Model Rozliczalności i Wsparcia dla Szkół i Dystryktów Stanu Massachusetts.
dr Karla Brooks Baehr – Wicekomisarz Wydział Edukacji Podstawowej i Średniej Stanu Massachusetts, Oddział ds. Partnerstwa, Odpowiedzialności i Pomocy

Tematem wykładu był Model Rozliczalności i Wsparcia dla Szkół i Dystryktów Stanu Massachusetts. Wykład rozpoczął się od przekazania podstawowych informacji, na tle których omówiony został powyższy model. Systemu administracji oświatowej w Massachusetts został przedstawiony na wykresie. Uprawnieni do głosowania wybierają stanowe władze ustawodawcze oraz gubernatora. Gubernator mianuje Sekretarza ds. Edukacji, który ma zadanie koordynować edukację wczesnodziecięcą, K-12 oraz szkolnictwo wyższe. Gubernator mianuje również 9 członków Rady ds. Edukacji Podstawowej i Średniej, którzy z kolei wybierają Komisarza ds. Edukacji Podstawowej i Średniej. Wspólnie z Radą, Wydział Edukacji Podstawowej i Średniej ustanawia regulacje i wskazówki obowiązujące we wszystkich dystryktach szkolnych. Każdy dystrykt ma własną Radę Szkolną. Rada ta wybiera Inspektora Oświatowego, Inspektor zaś mianuje dyrektorów w poszczególnych szkołach w swoim dystrykcie.

Przedstawiono podział administracyjny na stany i dystrykty. Każdy z 50 stanów USA organizuje dystrykty szkolne w nieco inny sposób. Massachusetts to nieduży stan. Żyje tam blisko milion uczniów, w niemal 2.000 szkołach, jest 400 różnych dystryktów. W porównaniu z najbardziej zaludnionym stanem – Kalifornią: w Kalifornii jest 6 razy tyle uczniów, ale dystryktów jest tam niecałe trzy razy więcej. Floryda ma niemal 3 razy tyle uczniów co w Massachusetts, a tylko 76 dystryktów. Każdy dystrykt na Florydzie odpowiada - średnio – za 55 szkół, w Massachusetts średnio dystrykt ma 5 szkół, zaś na Hawajach jest tylko jeden dystrykt szkolny, obejmujący wszystkie 220 szkół. W Massachusetts jest 960,000 uczniów, 400 dystryktów obejmujących dystrykty K-12 (większość), dystrykty regionalne składające się z 2 lub więcej miast, pojedyncze dystrykty szkolne, obejmujące 61 szkół typu charter, średnie szkoły zawodowe o profilu technicznym (32 szkoły regionalne). 1,850 szkół dzielą się na szkoły podstawowe - zazwyczaj od przedszkola do 5 lub 6 klasy, gimnazja - zazwyczaj od 6 d 8 klasy, szkoły K-8 - od przedszkola do 8 klasy i szkoły średnie - zazwyczaj od 9 do 12 klasy.

W dalszej części wykładu omówiono Reformę Edukacji Stanu Massachusetts z 1993 roku – jej założenia i osiągnięte rezultaty, główne cele i zasady. Głownymi celami, jakie zostały wyznaczone było zlikwidowanie wszystkich “luk edukacyjnych” na poziomie wszystkich klas oraz zlikwidowanie luk edukacyjnych na poziomie szkolnictwa średniego i wyższego przez określenie odsetka uczniów, którzy nie kończą szkoły średniej, odsetka uczniów kończących szkołę średnią, odsetka uczniów podejmujących naukę w college’u lub na uniwersytecie i odsetka osób kończących college lub uniwersytet.

Na tej postawie określono 6 „dużych idei”, leżących u podłoża nowego systemu odpowiedzialności i pomocy w Massachusetts, który został wprowadzony w życie w tym roku na mocy nowego prawa stanowego oraz rozwiązań przyjętych przez Radę ds. Edukacji Podstawowej i Średniej.

1. Partnerami stały się stanowe stowarzyszenia organów zarządzających oświatą, inspektorów, związków zawodowych nauczycieli, dyrektorów szkół podstawowych i średnich, szkół „charter”, szkół zawodowych ORAZ przedstawiciele świata biznesu, uczelni wyższych oraz różnych fundacji.

2. Praktyczna jest praca z dystryktem, nie zaś konkretną szkołą (szkół jest 1.800 a dystryktów – 350); wiąże się to też z naszą kolejną ideą: „dystrykt jest tak silny jak najsłabsza szkoła na jego obszarze”, i to obowiązkiem dystryktu jest, by każda szkoła na jego terenie odnosiła sukcesy.

3. Kluczowe znaczenie ma odpowiedzialność: publikowanie „odrębnych” wyników egzaminów stanowych – uczniów reprezentujących mniejszości etniczne, niepełnosprawnych, uczniów o szczególnych potrzebach, czy uczniów, dla których angielski nie jest pierwszym językiem – doprowadziło do zmian.

4. Przykład działania odpowiedzialności: dane dla Wellesley pokazały, że szkoła nie radzi sobie z niewielką liczbą uczniów z rodzin ubogich – przyspieszyło to wprowadzenie reformy.

5. Przykład ukazujący, że odpowiedzialność nie działa jak trzeba: Szkoła Robinson – była jedną z pierwszych, którą Wydział ds. Edukacji Podstawowej i Średniej zidentyfikował (w 2000), że osiąga słabsze wyniki na egzaminach. Odpowiedzią nauczycieli była koncentracja na nauczania umiejętności rozwiązywania egzaminów. Gdyby wiedzieli co mogą robić inaczej – robiliby to. Odpowiedzialności musi towarzyszyć pomoc.

6. Poziom pomocy i interwencji musi proporcjonalnie odpowiadać potrzebom. Im lepsze wyniki szkoły i regionu, tym mniej interwencji będzie ze strony Wydziału. Im słabsze wyniki regionu i szkoły – tym większy będzie poziom pomocy i interwencji Wydziału. Im słabsze wyniki, tym mniej autonomii będzie miał dystrykt w wytyczaniu własnego kierunku bez wskazówek Wydziału.

7.  Nie nadamy szkołom czy regionom po prostu etykietki „zła” i nie pozostawimy ich samym sobie. Nie będziemy też interweniować wszędzie gdzie jesteśmy potrzebni, gdyż Wydział nie ma takich środków, kompetencji ani wiedzy by mógł interweniować wszędzie. Musimy koncentrować nasze zasoby i umiejętności.

Pamiętając o tych zasadniczych ideach, w ciągu minionych dwóch lat opracowano system pomocy i interwencji. Kolor zielony na wykresie oznacza szkoły i dystrykty, które radzą sobie dość dobrze (większość szkół i dystryktów). Kolor żółty – gdy wyniki uczniów lokują szkołę w dolnych 20% wszystkich szkół w Massachusetts wtedy one oraz ich dystrykty znajdują się „w zagrożeniu”. Wydział nadaje im priorytet w zakresie pomocy, wymaga także by podjęły kroki w kierunku poprawy. Kolor czerwony – prawdopodobnie nigdy nie więcej niż 4% dystryktów: znajdują się tam szkoły, które chronicznie otrzymują najgorsze wyniki w stanie i / lub zachodzą w nich poważniejsze dysfunkcje systemowe. Wydział może ulokować dystrykt na Poziomie 4, z każdego z tych powodów – problemy pojedynczej szkoły lub dotyczące całego dystryktu. Wymagają bezpośredniej interwencji ze strony Wydziału.

Cała materia wykładu zilustrowana była licznymi wykresami, rysunkami, zestawieniami wyników i przykładami. Przedstawiono charakterystykę każdego z poziomów oraz sposób w jaki reaguje Wydział. Zachęcamy do zapoznania się z prezentacją przedstawioną w czasie wykładu.