Prezes Rady Ministrów, Minister Edukacji Narodowej,

Przewodniczący Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży Sejmu RP

media

Ogólnopolskie Stowarzyszenie Kadry Kierowniczej Oświaty po analizie rządowego programu „Zero tolerancji dla przemocy w szkole” z przykrością stwierdza, ze program ten nie spełnia oczekiwań środowiska kadry kierowniczej w zakresie eliminowania zjawiska agresji i innych niepożądanych zachowań uczniów.

Po zapoznaniu się, OSKKO w pełni popiera  OCENĘ PROJEKTU RZĄDOWEGO PROGRAMU „ZERO TOLERANCJI DLA PRZEMOCY W SZKOLE” opracowaną przez INSTYTUT SPRAW PUBLICZNYCH  http://www.isp.org.pl/.

W szczególności zwracamy uwagę na fragment oceny ISP:

 

WNIOSKI I REKOMENDACJE

Przedstawiony rządowy projekt programu „Zero tolerancji dla przemocy w szkole” nie buduje wiarygodności polskiej polityki oświatowej. Polityki, która powinna być prowadzona „ponad podziałami partyjnymi” oraz powinna koncentrować się na mądrym i wytrwałym poprawianiu oraz doskonaleniu, podjętych w 1999 roku, reform strukturalnych i programowych polskiej oświaty. Nie warto, ani nie da się centralnie sterować działaniami w każdej szkole, natomiast pożądane jest by przede wszystkim:

• mądrze nadzorować, czyli przykładać dobry wzorzec do osiągnięć konkretnych szkół,

• nagradzać dobre szkoły za osiągnięcia,

• motywować i wspierać słabsze szkoły za pomocą instrumentów głównie merytorycznych (sprawdzone programy, pomoc metodyczna, pomoc różnego rodzaju specjalistów).

• dbać o prowadzenie rzetelnej obserwacji rezultatów wychowawczych (zewnętrzne, reprezentatywne badania ewaluacyjne),

• wspierać podstawowe badania w zakresie nowatorskich metod dydaktycznych i wychowawczych, i ich wdrożenia do praktyki szkolnej.

Prezentowane w rządowym projekcie propozycje wymagają w szczególności:

• doprecyzowania przedmiotu, a wiec zakresu zjawisk, którego ma dotyczyć program i dopasowania do niego proponowanych działań,

• uwzględnienia zróżnicowania sytuacji społeczno-kulturowej środowisk szkolnych,

• zapewnienia w szerszym, rzeczywistym zakresie autonomii różnych partnerów społecznych programu, przede wszystkim nauczycieli, rodziców i uczniów w realizowaniu celów dydaktycznych i wychowawczych szkoły.

Przedstawiony rządowy projekt wymaga ponadto szczegółowej redakcji. Obszerny, ponad 50 stronicowy12 projekt jest dokumentem nieprzyjaznym dla czytelnika. Niestarannie zredagowany, sprawia wrażenie mechanicznej kompilacji wielu opracowań o różnorakim charakterze: urzędniczych, eksperckich, badawczych, prawniczych.

Upowszechniony na oficjalnej stronie Ministerstwa Edukacji i rozesłany do 165 instytucjonalnych adresatów daje wrażenie lekceważącego stosunku jego autorów do odbiorców, a co za tym idzie, fasadowego trybu społecznych konsultacji.