdzą podtekstami, nie mówiąc o impotencji Misia Coralgola ("lecz choć starał się jak mógł, wciąż fałszował ..."

w tym zeschłym żółtym liściu

podziurawionym przez wiatr

życie tli się jeszcze

uparcie walcząc - łka

banalne :-)

liść jest alegorią żółtego

a tlące się zycie, co łka wciąż - to metafora zielonego

w efekcie mamy piękne mazy i ...Kopytko :-)

ta poetka  była wręcz ..wieszczem, bo przepowiedziała mazy, dywaniki i kontrolę i cały ten szum wokół (czyli wiatr)

Fred,

nie skrzywdzę przecież za zasuszoność, która zaciska pętlę na wewnętrzności niedokonanej, hahah.   

Zaśmiewam się też nad Flażoletem, gdzie dalej takie czarodziejstwa: Grzebiąc młodość i sens życia/ Siłą woli sobie członki chroniłam...zielonej literacko anonimki albo studentki prawa: Wzlatuję, lecz nie wiem, gdzie/ (...)wiatr grzmi w mych uszach...:-). Rozbuchana seksualność widoczna z daleka, ale jak szczerze podana, bez narkotycznego świntuszenia. Można w porę zamknąć oczy lub uciec przed zgorszeniem.

Kleks, oczajdusza, ćpun i pedofil, tak przytruł pokolenie lat siedemdziesiątych, że teraz ono w odwecie masowo zawija do portu na wyspach Bergamutach z narzędziami do demontażu demonów dzieciństwa, np. osła, którego mrówka niosła. Ciekawe, dlaczego nie analizuje się tak wnikliwie i błyskotliwie języka dzisiejszej oficjalności: urzędów i nauki, np. tego wczorajszego, z innego wątku, pacjenta, który reaguje zdjęciem garderoby...z artykułu dla lekarzy i nie wiem, pewnie prawników. Skoro to jest mniej podejrzane środowisko językowe niż Kleks, to czas zostać Conanem Wewnętrzności Dokonanej ;-)

Andrzej Waligórski parę lat temu juz taaaakie rzeczy pisał:

JAŚ I MAŁGOSIA

Raz Baba Jaga, w silosie
Miała Jasia i Małgosię
I tuczyła ich jak świnki
Żeby z nich porobić szynki
I codziennie zła starucha
Brała Jasia za palucha
Żeby sprawdzić czy Jaś tyje,
A potem mu urżnąć szyję.
Ale ten zepsuty chłopak
Pokazywał jej na opak,
Wpierw kosteczkę, potem korzeń
A potem to jeszcze gorzej...
Nawet nie będę nazywał
Tego, co jej pokazywał
I wtykał jej to do rączki
Że aż dostała gorączki,
Ponad czterdzieści dwa stopnie!
Rozpaliła się okropnie,
A potem się całkiem wściekła
I zupełnie się upiekła.
Wtedy dzieci grzecznie siadły
I tę Babę Jagę zjadły.
Wniosek: Gdy żyjesz w kryzysie,
Nie przebieraj w jadłospisie.

Waligórski to sporo takich;-)

Bajka o Czerwonym Kapturku

Kiedyś Czerwony Kapturek
Niósł pół litra i ogórek
Dla Babci w lesie dziewiczym
Co tam żyła z Nadleśniczym,

Ale go już razy kilka zdradziła
Na korzyść Wilka!
Teraz też - kapturek bieży,
A ta prukwa z Wilkiem leży!

Podśpiewuje coś po rusku,
A kocha się po francusku.
(Bo taki Wilk to wygrzmoci
Nawet i giełdę staroci!)

Gdy zobaczyła dziewczynka,
Że z jej Babci taka świnka -
Dała cynk Nadleśniczemu,
Żeby też się przyjrzał temu.

A on, ze swojej dwururki,
Dorobił w Babci dwie dziurki,
Poczem z krzykiem: - Oż, ty zdrajco!
Trafił Wilka w lewe cośtam.

Pochował ich pod pagórkiem
I ożenił się z Kapturkiem.
Wniosek: Kto w porę kabluje,
Nigdy biedy nie poczuje!

-----------------------------

ale najważniejszym osiągnięciem poety w tej mierze;-) jest to;-)

Komu bozia poskąpiła
I rozumu dała pół,
Kogo niania upuściła
W niemowlęctwie główką w dół,
Kto się uczyć nie chciał w szkole
I pan mówił "ty matole",
Komu aż trzeszczała pupka,
Bo tak wszyscy lali głupka -
Niech się wstydem nie rumieni,
Łzami doli swej nie zrasza,
Do tłuczenia niech kamieni
Ochotniczo się nie zgłasza,
Może bowiem żyć jak książę
I kwitnąć jak kwiatek
Z układania durnych książek
Dla nieszczęsnych małych dziatek :
- o Muchomorku - bandziorku,
- o Karaluszku - świntuszku,
- o Kotce - kompletnej idiotce,
- o Krokodylku - imbecylku,
- o Bażancie - malwersancie,
- o Wilku - debilku,
- o Kosie co dłubał w nosie,
- o Mrówkojadzie co lubił w przysiadzie,
- o Szopie Praczu - rozpruwaczu,
- o Tasiemcu w jednym Niemcu,
- o Pasożycie w jednym Izraelicie,
- o Owsiku w jakimś Chińczyku,
- o Myszce w kiszce,
[cenzura obyczajowa] ;-)

- o Matołku na wysokim stołku,
- o Krecie w komitecie,
- o Tajniaczku - bydlaczku,
- I o Mendzie w urzędzie!
A ja też zapalę fajkę
I gdzieś koło wtorku
Machnę lewą nogą bajkę
O autorku - upiorku!!!

ten tekst w spokojnym czytaniu brzmi diablo szkolnie. Szablon prowokacji i jakiś taki niedojęzyk. Niewinne dziecięce umysły, dziatki, nie oszukujmy się, oczywiste jest, jak wspomniałam, koncentracja odmawia posłuszeństwa, hipotetyczni rodzice chłopców. Skąd Ty go, gaba, wycięłaś? To wypracowanie?

http://rozrywka.onet.pl/prasa/9246,1231516,1,index.html

a stąd wzięłam, z onetu wzięłam gazeta się nazywa (OP.CIT.)

amrek:-)

żart

a niepokój podzielam

coś nam zrobiono, albośmy sami sobie to zrobili, że tak mamy

jesteśmy trochę zagubieni w świecie, usiłując pomiędzy absurdem mniejszym i większym znaleźć prawdziwy sens

:-)

co to znaczy

"niedojęzyk"

?

Tak, tu są komentarze czytelników - w liczbie [1355]!!!
Kilka z nich:

"Artykuł jest w dziale "rozrywka" wiec sami sie domyślcie co to oznacza... ;P"		2005-06-03 23:50

Pani efekt osiągnęła. Przypuszczam jednak, że nie ma  dziecka w wieku czwartoklasisty, które nie lubi czytać książek, ale chętnie szuka na ich temat informacji w internecie.
Nie martwi się więc o szkodliwość takich tekstów.
Liczy się kasa i popularność, a reszta...

jest mi wstyd bo trochę serio potraktowałem artykuł

może kontekst to spowodował bo cholera wie skąd ten artykuł;-)

-------

ej?>

myslicie że ona jednak poważnie?

bo to byłaby taka... usługowa dziennikarska sprzedajność na zamówienie

aż nie mogę uwierzyć

mam?

hm..

a w zasadzie

własnie otrzymałe apel

żeby się włączyć w akcję likwidacji szkolnych dyskotek w piątki - w całej Polszcze

bo to dzień pamiętny i dyskoteki w piątek są głównym powodem upadku wychowania w kraju

tak - od rzemyczka do koniczka

asia

Niedojęzyk :-) napisałam po swojemu. Więcej wyczuwa się w nim umowności i przymusu niż w języku. Niedojęzyk daje w czytaniu dyskomfort, wrażenie zamieszania, braku harmonii, niezgody, niewiarygodności, nieprzylegania rzeczy do słów lub powierzchowności wiedzy o tym, o czym się mówi albo wyboru konwencji, w której wije się autor. Słowa są jak confetti, a nie skóra dla jego rzeczywistości; a tę widać w słowach, które lubi ;) Niedojęzykiem pisze się teksty, które są obok tego, czym żyjesz, co rozumiesz i w co wierzysz :-) To tak w skrócie. Wytłumaczyć zwięźle trudno, rozpoznać łatwo. Poniosło mnie na moje łączki, sorry.

fajny neologizm

niedojęzyk jako cecha niedojdy językowej ...ale chyba Agnieszki definicja zaklada tez oryginalność;-)

a te piatki..ech..będa dyskoteki w czwartki...a w piątki młodzież będzie klęła nauczycieli,ze pytają..a oni niewyspani:-)

ja go też Marku biorę poważnie, w styczniu, gdy przychodziła p. dziennikarka, a pewna mama załatwiała przez prasę sprawy przeze mnie załatwione, wtedy gdy mój wuefista głupio się odezwał - na spotkaniu z rodzicami padło... coś, czego się nie spodziewałam - żądanie zmiany nauczyciela mężczyzny, bo jest panem. Od tej mamy... która skontaktowała się z prasą. Bo dlaczego tak zareagowała, gdy sprawa była juz załatwiona... bo ją tak naprawdę niepokoił mężyczna jako nauczyciel.

Ta analiza - może i kpina, może poważna analiza - nie łapię czytelnie intencji, pokazuje możliwości zniszczenia wszystkiego... dla mnie jest to jakaś krucjata przeciwko mężczyznom, niby zabawna seksmisja.

Tekst jest na fali - z jednej strony autorytet psychologiczny okazuje się pedofilem i podobna banda psów... - jasne i nie ma dyskusji... a z drugiej strony znany polonistom Bachtin czy Bachelard... - i gra literacka... nakazuje trzymać dystans.

- ale to nie jest analiza dla polonistów, to jest opublikowane w jakimś celu, przecież nie dla blagi, nie popisu warsztatowego... - dla mnie staje się niby-żartem z mrocznym zaszczepieniem kolejnego antymęskiego ostrzeżenia, że niby żart, niby...  - kulturowo mnie ten tekst cieszy, ale nie cieszy życiowo, gdy żąda się zmiany nauczyciela, bo jest mężczyzną.

We wrześniu 2004 także przyszła pierwsza mama z aferą, bo uczy klasę mężczyzna... to, co mówiła o nauczycielu było skandalem. Potem jej córka oszkalowała nauczyciela na blogu.

Jako dyrektorka usłyszałam już dwukrotnie to żadanie. Ja do Kleksa nic nie mam, ale mam żal do takich autorów, którzy podpuszczają ludzi i potem wszędzie się czai zło męskie. Jest to głupie, co napisała ta pani. Bardzo krzywdzące. Tłuszcza i tak wyjmie to, co będzie jej wygodne.

AnJa :-)

cd.

wszystko dobrze jest do kiedy
nie narobisz sobie biedy
nie dość że dokoła nędza
ty się sam w tę nędzę wpędzasz

niedojęzyk :-)

podoba mi się:-)

I kupię pod warunkiem rozwiania watpliwości- ten neologizm NIE ZAKŁADA oryginalności, czy ZAKŁADA?

jak dla mnie z definiecji Agnieszki wynika, ze nie- to mi bliższe :-)

I strasznie fajne adoowe: niedojda językowa poslugująca się  niedojęzykiem ( bo czymże innym mialaby? ;-))

.......

Co do piątku i mięsa i dyskotek, to:

Jakiś facet po konferencji w Miętnem wykonał pstryczka nam, ze mięcho bylo w piatek tam:-)

A pól sali w Miętnem pytalo, czemu nie ma tańców

;-)))

Proste recepty- brak mięsa i tańcow w piatek, a będzie ta Polska krajem mlekiem i miodem płynącym :-)

Nawet ogladałam dziś reklamowy spot wyborczy na ten jakby temat :-)))

aaaaa

hm

no cóż

zaiste wielka pustnica, desperacja i skuczność w gronie ewentualnych kandydatów na prezia

ja nie widzę żadnego

jako mizio

asia :-)

to kupuj, bo - nie zakłada

niedojda językowy, hah, adaa, adaa, osz, Ty, niecny odkrywco...;-)

pozdrawiam, Ag

A kto pamięta Zabójcę Bajek?

Przypomniał  mi się "Zabójca Bajek" - z MW (Muzeum Wyobraźni) Waldemara Łysiaka. To czy Zabójca Bajek z MW kłamie czy też mówi prawdę - nie ma większego znaczenia bo ohydztwo tych słów sprawia że, bajka po tym co usłyszelśmy "nie jest bez skazy. ... być może jest tak samo piękna ale nie jest tak samo czysta."

"...Nawet jesli zabrano Ci wszystko możesz jeszcze wymyślać sobie bajki. Skoro tego nie czynisz nie wiń nikogo, że jesteś nędzarzem.
 Jeśli nie wymyślisz ani jednej - z czym staniesz przed Bogiern kiedy zawezwie Cię do Tablicy?" (MW - Zabójca Bajek)

A jeśli zabierze się człowiekowi bajki i sprawi, że nie będzie chciał ich wymyślać? Chyba dlatego Zabójcy Bajek są tak niebezpieczni.

Lena

amrek

kupuję :-)

asiu

asiu

coś dzisiaj moje czytanie ze zrozumieniem kiepsko mi wychodzi na różnych wątkach. Ty piszesz "kupuję" - ja czytam "kopiuję". Wyszło coś jak z tą grzałką przed Zlotem.

Ale to kopiowanie "złotych myśli" trochę mnie gryzło, niczym sławne meszki.

grażynko

kupuj i kopiuj:-)

Konkrus " kto to powiedział" odbywał się rokrocznie na zlotach- więc spoko - nic w tym nowego, przyzwyczajeni jestesmy :-)

dojęzyk i dojda językowy

Grażyna, nie Cię nie gryzie;-) Niedojęzyk nie występuje w Twojej wypowiedzi. Występuje więc dojęzyk.;-) Nie ma cech niedojdy językowej, ma więc, na zasadzie przeciwieństwa,  cechy dojdy językowej. :-)

Proponuję wykorzystać amrekowe wyczucie w zakresie tworzenia neologizmów, połączyć je ze skojarzeniem adyy i ustanowić forumowy tutuł dojdy językowego na określenie charakterystycznych cech wypowiedzi dojęzykowej. ;-)

Życzę promiennego dnia;-))

ten tego???

tegoroczny był???

bo mnie się wydaje, że nie :-)))))

( dużo nowych bylo i zmęczenie materialu, tosmy nie robili :-)))))

asia,