VIII Ogólnopolska Konferencja Kadry Kierowniczej Oświaty, Kraków 4-6 marca 2011 r.

Organizatorzy
	Ogólnopolskie Stowarzyszenie Kadry Kierowniczej Oświaty			Uniwersytet Jagielloński

ÓSMA, DOROCZNA KONFERENCJA KADRY KIEROWNICZEJ OŚWIATY:
DYREKTORÓW SZKÓŁ, PRACOWNIKÓW ORGANÓW PROWADZĄCYCH I ORGANÓW NADZORU PEDAGOGICZNEGO

Patronat honorowy Dyrektora Ośrodka Rozwoju Edukacji

Partnerem Konferencji było Muzeum Narodowe w Krakowie

Partnerzy medialni
Partnerzy główni wspierający Konferencję
Partnerzy główni wspierający Konferencję

Spis treści: Kliknij aby przejść do tematu:

[Porozumienie o współpracy OSKKO - UJ] [Nowy nadzór pedagogiczny – próba podsumowania - Dr Grzegorz Mazurkiewicz, UJ] [Aktualny stan wiedzy na temat kontroli zarządczej realizowanej w szkołach - Ewa Halska, OSKKO] [Wykorzystanie efektów ewaluacji oświaty w lokalnej polityce oświatowej - Dr hab. inż. arch. Aleksander Noworól, prof. UJ] [Zarządzanie w oświacie – wyzwania i możliwości - Dr Roman Dorczak, UJ] [Klasa jaka jest - każdy widzi? - Małgorzata Cużytek, OTE Kangur] [Jak twórczo pracować z przedszkolakami? - Agnieszka Larysz–Onyszko, OTE Kangur] [Wychowanie w szkole na styku z medycyną, terapią, sądem - Ryszard Izdebski] [Psychospołeczne warunki pracy w szkole. Przemoc w relacji nauczyciel - uczeń - Dr Jacek Pyżalski, IMP w Łodzi] [Przybliżenie prac zespołu MEN ds. statusu nauczyciela - Podsekretarz Stanu MEN, Lilla Jaroń] [Dyskusja panelowa. Status nauczyciela. Przyszłość Karty Nauczyciela.] [Organizacja pomocy psychologiczno-pedagogicznej w szkole - Alicja Kapcia, Joanna Jasiak, OSKKO] [Zmiany w systemie egzaminów zewnętrznych - Jacek Rudnik, OSKKO] [Metoda projektu w gimnazjum – praktyka - Dorota Kulesza, OSKKO] [Zmiany w organizacji pracy szkół ponadgimnazjalnych - Andrzej Jasiński, ORE] [System Informacji Oświatowej. Zadania dyrektora szkoły - Piotr Tałan, OSKKO] [Kierunki polityki oświatowej MEN - Sekretarz Stanu MEN, Krystyna Szumilas] [System wspierania szkół w rozwoju - Joanna Berdzik, Dyrektor ORE] [Zebranie Walne Członków Stowarzyszenia] [Organizatorzy]

Rozpoczęcie obrad VIII Ogólnopolskiej Konferencji Kadry Kierowniczej Oświaty.

W dniach 4-6 marca 2011 r. odbyła się ósma, doroczna konferencja Ogólnopolskiego Stowarzyszenia kadry Kierowniczej Oświaty (OSKKO). Celem spotkania było zajęcie stanowisk w kwestii prawa oświatowego, komunikacja kadry z resortem oświaty, uczestnikami i szefami projektów MEN, kontakt ze światem nauki, doskonalenie zawodowe kadry kierowniczej. W tej edycji Konferencji wzięło udział prawie 450 uczestników, gości i prelegentów. Do OSKKO należy aktualnie około 4400 dyrektorów, wicedyrektorów, liderów i urzędników oświatowych. W ciągu niemal 10 lat powstał w Polsce silny ruch pozarządowy osób zawodowo zajmujących sie kierowaniem placówkami oświatowymi, działających na rzecz rozwoju systemu edukacji.

Obrady otworzył Przewodniczący Komisji Rewizyjnej OSKKO, Ryszard Sikora. Następnie wystąpili przedstawiciele głównych organizatorów - UJ i OSKKO. W imieniu Zarządu wystąpił prezes OSKKO, Marek Pleśniar. W imieniu uczelni zebranych powitał Dziekan Wydziału Zarządzania i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego, dr hab. Jacek Ostaszewski, prof. UJ. M. Pleśniar przedstawił członków Zarządu OSKKO: Ewę Czechowicz, Ewę Halską, Bognę Skoraszewską, Annę Zabielską, Andrzeja Jasińskiego, Leszka Zaleśnego oraz Komisji Rewizyjnej: Ryszarda Sikorę (przewodniczącego), Annę Burec-Kobiałkę i Sławomira Lipińskiego. Powitano gości, w tym Dyrektor Ośrodka Rozwoju Edukacji, Joannę Berdzik - do ubiegłego roku prezesa OSKKO.

^powrót do spisu treści

Podpisanie porozumienia o współpracy pomiędzy OSKKO a Uniwersytetem Jagiellońskim.

Pierwszy dzień Konferencji OSKKO rozpoczęto ważnym dla działań Stowarzyszenia wydarzeniem. Przedstawiciele OSKKO i Uniwersytetu Jagiellońskiego - Marek Pleśniar i Jacek Ostaszewski podpisali w imieniu Ogólnopolskiego Stowarzyszenie Kadry Kierowniczej Oświaty i Instytutu Spraw Publicznych Uniwersytetu Jagiellońskiego "Porozumienie o współpracy, którego celem jest nawiązanie długoterminowego współdziałania pomiędzy Stronami". W dokumencie zapisano, że:

Strony deklarują zamiar współpracy w zakresie:

Monitorowania i tworzenia programów nauczania w obszarze zarządzania w oświacie
Projektowania i realizacji projektów badawczych w obszarze zarządzania w oświacie
Popularyzowania wiedzy z zakresu zarządzania szkołą
Promowania i wspierania działalności podpisujących porozumienie jednostek

Strony ustalają, że współpraca będzie realizowana poprzez:

Konferencje i kongresy naukowe
Organizowane wspólnie formy kształcenia w zakresie zarządzania w oświacie
Projekty badawcze i wdrożeniowe
Publikacje

^powrót do spisu treści

Nowy nadzór pedagogiczny – próba podsumowania.
Dr Grzegorz Mazurkiewicz, UJ.

Prezentacja do pobrania

Grzegorz Mazurkiewicz przedstawił podsumowanie nowego jeszcze wciąż nadzoru pedagogicznego w zakresie systemu ewaluacji oświaty. Podkreślił, że w nowym systemie ewaluacji kluczową rolę pełnią wymagania, stawiane szkołom i placówkom oświatowym przez państwo. Zdaniem prelegenta umożliwiają nowoczesne spojrzenie na edukację, wspomagają realizowanie prorozwojowych zadań cywilizacyjnych, uwzględniają uczenie się przez całe życie, współpracę, zróżnicowanie, naukowe podejście i komunikację. Przede wszystkim jednak są wymaganiami a nie biurokracją. Przypomniał również, że głównym celem zmiany w obrębie nadzoru pedagogicznego stało się wprowadzenie ewaluacji umożliwiającej rozwój systemu oświaty, systematyczne dostarczanie informacji, inspirowanie do refleksji i dyskusji, a także zmiana kultury, relacji, struktur, wspieranie profesjonalizmu rozumianego jako podejmowanie decyzji na podstawie danych.

W ocenie szkół, które poddane zostały ewaluacji wewnętrznej, odbierana jest ona jako proces demokratyczny i partnerski, nie zakłóca funkcjonowania szkół i placówek. Staje się też płaszczyzną do dyskusji na temat stosowanych narzędzi i metod zbierania danych. W swoim wystąpieniu Grzegorz Mazurkiewicz przedstawił też wyniki badań przeprowadzonych w szkołach oraz wnioski, jakie na ich podstawie można wysnuć. Wiele miejsca poświęcił również na przedstawienie zamierzeń, jakie sformułować można na podstawie przeprowadzonych ewaluacji, na określenie kierunku, w jakim należałoby zmierzać. Wśród tych działań za ważne uznał:

podnoszenie jakości raportów z ewaluacji,
pomoc w analizie raportów w radach pedagogicznych,
analizę wykorzystywania raportów,
analizę działania systemu wobec wszystkich szkół, a nie tylko „dobrych”,
ciągły rozwój i ewaluację systemu, a także integrację danych,
popularyzację wymagań,
budowanie sojuszy i partnerstw,
doskonalenie wymagań i kryteriów,
doskonalenie narzędzi,
ciągłe uczenie się i wzmacnianie profesjonalizmu wizytatorów i nauczycieli,
ciągłe doskonalenie modelu ewaluacji w nadzorze.

Dr Grzegorz Mazurkiewicz mocno podkreślił kluczową rolę dyrektora, zachęcającego do refleksji nad zmianami, uzgadniającego wspólne wartości i kierunki działania, inwestującego w kapitał społeczny i zajętego budowaniem zdolności organizacji do realizacji zadań, dzięki uczeniu się w samo zarządzających się zespołach pracowników.

^powrót do spisu treści

Aktualny stan wiedzy na temat kontroli zarządczej realizowanej w szkołach. Seminarium dla dyrektorów.
Ewa Halska, OSKKO.

Prezentacja do pobrania

PDF do pobrania

Prelegentka przedstawiła zwięźle stan prawny obowiązujący w zakresie wprowadzonego rok temu do porządku prawnego pojęcia kontroli zarządczej w jednostkach sektora finansów publicznych. Ne jego podstawie omówiła zadania, jakie nowe regulacje nakładają na dyrektora. Zwróciła uwagę, że organizując i wdrażając kontrolę zarządczą w szkole dyrektor powinien uwzględnić przywołane w art. 69 ust. 3 standardy kontroli zarządczej ogłoszone przez Ministra Finansów w Komunikacie nr 23 dnia 16 grudnia 2009 r. (Dz. Urz. MF, Nr 15, poz. 84). Standardy, jak podaje minister w przywołanym komunikacie, stanowią uporządkowany zbiór wskazówek, które osoby odpowiedzialne za funkcjonowanie kontroli zarządczej powinny wykorzystać do tworzenia, oceny i doskonalenia systemów kontroli zarządczej. Określają one podstawowe wymagania odnoszące się do kontroli zarządczej w sektorze finansów publicznych. Z wstępu omawianego dokumentu, obejmującego „Cel i charakter standardów” dowiadujemy się, że ich celem jest promowanie i wdrażanie w sektorze finansów publicznych spójnego i jednolitego modelu kontroli zarządczej zgodnego z międzynarodowymi standardami w tym zakresie, z uwzględnieniem specyficznych zadań jednostki, która ją wdraża i warunków, w których jednostka działa. Upowszechnienie standardów stanowi wykonanie przez Ministra Finansów wymogu ustawowego (art. 71 ust. 3 ustawy) w zakresie koordynacji kontroli zarządczej. Uspokajająco zabrzmiały słowa Ewy Halskiej odnoszące się do sporządzania planów działalności, sprawozdań z wykonania planu działalności, oświadczenia o stanie kontroli zarządczej przez jednostki samorządu terytorialnego oraz składania przez wójta, burmistrza, prezydenta miasta, przewodniczącego zarządu jednostki samorządu terytorialnego oświadczenia o stanie kontroli zarządczej. Prelegentka przywołała wyjaśnienia umieszczone na stronie internetowej http://www.mf.gov.pl/index.php?const=7&dzial=489&wysw=2&sub=sub3, z których jednoznacznie wynika, że obowiązki te (art. 70 ustawy o finansach publicznych) dotyczą wyłącznie ministrów kierujących działem lub kierowników jednostek w dziale administracji rządowej, którzy zostaną do tego zobowiązani przez ministra. Natomiast, zdaniem ministerstwa, JST nie zostały objęte zakresem tego przepisu i nie ciążą na nich powyższe obowiązki. Ministerstwo nie widzi przeszkód do podjęcia przez organy wykonawcze jednostki samorządu terytorialnego decyzji o sporządzaniu planów, sprawozdań czy też oświadczeń, ale na zasadzie dobrowolnej. Decyzja nakładająca na JST obowiązek sporządzania różnego rodzaju dokumentacji jest więc decyzją organu wykonawczego (poziom I i poziom II kontroli zarządczej na terenie samorządu) wprowadzaną zarządzeniem (prawo lokalne), a nie spełnieniem obligatoryjnego wymogu wynikającego z zapisów ustawy o finansach publicznych.

^powrót do spisu treści

Wykorzystanie efektów ewaluacji oświaty w lokalnej polityce oświatowej.
Dr hab. inż. arch. Aleksander Noworól, prof. UJ.

Prof. Aleksander Noworól skierował swój wykład zarówno do samorządowców jak i do dyrektorów szkół.

^powrót do spisu treści

Zarządzanie w oświacie – wyzwania i możliwości.
Dr Roman Dorczak, UJ.

Proces budowania wiedzy w dziedzinie zarządzania w oświacie rozpoczął się dość niedawno, ciągle więc poszukuje się właściwych dla tej dziedziny koncepcji i sposobów myślenia. Proces ten jest trudny z kilku powodów, wśród których najważniejszym jest brak specyficznie edukacyjnych teorii i koncepcji zarządzania szkołą. Wystąpienie było próbą wskazania właściwego dla zarządzania w edukacji podejścia, za jakie wykładowca uznaje podejście kulturowe. Dokonując przeglądu najważniejszych koncepcji kultury organizacji, wskazuje te ich elementy, które mogą najlepiej służyć do budowania wiedzy specyficznej dla dziedziny zarządzania w oświacie.

W dziedzinie badań i praktyki edukacyjnej jeszcze do niedawna niezwykle trudno było znaleźć wzmiankę na temat zarządzania. Nauczyciele, dyrektorzy szkół, administracja szkolna, politycy, jak również badacze zajmujący się szkołą zdawali się nie widzieć związku pomiędzy tymi dwoma obszarami. Zjawisko to było powszechne we wszystkich systemach edukacyjnych. Tego typu nastawienie wynikało, jak uważa Bottery, z typowego dla ludzi sfery edukacji przeświadczenia, że jedyną rzeczywiście istotną i wartościową kwestią w edukacji jest samo nauczanie.

Przeświadczenie to miało swoje korzenie w swoistej edukacyjnej indoktrynacji ciągle istniejącej w ramach różnorodnych cykli przygotowujących kadry dla szkolnictwa. Ludzie sfery edukacji byli przygotowani do pełnienia specjalnej roli: roli nauczyciela przekazującego wiedzę czy też wspomagającego rozwój uczącego się człowieka. Programy ich studiów zawierały zagadnienia z obszarów różnych nauk, ale podporządkowane tej podstawowej roli zawodowej. Kwestii zarządzania szkołą jako organizacją ciągle w tych programach brakowało, były one uznawane za "niegodne" misji, jaka stoi przed szkołą i wypierane z edukacyjnej świadomości.

^powrót do spisu treści

Klasa jaka jest - każdy widzi?. Prezentacja autorskiej metody obserwacji funkcjonowania uczniów w klasie, tzw. „Socjogramu projekcyjnego”.
Małgorzata Cużytek, Ośrodek Twórczej Edukacji Kangur w Krakowie.

Prezentacja do pobrania

Małgorzata Cużytek przedstawiła autorską metody obserwacji funkcjonowania uczniów w klasie, tzw. „Socjogramu projekcyjnego”. W swoim wystąpieniu zwróciła uwagę, że skuteczna profilaktyka w szkole zaczyna się od wnikliwej obserwacji uczniów w różnych sytuacjach życia klasowego i szkolnego. Niewiele jest dostępnych dla pedagogów i wychowawców metod i technik trafnego diagnozowania uczniów, zwłaszcza ich funkcjonowania w zespole klasowym. I tu otwiera się pole do zastosowania prostych, szybkich i skutecznych metod jakościowych, projekcyjnych. Wśród nich na szczególne wyróżnienie zasługuje eksperymentalna, autorska technika – tzw. „socjogram projekcyjny”, łącząca w sobie walory klasycznej socjometrii i rysunku grupowego. Dzięki niej można w atrakcyjny dla uczniów sposób zaaranżować angażujące cały zespół działania, a obserwacja uczniów przy wspólnej pracy i interpretacja klasowego „dzieła” dostarcza wielu ciekawych i cennych informacji na temat wzajemnych interakcji między rówieśnikami, form komunikowania się, rozwiązywania kwestii spornych oraz uruchamiania myślenia w kategoriach realizacji wspólnych celów i wzajemnego wspierania się.

^powrót do spisu treści

Jak twórczo pracować z przedszkolakami? Możliwości pracy zgodnie z zasadami psychopedagogiki kreatywności.
Agnieszka Larysz–Onyszko, psycholog, trener twórczego myślenia, prowadząca wiele szkoleń w Małopolskim Niepublicznym Ośrodku Doskonalenia Nauczycieli przy Ośrodku Twórczej Edukacji, OTE Kangur.

Prezentacja do pobrania

Agnieszka Larysz–Onyszko zaprezentowała możliwości pracy zgodnie z zasadami psychopedagogiki kreatywności. Uczestniczący w spotkaniu dyrektorzy mogli zapoznać się z metodą, która wykorzystując autorskie ćwiczenia od pierwszych lat życia dziecka pozwala wyrabiać nawyki twórczego myślenia i działania, w zabawie stymulować fantazję, ciekawość poznawczą i pomysłowość, budować twórczą atmosferę w otoczeniu dziecka. Przeprowadzone w trakcie spotkania warsztaty były częścią szkolenia „Jak twórczo pracować z przedszkolakami”, jednej z wielu propozycji szkoleń z bloku „Twórczy Nauczyciel”. W trakcie spotkania wykorzystano także autorskie karty pracy pochodzące z serii „Myślanki” – książeczki rozwijające twórcze myślenie.

^powrót do spisu treści

Wychowanie w szkole na styku z medycyną, terapią, sądem. M. in. dopalacze, narkotyki, stalking, uzależnienie od telefonu, sms-ów, sieci.
Ryszard Izdebski, dyrektor Krakowskiego Instytutu Psychoterapii, członek, psychoterapeuta i superwizor psychoterapii Sekcji Naukowej Psychoterapii Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, kierownik Zespołu Leczenia Domowego Kliniki Psychiatrii Dzieci i Młodzieży Collegium Medicum UJ, dyrektor Zarządu Krakowskiej Fundacji Rozwoju Psychoterapii.

Ryszard Izdebski rozpoczął wykład od refleksji, że wychowanie odbywa się obecnie na wielu płaszczyznach. Współcześnie dziecko kształtowane jest nie tylko przez dom rodzinny, szkołę, grupy rówieśnicze, ale także przez media, Internet. Te wpływy zwykle są bardzo silne i niestety często mogą być niekorzystne. Rodzice oraz wychowawcy muszą zmagać się z takimi problemami, których nie doświadczyło ich pokolenie, choćby uzależnienie od dopalaczy, stalking, uzależnienie od Internetu Oznacza to, że ci, którzy uczestniczą w procesie wychowania muszą mieć wiedzę i świadomość zmian, muszą być otwarci na współpracę z osobami i instytucjami wspierającymi i oddziałującymi na młodego człowieka .

Prowadzący mocno zaakcentował znaczenie dobrej współpracy między rodzicami a szkołą. Niezwykle ważny jest tu przepływ informacji. Rodzice powinni rzetelnie informować o tym, co istotne dla funkcjonowania i rozwoju dziecka m.in. o stanie zdrowia, sytuacji rodzinnej w takim zakresie, jaki jest niezbędny, by nauczyciel miał pełny i prawdziwy obraz ucznia. Od wychowawców oczekuje się nie tylko rzetelnego przygotowania pedagogicznego, psychologicznego, ale przede wszystkim otwartości na poznanie człowieka, na budowanie relacji, spojrzenia na dziecko przez pryzmat tego, co w nim wartościowe, dobre, a nie tego, czego mu brakuje i w czym jest słabe, Bardzo istotne jest poszanowanie indywidualności każdego.

Pytania, które zadawali uczestnicy panelu, dotyczyły przede wszystkim sposobów postępowania w konkretnych trudnych sytuacjach szkolnych oraz tego, jak prowadzić rozmowy, o co można zapytać w gabinecie pedagoga, w szkole, jak głęboka może być rozmowa z uczniem. Prelegent na konkretnych przykładach opisywał język, jakim można się posługiwać w rozmowach z rodzicami, z uczniami. Wskazywał także na możliwości i zagrożenia związane z budowaniem relacji terapeutycznych w szkole.

^powrót do spisu treści

Psychospołeczne warunki pracy w szkole. Przemoc w relacji nauczyciel - uczeń, mobbing, fizyczne warunki pracy, wsparcie ze strony dyrektora szkoły oraz innych nauczycieli, niewłaściwe zachowania uczniów na lekcji.
Dr Jacek Pyżalski, Instytut Medycyny Pracy w Łodzi.

Prezentacja do pobrania

Dr Jacek Pyżalski na co dzień związany z Instytutem Medycyny Pracy w Łodzi przedstawił wyniki badań na temat „Psychospołecznych warunków pracy w polskiej szkole”. Badania zrealizowane w ramach projektu „Pozytywne i negatywne elementy psychospołecznego środowiska pracy w szkole – przemoc w relacji nauczyciel – uczeń” sfinansowano z funduszy Programu wieloletniego Narodowego Centrum Badań i Rozwoju „Poprawa bezpieczeństwa i warunków pracy”. Wśród powodów dla podjęcia tego typu pracy badawczej prelegent podał niezwykle ważny aspekt przekładania się dobrostanu psychospołecznego na jakość pracy i relacji międzyludzkich, brak kompleksowej diagnozy na temat nauczycielskich psychospołecznych warunków pracy, a także opieranie praktycznych rozwiązań na obiegowej opinii i stereotypach. W wyniku badań ustalono, że nauczyciele wśród głównych przyczyn stresu wywołanego wykonywaniem zawodu wymieniają: byt małe zarobki w stosunku do nakładu pracy, przeładowane programy nauczania, mały wpływ na to, co jest realizowane w placówce, stan pomieszczeń socjalnych, zbyt duża liczba uczniów, rywalizacja, brak wsparcia przełożonych, brak wsparcia ze strony współpracowników. W badaniu sprawdzono poszczególne czynniki stresogenne i tak jedna czwarta nauczycieli zadeklarowała, że w ciągu tygodnia ich zajęcia związane z pracą przekraczają 40 godzin. Nauczyciele w ogromnej większości (86%) odczuwają, że obciążenia związane z pracą są większe aniżeli w przypadku innych zawodów. Powszechnie zwracają też uwagę na niewystarczający stan pomieszczeń szkolnych i wyposażenia.

^powrót do spisu treści

Przybliżenie prac zespołu MEN ds. statusu nauczyciela. Spotkanie z Podsekretarz Stanu MEN, Lillą Jaroń. Czas pracy, zatrudnienie, awans zawodowy, ocenianie i wynagradzanie nauczycieli.

Spotkanie z panią minister Lillą Jaroń zgromadziło bardzo wielu zainteresowanych pracami nad Karta Nauczyciela uczestników konferencji. Pani minister przedstawiła wybrane wnioski i przemyślenia zespołu opiniodawczo – doradczego ds. statusu zawodowego nauczycieli na temat kształtu dokumentu regulującego ten status. Swoje wystąpienie pani minister rozpoczęła od przedstawieniu niektórych powodów, dla których warto pomyśleć o nowej Karcie Nauczyciela. Są to między innymi:

zmiany w prawie oświatowym (nowa podstawa programowa, nowe spojrzenie na prace z uczniem o różnego rodzaju potrzebach edukacyjnych, nowa rola edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej, nowy nadzór pedagogiczny),
nowe zadania szkoły (rozpoznawanie specjalnych potrzeb edukacyjnych i rozwojowych uczniów, praca zespołowa nauczycieli, współpraca z podmiotami i instytucjami zewnętrznymi wobec szkoły)
zmieniona rola nauczyciela (zmiana charakteru zadań nauczycieli, dostosowanie statusu do zmieniającej się rzeczywistości).

Pani minister zwróciła też uwagę, że powstają nowe typy placówek (Centra Rozwoju Edukacji, Centra Informacji Edukacyjno – Zawodowej, grupy szkół powstałych w wyniku konsolidacji oraz placówki nadzoru pedagogicznego). Zmiany zatem są konieczne i dotychczas w toku prac grupy udało się poruszyć następujące kwestie: awans zawodowy nauczyciela, status dyrektora, zakres uregulowań zawartych w Karcie Nauczyciela, czas i warunki pracy szkoły oraz nauczyciela. Pani Lilla Jaroń przedstawiła obszary problemowe dyskutowanych zmian. Jeśli chodzi o awans zawodowy poruszono kwestie stażu w trakcie trwania studiów, ocenę nauczyciela kontraktowego, wzmocnienie motywacji, aspekt pracy zespołowej, a także ograniczenie biurokracji związanej z awansem. Jeśli chodzi o status dyrektora szkoły w toku prac zajmowano się między innymi autonomią i odpowiedzialnością dyrektora, swoboda doboru kadry, swobodą przydziału zadań i wynagradzania, konkurencyjności w zestawieniu ze stabilizacją, rolą raportu ewaluacyjnego w odniesieniu do oceny pracy. Członkowie grupy zajmowali się również próbą odpowiedzi na pytanie, w jakim zakresie Karta nauczyciela powinna zajmować się finansami. Jeśli chodzi o czas pracy nauczyciela i warunki, w jakich praca się odbywa zwrócono uwagę na oczekiwanie od nauczycieli zaangażowania w indywidualne podejście do potrzeb uczniów (jawi się potrzeba innego rozliczania czasu pracy). Takie zadania powinny skutkować zwiększaniem proporcji godzin zajęć obowiązkowych realizowanych w sposób zindywidualizowany. Z oczekiwaniem, że nauczyciel spędzać będą więcej czasu w szkole przy wykonywaniu różnych innych niż realizacja zajęć dydaktycznych z uczniami czynności powinno być połączone stworzenie do tego odpowiednich warunków.

^powrót do spisu treści

Dyskusja panelowa. Status nauczyciela. Przyszłość Karty Nauczyciela. Moderator: Dyrektor ISP UJ, dr hab. inż. arch. Aleksander Noworól.
		W dalszym ciągu spotkania odbyła się dyskusja panelowa, którą moderował dr hab. Aleksander Noworól. Uczestnikami dyskusji byli: Minister Lilla Jaroń, samorząd reprezentowały – Anna Korfel-Jasińska UM Kraków i Lucja Orzechowska UM Białystok, dr Roman Dorczak – przedstawiciel środowiska naukowego, dyrektorów szkół reprezentował Ryszard Sikora i Krzysztof Wojewodzic. Każdy z panelistów odniósł się do pytania: Czy proponowany zakres zmian Karty Nauczyciela odpowiada oczekiwaniom środowiska? Krzysztof Wojewodzic zauważył, że kompromis nie daje możliwości osiągnięcia pełnej satysfakcji wszystkim zainteresowanym stronom. Jego zdaniem w obecnych zapisach ustawy są zapisy, które powinny być zmodyfikowane np.: sztywne powiązanie pomiędzy stopniem awansu nauczyciela a wynagrodzeniem, skromny arsenał środków motywujących, obowiązek łączenia dydaktyki i zarządzania w przypadku dyrektorów szkół oraz fakt, że możliwości delegowania uprawnień są nader ograniczone, a w wielu szkołach nawet niemożliwe. Dostrzegł również trudność w zespołowej pracy nauczycieli polegającą na tym, że taka praca wymaga liderów, a w polskiej szkole lider nie ma ani uprawnień, ani odpowiedniej gratyfikacji. Zwrócił uwagę na inne niż dotychczasowe rozwiązania organizacji pracy szkół, umożliwiające pracę zespołową nauczycieli. Pani Anna Korfel-Jasińska zwróciła uwagę na duży stopień ogólności przedstawionych w prezentacji propozycji zespołu. Tymczasem samorząd potrzebuje narzędzi, które pozwolą zaspokoić oczekiwania społeczności m.in. organizacji przez szkoły zajęć w czasie ferii i wakacji z wykorzystaniem zasobów szkół. Zaakcentowała potrzebę zwrócenia uwagi na fakt, dla zaspokojenia czyich potrzeb jest tak naprawdę w sensie prawnym samorząd (w tym i nauczyciele). W podobnym tonie wypowiedziała się pani Lucja Orzechowska, sygnalizując odpowiedzialność samorządu za rzetelne gospodarowanie środkami przeznaczonymi na realizację zadań własnych gminy obejmujących edukację publiczną. Jako utrudnienie w ich realizacji podała funkcjonujące obecnie sztywne zapisy dotyczące: związania stosunku pracy mianowaniem, okresu kadencji dyrektora czy też ustalania obowiązkowego wymiaru pensum nauczycieli. Dr Roman Dorczak przedstawił tezę, iż nie wszyscy dyrektorzy wykorzystują możliwości, jakie dają obecnie funkcjonujące normy prawne w zakresie efektywnej realizacji polityki kadrowej. Zdanie to oparł na materiale zbieranym przez studentów w toku przygotowywania prac licencjackich. Zmiana zapisów w Karcie Nauczyciela nie przyniesie spodziewanych efektów bez wykształcenia kompetencji w zakresie pełnego wykorzystywania możliwości prawnych. Powiedział również, że standardy organizacyjne i jakościowe pracy nauczyciela mogły by być określane przez samorząd zawodowy. Reprezentując dyrektorów szkół Ryszard Sikora zaznaczył, że dotychczasowy awans zawodowy nauczycieli to przede wszystkim podwyżka pensji, nie połączona z większym zakresem praw i obowiązków. W nowej propozycji postuluje się utrzymanie stopni nieco inaczej je definiując, ale nie wiadomo czy mają być nadal powiązane ściśle z wynagrodzeniem. ^powrót do spisu treści

Zapraszamy do śledzenia na bieżąco aktualizowanej strony poświęconej spotkaniom zespołu MEN ds. statusu nauczyciela. Zamieszczamy tam relacje z posiedzeń zespołu oraz ciekawe materiały dot. przyszłości Karty Nauczyciela.

Organizacja pomocy psychologiczno-pedagogicznej w szkole. Zadania dyrektora i nauczycieli. Budowa programów wsparcia.
Alicja Kapcia, Joanna Jasiak, OSKKO.

Prezentacja do pobrania

Warsztaty „Organizacja pomocy psychologiczno – pedagogicznej w szkole” poprowadziła Alicja Kapcia – lider zmiany w obszarze kształcenia uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, dyrektor Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 17 w Krakowie, członek OSKKO. W trakcie trwania zajęć prowadząca przedstawiła zadania dyrektora szkoły w świetle przepisów prawnych, obejmujących kształcenie uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, a także omówiła zadania nauczycieli (w tym również stawiane zespołowej pracy nauczycieli w tym zakresie). Prowadząca poświęciła wiele uwagi praktycznemu aspektowi organizowania pomocy psychologiczno – pedagogicznej w szkole, prezentując etapy, jakie należy wziąć pod uwagę, gdy w szkole pojawia się uczeń ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Swoje miejsce w prezentacji znalazły również bariery, jakie napotkać może wprowadzana zmiana i korzyści, jakie przyniesie.

^powrót do spisu treści

Zmiany w systemie egzaminów zewnętrznych. Szkoły wszystkich szczebli (w tym szczególnie gimnazjum).
Jacek Rudnik, OSKKO.

Prezentacja do pobrania

Jacek Rudnik przedstawił zmiany w systemie egzaminów zewnętrznych, rozpoczynając prelekcję od zaprezentowania podstaw prawnych, a także planowanych terminów ich wprowadzenia. Przywołał także wyniki badań PISA, które jasno ukazują konieczne zmiany w systemie edukacji, w tym również w systemie egzaminów. Wiele miejsca zajęło wyjaśnienie, na czym polegać będzie egzamin gimnazjalny. W przyszłym roku szkolnym po raz pierwszy obejmie on uczniów, którzy w gimnazjum zdobywali wiedze i umiejętności zgodnie z nową podstawą programową. Zmiana polegać będzie na zmianie struktury egzaminu, a w zakresie języka obcego wyodrębnione zostaną dwa poziomy: podstawowy i rozszerzony. Inaczej wyglądać będzie zaświadczenie o wynikach egzaminów. Dla każdego z zakresów będzie zawierało wynik procentowy (zaokrąglony do liczby całkowitej odsetek punktów uzyskanych przez zdającego do możliwych do uzyskania) oraz wynik centylowy (zaokrąglony do liczby całkowitej odsetek liczby gimnazjalistów, którzy uzyskali z danego zakresu wynik taki sam lub niższy niż zdający). Wyniki egzaminu z języka obcego na poziomie rozszerzonym brane będą pod uwagę przy rekrutacji uczniów do szkół ponadgimnazjalnych począwszy od roku szkolnego 2018/2019. Następnie Jacek Rudnik przedstawił zmiany obejmujące egzamin maturalny wraz z harmonogramem ich wprowadzania. Wiele uwagi poświęcił następnemu rokowi szkolnemu, w czasie którego pojawią się już zmiany zwłaszcza w odniesieniu do egzaminu z języka obcego.

^powrót do spisu treści

Metoda projektu w gimnazjum – praktyka. Dorota Kulesza, OSKKO.
		Dorota Kulesza przybliżyła zebranym problematykę związaną z metodą projektu, wprowadzoną w bieżącym roku szkolnym jako obowiązkowa metoda pracy z uczniem na trzecim etapie edukacyjnym. W toku warsztatów przedstawiła zarówno aspekty prawne, stojące u podstaw projektu, jak i zasady pracy z uczniem przy użyciu tej metody. Krótki rys historyczny pozwolił zorientować się, że ta metoda pracy nie jest nowa również na polskiej edukacyjnej scenie. Wśród jej ważnych cech wymieniła: progresywistyczną rolę nauczyciela, polegającą na pozostawieniu dużej samodzielności uczniom i powstrzymywaniu się od podawania gotowych rozwiązań, podmiotowość uczącego się (w tym uwzględnianie indywidualnych zainteresowań i zdolności ucznia), całościowość (oznaczającą umiejscowienie projektu w kontekście pozaszkolnym, łączenie teorii z praktyką i szerokie odnoszenie się do codzienności ucznia) odejście od tradycyjnego oceniania (ocenianie przede wszystkim procesu, pracy w toku). Pani Kulesza przedstawiła również nasze polskie doświadczenia w pracy metodą projektów, którą szeroko wykorzystywano między innymi w rozmaitych projektach unijnych. Krótko przedstawiła również aspekt organizacyjny, odnosząc się do praktyki prowadzenia projektów edukacyjnych i dostosowania owej praktyki do rozporządzenia o ocenianiu. ^powrót do spisu treści

Zmiany w organizacji pracy szkół ponadgimnazjalnych. Zmiany od 2012 r., język wymagań, ciągłość edukacji z gimnazjum i przedmioty uzupełniające.
Andrzej Jasiński, ORE.

Z niezwykle dużym zainteresowaniem spotkała się problematyka zmian w organizacji szkół ponadgimnazjalnych przedstawiona przez Andrzeja Jasińskiego - koordynatora merytorycznego projektu. Zmiany te wynikają wprost z harmonogramu wdrażania podstawy programowej określonej w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17), zgodnie z którym od 1 września 2012 r. będzie ona wdrażana sukcesywnie w drugim i czwartym etapie edukacyjnym tj. począwszy od klasy IV szkoły podstawowej i klasy I szkół ponadgimnazjalnych. Harmonogram ten warunkował wydanie nowego rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach publicznych. Andrzej Jasiński przypomniał też, że przez dwa lata będziemy mieć do czynienia z okresem przejściowym (nowa podstawa wchodzi w życie rok po roku), w trakcie którego w wymienionych wyżej etapach edukacyjnych obowiązywać będą dwie podstawy programowe. Ponieważ nowa podstawa programowa zmieniła nazwy niektórych przedmiotów, takie zmiany muszą być (co oczywiste) uwzględnione w ramowych planach nauczania. Dotyczy to zarówno drugiego, jak i czwartego etapu edukacyjnego.

Prelegent przedstawił nowe rozwiązania organizacyjne zawarte w projekcie rozporządzenia o ramowych planach nauczania. Zgodnie z projektem do ramowych planów wprowadzono istotne zmiany:

1. W ramowym planie nauczania dla klas IV-VI szkoły podstawowej, w tym szkoły podstawowej specjalnej oraz w szkołach ponadimnazjalnych nie będą określane liczby godzin tygodniowo w cyklu kształcenia przeznaczone na poszczególne obowiązkowe zajęcia edukacyjne.

2. W to miejsce zostały określone minimalne ogólne liczby godzin przeznaczone na realizację podstawy programowej z poszczególnych obowiązkowych zajęć edukacyjnych w całym cyklu kształcenia. Dyrektor szkoły odpowiada za to, aby łączne sumy godzin zajęć z danego przedmiotu były w cyklu kształcenia nie mniejsze niż wymienione w ramowym planie nauczania, a cele określone w podstawie programowej zostały zrealizowane.

Andrzej Jasiński podkreślił, że minimalna ogólna liczba godzin przeznaczona na poszczególne obowiązkowe zajęcia edukacyjne w szkole podstawowej i zasadniczej szkoły zawodowej została obliczona na 32–tygodniowe lata szkolne, a w pozostałych szkołach ponadgimnazjalnych na 30-tygodniowe lata szkolne (roczne zajęcia w najwyższych programowo klasach tych szkół kończą się o niemal 2 miesiące wcześniej niż w pozostałych klasach). W każdym roku szkolnym jest ok. 35 - 36 tygodni nauki. Pozostały czas (w LO to około 8 tygodni), a więc pozostałą liczbę godzin, szkoła będzie mogła przeznaczyć zgodnie z potrzebami np. na kontynuowanie obowiązkowych zajęć edukacyjnych, organizację zajęć w innej formie, realizowaniu projektów podnoszących wrażliwość społeczną i aktywność obywatelską uczniów.

Wśród ważnych podkreślenia zmian organizacyjnych znalazły się również wywołujące wiele pytań nowe zasady:

dla uczniów, którzy wybiorą kształcenie w zakresie rozszerzonym z przedmiotów matematyczno-przyrodniczych przewidziany jest dodatkowo przedmiot uzupełniający historia i społeczeństwo.

dla uczniów, którzy wybiorą kształcenie w zakresie rozszerzony z przedmiotów humanistycznych przewidziany jest dodatkowo przedmiot uzupełniający przyroda.

obowiązkowe przedmioty ogólnokształcące ujęte w podstawie programowej w zakresie podstawowym będą realizowanie w klasie I liceum ogólnokształcącego i liceum profilowanego (a w tych typach szkół dla dorosłych – w dwóch pierwszych semestrach), lub w klasach I i II technikum (a technikum dla dorosłych – w czterech pierwszych semestrach).

uczeń liceum ogólnokształcącego wybiera od 2 do 4 przedmiotów, a liceum profilowanego wybiera 2 przedmioty, spośród proponowanych przez szkołę przedmiotów ujętych w podstawie programowej w zakresie rozszerzonym, przy czym co najmniej jednym z tych przedmiotów musi być: historia, biologia, geografia, fizyka lub chemia.

uczeń technikum wybiera 2 przedmioty spośród proponowanych przez szkołę przedmiotów ujętych w podstawie programowej w zakresie rozszerzonym, związanych z kształceniem w określonym zawodzie. Jednym z tych przedmiotów musi być biologia, geografia, fizyka, chemia lub matematyka,

uczeń LO i LP z oddziału (grupy oddziałowej lub międzyoddziałowej), w którym nie jest realizowana w zakresie rozszerzonym historia, obowiązany jest realizować dodatkowo przedmiot uzupełniający historia i społeczeństwo.

^powrót do spisu treści

System Informacji Oświatowej. Zadania dyrektora szkoły.
Piotr Tałan, OSKKO.

Piotr Tałan przedstawił zadania dyrektora w odniesieniu do systemu informacji oświatowej. W pierwszej części spotkania przywołał ocenę dotychczas funkcjonującej wersji SIO, przygotowaną przez MEN. W świetle tej opinii SIO I jest nieefektywnym narzędziem zwłaszcza z punktu widzenia realizacji celów, dla jakich został powołany. System nie wychodzi naprzeciw współczesnym potrzebom zarządzania oświatą w sferze finansowej i organizacyjnej. Nie jest również możliwe uzyskanie w dowolnym momencie aktualnych informacji, dotyczących całego kraju. Kolejny mankament to brak efektywnych narzędzi sprawdzania czy wszystkie szkoły i placówki oświatowe dostarczyły zestawienia zbiorcze. Prelegent przedstawił zasady gromadzenia danych oparty na wielostopniowym przekazywaniu danych do kolejnych jednostek. Wiele miejsca poświęcił również na zadania dyrektora szkoły oraz terminarz obowiązków związanych z systemem informacji oświatowej. Potem przedstawił zakres prac legislacyjnych wraz z terminarzem ich wprowadzania. Zaprezentował również najważniejsze cechy nowego SIO. Do pożądanych zmian zaliczył: przekazywanie danych do bazy danych SIO bezpośrednio on-line) lub za pośrednictwem lokalnych baz, wydzielenie dwu komponentów w bazie danych (rejestr szkół i placówek oświatowych oraz rekordy nauczycieli i uczniów). Za ważne uznał także stworzenie lokalnych (prowadzonych przez uprawnione instytucje) baz danych, które transferować będą dane do bazy centralnej. Kolejny ważny aspekt zmian w sio obejmuje przekazywanie danych na bieżąco (zaraz po zaistnieniu zmiany), a także umożliwienie współpracy z innymi systemami zbierania danych o obywatelach tj. z PESEL, REGON, TERYT. Taka organizacja systemu powinna umożliwić wielorakie analizy gromadzonych danych, a także uzyskiwanie informacji zwrotnej. Również korygowanie błędów powinno być prostsze i znajdować natychmiastowe odzwierciedlenie w systemie. Kalendarz omawianych zmian powinien się rozpocząć wejściem w życie ustaw o SIO, planowanym na 1 września 2011 roku.

^powrót do spisu treści

Kierunki polityki oświatowej MEN. Sekretarz Stanu MEN, Krystyna Szumilas. Konsolidacja oświaty. Przyszłość zmian w nadzorze pedagogicznym. Krajowy Ośrodek Jakości Edukacji, regionalne ośrodki jakości edukacji …
		Pani Minister Krystyna Szumilas przedstawiła główne kierunki polityki oświatowej MEN skupiając uwagę przede wszystkim na zmianach w ustawie o systemie oświaty oraz w innych waznych dla edukacji ustawach. W zakres planowanych zmian wchodzą: subwencjonowana i powszechna edukacja przedszkolna, wprowadzenie systemu oceniania jakości edukacji, systemowe, kompleksowe wspomaganie szkół, zmiany dotyczące specjalnych potrzeb edukacyjnych, zarządzanie edukacją w warunkach niżu demograficznego, nowoczesne kształcenie zawodowe i ustawiczne oraz zmiany w obszarze oświaty polskiej za granicą. Jeśli chodzi o edukację przedszkolną ministerstwo planuje, że jedynymi miejscami edukacji przedszkolnej będą przedszkola i inne formy wychowania przedszkolnego. Proponowana zmiana wynika ze zgłaszanych problemów w zakresie funkcjonowania oddziałów przedszkolnych w szkołach, Funkcjonujące przy szkołach oddziały są placówkami feryjnymi, przy jednoczesnym nieferyjnym charakterze pracy tych oddziałów i zatrudnionych tam nauczycieli. Kolejna zmiana w tym zakresie obejmuje objęcie subwencjonowaniem edukacji dzieci 4-letnich i 5-letnich towarzyszące daniu 4-latkom prawa podejmowania edukacji przedszkolnej. Pani minister zwróciła uwagę, że u podstaw proponowanych zmian leży zamiar uelastycznienia systemu opieki nad małym dzieckiem poprzez umożliwienie – w zależności od potrzeb – objęcia edukacją przedszkolną dziecka 2-letniego, jak i pozostawienia pod opieką „żłobkową” dzieci do lat 3. Poinformowała również zebranych, że w wyniku podjętych przez MEN działań w ciągu ostatnich lat wskaźnik upowszechnienia wychowania przedszkolnego wzrósł o około 20 %. W ty czasie powstało (dzięki nowym rozwiązaniom prawnym) 790 przedszkoli i 1211 małych form przedszkolnych, a także 1388 oddziałów przedszkolnych w szkołach. Pani Minister Krystyna Szumilas przedstawiła również, jak wyglądać będzie system zarządzania jakością w polskiej edukacji. Obejmie on Naczelnego Inspektora Jakości Edukacji, któremu podlegać będą dwie instytucje: Krajowy Ośrodek Jakości Edukacji oraz Krajowy Ośrodek Rozwoju Edukacji. Pierwsza z tych instytucji sprawować będzie pieczę nad siecią Regionalnych Ośrodków Jakości Edukacji, druga natomiast czuwająca nad wspomaganiem weźmie w opiekę sieć lokalnych Centrów Rozwoju Edukacji. Przedstawiając zasadnicze zmiany w zakresie systemu oceniania jakości edukacji Pani Minister zwróciła uwagę, że w szkołach i placówkach, nad którymi obecnie nadzór pedagogiczny sprawuje kurator oświaty, ewaluację i kontrolę zewnętrzną będą prowadzić jednostki zajmujące się badaniem jakości pracy szkół. Powstaną one na bazie obecnych zasobów kadrowych i lokalowych centralnej i okręgowych komisji egzaminacyjnych oraz kuratoriów oświaty. Zaletą funkcjonowania nowego systemu będzie przede wszystkim możliwość prezentowania w jednolitej w całym kraju formie informacji o ocenie pracy szkół (dla dyrektorów i organów prowadzących placówki oraz zamieszczanej w Internecie dla zainteresowanych, np. rodziców). Informacje te będą także narzędziem pomocnym w prowadzeniu polityki oświatowej na poziomie samorządu, regionu i kraju. Następnie pani minister przedstawiła najważniejsze zmiany odnoszące się do systemu kompleksowego wspomagania szkół, które będzie opierać się na centrach rozwoju edukacji (CRE), powstałych z połączenia zadań poradni psychologiczno-pedagogicznej, placówki doskonalenia nauczycieli i biblioteki pedagogicznej. Od 2016 r. takie kompleksowe wspomaganie szkół będzie zadaniem powiatu. Ważnym elementem budowania systemu wspomagania szkół jest samorząd województwa, którego zadaniem oświatowym będzie prowadzenie – w utworzonych wojewódzkich centrach informacji edukacyjno-zawodowej – regionalnej publicznej bazy informacji dotyczącej oferty edukacyjnej regionu. W odniesieniu do zmian dotyczących potrzeb edukacyjnych proponowane jest objęcie dziecka jak najwcześniej specjalistycznym wsparciem i dostrzeganie problemów rozwojowych już od chwili stwierdzenia zagrożenia niepełnosprawnością, tak aby bez zbędnej zwłoki minimalizować bądź eliminować występujące u dziecka zaburzenia rozwojowe. Projektowane rozwiązania to kontynuacja rozpoczętych już działań zmierzających do powstania spójnego modelu kształcenia uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Według tego modelu nauczyciele dostosowują działania edukacyjno-terapeutyczne do potrzeb edukacyjnych i rozwojowych oraz możliwości psychofizycznych każdego ucznia. W związku ze zmianami demograficznymi należy umożliwić grupowanie placówek jako alternatywę dla likwidacji szkół. Proponowane zmiany obejmą również kształcenie zawodowe i ustawiczne. Zmiana oprze się na nowocześniejszym zarządzaniu kształceniem zawodowym i ustawicznym, elastycznej odpowiedzi na potrzeby lokalnego rynku pracy oraz włączanie pracodawców w proces kształcenia i potwierdzania kwalifikacji zawodowych. Szkoły prowadzące kształcenie zawodowe będą mogły prowadzić kursy przygotowujące do potwierdzania kwalifikacji zawodowych objęte również subwencjonowaniem oraz być grupowane w centra kształcenia zawodowego i ustawicznego. Dofinansowywanie niepublicznej oferty kształcenia zawodowego dorosłych, w tym kursów kwalifikacyjnych i szkół policealnych, będzie możliwe tylko wtedy, jeśli zostanie zakończone pozytywnie zdanym egzaminem zawodowym. Planowane jest utworzenie 16 centrów informacji edukacyjno-zawodowej (CIEZ), prowadzonych przez samorządy wojewódzkie, w celu: gromadzenia i udostępniania danych o ofercie edukacyjnej regionu; analizowania, na ile ta oferta odpowiada potrzebom regionu; proponowania rekomendacji dla marszałka województwa o inspirowaniu i wspieraniu zmian w sieci kształcenia zawodowego, ustawicznego, specjalnego; organizowania współpracy szkół i nauczycieli prowadzących kształcenie zawodowe. Nieco miejsca w swojej wypowiedzi pani Minister Krystyna szumi las poświęciła również zmianom w obszarze oświaty polskiej za granicą. Przewiduje się stworzenie możliwości zakładania za granicą niepublicznych polskich szkół uzupełniających i ośrodków polskiej edukacji. Ośrodek Rozwoju Polskiej Edukacji za Granicą będzie prowadził ich rejestr oraz sprawował nad nimi nadzór pedagogiczny, będzie zajmował się także prowadzeniem: polskich szkół uzupełniających przy przedstawicielstwach dyplomatycznych, szkół na terenie kraju prowadzących kształcenie na odległość, ośrodków polskiej edukacji. Następnie pani Minister przedstawiła harmonogram wprowadzanych zmian. ^powrót do spisu treści

System wspierania szkół w rozwoju. Dyrektor Ośrodka Rozwoju Edukacji, Joanna Berdzik. Budowa sprawnego systemu wspomagania szkół. Szkoła a nowe zadania: zmieniona podstawa programowa, indywidualizacja pracy z uczniem, system nadzoru.
		Pani dyrektor Joanna Berdzik przedstawiła propozycje zmian w systemie wsparcia szkół i placówek. Konieczność wprowadzenia zmian w jego funkcjonowaniu wynika przede wszystkim z powszechnie dostrzeganych słabości. Wśród wad dotychczasowych rozwiązań organizacyjnych Joanna Berdzik zaliczyła brak współpracy między różnymi instytucjami wspierającymi szkoły, łatwo dostrzegane różnice w dostępie do instytucji odpowiedzialnych za wspieranie, a także nastawienie na indywidualne potrzeby nauczyciela. Zwróciła uwagę, że bardzo często potrzeby nauczycieli nie idą w parze z rzeczywistymi potrzebami szkoły, a podejmowane przez nauczycieli krótkie formy doskonalenia słabo przekładają się na nauczycielską praktykę dnia codziennego. Stąd właśnie nowy system zakłada przede wszystkim długofalową pracę z konkretną szkołą nakierowaną na realizację zadań związanych z polityką edukacyjną państwa oraz jednostkowymi potrzebami i problemami szkoły. Zmiany przygotowywane są w oparciu o dwa systemowe projekty unijne „System doskonalenia nauczycieli oparty na ogólnodostępnym kompleksowym wspomaganiu szkół” oraz przygotowywany właśnie projekt „Bezpośrednie wsparcie systemu doskonalenia nauczycieli”. Pani dyrektor szczegółowo omówiła funkcjonowanie centrów rozwoju edukacji, na których opierać się będzie zmiana w systemie wspierania. Omawiając ramy finansowe powstania tych instytucji zwróciła uwagę na założenia, że w projekcie wezmą udział wszystkie powiaty, a także 80 % szkół i placówek. W każdej z nich zorganizowane zostaną dwie oferty doskonalenia, standardowo obejmujące rok pracy. Wśród propozycji takiej właśnie rocznej pracy ze szkołami i placówkami wymieniła miedzy innymi: wspieranie szkoły w zakresie tworzenia projektów ewaluacyjnych i prowadzenia ewaluacji wewnętrznej, budowa systemu wsparcia pracy wychowawców klas, specjalne potrzeby edukacyjne – budowa IPET, budowa szkolnego programu współpracy ze środowiskiem lokalnym czy też organizacja i funkcjonowanie wewnątrzszkolnego systemu doradztwa edukacyjno-zawodowego. Pierwszą etapem zmiany w systemie jest zaplanowana faza wdrożenia – pilotażowy program, finansowany z pieniędzy Unii Europejskiej w ramach projektu wdrożeniowego. Warunkiem wstępnym realizacji tego etapu jest przeszkolenie liderów zmian w ramach systemowego projektu ORE (co najmniej jedna osoba z powiatu), dysponowanie potencjałem kadrowym gwarantującym prawidłową realizację wspomagania pracy nauczycieli i dyrektora szkoły w wybranych obszarach oraz zapewniania nauczycielom dostępu do informacji pedagogicznej, podpisanie listów intencyjnych ze szkołami chcącymi przystąpić do projektu i w praktyce realizować wspólnie z pracownikami CRE nowe oferty doskonalenia, a także złożenie wstępnej deklaracji poddania procesowi akredytacji placówki udzielającej wsparcia oraz wypełnienie i złożenie wniosku o dofinansowanie. Dyrektor ORE przedstawiła harmonogram prac związanych z wprowadzeniem zmiany. ^powrót do spisu treści

Zebranie Walne członków Stowarzyszenia.

Walne zebranie OSKKO zakończyło konferencję. Przyjęto sprawozdanie z działalności OSKKO za 2010r. Udzielono absolutorium dla Zarządu. Odbyła się dyskusja i przyjęcie kierunków działań na 2011r.

^powrót do spisu treści