EDUKACJA WŁĄCZAJĄCA W PRAKTYCE.

Małgorzata Niewodowska, dyrektor Specjalistycznej Poradni* Psychologiczno-Pedagogicznej dla Dzieci z Niepowodzeniami Edukacyjnymi w Krakowie, Renata Flis, doradca metodyczny ds. wspomagania szkół w Gminie Miejskiej Kraków.

Warsztaty na temat edukacji włączającej i tworzenia Indywidualnych Programów Edukacyjno-Terapeutycznych poprowadziły Małgorzata Niewodowska, dyrektor krakowskiej poradni psychologiczno-pedagogicznej, oraz Renata Flis, metodyk w Wydziale Edukacji Urzędu Miasta Krakowa.

W pierwszej części spotkania Małgorzata Niewodowska przypomniała podstawy prawne wynikające z polityki oświatowej państwa, na których opiera się edukacja włączająca. Jak zaznaczyła, głównym celem edukacji włączającej jest pozostawienie dziecka z niepełnosprawnością lub innymi specjalnymi potrzebami edukacyjnymi w środowisku szkolnym od jak najwcześniejszego etapu, zatem nie jest to to samo co edukacja integracyjna. Obecnie w wielu resortach trwają pracę nad konsolidacją działań nakierowanych na edukację włączającą. Opierać się ona będzie na 5 przesłankach: wczesnej i szybkiej diagnostyce, korzyściach dla wszystkich członków społeczności szkolnej, wysoko wykwalifikowanej kadrze, przejrzystym systemie wsparcia oraz wiarygodnych danych. Nauczyciel edukacji kształtującej powinien cechować się umiejętnością doceniania różnorodności, nastawieniem na współpracę ze środowiskiem szkoły oraz nastawieniem na kształcenie przez całe życie. Zmieniona w 2016 roku ustawa prawo oświatowe oraz rozporządzenie MEN z 2017 roku określają zasady tworzenia i treść tzw. IPET-u, czyli Indywidualnego Programu Edukacyjno-Wychowawczego.

W kolejnej części spotkania Renata Flis opisała kolejne kroki diagnozy i tworzenia IPET-u w szkołach. W pierwszej kolejności po wydaniu przez poradnię orzeczenia o potrzebie dostosowania dyrektor powołuje zespół, który ma za zadanie przygotować Wielospecjalistyczną Ocenę Poziomu Funkcjonowania Ucznia. Na jej utworzenie szkoła ma miesiąc, jednak do pomocy należy przystąpić od razu, nie czekając na zakończenie prac nad oceną. Wtedy dopiero należy przystąpić do tworzenia IPET-u. Jak zaznaczyła Renata Flis, są to działania, które szkoły podejmowały już dawno, jednak teraz prawo jasno określa treść, która powinna się znaleźć w Ipecie. Prowadząca omówiła następnie te kwestie związane z tworzeniem IPET-u, które budzą najwięcej pytań dyrektorów szkół. Po pierwsze jest to zakres wymagań edukacyjnych – należy określić dostosowane do możliwości ucznia treści nauczania oraz sposób oceniania, warto tutaj rozgraniczyć ocenę bieżącą i sumującą oraz odnieść się do wymagań egzaminacyjnych. Następnie jest to obszar dot. działań zintegrowanych specjalistów – w Ipecie należy opisać wspólną ocenę udzielanej pomocy. Kolejnym obszarem są zajęcia rewalidacyjne – ich celem powinna być poprawa komunikacji ucznia. W obszarze oceny efektywności udzielanej pomocy w Ipecie powinny się znaleźć trzy takie oceny, na początku roku szkolnego, w jego trakcie oraz na końcu. Wreszcie w obszarze dokumentacji oprócz IPET-u szkoła ma obowiązek prowadzić dziennik zajęć rewalidacyjnych, tzw. innych, który musi zawierać indywidualny program nauczania i ocenę postępów w pracy z uczniem.

Na koniec spotkania Małgorzata Niewodowska oraz Renata Flis odpowiadały na pytania uczestników, które dotyczyły m.in. różnicy między dziennikiem zajęć rewalidacyjnych oraz dziennikiem zajęć rewalidacyjno-wychowawczych oraz nauczycieli wspomagających.