KONFERENCJA  DYREKTORÓW i WICEDYREKTORÓW PRZEDSZKOLI, INSTYTUCJI WSPOMAGAJĄCYCH, PRACOWNIKÓW ORGANÓW PROWADZĄCYCH I  ORGANÓW NADZORU PEDAGOGICZNEGO

Ogólnopolskie Stowarzyszenie Kadry Kierowniczej Oświaty

zorganizowało czwartą doroczną konferencję, której celem jest zajęcie stanowisk w kwestii prawa oświatowego dotyczącego edukacji przedszkolnej, komunikacja kadry z resortem oświaty i placówkami centralnymi, doskonalenie zawodowe kadry kierowniczej. W efekcie prac Konferencji stworzono stanowisko Konferencji.

 

Stanowisko IV Krajowej Konferencji Dyrektorów Przedszkoli
OSKKO, Warszawa-Miętne, 11-04.2008

Uczestnicy konferencji kontynuowali prace II Kongresu Zarządzania Oświatą (3-5.10.2007). Zwrócili uwagę na brak dookreślenia zapisów prawa dotyczących w szczególności:

• precyzyjnego określenia wieku przyjęcia dziecka do przedszkola, podobnie jak ma to miejsce w przypadku dziecka sześcioletniego,
• uregulowania prawnego kwestii odbioru dziecka z przedszkola w przypadku pozostania dziecka w przedszkolu po jego zamknięciu oraz dookreślenia nieprecyzyjnego zapisu kogo należy rozumieć jako osobę zapewniającą dziecku pełne bezpieczeństwo,
• ustalenia zasad zatrudnienia specjalistów w przedszkolach,
• regulacja zasad zapewnienia opieki medycznej,
• sprecyzowanie zasad tworzenia rady rodziców.

Uregulowania wymaga funkcjonowanie dziecka niepełnosprawnego w przedszkolu ogólnodostępnym, ze szczególnym uwzględnieniem nauczycieli wspomagających.

W związku z brakiem wykwalifikowanej kadry pedagogicznej podniesiona została kwestia zatrudnienia nauczycieli o zbliżonych kwalifikacjach.

Po raz kolejny zwrócono uwagę na problemy dotyczące statusu zawodowego nauczyciela przedszkola:

• nie uwzględnienia wyżej wymienionych w grupie uprawnionych do korzystania z ulgowych przejazdów środkami transportu zbiorowego,
• przyznawania dodatku za wychowawstwo.

Postulowano określenie minimalnych standardów w zakresie:

• zatrudnienia pracowników administracji obsługi,
• wyposażenia przedszkoli w pomoce i środki dydaktyczne,
• określenie norm niezbędnych do funkcjonowania przedszkola.

Dyskutowano nad niedostatecznym, zdaniem zebranych, przygotowaniem szkół na przejście do nich sześciolatków oraz nad nierównością wymiaru godzin na realizację podstawy programowej w przedszkolach i innych typach placówek opieki nad dziećmi w wieku przedszkolnym.

Stanowiska konferencji zostaną przedłożone Ministrowi Edukacji Narodowej, Przewodniczącemu Sejmowej Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży a przede wszystkim staną się podstawą programu III Kongresu Zarządzania Oświatą (www.oskko.edu.pl/kongres/), który odbędzie się w dniach 22-24 września 2008r w Warszawie.

W Auli Wielkiej Politechniki Warszawskiej oraz w Pałacu Kultury i Nauki spotka się 1000 dyrektorów, urzędników samorządowych i pracowników nadzoru pedagogicznego. Odbędzie się tam m.in. spotkanie panelu szkół zawodowych oraz panelu przedszkoli.

Prosimy zainteresowanych o uwagi i współpracę. Można do nas napisać na adres oskko@oskko.edu.pl. Każdy pracownik oświaty może w ten sposób mieć wpływ na program kongresu wrześniowego i na kierunki naszych działań.

Marketingowe zarządzanie szkołą, placówką oświatową.
Jan Fazlagić, Akademia Ekonomiczna w Poznaniu. Redaktor naczelny portalu headmaster.pl   Pracownik naukowo-dydaktyczny Akademii Ekonomicznej w Poznaniu

prezentacja (w wersji PDF) do pobrania 

Istota kapitału społecznego

Po raz pierwszy terminu kapitał społeczny użył Lyda Judson Hanifasa w roku 1916. Pisał on o wiejskich społecznościach lokalnych i podkreślał znaczenie poczucia wspólnoty, dobrej woli, sympatii. Organizacja OECD definiuje kapitał społeczny jako „sieci wraz ze wspólnie wyznawanymi normami, wartościami, przeświadczeniami, które sprzyjają współpracy wewnątrz grup lub pomiędzy grupami”. Z badań wynika, że kapitał społeczny jest dodatnio skorelowany z poziomem zdrowia społeczeństwa, wyższym poziomem wykształcenia, poziomem zatrudnienia a także ujemnie skorelowany z poziomem przestępczości. Innymi słowy, członkowie społeczności, które charakteryzuje wysoki poziom kapitału społecznego mają większe szanse na bycie „posiadanie własnego dachu nad głowa, być zdrowymi, zatrudnionymi i szczęśliwymi[1]. Kapitał społeczny to swego rodzaju potencjał do konstruktywnego działania drzemiący w społeczeństwie.

Kapitał społeczny ma podstawowe znaczenia dla rozwoju gospodarczego na obecnym etapie rozwoju gospodarki światowej. W krajach bogatych takich jak Finlandia, Singapur, Holandia, Wielka Brytania wysoki poziom kapitału społecznego pozwala im na skuteczne konkurowanie z krajami o niskich kosztach pracy. Z kolei w krajach biednych (kraje Afryki) i rozwijających się (Europa Wschodnia, Turcja, Indie) poziom kapitału społecznego decyduje o jakości wykorzystania funduszy pomocowych. W gospodarce opartej na wiedzy pozyskanie specjalistycznej wiedzy od wiarygodnych ekspertów jest utrudnione, dlatego relacje osobiste i kontakty nieformalne są konieczne dla dyfuzji innowacji.

Halpern (1999) zauważył, że istnieje silna korelacja pomiędzy poziomem kapitału społecznego, a dynamiką wzrostu gospodarczego. Narody charakteryzujące się wysokim poziomem kapitału społecznego mierzonego zaufaniem do obcych[2] są zamożniejsze. Kapitał społeczny redukuje koszty transakcji - reputacja i sankcje nieformalne (np. utrata honoru) są istotniejsze od sankcji formalnych. Relacje pomiędzy władzą, a społeczeństwem zależą od stopnia, w jakim prowadzony jest tzw. dialog społeczny, względnie jaka jest krańcowa użyteczność chęci kompromisu dla uczestników sporu. Społeczeństwa charakteryzujące się wysokim kapitałem społecznym są bardziej skłonne do współpracy. Sukces jednostki jest sukcesem całej społeczności. Zasada ta ma zastosowanie obustronne: organizacje bardziej troszczą się o swoich pracowników, ponieważ uznają, że ich sukces będzie miał przełożenie na sukces jednostki. W społeczeństwach o niższym kapitale społecznym takie przełożenie jest mniej widoczne. W kapitale społecznym najistotniejsze jest wzajemne powiązanie wszystkich procesów.

Na kapitał społeczny składają się więzi pomiędzy ludźmi: zaufanie, wzajemne zrozumienie, wspólnie wyznawane wartości i zachowania, którzy wiążą członków sieci ludzkich i społeczności i umożliwiają wspólne działania[3]. Odnosi się on do pewnych cech organizacji takich jak sieci, normy, i zaufanie, które to cechy wspomagają, koordynują i ułatwiają współdziałanie wszystkim uczestnikom.

Demokratyczne struktury, przejrzystość systemu finansowania państwa, ordynacja wyborcza, reputacja polityków to tylko niektóre składniki składające się na tę relację. Kapitał społeczny ma znaczenie dla rozwoju gospodarczego, ponieważ usprawnia procesy interakcji na styku przedsiębiorstw (pracodawców), obywateli i instytucji państwowych (m.in. administracji rządowej, policji, sądownictwa).

Kapitał społeczny a kultura narodowa
Hiszpański żyd, Ibrahim, Ibn-Jakub, którego kalif Kordoby wysłał około roku 965 n.e. z poselstwem do środkowej Europy napisał w swoim raporcie na temat natury narodów słowiańskich następującą uwagę:

„ Na ogół biorąc, to Słowianie są skorzy do zaczepki i gwałtowni, i gdyby nie ich niezgoda [...],  żaden lud nie zdołałby im sprostać w sile. Oddają się ze szczególną gorliwością rolnictwu”

Cytat ten ilustruje jak przemożny wpływ na kapitał społeczny ma kultura narodowa a także jak mocno zakorzenione mogą być pewne schematy zachowań charakterystyczne dla społeczności. Jeśli spostrzeżenia sprzed z górą 1000 lat wydają się tak aktualne, to znacznie ostrożniej powinniśmy oceniać wpływ okresu zaborów a także komunizmu na charakter narodowy Polaków.

Ross Mayfield opisuje różnice kulturowe pomiędzy różnymi narodami analizując przełomowe momenty w ich historii i wyciągając wnioski na podstawie sposobu, w jaki likwidowano symbole poprzedniego systemu. Po rozpadzie związku radzieckiego w krajach bałtyckich zabrano się do usuwania pomników Lenina. Na Litwie tłum spontanicznie obalił pomnik i zniszczył go. Na Łotwie uformowano komitet, który obradował przez dłuższy czas i pomnik zdemontowano. W Estonii ktoś zadzwonił za pomocą telefonu komórkowego do Fińskiej firmy zajmującej się demontażem dużych konstrukcji i pomnik usunięto po cichu i bez rozgłosu[4]. Głowa Bismarcka spadła na bruk Poznania w nocy z 3 na 4 kwietnia 1919 roku. Potem trafiła do składnicy złomu, ale już w 1923 roku decyzją Zarządu Miasta przetopiono ja na odlew figurki Jana Quadro, twórcy poznańskiego ratusza. Korpus pomnika Bismarcka wykorzystano do odlania potężnej figury Chrystusa Króla.

Poszukując determinantów formy, jaką przybrała kultura narodowa w Polsce należy odwołać się do tradycji sarmackiej. Polska szlachta już w XV wieku zdobyła uprzywilejowana pozycję w Państwie, co m.in. spowodowało zastój w rozwoju miast i klasy mieszczańskiej (późniejszej burżuazji), a także osłabienie władzy centralnej, które w ciągu następnych trzystu lat doprowadziło do utraty niepodległości. Tradycje sarmackie nadal są obecne, przynajmniej szczątkowej formie w kulturze współczesnych Polaków (patrz: ramka).

W poszukiwaniu korzeni polskiej kultury narodowej.

Źródło: opracowanie własne w oparciu o: N. Davies, Europa  - rozprawa historyka z historią, Wydawnictwo Znak, Kraków 2002, ss.627-628.

Czy można nauczać „kapitału społecznego”?

Zgodnie z postulatami reformy systemu edukacji szkoła powinna zapewnić uczniowi warunki do nabywania wiedzy, sprawności i nawyków, czyli rozwijania kompetencji w zakresie:

1.      Uczenia się: zdobywania wiedzy i umiejętności; rozwiązywania problemów poznawczych i realizacyjnych; organizowania procesu uczenia się i przyjmowania odpowiedzialności za własne wykształcenie; wykorzystywanie doświadczeń i łączenie różnych elementów wiedzy;

2.      Myślenia: dostrzeganie związków przeszłości z teraźniejszością, związków przyczynowo-skutkowych i zależności funkcjonalnych; radzenie sobie z niepewnością i złożonością zjawisk; ich całościowe i kontekstowe postrzeganie;

3.      Poszukiwania: poszukiwanie, porządkowanie i wykorzystywanie informacji z różnych źródeł, w tym rozważne i umiejętne korzystanie z technologii informacyjnej i mediów;

4.      Działania: organizowanie pracy własnej i innych; opanowanie technik
i narzędzi pracy; projektowanie działań i przyjmowanie odpowiedzialności za ich przebieg i wyniki; racjonalne gospodarowanie czasem;

5.      Doskonalenia się: ocena postaw i postępowania własnego i innych zgodnie z przyjętymi normami i systemem wartości uniwersalnych; przyjmowanie odpowiedzialności za siebie i innych; elastyczne reagowanie w obliczu zmiany,
poszukiwanie nowych rozwiązań, stawianie czoła przeciwnościom; utrzymywać nie zdrowia fizycznego i psychicznego;

6.      Komunikowania się: skuteczne komunikowanie się; prezentacja własnego punktu widzenia, argumentowanie i obrona własnego zdania; gotowość wysłuchania i brania pod uwagę poglądów innych ludzi, rozwiązywanie konfliktów;

7.      Korzystanie z nowych technologii komunikowania się;

8.      Współpracy: praca w grupie; negocjowania i osiąganie porozumienia;

9.      Podejmowanie decyzji grupowych; stosowanie procedur demokratycznych;

10.   Nawiązywanie i podtrzymywanie kontaktów; budowanie więzi międzyludzkich
(Podstawy programowe, 1999).

Jaki jest jednak naprawdę rozkładany nacisk na wszystkie wyżej wymienione kompetencje? W zasadzie wszystkie istotne osiągnięcia ucznia w szkole dotyczą kompetencji indywidualnych: znajomości języka obcego, umiejętności rozwiązywania zadań z fizyki czy matematyki itd. Polski system oświat, mierzony rzeczywisty poziom przywiązuje przede wszystkim wagę do kompetencji indywidualnych. Rozwój gospodarczo-społeczny Polski jest jednak uwarunkowany przede wszystkim od kompetencji społecznych. Truizmem jest przypominanie, jak dobrze radzą sobie absolwenci naszych szkół w szkołach zagranicznych. Czyż nie ma bardziej przekonywujących dowodów na to, co naprawdę liczy się w wychowywaniu społeczeństwa? Liczy się umiejętność współpracy. Jak już wspomniano, Ibrahim-Ibn Jakub zauważył, że cechą szczególną narodów słowiańskich jest wyjątkowa skłonność do kłótni. Dzisiaj powiedziałby, że „kapitał społeczny wśród Słowian jest niski”. Owa kłótliwość, talent do utrzymywania permanentnego stanu niezgody obserwujemy nie tylko w Polsce, ale także na Ukrainie czy Białorusi. Z drugiej strony te narody słowiańskie, które z przyczyn historycznych znalazły się pod wpływem kultury Niemieckiej są nie tylko bardziej zgodne, lecz także znacznie zamożniejsze. Najbogatszy naród słowiański to Serbołużyczanie, którzy zostali dosłownie podbici przez narody niemieckie w ciągu ostatnich 1000 lat. Tuż za nimi są Słoweńcy, najbogatszy naród słowiański posiadający własną państwowość. Za nimi widzimy Czechów, którzy jak zauważył Norman Davies jeszcze tysiąc lat temu prawdopodobnie nie mówili językiem innym niż Polanie czy Wiślane. Gdy w 1793 wojska Pruskie wkraczały do Poznania rozpoczął się okres okupacji, który definitywnie zakończył się w roku 1918 (w międzyczasie, w 1806 roku wybuchło pierwsze powstanie Wielkopolskie zakończone pełnym sukcesem, podobnie jak drugie z grudnia 1918 roku). Prusacy w przeciwieństwie do Rosjan walczyli z polskością za pomocą prawa a nie bezprawia. Dzięki temu Wielkopolanie i Ślązacy odziedziczyli po zaborcach nie tylko lepszą uinfrastukturę (proszę spojrzeć na gęstość sieci kolejowej w Polsce!) ale przede wszystkim wyższy kapitał społeczny. A to właśnie Państwo Pruskie jako pierwsze na świecie wprowadziło obowiązkową edukację. W 1848 Wielkopolanie (i Ślązacy) jako pierwsi znaleźli się w ustroju parlamentarnym Najdłuższa wojna nowoczesnej europy była niezwykła także, dlatego, ze pomimo braku szkolnictwa wyższego w Wielkopolsce (wtedy Wielkopolanie jeździli zwykle na studia do Berlina lub Wrocławia) wykształciło się w Wielkopolsce społeczeństwo obywatelskie. Do dzisiaj w Poznaniu działa około 100 chórów, które są dziedzictwem społeczeństwa obywatelskiego. Kapitał społeczny jest ważniejszy niż kapitał finansowy. Przed II wojną światową Argentyna była krajem bogatszym, niż Stany Zjednoczone, lecz skandale korupcyjne zapoczątkowane w latach 1930-tych skutecznie, w ciągu kilkudziesięciu lat zniszczyły kapitał społeczny w tym kraju.

Rozważania historyczne miały przybliżyć to, czemu naprawdę służyć ma edukacja: tworzeniu zamożnego, dobrze zorganizowanego, szczęśliwego społeczeństwa. Kluczem do tego celu jest kształtowanie społeczeństwa obywatelskiego. Oto kilka współczesnych przykładów na to jak niski poziom kapitału społecznego i brak kompetencji społecznych hamuje rozwój kraju:

1.    Urzędy gmin ościennych dużej aglomeracji nie potrafią stworzyć wspólnego systemu komunikacji dla aglomeracji.

2.    Opuszczony i oszukany obywatel nie chce sprzedać domu stojącego na drodze przyszłej autostrady.

3.    Ekolodzy walczą z lokalną społecznością (Dolina Raspudy).

4.    Mieszkańcy gmin pod Wrocławiem nie chcą, aby zalano ich domy (poprzez otworzenie wałów przeciw powodziowych). Zalane zostaje centrum Wrocławia (1997).

5.    Minister RP na oficjalnych negocjacjach w Brukseli rzuca długopisem, wybiega z sali, bo czuje się „obrażony” tym, że inni nie chcą przyjąć jego warunków.

6.    Małżonkowie kłócą się, bo nie potrafią rozmawiać i dochodzić do kompromisów – kilkadziesiąt procent małżeństw w Polsce kończy się rozwodem.

Podsumowanie

Z wielu badań wynika, ze to środowisko a nie rodzice ma największy wpływ na kształtowanie charakteru i osobowości człowieka. Jeśli więc obserwujemy (i z tego powodu kontestujemy) niski poziom kapitału społecznego w Polsce, to przede wszystkim „obwiniać” za niego należy szkołę. Szkole socjalistyczną oczywiście, bo dzisiejsi liderzy zostali wychowani w szkołach w latach 1960-1990. Liderzy jutra (może jeden z uczniów Państwa szkoły zostanie premierem lub prezydentem w roku 2040?) Są kształtowani przez szkołę dzisiaj. I co ważniejsze dzisiejsze szkoły kształcą przede wszystkim tych, którzy będą wybierać i współpracować z tymi liderami jutra.

Budowa kapitału społecznego jest zadaniem, z którego najlepiej może się wywiązać szkoła. Inwestycje w kapitał społeczny objawiają się z jeszcze większym opóźnieniem niż inwestycje w kompetencje indywidualne ucznia. Sukcesy uczniów widać już po 5-10 latach. Skuteczne inwestycje w kapitał społeczny objawiają się z opóźnieniem 20-40 letnim, co widać było w Poznańskiem w okresie międzywojennym i tuż po II wojnie światowej. Wykształceni w nowoczesnym, bogatym (choć nie własnym!) Państwie Wielkopolanie byli aktywni na rynku pracy jeszcze w latach 1960-tych. Na prawdziwe efekty reformy polskiej oświaty, jeśli chodzi o jej wpływ na kapitał społeczny będziemy musieli poczekać jeszcze 20-30 lat.

Original Play – podstawa uczenia się oraz rozwoju emocjonalnego i społecznego dzieci w wieku przedszkolnym.

dr Fred Donaldson, mgr Jolanta Graczykowska. www.originalplay.pl/

dr Fred Donaldson - autor nowatorskiego programu "Original Play™", światowej sławy specjalista w zakresie pierwotnej, naturalnej zabawy, międzynarodowy konsultant do spraw edukacji. Fred Donaldson stworzył termin "Original Play™"- "Pierwotna Zabawa" i pierwszy dokonał opisu tego procesu . Program "Original Play™" jest rezultatem jego 30 - letnich badań nad zachowaniami dzieci, dorosłych oraz dzikich zwierząt w zabawie.

Fred Donaldson jest pionierem w zastosowaniu zabawy jako alternatywy dla walki, agresji, wykorzystywania. Jest autorem książki Playing by Heart:The Vision and Practice of Belonging, nominowanej do Nagrody Pulitzera oraz autorem The Sanctuary Alliance - projektu wprowadzanego i realizowanego w wielu miejscach na świecie. Opis tego projektu został niedawno wysłany do Organizacji Narodów Zjednoczonych w odpowiedzi na prowadzone obecnie badania nad przemocą nad dziećmi.

Fred Donaldson był profesorem Universities of Washington and California State Hayward oraz California School of Professional Psychology. Obecnie prowadzi wykłady i warsztaty w Stanach Zjednoczonych i, w wielu krajach na całym świecie.  

mgr Jolanta Graczykowska - oficjalny przedstawiciel i koordynator programu "Original Play™" i "The Sanctuary Alliance" w Europie (autorskiego programu i projektu dr Freda Donaldsona ); nauczyciel, terapeuta.

Autorka pracy naukowej poświęconej metodom relaksującym i koncentrującym uwagę w pracy z dziećmi i młodzieżą. Współpracuje ze szkołami wyższymi. Posiada wieloletnie doświadczenie w pracy nauczycielskiej i terapeutycznej z dziećmi, z różnymi wyzwaniami edukacyjnymi i rozwojowymi: agresją, nadpobudliwością psychoruchową (ADHD), autyzmem, dysleksją, problemami rozwoju psychoruchowego, opóźnieniem rozwoju intelektualnego. Prowadzi terapie i zajęcia korekcyjno-rozwijające dla dzieci. Ma duże doświadczenie w pracy terapeutycznej w ramach turnusów terapeutyczno-rehabilitacyjnych dla dzieci.

Stosuje "Original Play™" w pracy i życiu codziennym, doświadczając jej niezwykłości i efektywności. Uczestnikami jej zabaw są dzieci i dorośli w różnych częściach świata, niezależnie od ich wieku, poziomu rozwoju psychofizycznego, uwarunkowań kulturowych i językowych, statusu społecznego. Bawi się z dziećmi specjalnej troski, z dziećmi ulic, ofiarami przemocy oraz z więźniami. Organizuje i prowadzi warsztaty oraz szkolenia "Original Play™" dla rodziców, profesjonalistów w zakresie edukacji, medycyny, biznesu, osób zajmujących się profesjonalną pomocą dzieciom i dorosłym.

Warsztaty "Original Play™" przeznaczone są dla rodziców, osób zajmujących się profesjonalną pomocą dzieciom i dorosłym: nauczycieli, psychologów, pedagogów, terapeutów, wychowawców, pracowników służby zdrowia, pracowników socjalnych, trenerów oraz wszystkich zainteresowanych.

Głównym celem warsztatu jest poprawienie relacji zarówno między indywidualnymi osobami, jak i w grupie. Program dostarcza umiejętności, jak zrobić krok na przód od działań w obronie własnej do uprzejmości, jasności umysłu i odwagi. Pokazuje jak lepiej spożytkować własną energię w celu polepszenia relacji z innymi, obniżenia poziomu stresu, poprawy własnego stanu psychofizycznego. Umiejętności zdobyte na warsztatach "Original Play™" można stosować we wszystkich relacjach międzyludzkich: w rodzinie, ze znajomymi, współpracownikami, a także w interesach.

W życiu codziennym często dochodzi do trudnych, stresujących sytuacji. Mogą to być na przykład: rozstania z bliskimi, zagrażająca życiu choroba, problemy rodzinne, problemy wychowawcze, separacja, alienacja, izolacja , utrata pracy i wiele, wiele innych. W takich okolicznościach współzawodnictwo z innymi zdaje się być naszym jedynym, najlepszym wyborem. Jednakże rywalizacja ogranicza zarówno liczbę prawdopodobnych rozwiązań jak i możliwości. Dodatkowo ma ujemny wpływ na nasze zdrowie, samopoczucie oraz poczucie bezpieczeństwa.

"Original Play™" to świat bez rywalizacji, bez poczucia winy i chęci rewanżu. To alternatywa dla ciągłych zmagań z codziennym życiem. Tworzy nowe, praktyczne możliwości przydatne w związkach i relacjach z innymi, do których nie mamy dostępu, gdy współzawodniczymy ze światem. "Original Play™" oferuje każdemu z nas sposób na to, jak czuć się silniejszym bez poniżania innych oraz poczucie przynależności, które jest namacalnym potwierdzeniem bezpiecznego, pełnego miłości świata.

Najlepiej uczymy się poprzez doświadczenie. Program "Original Play™" w znacznym stopniu opiera się na aktywnym uczestnictwie.

Uczestnicy programu nabywają umiejętności :

·         radzenia sobie z konfliktami i rywalizacją w życiu osobistym i zawodowym

·         osiągania poczucia bezpieczeństwa, przynależności oraz zaufania w kontaktach z innymi

·         radzenia sobie ze stresem, lękami

·         radzenia sobie z sytuacjami zaskoczenia i zmianami

·         uczą się jak zmienić wzorce zachowań z agresywnych, pełnych złości, przemocy i innych bezproduktywnych zachowań na uprzejmość, dbałość o drugą osobę, okazywanie uczuć i miłości

·         uczą się jak poprawić własne samopoczucie, które jest podstawą dla zdrowia i samooceny

·         uczą się jak zwiększyć własne możliwości adaptacyjne do zmieniających się warunków życia

·         rozwijają niewerbalne umiejętności interpersonalne.

W części teoretycznej dowiedzą się Państwo między innymi:

·         w jaki sposób zabawa tworzy silne podstawy dla uczenia się

·         jaka jest rola zabawy w życiu dziecka

·         jaka jest wartość wspólnej zabawy dorosłych i dzieci

·         jaka jest rola dorosłych w zabawach dzieci

·         jakie są główne zasady towarzyszenia dzieciom w zabawie.

·         Warsztaty przygotowują dorosłych, młodzież do efektywnego uczestniczenia i towarzyszenia dzieciom w zabawach

Znaczenie naturalnej zabawy w życiu dziecka

Zabawa jest naturalną , dobrowolną i bezinteresowną aktywnością dziecka, w której znajduje ono radość.

Ma ogromne znaczenie dla wszechstronnego rozwoju dziecka. Dzieci uczą się podczas zabawy. Co najważniejsze, podczas zabawy dzieci uczą się, jak się uczyć.

Zabawa jest optymalną relacją interpersonalną dla uczenia się. W zabawie dzieci przyswajają sobie podstawowe uczucia, wartości i umiejętności efektywnego przyjmowania zmian oraz adaptowania się do warunków zmieniającego się świata.

Dzieci, którym stwarzamy możliwość rozwijania się poprzez naturalną zabawę, otrzymują wiele trwałych korzyści:

Zmiany w rozwoju emocjonalnym i w zachowaniu:

·         obniżenie poziomu stresu

·         redukcja lęków, niepokoju ,uczucia bezradności i bezbronności w trudnych sytuacjach

·         redukcja zachowań agresywnych

·         zwiększenie poziomu odprężenia, spokoju

·         wzbudzanie pozytywnych emocji, radości

·         wzrost samooceny

·         wzrost elastyczności emocjonalnej, otwartości

·         zmniejszenie podatności na zranienia psychiczne

·         wzrost umiejętności radzenia sobie ze zmianami i sytuacjami zaskoczenia

·         umiejętność rozróżniania dobrego i złego dotyku

·         zmniejszenie zachowań obronnych przed dotykiem.

Zmiany w rozwoju społecznym:

·         wzrost empatii, współczucia,

·         wzrost tolerancji i akceptacji różnic

·         wzrost samokontroli

·         świadomość możliwości wyboru i umiejętność tworzenia wielu opcji

·         wzrost poczucia bezpieczeństwa w relacjach z innymi

·         poczucie przynależności do grupy

·         łatwość nawiązywania kontaktów z innymi i integrowania się z grupą

·         umiejętność współdziałania w grupie

·         rozwój niewerbalnych umiejętności komunikowania się.

Zmiany w rozwoju psychofizycznym:

·         wzrost efektywności funkcjonowania mózgu

·         wzrost postawy poznawczej i twórczej oraz motywacji do uczenia się

·         wzrost efektywności uczenia się

·         zwiększenie zakresu ruchu i umiejętności ruchowych

·         usprawnienie motoryki dużej i precyzyjnej

·         wzrost koordynacji, poczucia równowagi, orientacji w przestrzeni i schemacie swojego ciała

·         integracja procesów poznawczych, senso-motorycznych i emocjonalnych

·         rozwój uniwersalnych umiejętności uczenia się.

Korzyści biofizyczne:

·         aktywizacja i wzrost skuteczności funkcjonowania systemu immunologicznego, układu krążenia i układu endokrynnego

·         aktywizacja sensoryki ( odczuć dotykowych)

·         stymulacja sensorycznej deprywacji skóry i mięśni

·         aktywizacja kinestetycznej świadomości własnego ciała i jego granic.

O co warto zadbać już w przedszkolu?
Hanna Michalska.

Prelegentka zajeła się granicami i dyscypliną. Tym, komu są potrzebne? Wspomagają czy tłumią rozwój dziecka?

Omówiła relacje Rodzic - Dziecko - Nauczyciel i różnice indywidualne w rozwoju dziecka, skrypty rodzinne i ich skutki wychowawcze oraz typowe błędy wychowawcze.

 

Współczesne modele kształcenia nauczycieli przedszkola"
Halina Dmochowska

I.             Problemy badawcze i przyjęty sposób ich rozwiązania

II.           Okres dzieciństwa i jego znaczenie w rozwoju człowieka w poglądach filozofów i pedagogów. Dziecko i znaczenie opieki nad nim. Specyfika okresu przedszkolnego

III.          Spojrzenie na współczesne przedszkole jako element systemu edukacyjnego. Zadania przedszkola a wymagania wobec nauczyciela. Program jako wyznacznik obszaru działań edukacyjnych nauczyciela i dzieci. Przedszkole jako szansa wyrównania startu szkolnego

IV.          Start zawodowy badanych nauczycieli. Ogólny obraz badanej grupy. Pierwsze doświadczenie zawodowe nauczycieli bez przygotowywania pedagogicznego. Pierwsze źródła przygotowania zawodowego. Charakter uzyskiwanych kwalifikacji z perspektywy aktualnej rzeczywistości edukacyjnej

V.            Absolwent Studium Nauczycielskiego (SN) i Wyższych Studiów Nauczycielskich (WSN) wobec zmieniających się oczekiwań zawodowych. Społeczne oczekiwania profesjonalnej opieki nad dziećmi. Budowanie i modernizowanie programów kształcenia. Kształtowanie się postaw zawodowych. Treści kształcenia preferowane przez absolwentów pomaturalnych form kształcenia. Motywy dalszej nauki. Ocena społeczna form kształcenia w perspektywie zmiany zadań przedszkola.

VI.          Nauczyciel z wykształceniem akademickim w przedszkolu. Modyfikacja kształcenia akademickiego. Edukacyjny model kształcenia licencjackiego. Oczekiwania społeczne i pożądane kwalifikacje zawodowe.

VII.        Pożądany obraz nauczyciela przedszkola we współczesnych rozważaniach teoretycznych i wskazaniach metodycznych.    

Informacja: email:  biuro@oskko.edu.pl, tel/fax: 1. (089) 527-95-14, 2. (089) 527-20-52, kom. 0513-057-820, 513-057-830.