Karolina

przecztałam :-)

co ja moge powiedzieć?
ja takich tematów boję się jak ognia...
trochę otarłam się o dziecko niepełnosprawne, które okazało sie nadzyczaj sprawne :-)
mam wewnętrzną blokadę przed takim tematem :-(
A może to strach przed tym przed czym udało mi się ucieć?

Nie chodzi o to ,że nie mam nic do powiedzenia ale nie mówię nic bo wydaje mi się ,że zbyt mało wiem na ten temat :-(

Wiem jak ciężko pracuje się z dzieckiem niepełnosprawnym ale przecież w tej dyskusji nie o to chodzi.
Karolina , podziwiam Cię za cały wkład pracy na rzecz niepełnosprawnych dzieci ale naprawde nie mogę dyskutować na ten temat :-(((

przepraszam :-(

Bariery

Gdybyśmy tak zapytali przeciętnego mieszkańca naszego kraju, co stanowi dla niepełnosprawnego barierę, każdy pewnie wymieni schody, krawężniki, wąskie drzwi. Bo to wszystko prawda. Smutna prawda,

Tylko, że niepełnosprawni, to nie tylko ci na wózku. To także np. niesłyszący. Dlaczego nikt nigdy nie powiedział głośno i wyraźnie, że niesłyszący są dyskryminowani w dostępie do bieżących wiadomości, w dostępie do dóbr kultury? Niesłyszący nie wie, co dzieje się w kraju i na świecie, bo nie słyszy przekazywanych treści, nie ogląda teatru telewizji, ambitnych filmów, bo nie słyszy tego, co mówią aktorzy. I jeśli ktoś powie o konieczności zastosowania języka migowego - potwierdzi kolejny, jakże rozpowszechniony i utrwalony stereotyp: jak głuchy, to przemigajmy mu to, co inni powiedzieli, uprośćmy, dostosujmy, bo inaczej nie zrozumie...No, bo głuchy...

I jakoś nikomu do głowy nie przychodzi, że człowiek niesłyszący UMIE zwykle czytać, potrafi mówić, rozumie (lepiej lub gorzej, tak jak my np. język angielski) słowo pisane. No, ale co z tego??  Kto o tym wie, kto o tym pamięta? Kogo to obchodzi? Brak lobby, które wywalczyłoby dla dyskryminowanych od lat niesłyszących napisy w czasie przynajmniej jednej audycji informacyjnej, napisów w czasie teatru, filmu dokumentalnego, filmu telewizyjnego. Napisów, nie tylko migów.

Szczycę się przyjaźnią ludzi niesłyszących, wśród których są ludzie z maturą, po studiach, w trakcie studiów. Dlaczego ci ludzie muszą być skazani jedynie na "Klan"(dobre i to) lub kinowe filmy z napisami? Moi przyjaciele ze zgrozą dostrzegają, że coraz więcej filmów jest dubbingowanych. Dla nich to katastrofa...

Przełamujemy bariery? Więc dlaczego nikt nie pomyślał o napisach w dobranockach? Filmach dla dzieci? Dlaczego nikt nie pomyślał, że jest to wspaniały sposób nauczenia niesłyszącego języka, czyli przełamania tej jednej, jedynej bariery, jaka dzieli ich od świata "tych lepszych".

Jestem za integracją. Ale za taką, która nie zmienia ani pełnosprawnych, ani niepełnosprawnych. Nikt nie da gwarancji, że i jedni, i drudzy będą się dobrze czuli w swoim towarzystwie. I nie muszą. Ale mogą.

A naszym zadaniem jest uczynienie wszystkiego, co w naszej mocy, aby każdy był szczęśliwy w tym gronie, w którym przebywać pragnie...

Karolina! Integracja to temat stary, jak świat, toteż pewnie teraz tego problemu też nie rozwiążemy. Ale dzięki, że taki wątek zaistniał na forum :-)

pozdrawiam :-)

Może mały kamyczek do ogródka?

Integracja? tak..ale...

Co to znaczy integracja, ta nieprawdziwa?

W wydaniu masowych szkół?

To katastrofa!

Mam w szkole trzech uczniów realizujących program szkół specjalnych, jedną uczennicę niepełnosprawną ruchowo- z porażeniem mózgowym, jednego ucznia nauczanego indywidualnie ze sprzężeniami i jednego ucznia odroczonego w zerówce.

Każde z tych dzieci jest w innej klasie.

Każde jest w klasie liczącej około 30 innych uczniów.

Dziecko nauczane indywidualnie ma kontakt ze światem poprzez nauczyciela przez 6 godzin w tygodniu ( rodzina jest patologiczna).Bardzo chciałabym żeby znalazł opiekę w specjalistycznym ośrodku.Żeby znalazł się  wśród fachowców, przyjaciół, ludzi po prostu.

Ale nie- rodzina utrzymuje się z renty...nie pozbawi się środków utrzymania.

Reszta dzieci? Te nauczane programem szkoły specjalnej są wyalienowane, niepewne w grupie, samotne czasem. Każde z nich jest jedno w swojej klasie. Inne dzieci są tolerancyjne, pomocne, ale...nie są przyjaciółmi. Nie tworzą grupy wsparcia.

Karolina pisze o dzieciach, których rodziny świetnie spełniają swoją funkcję.

A co zrobić z dziećmi, ktore są samotne w szkole i w domu?

Jak im pomóc?

Przypomina mi się Kasper Hauser...

Asia

A pomysł Marka podoba mi się :-)

I dziękuję za ten kamyczek, Grzegorz- przedstawienie drugiego punktu widzenia, otwiera oczy na każdą ze stron medalu. Uświadomiłam sobie dzięki temu jak to u mnie jest...

Grzegorzu

w czym rzecz?

szkoły integracyjne, placówki specjalistyczne...

Ponowię swoje pytanie.

Co z dziećmi, które są niepełnosprawne i samotne w szkołach masowych?

Co z nauczycielami, którzy nie potrafią  z nimi ( a muszą ) pracować

Co ze szkołami  nieprzystosowanymi do pomocy takim dziciom?

To druga strona medalu...

Karolino,

Nie rozumiem!

Chciałam słowko wtrącic, bo temat dotyka mnie bezposrednio... Ale nie rozumiem tych wszystkich skrótów :((

Czy możecie rozwinąć te wszystkie tajemnicze ZAZ -y itp.?

Bo się boję jakąś bzdurę palnąć!

Na razie moge powiedziec tylko tyle, że jak do tej pory nie trafiłam na żadną szkołę odpowiednia dla mojego syna: integracyjną, specjalną czy masową. (Na szkołę płatną to mnie zwyczajnie nie stać, ale też nie wiem czy by sie odpowiednia znalazła.) Bilans jego uczęszczania do szkoły jak na razie to prawie same minusy. On po prostu nigdzie nie pasuje. Ale gdyby był on tylko jeden to by był mały problem (tylko mój i jego), ale takich jak on jest duużo dzieci i one często "giną" w tym naszym kochanym systemie oswiatowym...

Oczywiście Ewo

Ja tak na szybko...

I krótko...

Piszesz, że chcesz kompleksowych rozwiązań...rozwiążmy najpierw niekompleksowo to co mamy w naszych malutkich szkółkach...

Dlaczego dzieci , te o których pisalam, są samotne?

Bo tak się czuje dziecko w 34 osobowej grupie jeśli jest jedno...

Oczywiście możemy tu napisać "

Chcę , żeby ludzie byli piękni , mlodzi i bogaci.

Jeśli nie są - to MAJĄ BYĆ!

Ale przecież od naszego żądania nie staną się tacy..

Trudna to dyskusja, w której nie ma zrozumienia dla innych, a jest przekonianie, że się wie.A przeciez zna się pewnien wycinek. Tak i ja- znam pewien wycinek. Pewną prawdę- moze malutką, może marginalną- ale jednak...

Każdy z nas dotyka innej rzeczywistości. Nie znaczy to, że zlej lub dobrej- innej po prostu.

Kurcze, Ewa tu dotknęła sedna, moim zdaniem, choc pisze, że na marginesie :-))

Asia

Aha!

Karolina- czyżby czekala nas kolejna noc do 5 rano?

;-)))

Asia świetnie wyraziła to, co obserwuje każdy, kto ma do czynienia z dziećmi niepełnosprawnymi w szkole masowej. Dziećmi, nie - dzieckiem. Jednym.

Cały problem tkwi pewnie w tym, co rozumie się pod pojęciem "integracja". Czasem mam wrażenie, że niektórzy pod tym pojęciem rozumieją jedynie przebywanie we wspólnej szkole, zasiadanie w ławce obok pełnosprawnego kolegi, łagodne, "specjalne" traktowanie i to wszystko. Dziecko niepełnosprawne zdaje się być potrzebne tylko po to, żeby pełnosprawni nauczyli się odpowiednio zachowywać wobec takich ludzi, żeby się oswoili się z widokiem osoby z zespołem Downa, żeby poznali, że to ludzie z takimi samymi potrzebami, jak inni.

A co z potrzebami ludzi niepełnosprawnych? Kto pytał, lub chociaż poobserwował, co oni czują? Czego pragną? Co sprawia im największą przyjemność? Co najlepiej rozwija?

Podkreślam jeszcze raz: Jestem ogromną zwolenniczką integracji, chociaż należę do tej grupy nauczycieli, którą posądza się o trzymanie dla własnych korzyści w gettach, zwanych szkołami specjalnymi. Ale z doświadczenia wiem, że  każde dziecko nadaje się do integracji, ale nie każde nadaje się do nauczania w szkolnictwie masowym.

Pracuję w ośrodku, który kształcąc dzieci niesłyszące na poziomie szkoły średniej daje im możliwość uzyskania matury. I większość młodzieży z tej możliwości korzysta. Wielu uzyskawszy u nas maturę (nie- specjalną, ale taką, jak inni) podejmuje studia. Na normalnych uczelniach. Kończą studia, bronią prace. I co? czy to wystarczająca integracja? Pewnie tak. Przecież o to chodzi.

Moim zdaniem, zadaniem społeczeństwa jest nie tyle mechaniczne lokowanie dzieci niepełnosprawnych w szkołach masowych, ile umożliwienie nauki w szkole masowej tym, którzy tego pragną. Którzy zniosą tę wielką presję, stres związany z byciem innym. Nie każdy pełnosprawny godzi się ze swoją odmiennością, dlaczego wymagamy  tego od innych?

Podobnie, jak do Grzegorza, coraz częściej trafiają do nas ze szkół masowych dzieci, które przez kilka lat pobytu w integracji zdobyły jedynie umiejętność bezmyślnego przepisywania notatki z tablicy. Trzeba z nimi pracować, jak z maluchem, choć dziecko ma kilkanaście lat. Najlepszy moment został bezpowrotnie stracony...

Ale czy to znaczy, że w czambuł potępiam naukę w szkołach masowych? Nie, ale trzeba niezwykle rozważnie podejmować takie decyzje. Rozważnie, to znaczy zastanawiając się, czy przebywanie w szkole masowej przyniesie korzyści dziecku, czy jedynie zaspokoi ambicje rodziców, czy wiązać się będzie z rzeczywistą integracją i rozwojem dziecka...

Karolino, integracja jest tematem starym jak świat. W przypadku niesłyszących, na przykład, dyskusja na ten temat ma ponad 200 lat. To lokowanie dzieci niepełnosprawnych w szkołach nieprzystosowanych do ich potrzeb jest tematem modnym. A, jak sądzę, nie są to pojęcia równoznaczne...

Pozdrawiam serdecznie :-)

PS. Znam dwóch magistrów matematyki. Dobrze mówią, dobrze odczytują wypowiedzi z ust. I co z tego? Pozostają bez pracy. Bo kto zatrudni niesłyszącego nauczyciela?

Mini przegląd prasy :-)

O raaaany!

Zdaje się, że

swoją wypowiedzią zrobiłam wrażenie, które mi nawet nie przyszło do głowy, a które mnie niesłychanie martwi. Być może swoje myśli wyraziłam niezbyt przejrzyście i czytelnie, niezbyt jasno. Widocznie emocje wzięły górę.

Żałuję, że zabrałam głos w dyskusji. Być może pisanie nie jest moją najmocniejszą stroną, być może tak istotne sprawy winny być omawiane w warunkach bezpośredniej rozmowy.

Śmiałe i rewolucyjne poglądy są w cenie. To dzięki nim wszystko toczy się naprzód. Cenię je i nie zdumiewają mnie one. Szkoda, że krzewiąc się nie zostawiają wokół siebie miejsca nawet nie tyle - na inne poglądy, ile na fakty. Bo w swej poprzedniej wypowiedzi nie wyraziłam żadnych osobistych odczuć, tylko w sposób mniej lub więcej udolny wspomniałam fakty, z którymi spotykam się na co dzień.

Zrobiło mi się przykro.

Chyba jednak nie będę udowadniać, że nie jestem wielbłądem...

Nie chciałam urazić nikogo, a już na pewno nie Ciebie, Karolino, choćby dlatego, jestem ci wdzięczna za to, że poruszyłaś tak trudny temat.

Jak trudny - właśnie się przekonaliśmy...

Serdecznie pozdrawiam!

hm...

Maelko, chyba coś źle zostało przez Ciebie odebrane... :-)
bo skąd u Ciebie (takiej radosnej kobitki) taki smutny nastój? :-)

to chyba chodziło a artykuł Karoliny :-)))

Karolina, moje gratulacje :-)))

o matko!

coś się tu pogubiłam
kto co i kogo komentuje???

tak to już bywa na forum czasami... :-(

Ej :-)

Maelko- sądzę, że reakcje karoliny i ewy dotyczyły raczej skrutów Grzegorza, a nie twojego postu.

Człowiek czyta w takich przypadkach "kierunkowo" :-)

I teraz o tym problemie.

Przeczytałam twój post wczoraj z wielką uwagą.

I naprawdę uważam, że to co napisałaś jest świetne.

Może dlatego, że podzielam twoje poglądy? Lub- inaczej- nie poglądy( tu pewnie wszyscy mamy podobne) lecz sposób widzenia faktów. Entuzjazm, czy pasja czasem trochę hm... zmieniają obraz rzeczywistości. Są cenne, bo są motorem zmian, ale warto przed ich dokonywaniem problemowi przyjrzeć się bardzo dokładnie i zobaczyć go w różnych odcieniach.

Ty napisałaś kilka zdań, które są dla mnie bardzo ważne. Piszesz:

Dziecko niepełnosprawne zdaje się być potrzebne tylko po to, żeby pełnosprawni nauczyli się odpowiednio zachowywać wobec takich ludzi,

Tu bardzo blisko do problemu, który przedstawił MarekN- ten czterolatek może być przyjacielem, pewnie- można go nauczyć odpowiednoiego zachowania. Spytajmy się jednak, kto poniesie największą cenę edukacji pojmowanej jako przedstawianie niepełnosprawności przed oczy i zmuszanie do bycia razem. Czy na pewno tędy droga?

Czy ta droga- skuteczna dla czterolatka będzie także dobra dla tego niepełnosprawnego?

Ale dla mnie to margines dyskusji.  Bo tu możemy mieć oczywiście inne poglądy, ja też niebardzo się na tym znam, nie wiem jak- To wy wiecie.

Ale mam oczy otwarte i widzę.

Karolino- wiesz, że lubię z Tobą polemizować, różniąc się pewnie nie w zasadniczych kwestiach lecz raczej w widzeniu rzeczywistości. Tu jestem bliżej Maelki.

Będę szczera i nie będę opowiadała bzdur w stylu- u nas się indywidualizuje itp.

Mamy trudności w indywidualizowaniu zajęć dla klasy przeciętnej. Gdy znajdzie się w niej dziecko uczące się programem szkoły specjalnej- nie ma mowy o wielkiej z nim pracy. Ono się uwstecznia. Nie idzie do przodu. Nie ma stymulacji. W porównaniu z inymi dziećmi czuje się gorzej. Brak mu pozytywnej motywacji. Pracuje w zwykłej klasie w wielkiej grupie- pracuje? NIE.

Czuję się jakbym mu zabierała szansę, co więcej- wiem, że mu ją zabieram!

Piszesz- nie umie nauczyciel- niech się nauczy. Wybacz, ale to demagogia...

Nawet jak się nauczy- ile czasu poświęci temu dziecku?

On ma także innych w klasie. Nadpobudliwych, spokojnych, dyslektycznych, agresywnych, z różnych domów. Na każde z tych dzieci ma skończyć studia podyplomowe?

A nawet jeśli- to co? Cos to zmieni?

A co dziećmi nauczanymi indywidualnie w domach, które w żaden sposób nie wypełniają swojej funkcji? Ośrodek dla takiego dziecka to jedyne DOBRE rozwiązanie.

Dzieci niepełnosprawne, to wielki temat. Integracja to taka kołderka, którą chcemy je otulać. I dobrze- pewnie, że tak!

Ale starajmy się patrzeć na wszystko, kurka.

Uważajmy, bo się tu zapętlimy  i wleziemy w błogostan. Nie dostrzegając innej rzeczywistości możemy pozostać w przekonaniu, że jest świetnie- i być może w tym naszym małym świecie jest tak. Ale obok jest inny- nie mniej rzeczywisty.

Asia

I jeszcze coś..

Mam nauczycielkę z 22 letnią niepełnosprawną córką uczącą się w szkole specjalnej. Jest tą szkołą zachwycona.

Żeby sprawować nad dzieckiem w mojej szkole podobną opiekę musiałabym mieć strasznie dużo pieniędzy. Jakim cudem mogłabym to dziecko mieć w swojej szkole do tego wieku? Jak miałabym jej zapewnić zajęcia zgodne z jej potrzebami?

No..oczywiście...mogłabym udawać, że to robię . Ale, czy wtedy byłoby OK?

Pal sześc poradnik janusza...

...w którym czytam, że nie ma sensu przepraszać za błędy ortograficzne...

WIEM, że nie  sensu!!!!

Ale pragnę poinformować, że wiem, jak się pisze słowo "skrót"

;-)))))

A teraz idę szukać piasku, żeby schować w niego łeb :-))

Moze trochę absurdalnie, ale...

Karolino, ja jestem przeczulona...

Po prostu mojemu dziecku szkoła masowa wyrzadziła straszną krzywdę. Nie tylko jemu, mojej całej rodzinie.

I nie dlatego, że ja uparłam się by do takiej chodziło, lecz dlatego , że do takiej chodzić musiało...

Nie wiem czy kiedykolwiek ta rana sie zabliżni, a całkowicie nie zniknie na pewno...

Miałam wczoraj tez sama bardzo kiepski nastrój i byłam maksymalnie zdołowana - co może wyjasnić moje cazrne okulary. Po prostu przez nie jest tak widać...

Ale rozumiem Ciebie dużo lepiej niz sadzisz i może dlatego widzę tak ostro.

Na pewno nie powinnam podchodzić do tego tak emocjonalnie, powinnam przywyknąć... ale nie mogę... Zbyt blisko mnie jest to wszystko...

Moje LO wygląda jak stary klasztor, składa się chyba wyłącznie ze schodów, zaułków i półpięter. Nie jesteśmy szkołą integracyjną, jest inne LO pełniące tę funcję. Co roku przybywa nam kolejny młody człowiek na wózku, o kulach, z protezą nogi, w gorsecie, niedosłyszący. Woźny zrobił podjazd, koledzy z klasy noszą wózki z piętra na piętro. Nikt się nie dziwi, co najwyżej dech zapiera, jak gnają korytarzem na najkrótszej przerwie.

Najbardziej przeżywaliśmy niewidomego Marka (kończył podstawówkę w Laskach), bo w naszym labiryncie pierwszoklasiści gubią się przez miesiąc.

Marek chodził do mat.fizu. Nauczyciele jeździli do Wrocławia, by nauczyć się, jak np. omawiać z nim wykres funkcji (rysowali na plecach ucznia, robili sznurkiem na styropianie itd.) Cała szkoła złożyła się na przystawkę do komputera.

 2 lata temu zdał maturę z wyróżnieniem, studiuje informatykę na UW.

Jacek złamał kręgosłup po II klasie (skok na główkę), szkołę skończył w terminie mimo prawie pełnego paraliżu. Nauczyciele (i niezwykła wychowawczyni ) byli u niego codziennie. Jest tłumaczem j. angielskiego, pracuje na komputerze.

Właściwie nie wiem, czemu wam o tym piszę. Może dlatego , że do dzisiaj mam mokre oczy, kiedy przypomnę sobie wręczanie dyplomów maturalnych...

Politycznie niepoprawnie

Temat jest trudny, a ja wygłoszę niepopularne, czy może niepoprawne polityczne zdania.

Z tego co czytam wnioskuję, że wszystko zmierza w tym kierunku, aby wpoić nam wszystkim przekonanie, że każdy z nas jest niepełnosprawny.
I myślę, że tu tkwi błąd - w takim myśleniu właśnie.
Rzecz w tym, że im większą część ludzkości obejmiemy jakimś pojęciem, tym większą siłę przebicia będziemy mieli w walce o ich prawa.
Ja natomiast zaczynam się zastanawiać: no ... jeśli ja jestem niepełnosprawny, to w zasadzie dlaczego do mnie ktoś apeluje?
Niech apeluje do sprawnych ...
Ale ... sprawnych nie ma ... więc ...

Próba zaaplikowania każdemu niepełnosprawnemu (czyli każdemu z nas), takich samych rozwiązań, bez względu na rodzaj owej niepełnosprawności, aby wprowadzić w końcu powszechne szczęście (pełną integrację) jest czystym nieporozumieniem.

To tak, jakby wszystkim aplikować lek na obniżenie cholesterolu - ganc, czy ma podwyższony, normalny, czy obniżony.

Ja widzę różnicę między człowiekiem niepełnosprawnym z powodu niewydolności serca, a człowiekiem niepełnosprawnym z powodu paraliżu dolnych kończyn.
Może to niepoprawne politycznie - ale co poradzę na to, że ja widzę?

I teraz najbardziej niepolityczne zdanie - ja widzę różnicę między niepełnosprawnością fizyczną, a niepełnosprawnością intelektualną.

Ja jestem niepełnosprawny intelektualnie w rozmaitych humanistycznych dziedzinach - większość ludzi jest niepełnosprawna intelektualnie w naukach ścisłych.

Czy aby na pewno chodzi o to, żeby zabronić tworzenia klas profilowanych?
No ... przecież ich tworzenie to jawne odejście od idei integracji!

Ja myślę tak:
Należy rozwijać te umiejętności, do których człowiek ma predyspozycje - stąd potrzeba klas profilowanych.
Inaczej się również uczy matematyki niepełnosprawnych w naukach ścisłych - trzeba na ich miarę o krok wyprzedzając ich rozwój - tak, żeby wzięli z tego co tylko mogą - a w zamian rozwinąć ich uzdolnienia w innym kierunku.

Przechodząc teraz w stronę niepełnosprawności fizycznej - inaczej i inne umiejętności trzeba rozwijać u osób dotkniętych niedowidzeniem, a inne u osób dotkniętych niedosłyszeniem, a inne ...

Do tego potrzebne są zupełnie inne środki, metody, wyposażenie, fachowcy, ...

No ... oczywiście można twierdzić, że niech każdy stanie się fachowcem w każdej dziedzinie.
Ale ... strzeż mnie Panie Boże przed lekarzem, który jednocześnie jest kardiochirurgiem, ortopedą, okulistą (pewnie jeszcze chirurgiem "soczewkowym"), pediatrą, geriatrą, laryngologiem, stomatologiem, ...

Wiecie - jak będę miał jakiś problem ze zdrowiem, to jednak udam się do tego lekarza, o którym będę wiedział, że zna się dogłębnie na swojej robocie, a nie pobieżnie na wszystkim.

Wrzucenie do jednego wora wszystkich niepełnosprawnych (fizycznie, ruchowo, czuciowo, intelektualnie) i twierdzenie, że należy teraz zastosować te same rozwiązania - to dla mnie czysta demagogia i serfowanie na fali poprawności politycznej.

Twierdzenie, że nie ma różnicy między człowiekiem niewidomym a człowiekiem bez ręki, człowiekiem autystycznym, czy ... może nie będę dalej brnął w niepełnosprawności ... nie wiem jak je nazwać ... intelektualne?
Nie chcę nikogo urazić - nie wiem po prostu jak należy ładnie powiedzieć, aby nie sprawić przykrości lub wzniecić oburzenie.
No ... chodzi o człowieka mniej sprawnego w pojmowaniu matematyki, polskiego, fizyki, historii, biologii, chemii, ...

Czy na prawdę ktoś sądzi, że stworzenie masówek, w których uczą się uzdolnieni uczniowie i uczniowie mający duże kłopoty, jest panaceum na wszelkie zło?

Gdybyśmy mówili o indywidualizacji toku nauczania, o gromadzie wyspecjalizowanych nauczycieli wspierających, o maleńkich oddziałach, ...
Gdybyśmy tak mówili, to rzekłbym - no ... jak tak, to OK.
Ale tu się mówi o oddziałach przynajmniej kilkunastoosobowych - z jednym nauczycielem wspomagającym, którego fachowość w pracy z konkretnym rodzajem niepełnosprawności można by podważać - nie mówiąc już o kilku rodzajach.

Rzecz nie jest bowiem w tym, żeby uczyć tego samego w tych samych oddziałach - źle odbije się to tak na pełnosprawnych w nauczanej dziedzinie, jak i na tych, którzy mają z nią ogromne kłopoty - dla jednych za wolno, dla drugich za szybko.

Integracja nie jest bowiem potrzeba na lekcjach - w procesie przyswajania wiedzy.
Integracja potrzebna jest między i poza nimi.

Integracja nie jest nawet potrzebna niepełnosprawnym - potrzebna jest bardziej tym sprawnym - po to, aby nauczyli się traktować niepełnosprawność, jako normalny element otaczającej ich rzeczywistości.
Po to, aby podejmując potem jakiekolwiek decyzje mieli stale na uwadze, że być może będą one dotyczyć również niepełnosprawnych.
Po to, aby widzieli w niepełnosprawnych partnerów tak w pracy jak i zabawie.
To jest konieczne, aby wynik takiej integracji przyniósł jednocześnie oczekiwane przez wszystkich efekty - przez sprawnych i niepełnosprawnych.

Używając określenia sprawny - mam cały czas na uwadze to, że nikt z nas nie jest sprawny we wszystkim - są sfery, w których jest niepełnosprawny.

Jaki stąd wniosek?
Pierwszy to ten, że każdy rodzaj niepełnosprawności jest inny - i być może potrzebne są zupełnie inne działania z tym związane.
Drugi to ten, że integrować powinno się nie w trakcie nauczania matematyki - ale w życiu domowym, na boisku, w kinie, w klubie szachowym, ...
Po prostu trzeba stwarzać takie warunki, aby owa integracja miała szansę zaistnieć.

Stąd mój sprzeciw przeciw utożsamianiu niepełnosprawności intelektualnej (jeśli to odpowiednie słowo - jeśli nie, proszę podłożyć w jego miejsce inne - właściwe) z niepełnosprawnością fizyczną.

Uczyć matematyki wspólnie można człowieka chodzącego o własnych nogach z siedzącym na wózku inwalidzkim.
Ale nie np. z uczniem, który nie potrafi rozumować abstrakcyjnie.

Uczyć alfabetu Brajla można każdego - ale na pewno trzeba tego nauczyć niewidomych znacznie dogłębniej niż widzących.

Itd ... itp ...

Tak więc - wygłosiłem niepoprawnie politycznie poglądy.
Z częścią z nich nie do końca się zgadzam - często lubię używać zdania: takie jest moje zdanie, ale się z nim nie zgadzam. ;-)))

Wygłosiłem je celowo tak ostro, aby wstrząsnąć trochę tą pełną zadowolenia z siebie poprawnością polityczną, która udaje, że jest ślepa, głucha i udająca, że nie rozumie tego, że wrzucenie do jednego wora przypadków z krańcowo różnych światów, może się skończyć źle dla samych zainteresowanych.

Ten kij w mrowisko jest potrzebny, bo ta ślepota nie zważająca na cechy indywidualne, specyficzne, jest ślepotą chirurga nie odróżniającego wątroby od ślinianek - w końcu to i to gruczoły, więc ... co za różnica co się wyrżnie.

jedno zdanie dopowiem

Marka, o którym pisałam, nikt nie chciał przyjąć do mat.fizu, bo ciężko im było uwierzyć, że niewidomy może być wybitnie uzdolniony matematycznie.

(to uzupełnienie do jednego z akapitów Karoliny)

u nas w mat-fizie też jest uczeń niewidomy
ma średnią powyżej 4.5

na początku nauczyciele kręcili nosem
bo trzeba w domu nagrywać lekcje na dyktafon, bo maszyna głośno chodzi, bo uczniowie muszą prowadzać Mariusza po szkole...

Teraz nikt nic nie mówi. Mariusz jest bardzo dobrym i pracowitym uczniem.
Ale trzeba przyzanć ,że ma też bardzo zaangażowaną mamę, która bardzo mu pomaga.

Ale fakt jest faktem
NIe chciały go inne szkoły przyjąć :-(

Karolino

Ale ja bardzo niepoprawnie chciałem

Żeby być jasno zrozumiany, bo trochę ze strachu przed Karoliną nie podkreśliłem tego wyraźnie:
Istotnym dla mnie jest rozróżnienie między niepełnosprawnością intelektualną i niepełnosprawnością fizyczną.

To, że obie są dyskryminowanie, to fakt.
Ale to, że przeciwdziałanie owym dyskryminacjom trzeba różnie - w zależności od rodzaju niepełnosprawności - to drugi fakt.
Ja po prostu nie zgadzam się z forsowanymi tezami, że te same metody będą skuteczne w obu wypadkach - czyli tworzenie klas integracyjnych w miejsce szkół specjalnych rozwiąże wszelkie problemy.

Wtedy, gdy mówimy o architekturze, transporcie itp (schody, mury, windy, tramwaje, ...), to jasne jest, że rzecz dotyczy niepełnosprawnych ruchowo - tak sprawny intelektualnie, jak i intelektualnie niesprawny, mogą razem, ramie w ramię bez kłopotu owe bariery pokonywać.
W tym obszarze walkę należy toczyć w imieniu niepełnosprawnych ruchowo.

Tu oczywiście ocieramy się lekko o oświatę - bo budynek szkoły sam sobie stanowi barierę architektoniczną - ale jest to raczej przeszkoda zewnętrzna - a nie przeszkoda wewnętrzna, tkwiąca w nas samych.

Gdy jednak mówimy o procesie nauczania, to już jest zupełnie inaczej - tu sprawny fizycznie, jak i fizycznie niesprawny, mogą ramię w ramię bez kłopotu wiedzę i umiejętności przyswajać.
Można co najwyżej mówić o tym, że niepełnosprawnym fizycznie (w szczególności niewidomym, głuchym, niemowom) trzeba dodatkowo zapewnić specjalnie dedykowaną dla nich edukację.

Natomiast zupełnie inaczej przedstawia się tu sprawa niepełnosprawnych intelektualnie - dla nich ową barierą są "schody", które w tym wypadku przybierają nazwę: nauka, wiedza, pojmowanie, dedukcja, indukcja, synteza, analiza, uogólnianie, uszczegóławianie, analogia, ...

Tak samo jak trudno jest proponować zawody w koszykówce między koszykarzami NBA, a koszykarzami na wózkach, tak samo trudno jest proponować wspólny proces nauczania dla intelektualistów i osób intelektualnie upośledzonych.

W jednym przypadku trudno jest nawiązać "nić" porozumienia w płaszczyźnie fizycznej, w drugim zaś w płaszczyźnie intelektualnej.

Gdy słyszę, że jakiś niewidomy, czy na wózku ma same 6-ki w nauce, to specjalnie mnie to nie dziwi - no bo i czemu?
Gdy słyszę, że osoba dotknięta zespołem Dawna, skacze wzwyż 2,20, to też mnie to nie zdziwi - bo i czemu?

Problem leży natomiast zupełnie gdzie indziej.

Niepełnosprawność fizyczna, to mały kłopot dla procesu integracji.
Trzeba tylko odpowiednio budować, konstruować, na przejściach obok sygnalizacji świetlnej montować dźwiękową, ...
I to wszystko - to tylko kwestia dobrej woli, przewidywania i pieniędzy.
Proces integracji, jeśli zostanie zainicjowany, jest tu bardzo prosty - a dobrze poprowadzony, niezwykle efektywny.

Rzecz w tym, że największą barierą jest niemożność nawiązania więzi intelektualnej.
Jeśli ją się da nawiązać, to już tylko sprawa czasu, częstych kontaktów, wspólnych zajęć i zabaw, aby w ogóle nie było o czym mówić.

Zauważcie, że my na forum nawiązaliśmy jedynie kontakt intelektualny - dobrze się z sobą czujemy - a kto wie ilu z nas siedzi teraz na wózkach, ilu rzęzi w płucach, może ktoś czyta teksty z forum za pomocą dźwiękowego tłumacza i pisze nie widząc klawiatury?

Problemem jest więc integracja z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie.
Tu nic nie trzeba budować - tu potrzebne są znacznie trudniejsze zabiegi - trzeba przełamać się wewnętrznie i znaleźć coś zastępującego tę najważniejszą z więzi - więź intelektualną.

I ja nie wiem, jak to zrobić.
Dobierając sobie przyjaciół również kierujemy się również względami "zgrania" intelektualnego - zainteresowań, wrażliwości, poglądów, ...
Jak znaleźć w człowieku przyjaciela, gdy on tak wielu rzeczy nie pojmuje - tych dla nas ważnych...?

Nie wiem - to strasznie trudna sprawa - o niej trzeba mówić inaczej, specjalnie - a nie rozmywać problemu na przypadki z zupełnie innej półki.

Mój syn jeździe kolejny raz na obóz integracyjny z dziećmi domkniętymi zespołem Dawna.
Jedzie, bo czuje taką potrzebę.
Ale czy wiecie jak wiele go to kosztuje?
Opowiada potem ile razy był na granicy wytrzymałości nerwowej, jak bardzo czasem chciał się schować przed tymi dziećmi, jak bardzo chciał znaleźć dla siebie choć na chwilę jakiś azyl, jak bardzo potrzebował normalnej rozmowy.
Przyjeżdża i mówi - to było potrzebne - jemu, żeby stał się bardziej otwarty na problemy innych ludzi - a im, żeby widzieli, że mogą znaleźć oparcie w innych ludziach.
Potwierdza to, co mówi Karolina - oni wcale nie są nieszczęśliwi - ale jeszcze bardziej są szczęśliwi, gdy mogą szarpać za rękaw starszego od nich chłopaka i wrzeszczeć mu coś przyjaźnie do uszu, a on nie strząśnie ich jak muchy i nie odejdzie.
Ale mówi też - tato - dwa tygodnie to wszystko na co mnie stać - dłużej nie wytrzymałbym - nie wytrzymałbym stałego zagrożenia własnej prywatności i możliwości kontaktu z ludźmi, którzy rozumują i reagują na rzeczywistość tak jak ja.

Tu jest problem - na pokonanie którego nie mam pomysłu.
Bo problemy niepełnosprawności fizycznej - to tylko mini problemy - wybudować podjazdy, windy, ... i po kłopocie.
Wtedy nikogo nie będą dziwić tańce mieszane (jeden partner na wózku, drugi na własnych nogach).

Janusz,jak ja ci zazdroszczę...

W dyskusji ważna jest umiejętność mówienia , ale i słuchania...

czytam nasze posty i ...nie rozumiem , w czym jest mój problem- może ja źle, nieczytelnie piszę?

Dlaczego mam nie pisać Karolino, że dziecko niepełnosprawne umysłowo w mojej 34 osobowej klasie jest samotne?

Błagasz o to..

To mogę tego nie pisać...ale to nie zmieni faktu...ONO JEST SAMOTNE...

I nie dlatego, że ja na to pozwalam. Moje pozwolenie lub nie, nie ma tu nic do rzeczy.

Jest samotne, bo nie ma partnera do rozmów, nie ma partnera do radości, nie partnera do smutku.

Inne dzieci?  Owszem- pomogą, podadzą, przypomną, porozmawiają. Ale nie są z moim Pawłem przyjaciółmi. Nie dzielą się z nim problemami, nie opowiadają o kłopotach. Czy je potępiam? NIE!!! Żądanie od nich zbyt wiele spowoduje zarówno w żądających jak i w nich frustrację.

Mój Paweł powinien być w grupie. W grupie mu przyjaznej nie dzięki rozumowym i wypracowanym  normom postępowania, a dzięki potrzebie serca. Musi mieć stworzone bezpieczne warunki zdobywania tej przyjaźni, tego porozumienia. Musi być wzmocnione przez oparcie w mu bliskich.

Grzegorz napisał o tym pięknie. Taki sercem pisany post.

Ja widzę pewne rzeczy w szkole. Chcę je widzieć.

Masowa szkoła jest najlepszym miejscem na zbudowanie w dziecku niepełnosprawnym umysłowo wszystkiego, czego tak bardzo chcemy uniknąć.

(Co więcej,..czasem jest miejscem negatywnej stymulacji dla pełnosprawnych uczniów)

Nie będę tu już o tym pisała, bo temat zarówno Janusz jak i Grzegorz wyczerpali znakomicie.

I druga sprawa

Nie możemy tak bardzo mieszać problemów. Z takiej dyskusji nic nam nie wyniknie, najwyżej posprawiamy sobie przykrość.

Niewidomy uczeń w masowej szkole, to zupełnie inny problem niż uczeń upośledzony umysłowo.

Mam  w szkole dziewczynkę po porażeniu mózgowym , niepełnosprawną ruchowo. Funkcjonuje znakomicie- czemu miałaby nie? Jest zastępcą przewodniczącego klasy, śmieje się z takich samych spraw, co reszta, to samo ją martwi. Świat jej kolegów z klasy jest jej światem.

Łatwo tę rozmowę sprowadzić do absurdu- ale po co? Dyslektyk, dziecko ze skrzywionym kręgosłupem, dziecko  spoza z upośledzeniem umysłowym to inne dzieci.

Rozmawiałam o tym z Ewą i Adaą na czacie- laska niewidomego nie przyda się dziecku niesłyszącemu. Ono potrzebuje innej pomocy.

Dyslektyk potrzebuje innej pomocy niż uczeń ze skrzywionym kręgosłupem.

Świetne rozwiązanie to czasem rozwiązanie kiepskie...Tu nie ma normy.