Forum OSKKO - wątek

TEMAT: Poważna sprawa - kto to jest UCZEŃ NIEPEŁNOSPRAWNY
strony: [ 1 ][ 2 ][ 3 ]
agabu27-05-2004 13:36:25   [#101]

Podnoszę watek

Może ktoś zajrzy? Pisać dalej w ten sposób?
Leszek27-05-2004 20:58:50   [#102]

niestety z uwagi na brak czasu wpadam tu obecnie rzadko...

Agabu - temat jest mi niestety słabo znany i nie miałem czasu aby go nieco zgłębić...

tak mi się (ulubione) wydaje , że zbyt często zderzają się tu przepisy resortowe (M. spraw społecznych itd... i MENiSu) i powstaje bałagan interpretacyjny...

a może wyjść w UoSO od definicji "niepełnosprawności" tworzonej przez resort medyczny, czy też spraw społecznych, i tak przejść do definicji służącej oświacie...

ponieważ mam wrażenie, ze w gąszczu przepisów zaczynamy tracić już z oczu coś co było uregulowane...

definicja oświatowa służyć ma umiejscowieniu "niepełnosprawnych" w systemie oświaty, natomiast wcześniej wymieniona jest daleko ogólniejsza i ma inny cel...(przynajmniej tak mi się wydaje)...

ale w wolnej chwili poczytam Wasze teksty uważniej...

pozdrawiam

agabu03-06-2004 13:13:20   [#103]

Podnoszę wątek

Licho wzięło formatowanie. Trudno. Czytajcie proszę. Przykład pierwszy uważam za skończony. Następne dopieszczam. Czekam na Wasze uwagi

Minister Edukacji Narodowej i Sportu

Rzecznik Praw Dziecka

Rzecznik Praw Obywatelskich

 

Stanowisko Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Kadry Kierowniczej Oświaty

w sprawie:

niejasnych sformułowań prawnych powodujących trudności w organizowaniu kształcenia uczniów niepełnosprawnych

 

 

             Wnioskujemy o podjęcie stosownych działań, które spowodują wyeliminowanie

z systemu prawnego niespójności, które pozwalają w praktyce na swobodną interpretację przepisów prawa, a w rezultacie na dyskryminację niepełnosprawnych dzieci i ich opiekunów.

             Poniżej przedstawiamy poszczególne przypadki niejasności oraz ich skutki:

 

Przykłady niespójności w aktach prawnych:

 

Przykład pierwszy

1.

USTAWA

z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty

Art. 1. System oświaty zapewnia w szczególności:

5) możliwość pobierania nauki we wszystkich typach szkół przez dzieci i młodzież niepełnosprawną oraz niedostosowaną społecznie, zgodnie z indywidualnymi potrzebami rozwojowymi i edukacyjnymi oraz predyspozycjami,

5a) opiekę nad uczniami niepełnosprawnymi przez umożliwianie realizowania zindywidualizowanego procesu kształcenia, form i programów nauczania oraz zajęć rewalidacyjnych,

 

2.

Art. 3. Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa bez bliższego określenia o:

1a) szkole specjalnej lub oddziale specjalnym - należy przez to rozumieć odpowiednio:

a) szkołę lub oddział dla uczniów posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, zorganizowane zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 71b ust. 7 pkt 2,

11) uczniach - należy przez to rozumieć także słuchaczy i wychowanków,

11a) szkole integracyjnej lub oddziale integracyjnym - należy przez to rozumieć odpowiednio szkołę lub oddział, w których uczniowie posiadający orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego uczą się i wychowują razem z pozostałymi uczniami, zorganizowane zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 71b ust. 7 pkt 3,

 

3.

 Art. 71b. 1. Kształceniem specjalnym obejmuje się dzieci i młodzież, o których mowa w art. 1 pkt 5 i 5a, wymagające stosowania specjalnej organizacji nauki i metod pracy. Kształcenie to może być prowadzone w formie nauki w szkołach ogólnodostępnych, szkołach lub oddziałach integracyjnych, szkołach lub oddziałach specjalnych i ośrodkach, o których mowa w art. 2 pkt 5.

 

 

4.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ

z dnia 21 maja 2001 r.

w sprawie ramowych statutów publicznego przedszkola oraz publicznych szkół

 

Załącznik nr 1 

§ 5. 1. Podstawową jednostką organizacyjną szkoły jest oddział.

2. Liczba uczniów w oddziale szkoły integracyjnej oraz w oddziale integracyjnym w szkole ogólnodostępnej powinna wynosić od 15 do 20, w tym od 3 do 5 uczniów niepełnosprawnych.

Zestawienie niejednoznaczności

 

 

Ad. 1.

W jednym artykule Ustawy (art.1.ust.5 i 5a) mówi się raz o dzieciach i młodzieży, a następnie o uczniach niepełnosprawnych. Z powodu braku zdefiniowania pojęcia uczeń niepełnosprawny w art. 3 ustawy można nie utożsamiać pojęć dziecko i uczeń niepełnosprawny.

 

Ad.2. i 3.

W art. 71.b ustawy mówi się, że kształceniem specjalnym, które może być realizowane w szkołach ogólnodostępnych, szkołach lub oddziałach integracyjnych, szkołach lub oddziałach specjalnych i różnych ośrodkach wychowawczych obejmuje się dzieci i młodzież niepełnosprawną oraz niedostosowaną społecznie (art.1. pkt.5). Dzieci i młodzież niepełnosprawna to ta z orzeczeniem o niepełnosprawności wydanym na podstawie Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki społecznej z dnia  21 maja 2002 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności.

Zapis ten stoi to w sprzeczności z art.3 ust 11a, bowiem z brzmienia art. 71.b wynika, że dzieci te są objęte kształceniem specjalnym, zaś art.3 mówi tylko o uczniach z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego wydanym przez poradnię psychologiczno-pedagogiczną na podstawie Rozporządzenia Ministra  Edukacji Narodowej z dnia 12 lutego 2001 w sprawie orzekania o potrzebie kształcenia specjalnego lub indywidualnego nauczania dzieci i młodzieży oraz wydawania opinii o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, a także szczegółowych zasad kierowania do kształcenia specjalnego lub nauczania indywidualnego nauczania.

Brzmienie art.71.b powoduje, że można domniemywać , iż każde dziecko niepełnosprawne jest objęte kształceniem specjalnym wbrew zapisowi art.3. ust.11a.

 

Ad.2. i 4.

W art. 3 Ustawy zdefiniowane jest pojęcie oddziału integracyjnego, jako oddziału, w którym uczniowie posiadający orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego uczą się i wychowują razem z pozostałymi uczniami, zaś w akcie wykonawczym, mówi się o tym, że w oddziale integracyjnym powinno być 3 do 5 uczniów niepełnosprawnych. Z powodu braku zdefiniowania pojęcia uczeń niepełnosprawny w art. 3 ustawy można przyjąć, że uczniem niepełnosprawnym jest tylko uczeń z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego. Dyskryminuje to dzieci niepełnosprawne z orzeczeniami o niepełnosprawności ponieważ pozbawia ich praw, określonych w przepisach wykonawczych do ustawy np. do uczestnictwa w zajęciach rewalidacyjnych. Szczegółowe zestawienie takich przypadków podajemy w przykładach następnych.

 

 

 

 

Pytania i uwagi

Problemy organizacyjne wynikające z powyższych przykładów

Kto to jest uczeń niepełnosprawny?

Czy z  podanych przepisów należy wnioskować, że dziecko niepełnosprawne w szkole jest kimś innym niż uczeń niepełnosprawny?

Jeśli tak, to jakie prawa przysługują dziecku niepełnosprawnemu w szkole, a jakie uczniowi niepełnosprawnemu?

Czy dziecko niepełnosprawne z orzeczeniem o niepełnosprawności jest uczniem niepełnosprawnym czy „zdrowym”, jeżeli nie posiada orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego?

 

 

Czy uczniem niepełnosprawnym jest jedynie dziecko posiadające oba orzeczenia, tj. o niepełnosprawności oraz potrzebie kształcenia specjalnego?

 

 

 

 

System oświaty powinien umożliwiać precyzyjne określenie "niepełnosprawności edukacyjnej" dziecka, ale nie jako warunku do dalszej z nim pracy, tylko określenia jej kierunków, bo "niepełnosprawność" dziecko ma już orzeczoną orzeczeniem o niepełnosprawności.

 

Obecnie praktyka jest taka: do szkoły może chodzić dziecko niepełnosprawne, ale prawo do opieki i umożliwianie realizowania zindywidualizowanego procesu kształcenia, form i programów nauczania oraz zajęć rewalidacyjnych - ma uczeń niepełnosprawny.

Kto jest uczniem niepełnosprawnym jest interpretowane dowolnie.

Dla niektórych organów prowadzących jest to uczeń posiadający orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności na podstawie Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia.

 Dla innych tylko uczeń posiadający orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego wydane przez poradnię psychologiczno-pedagogiczną na podstawie Rozporządzenia Ministra  Edukacji Narodowej z dnia 12 lutego 2001 w sprawie orzekania o potrzebie kształcenia specjalnego lub indywidualnego nauczania dzieci i młodzieży oraz wydawania opinii o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, a także szczegółowych zasad kierowania do kształcenia specjalnego lub nauczania indywidualnego nauczania.

Powoduje to sytuacje, w których są w szkołach oddziały, w których jest 4 dzieci niepełnosprawnych z orzeczeniami o niepełnosprawności , oddział nie jest jednak integracyjny, bo tylko 2  z nich posiada orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego.  Rodzice domagają się praw dla swoich dzieci na podstawie art. 71b. ust 1,  szkoła  zaś nie może ich wymagań spełnić, bo organ prowadzący domaga się orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego. Poradnie psychologiczno-pedagogiczne nie wydają orzeczeń o potrzebie kształcenia specjalnego „automatycznie” dla dzieci niepełnosprawnych. Często rodzice nie mogą takiego orzeczenia uzyskać mimo ewidentnych potrzeb.

 

 

 

 

 

 

Propozycja zmiany

 

Zdefiniować w Ustawie o systemie oświaty pojęcie „uczeń niepełnosprawny”

Ustalić kim jest dziecko niepełnosprawne w szkole i jakie ma prawa np. do korzystania z zajęć specjalistycznych lub rewalidacyjnych

Ustalić jakie są prawa ucznia niepełnosprawnego, w odróżnieniu od praw dziecka niepełnosprawnego będącego uczniem.

Ustalić jaki dokument nadaje dziecku status ucznia niepełnosprawnego

 

agabu14-06-2004 09:57:47   [#104]

Powracam z uporem maniaka do tematu

 Proszę, czytajcie. Wklejam część opracowanego materiału w wersji roboczej. Czekam na uwagi . Ma to być nasze stanowisko. Zastanawiam się jednak, czy taka jego forma nie jest zbyt rozbudowana, ale nie bardzo wiem jak to skrócić. Pozdrawiam wszystkich serdecznie.

Minister Edukacji Narodowej i Sportu

       

Stanowisko Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Kadry Kierowniczej Oświaty

Do wiadomości: Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka

 

 

w sprawie:

niejasnych sformułowań prawnych powodujących trudności w organizowaniu kształcenia uczniów niepełnosprawnych

 

 

             Wnioskujemy o podjęcie stosownych działań, które spowodują wyeliminowanie

z systemu prawnego niespójności, które pozwalają w praktyce na swobodną interpretację przepisów prawa, a w rezultacie na dyskryminację niepełnosprawnych dzieci i ich opiekunów.

             Poniżej przedstawiamy poszczególne przypadki niejasności oraz ich skutki:

 

I Przykłady niespójności w aktach prawnych:

 

PRZYKŁAD PIERWSZY

1.

USTAWA

z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty

Art. 1. System oświaty zapewnia w szczególności:

5) możliwość pobierania nauki we wszystkich typach szkół przez dzieci i młodzież niepełnosprawną oraz niedostosowaną społecznie, zgodnie z indywidualnymi potrzebami rozwojowymi i edukacyjnymi oraz predyspozycjami,

5a) opiekę nad uczniami niepełnosprawnymi przez umożliwianie realizowania zindywidualizowanego procesu kształcenia, form i programów nauczania oraz zajęć rewalidacyjnych,

 

2.

Art. 3. Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa bez bliższego określenia o:

1a) szkole specjalnej lub oddziale specjalnym - należy przez to rozumieć odpowiednio:

a) szkołę lub oddział dla uczniów posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, zorganizowane zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 71b ust. 7 pkt 2,

11) uczniach - należy przez to rozumieć także słuchaczy i wychowanków,

11a) szkole integracyjnej lub oddziale integracyjnym - należy przez to rozumieć odpowiednio szkołę lub oddział, w których uczniowie posiadający orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego uczą się i wychowują razem z pozostałymi uczniami, zorganizowane zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 71b ust. 7 pkt 3,

 

3.

 Art. 71b. 1. Kształceniem specjalnym obejmuje się dzieci i młodzież, o których mowa w art. 1 pkt 5 i 5a, wymagające stosowania specjalnej organizacji nauki i metod pracy. Kształcenie to może być prowadzone w formie nauki w szkołach ogólnodostępnych, szkołach lub oddziałach integracyjnych, szkołach lub oddziałach specjalnych i ośrodkach, o których mowa w art. 2 pkt 5.

 

 

4.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ

z dnia 21 maja 2001 r.

w sprawie ramowych statutów publicznego przedszkola oraz publicznych szkół

 

Załącznik nr 1 

§ 5. 1. Podstawową jednostką organizacyjną szkoły jest oddział.

2. Liczba uczniów w oddziale szkoły integracyjnej oraz w oddziale integracyjnym w szkole ogólnodostępnej powinna wynosić od 15 do 20, w tym od 3 do 5 uczniów niepełnosprawnych.

 

 

Zestawienie niejednoznaczności

 

 

Ad. 1.

W jednym artykule Ustawy (art.1.ust.5 i 5a) mówi się raz o dzieciach i młodzieży, a następnie o uczniach niepełnosprawnych. Z powodu braku zdefiniowania pojęcia uczeń niepełnosprawny w art. 3 ustawy można nie utożsamiać pojęć dziecko niepełnosprawne i uczeń niepełnosprawny.

 

Ad.2. i 3.

W art. 71.b ustawy mówi się, że kształceniem specjalnym, które może być realizowane w szkołach ogólnodostępnych, szkołach lub oddziałach integracyjnych, szkołach lub oddziałach specjalnych i różnych ośrodkach wychowawczych obejmuje się dzieci i młodzież niepełnosprawną oraz niedostosowaną społecznie (art.1. pkt.5). Dzieci i młodzież niepełnosprawna to ta z orzeczeniem o niepełnosprawności wydanym na podstawie Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki społecznej z dnia  21 maja 2002 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności.

Zapis ten stoi to w sprzeczności z art.3 ust 11a, bowiem z brzmienia art. 71.b wynika, że dzieci te są objęte kształceniem specjalnym, zaś art.3 mówi tylko o uczniach z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego wydanym przez poradnię psychologiczno-pedagogiczną na podstawie Rozporządzenia Ministra  Edukacji Narodowej z dnia 12 lutego 2001 w sprawie orzekania o potrzebie kształcenia specjalnego lub indywidualnego nauczania dzieci i młodzieży oraz wydawania opinii o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, a także szczegółowych zasad kierowania do kształcenia specjalnego lub nauczania indywidualnego nauczania.

Brzmienie art.71.b powoduje, że można domniemywać , iż każde dziecko niepełnosprawne jest objęte kształceniem specjalnym wbrew zapisowi art.3. ust.11a.

 

Ad.2. i 4.

W art. 3 Ustawy zdefiniowane jest pojęcie oddziału integracyjnego, jako oddziału, w którym uczniowie posiadający orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego uczą się i wychowują razem z pozostałymi uczniami, zaś w akcie wykonawczym, mówi się o tym, że w oddziale integracyjnym powinno być 3 do 5 uczniów niepełnosprawnych. Z powodu braku zdefiniowania pojęcia uczeń niepełnosprawny w art. 3 ustawy można przyjąć, że uczniem niepełnosprawnym jest tylko uczeń z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego. Dyskryminuje to dzieci niepełnosprawne z orzeczeniami o niepełnosprawności ponieważ pozbawia ich praw, określonych w przepisach wykonawczych do ustawy np. do uczestnictwa w zajęciach rewalidacyjnych. Szczegółowe zestawienie takich przypadków podajemy w przykładach następnych.

 

 

 

 

Pytania i uwagi

Pytania i uwagi

Problemy organizacyjne wynikające z powyższych przykładów

Kto to jest uczeń niepełnosprawny?

Czy z  podanych przepisów należy wnioskować, że dziecko niepełnosprawne w szkole jest kimś innym niż uczeń niepełnosprawny?

Jeśli tak, to jakie prawa przysługują dziecku niepełnosprawnemu w szkole, a jakie uczniowi niepełnosprawnemu?

Czy dziecko niepełnosprawne z orzeczeniem o niepełnosprawności jest uczniem niepełnosprawnym czy „zdrowym”, jeżeli nie posiada orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego?

 

 

Czy uczniem niepełnosprawnym jest jedynie dziecko posiadające oba orzeczenia, tj. o niepełnosprawności oraz potrzebie kształcenia specjalnego?

 

 

 

 

System oświaty powinien umożliwiać precyzyjne określenie "niepełnosprawności edukacyjnej" dziecka, ale nie jako warunku do dalszej z nim pracy, tylko określenia jej kierunków, bo "niepełnosprawność" dziecko ma już orzeczoną orzeczeniem o niepełnosprawności.

Obecnie praktyka jest taka: do szkoły może chodzić dziecko niepełnosprawne, ale prawo do opieki i umożliwianie realizowania zindywidualizowanego procesu kształcenia, form i programów nauczania oraz zajęć rewalidacyjnych - ma uczeń niepełnosprawny. Orzeczenie o niepełnosprawności w szkole niewiele znaczy, bo orzeka, że DZIECKO jest niepełnosprawne. Organy prowadzące są skłonne uważać, że tylko orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego orzeka, że UCZEŃ jest niepełnosprawny.

Kto jest uczniem niepełnosprawnym?

Dla niektórych organów prowadzących jest to uczeń posiadający orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności na podstawie Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia oraz Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki społecznej z dnia  21 maja 2002 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności. Dla innych tylko uczeń posiadający orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego wydane przez poradnię psychologiczno-pedagogiczną na podstawie Rozporządzenia Ministra  Edukacji Narodowej z dnia 12 lutego 2001 w sprawie orzekania o potrzebie kształcenia specjalnego lub indywidualnego nauczania dzieci i młodzieży oraz wydawania opinii o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, a także szczegółowych zasad kierowania do kształcenia specjalnego lub nauczania indywidualnego nauczania.

Powoduje to sytuacje, w których są w szkołach oddziały, w których jest 4 dzieci niepełnosprawnych z orzeczeniami o niepełnosprawności , oddział nie jest jednak integracyjny, bo tylko 2  z nich posiada orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego.  Rodzice domagają się praw dla swoich dzieci na podstawie art. 71b. ust 1,  szkoła  zaś nie może ich wymagań spełnić, bo organ prowadzący domaga się orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego. Poradnie psychologiczno-pedagogiczne nie wydają orzeczeń o potrzebie kształcenia specjalnego „automatycznie” dla dzieci niepełnosprawnych. Często rodzice nie mogą takiego orzeczenia uzyskać mimo ewidentnych potrzeb.

KAŻDE sprawozdanie, w którym dyrektorzy szkół wykazują „uczniów niepełnosprawnych” jest opierane na różnym rozumieniu niepełnosprawności i po analizie takich sprawozdań praktycznie nieznany jest stan faktyczny.

 

 

 

 

 

Propozycja zmiany

 

Zdefiniować w Ustawie o systemie oświaty pojęcie „uczeń niepełnosprawny”

Ustalić kim jest dziecko niepełnosprawne w szkole i jakie ma prawa

Ustalić jakie są prawa ucznia niepełnosprawnego, w odróżnieniu od praw dziecka niepełnosprawnego będącego uczniem.

Ustalić jaki dokument nadaje dziecku status ucznia niepełnosprawnego

 

PRZYKŁAD DRUGI

 

1.

USTAWA

z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty

Art. 71b. 1. Kształceniem specjalnym obejmuje się dzieci i młodzież, o których mowa w art. 1 pkt 5 i 5a, wymagające stosowania specjalnej organizacji nauki i metod pracy. Kształcenie to może być prowadzone w formie nauki w szkołach ogólnodostępnych, szkołach lub oddziałach integracyjnych, szkołach lub oddziałach specjalnych i ośrodkach, o których mowa w art. 2 pkt 5.

2. W zależności od rodzaju niepełnosprawności, w tym stopnia upośledzenia umysłowego, dzieciom i młodzieży, o których mowa w ust. 1, organizuje się kształcenie i wychowanie, które stosownie do potrzeb umożliwia naukę w dostępnym dla nich zakresie, usprawnianie zaburzonych funkcji, rewalidację i resocjalizację oraz zapewnia specjalistyczną pomoc i opiekę.

 

7. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania określi, w drodze rozporządzenia:

1) w porozumieniu z ministrami właściwymi do spraw zdrowia oraz zabezpieczenia społecznego, warunki organizowania wczesnego wspomagania rozwoju dzieci, o których mowa w ust. 2a, w tym kwalifikacje wymagane od osób prowadzących wczesne wspomaganie, uwzględniając w szczególności przygotowanie do pracy z małymi dziećmi o zaburzonym rozwoju psychoruchowym, a także formy współpracy z rodziną dziecka,

2) warunki organizowania kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży, o których mowa w ust. 1, w tym warunki przeprowadzania egzaminów i sprawdzianów oraz ich formy, w przedszkolach i szkołach lub oddziałach specjalnych oraz w ośrodkach, o których mowa w art. 2 pkt 5, uwzględniając szczególne potrzeby psychofizyczne i edukacyjne tych dzieci i młodzieży,

3) warunki organizowania kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży, o których mowa w ust. 1, w tym warunki przeprowadzania egzaminów i sprawdzianów oraz ich formy, w przedszkolach i szkołach ogólnodostępnych oraz przedszkolach i szkołach lub oddziałach integracyjnych, uwzględniając w szczególności konieczność dostosowania programów nauczania oraz metod pracy do koncepcji programowej i organizacyjnej kształcenia w formach integracyjnych, a także zatrudnienie specjalistów dla jej realizacji.

 

 

Zestawienie niejednoznaczności

 

W tym przypadku nie można mówić o niejednoznaczności przepisów. Zwracamy uwagę na ich brak. Nie została wykonana delegacja ustawowa, która mogłaby uporządkować zapisy rozrzucone po wielu aktach wykonawczych do Ustawy. Obecnie oddziały integracyjne organizuje się na podstawie niejasnych i rozproszonych przepisów. Innymi słowy – możliwe jest wiele rozwiązań niekoniecznie mających na celu rozwój kształcenia integracyjnego nie mówiąc już o edukacji włączającej. Brak tych przepisów umożliwia ograniczanie możliwości tworzenia oddziałów integracyjnych, a nawet działania zmierzające do likwidacji istniejących form kształcenia integracyjnego czy specjalnego w szkołach ogólnodostępnych. Stanowi to jawny przejaw dyskryminacji dzieci i młodzieży niepełnosprawnej, uniemożliwia bowiem w wielu przypadkach korzystanie z prawa określonego w art. 1. ust. 5 i 5a oraz art. 71.b ust. 1 i 2.

Brak rozporządzenia w sprawie warunków organizowania kształcenia dzieci i młodzieży niepełnosprawnej w różnych formach kształcenia, powoduje, że organizując je, mimo wielu trudności, dyrektorzy szkół i organy prowadzące opierają się na ogólnikowych i niejasnych, czasami wzajemnie sprzecznych zapisach rozproszonych w różnych aktach wykonawczych do ustawy.

 

Pytania i uwagi

W przykładzie tym nie stawiamy pytań i nie czynimy uwag, bo nie można stawiać pytań, ani mieć wątpliwości do czegoś, czego nie ma.

 

Propozycja zmiany:

 

Wykonać delegacje ustawowe określone w art. 71.b. ust. 7 pkt. 2 i 3.

 

 

 

 

agabu14-06-2004 10:03:36   [#105]

C.d.

Wklejam po kawałku, bo mi całość zeżarło.

II Przykłady następne obrazują problemy i wątpliwości będące skutkiem braku uregulowań, na które zwracamy uwagę w przykładach pierwszym i drugim

 

 

PRZYKŁAD TRZECI

 

1.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ

z dnia 21 maja 2001 r.

w sprawie ramowych statutów publicznego przedszkola oraz publicznych szkół

(Dz. U. Nr 61, poz. 624, z 2002 r. Nr 10, poz. 96, z 2003 r. Nr 146, poz. 1416 oraz z 2004 r. Nr 66, poz. 606)

obowiązuje od dnia 1 września 2001 r.

Na podstawie art. 60 ust. 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty zarządza się, co następuje:

§ 1. 1. Określa się ramowy statut:

1) publicznego przedszkola, stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia,

2) publicznej szkoły podstawowej, stanowiący załącznik nr 2 do rozporządzenia,

2. Ramowy statut, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, stosuje się w przedszkolach ogólnodostępnych, integracyjnych i specjalnych.

3. Ramowe statuty, o których mowa w ust. 1 pkt 2-6, stosuje się w szkołach dla dzieci i młodzieży ogólnodostępnych, integracyjnych i specjalnych oraz w szkołach dla dorosłych.

Załącznik nr 1

RAMOWY STATUT PUBLICZNEGO PRZEDSZKOLA

§ 2. 1. Statut przedszkola określa:

1) cele i zadania przedszkola wynikające z przepisów prawa, w szczególności w zakresie:

a) udzielania dzieciom pomocy psychologiczno-pedagogicznej,

b) organizowania opieki nad dziećmi niepełnosprawnymi,

 

§ 5. 1. Podstawową jednostką organizacyjną przedszkola jest oddział obejmujący dzieci w zbliżonym wieku, z uwzględnieniem ich potrzeb, zainteresowań, uzdolnień, rodzaju i stopnia niepełnosprawności.

3. Liczba dzieci w oddziale przedszkola integracyjnego oraz w oddziale integracyjnym w przedszkolu ogólnodostępnym powinna wynosić od 15 do 20, w tym od 3 do 5 dzieci niepełnosprawnych.

§ 14. 1. W przedszkolu integracyjnym i w przedszkolu ogólnodostępnym z oddziałami integracyjnymi zatrudnia się dodatkowo nauczycieli posiadających specjalne przygotowanie pedagogiczne oraz specjalistów prowadzących zajęcia rewalidacyjne.

Załącznik nr 2

RAMOWY STATUT PUBLICZNEJ SZKOŁY PODSTAWOWEJ

§ 2. 1. Statut szkoły określa w szczególności:

5) organizację oddziałów sportowych, oddziałów mistrzostwa sportowego, oddziałów integracyjnych i oddziałów specjalnych oraz organizację nauczania języka mniejszości narodowych lub grup etnicznych, jeżeli szkoła takie oddziały lub nauczanie prowadzi,

7) organizację zajęć dodatkowych dla uczniów, z uwzględnieniem w szczególności ich potrzeb rozwojowych,

8) formy opieki i pomocy uczniom, którym z przyczyn rozwojowych, rodzinnych lub losowych potrzebna jest pomoc i wsparcie, w tym również pomoc materialna,

 

3. Warunki organizowania kształcenia, wychowania i opieki w oddziałach sportowych, oddziałach mistrzostwa sportowego, oddziałach integracyjnych i oddziałach specjalnych oraz organizacji nauczania mniejszości narodowych lub grup etnicznych określają odrębne przepisy.

 § 13. 1. W szkołach specjalnych i w szkołach ogólnodostępnych z oddziałami specjalnymi dla uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym i znacznym, z niepełnosprawnością ruchową, z autyzmem i niepełnosprawnościami sprzężonymi w klasach I-IV zatrudnia się pomoc nauczyciela. W uzasadnionych przypadkach dopuszcza się zatrudnienie pomocy nauczyciela w klasach V i VI.

2. W szkołach integracyjnych i w szkołach ogólnodostępnych z oddziałami integracyjnymi zatrudnia się dodatkowo nauczycieli posiadających specjalne przygotowanie pedagogiczne oraz specjalistów prowadzących zajęcia rewalidacyjne. W uzasadnionych przypadkach w szkołach tych można zatrudnić pomoc nauczyciela.

Zestawienie niejednoznaczności

Konkretne rozwiązania organizacyjne kształcenia integracyjnego i specjalnego, które muszą być zapisane w statucie szkół powinny być oparte na „odrębnych przepisach” (§ 2 ust.3. Rozporządzenia o ramowych statutach) określających warunki tej organizacji. Wobec braku tych przepisów, nie istnieje żaden standard organizacji i najczęstsza praktyką jest niepodejmowanie wyzwania tworzenia takiego kształcenia, chociażby z powodu niemożliwości oszacowania kosztów funkcjonowania np. oddziału integracyjnego. Wiadomo, że można zatrudnić dodatkowo nauczycieli posiadających specjalne przygotowanie pedagogiczne oraz specjalistów prowadzących zajęcia rewalidacyjne oraz specjalistów prowadzących zajęcia rewalidacyjne, a także  pomoc nauczyciela, ale wymiar tego zatrudnienia zależy jedynie od dobrej woli organu prowadzącego.

 

Pytania i uwagi

Pytania i uwagi

Problemy organizacyjne wynikające z powyższych przykładów

Co to jest kształcenie integracyjne?

 

 

 

 

 

 

Jaki ma być wymiar godzin pedagoga wspomagającego w oddziałach integracyjnych?

 

 

 

 

 

 

 

Czy organizacja zajęć dodatkowych dla uczniów, z uwzględnieniem w szczególności ich potrzeb rozwojowych to organizacja zajęć rewalidacyjnych, czy specjalistycznych?

 

 

 

 

 

Do dziś nie ma podstawy prawnej do przekonania organu prowadzącego, że należy zatrudnić i jakich nauczycieli specjalistów w szkole, gdzie są "uczniowie niepełnosprawni" i przyznać dodatkowe godziny dla pedagogów wspomagających. Nikt nie wie ile tych godzin ma być, co to są integracyjne formy kształcenia - a przecież istnieją szkoły (przynajmniej z nazwy) integracyjne.

Praktyka jest różna. Bywa, że w jednej szkole np. w klasach I-III jest to godzin 15 w innej 7. Jeszcze bardziej zróżnicowana jest liczba zajęć lekcyjnych, na których pedagog wspomagający wspiera nauczycieli w klasach starszych. W efekcie są szkoły realizujące kształcenie integracyjne z powodzeniem i inne gdzie mówi się o miernych efektach i krzywdzeniu dzieci „zdrowych” wynikające z konieczności poświęcania większości czasu nauczyciela na zajęciach uczniom niepełnosprawnym.

 

Dla niektórych organów prowadzących takimi dodatkowymi zajęciami są jedynie zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze realizowane z puli dyrektora szkoły, które mogą prowadzić nauczyciele przedmiotów. Specjalistycznych nie organizuje się, bo nie ma zatrudnionych w szkołach nauczycieli posiadających specjalne przygotowanie pedagogiczne oraz specjalistów prowadzących zajęcia rewalidacyjne. Często środki wynikające z uczęszczania do szkół dzieci niepełnosprawnych (wagi w algorytmie podziału subwencji oświatowej) są rozdzielane przez gminy na inne potrzeby. Bywa też tak, że zakupuje się specjalistyczne pomoce naukowe, z których nauczyciele nie korzystają, bo nie są do tego przygotowani i nie mają dodatkowych zajęć.

Propozycja zmiany

Wykonać delegacje ustawowe określone w art. 71.b. ust. 7 pkt. 2 i 3.

 

 

PRZYKŁAD CZWARTY

 

1.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ I SPORTU

z dnia 12 lutego 2002 r.

w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach publicznych

(Dz. U. Nr 15, poz. 142 i Nr 137, poz. 1155, z 2003 r. Nr 39, poz. 337 i Nr 116, poz. 1093 oraz z 2004 r. Nr 43, poz. 393)

obowiązuje od dnia 1 września 2002 r.

§ 2. 1. Ramowy plan nauczania określa tygodniowy wymiar godzin zajęć edukacyjnych dla odpowiednich okresów kształcenia o wyróżnionych celach, stanowiących całość dydaktyczną, zwanych dalej "etapami edukacyjnymi", w szkole podstawowej, gimnazjum, trzyletnim liceum ogólnokształcącym, trzyletnim liceum profilowanym, czteroletnim technikum i zasadniczej szkole zawodowej oraz w szkołach ponadpodstawowych:

1) obowiązkowych zajęć edukacyjnych o charakterze dydaktyczno-wychowawczym, w toku których odbywa się nauczanie przedmiotów lub bloków przedmiotowych, o których mowa w § 3 ust. 10, kształcenie zintegrowane lub realizacja ścieżek edukacyjnych, o których mowa w ust. 5 pkt 3, oraz zajęć fakultatywnych i zajęć w profilu,

2) zajęć z religii/etyki,

3) godzin do dyspozycji dyrektora szkoły,

4) zajęć o charakterze terapeutyczno-wychowawczym, z uwzględnieniem zajęć rozwijających, kompensacyjnych i usprawniających, zwanych dalej "zajęciami rewalidacyjnymi",

5) zajęć socjoterapeutycznych organizowanych dla uczniów z dysfunkcjami i zaburzeniami utrudniającymi funkcjonowanie społeczne.

 

5. Godziny do dyspozycji dyrektora szkoły, z uwzględnieniem realizacji zajęć, o których mowa w ust. 9, mogą być przeznaczone na:

1) okresowe lub roczne zwiększenie liczby godzin obowiązkowych zajęć edukacyjnych,

2) realizację dodatkowych zajęć edukacyjnych z języka obcego, języka mniejszości narodowej lub grupy etnicznej, nieujętych w ramowym planie nauczania dla danego etapu edukacyjnego, jeżeli wymiar godzin umożliwia realizację podstawy programowej albo dodatkowych zajęć edukacyjnych, dla których nie została ustalona podstawa programowa, lecz program nauczania tych zajęć został włączony do szkolnego zestawu programów nauczania,

3) realizację ścieżek edukacyjnych, obejmujących zestaw treści i umiejętności o istotnym znaczeniu wychowawczym, których realizacja może odbywać się w ramach nauczania przedmiotów lub bloków przedmiotowych, o których mowa w § 3 ust. 10, lub w postaci odrębnych zajęć,

4) zorganizowanie zajęć dla grupy uczniów, z uwzględnieniem ich potrzeb i zainteresowań, w tym zajęć dydaktyczno-wyrównawczych,

5) nauczanie historii i geografii kraju pochodzenia mniejszości narodowych i dziedzictwa kulturowego grup etnicznych - w szkołach z nauczaniem języka mniejszości narodowych lub grup etnicznych.

10. Dyrektor szkoły, z wyjątkiem szkoły specjalnej, w uzgodnieniu z organem prowadzącym, przydziela dodatkowe godziny na prowadzenie indywidualnych zajęć rewalidacyjnych z uczniami niepełnosprawnymi.

§ 3.2. W szkolnym planie nauczania należy dodatkowo uwzględnić dla uczniów niepełnosprawnych, w zależności od rodzaju i stopnia niepełnosprawności uczniów, z zastrzeżeniem ust. 3, następujące zajęcia rewalidacyjne:

1) korekcyjne wad postawy,

2) korygujące wady mowy,

3) orientacji przestrzennej i poruszania się,

4) nauki języka migowego lub innych alternatywnych metod komunikacji,

5) inne, wynikające z programów rewalidacji.

 

7. Dla uczniów niepełnosprawnych można przedłużyć okres nauki na każdym etapie edukacyjnym co najmniej o jeden rok, zwiększając proporcjonalnie liczbę godzin zajęć edukacyjnych.

 

2.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ I SPORTU

z dnia 7 stycznia 2003 r.

w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach

 

§ 4. Pomoc psychologiczno-pedagogiczna w przedszkolu, szkole lub placówce może być udzielana na wniosek:

1) ucznia;

2) rodziców;

3) nauczyciela, w szczególności nauczyciela uczącego ucznia i nauczyciela prowadzącego zajęcia specjalistyczne, o których mowa w § 5 ust. 1 pkt 1, ust. 2 pkt 2 i ust. 5 pkt 2;

4) pedagoga;

5) psychologa;

6) logopedy;

7) doradcy zawodowego;

8) poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej.

 

§ 4. 2. Pomoc psychologiczno-pedagogiczna w szkole jest organizowana w szczególności w formie:

1) zajęć dydaktyczno-wyrównawczych;

2) zajęć specjalistycznych: korekcyjno-kompensacyjnych, logopedycznych, socjoterapeutycznych oraz innych zajęć o charakterze terapeutycznym;

 

§ 7. 1. Zajęcia specjalistyczne:

1) korekcyjno-kompensacyjne organizuje się dla uczniów, u których stwierdzono specyficzne trudności w uczeniu się, uniemożliwiające uzyskanie osiągnięć wynikających z podstawy programowej dla danego etapu edukacyjnego; zajęcia prowadzą nauczyciele posiadający przygotowanie w zakresie terapii pedagogicznej; liczba uczestników zajęć wynosi od 2 do 5 uczniów;

2) logopedyczne organizuje się dla uczniów z zaburzeniami mowy, które powodują zakłócenia komunikacji językowej oraz utrudniają naukę; zajęcia prowadzą nauczyciele posiadający przygotowanie w zakresie logopedii lub logopedii szkolnej; liczba uczestników zajęć wynosi od 2 do 4 uczniów;

3) socjoterapeutyczne oraz inne zajęcia o charakterze terapeutycznym organizuje się dla uczniów z dysfunkcjami i zaburzeniami utrudniającymi funkcjonowanie społeczne; zajęcia prowadzą nauczyciele posiadający przygotowanie w zakresie pracy o charakterze terapeutycznym lub socjoterapii; liczba uczestników zajęć wynosi od 3 do 10 uczniów.

2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach, za zgodą organu prowadzącego przedszkole, szkołę lub placówkę, zajęcia specjalistyczne mogą być prowadzone indywidualnie.

 

Zestawienie niejednoznaczności

 

Ad. 1

§ 2 ust.1. Rozporządzenia w sprawie ramowych planów nauczania określa tygodniowy wymiar godzin zajęć edukacyjnych, wśród których, w punkcie 4, wyróżnia się zajęcia rewalidacyjne. Ust. 5 określa przeznaczenie godzin do dyspozycji dyrektora w 5 punktach. Nie są w nich zaznaczone zajęcia rewalidacyjne. Na podstawie punktu 4 można domniemywać, że zajęcia rewalidacyjne można potraktować jak „zajęcia dla grupy uczniów, z uwzględnieniem ich potrzeb”.

 

Ad. 1. i 2.

Nie jest to jednak jednoznaczne, gdyż § 4 ust.2 Rozporządzenia w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach wyraźnie różnicuje zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze i specjalistyczne. Możliwa jest więc interpretacja, że w § 2 ust 5. Rozporządzenia w sprawie ramowych planów nauczania chodzi jedynie o zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze i zajęcia pozalekcyjne. W przypadku zaś przeznaczenia godzin z puli dyrektora na zajęcia rewalidacyjne nasuwa się wątpliwość w związku z preferowaniem jednej określonej grupy uczniów tzn. „uczniów niepełnosprawnych” ( o niewyjaśnionym statusie – patrz przykład pierwszy) kosztem pozostałych uczniów, którym ogranicza się tym samym ilość zajęć z uwzględnieniem ich potrzeb i zainteresowań. Jednocześnie odrębne przepisy nakładają na dyrektora szkoły przeznaczenie godzin do swojej dyspozycji na inne cele i ilość tych do rzeczywistej dyspozycji jest dramatycznie mała.

 

W § 2. ust. 10 Rozporządzenie z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach publicznych mówi się o przydzielaniu dodatkowych godzin na prowadzenie indywidualnych zajęć rewalidacyjnych z uczniami niepełnosprawnymi. W § 3. ust. 2. o tym, że w szkolnym planie nauczania należy dodatkowo uwzględnić dla uczniów niepełnosprawnych, w zależności od rodzaju i stopnia niepełnosprawności uczniów, zajęcia rewalidacyjne. W tym przypadku również możliwa jest dowolna interpretacja  z jakich godzin należy dodatkowo uwzględnić lub/i przydzielić dodatkowe godziny.

 

W § 3 ust.7. przewiduje się możliwość przedłużenia etapu edukacyjnego uczniom niepełnosprawnym. Wobec braku uregulowań, kto jest tym uczniem nie wiadomo komu naprawdę takie prawo przysługuje.

 

Poza wszystkim niejednolite nazewnictwo powoduje, że nie wiadomo czy zajęcia rewalidacyjne „o charakterze terapeutyczno-wychowawczym, z uwzględnieniem zajęć rozwijających, kompensacyjnych i usprawniających” (Rozporządzenie o ramowych planach nauczania) są tożsame z zajęciami specjalistycznymi (Rozporządzenie o pomocy psychologiczno-pedagogicznej).

 

 

  Pytania i uwagi

Pytania i uwagi

Problemy organizacyjne wynikające z powyższych przykładów

Czy sformułowanie „przydzielić dodatkowe godziny” jest tożsame ze sformułowaniem „dodatkowo uwzględnić zajęcia rewalidacyjne”?

Czy dodatkowo uwzględniane godziny na grupowe zajęcia rewalidacyjne są godzinami z puli dyrektora szkoły?

Czy przydzielane dodatkowe godziny na rewalidację indywidualną są dodatkowymi godzinami przydzielonymi poza ramowym planem nauczania przez organ prowadzący?

Którzy uczniowie mają prawo do zajęć rewalidacyjnych? (Patrz przykład pierwszy – Kto to jest uczeń niepełnosprawny?)

   Którzy uczniowie mają prawo do przedłużenia

   etapu edukacyjnego?(j.w.)

Dowolna interpretacja zapisów Rozporządzenia o ramowym planie nauczania, wynikająca z braku zdefiniowania pojęcia „uczeń niepełnosprawny”, powoduje, że rozwiązania organizacyjne na nich oparte są kwestionowane przy opiniowaniu i zatwierdzaniu arkuszy organizacyjnych. W zależności od własnej interpretacji organy prowadzące przyznają środki na rewalidację indywidualną lub domagają się organizowania jej w ramach godzin do dyspozycji dyrektora szkoły.

Zapisy są tak niejasne, że powodują duże rozbieżności w organizacji pracy szkół, wynikające z różnej interpretacji organów prowadzących i kuratoriów oświaty.

Dowolna interpretacja pojęcia uczeń niepełnosprawny pozwala na  ograniczenie dostępu uczniom z orzeczeniem o niepełnosprawności do zajęć rewalidacyjnych. W myśl interpretacji: „uczeń niepełnosprawny = uczeń z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego” uczniowie niepełnosprawni z orzeczeniem o niepełnosprawności nie mają prawa w nich uczestniczyć.

Czy pojęcia „zajęcia rewalidacyjne” i „zajęcia specjalistyczne” są tożsame?

 

Jeżeli nie, to czym w istocie różnią      się zajęcia specjalistyczne od rewalidacyjnych, czy należy organizować zarówno „zajęcia rewalidacyjne” jak i „zajęcia specjalistyczne” ?

Jeżeli tak czy należy je organizować tylko dla uczniów niepełnosprawnych? (Patrz przykład pierwszy – Kto to jest uczeń niepełnosprawny?)

Czym w istocie różnią się zajęcia rewalidacyjne od specjalistycznych? Którzy uczniowie mają prawo do „zajęć rewalidacyjnych”, a którzy do „specjalistycznych”?

Czy kształcenie specjalne jest elementem pomocy psychologiczno-pedagogicznej?

 

Jeżeli tak, należy organizować zajęcia specjalistyczne dla wszystkich uczniów, którzy mają taka potrzebę, a nie tylko dla niepełnosprawnych Czy np. gimnastyka korekcyjna powinna być organizowane jedynie dla uczniów niepełnosprawnych? Tzn. dla których?

Kto ma prawo stwierdzić „specyficzne trudności w uczeniu się, uniemożliwiające uzyskanie osiągnięć wynikających z podstawy programowej dla danego etapu edukacyjnego ucznia” lub „zaburzenia mowy, które powodują zakłócenia komunikacji językowej oraz utrudniają naukę” albo „dysfunkcje i zaburzenia utrudniające funkcjonowanie społeczne ? Czy tylko Poradnia specjalistyczna, czy może pedagog, psycholog lub nauczyciel specjalista?

Czy wręcz przeciwnie, pomoc psychologiczno-pedagogiczna jest elementem kształcenia specjalnego?

 

 

Jeżeli tak, to tylko uczniowie z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego mają do niej prawo. Niestety zdarzają się i takie interpretacje. Są w szkołach  dzieci niepełnosprawne, posiadające orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego, ale nie tworzy się oddziałów integracyjnych, ani nie organizuje zajęć rewalidacyjnych czy specjalistycznych, z powodu niejasności prawnych, pomagających  w oszczędnościach lub wysyłaniu tych uczniów do szkół specjalnych.  W praktyce nie wystarczy orzeczenie o niepełnosprawności dziecka, (bo ono nie stwierdza rodzaju zaburzeń, "oświatowych" tylko "medyczne") do uznania prawa dziecka do zajęć specjalistycznych, mimo, że wiadomo, że są one dziecku niezbędne. Są organy prowadzące, które dokładnie sprawdzają, czy na zajęcia uczęszczają uprawnieni uczniowie tzn. z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego i ilu ich jest.

Czy używane w ustawie o systemie oświaty i w  rozporządzeniach wykonawczych do ustawy określenia:

agabu14-06-2004 10:12:26   [#106]

c.d.

PRZYKŁAD PIĄTY

1.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ I SPORTU

z dnia 12 lutego 2002 r.

w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach publicznych

(Dz. U. Nr 15, poz. 142 i Nr 137, poz. 1155, z 2003 r. Nr 39, poz. 337 i Nr 116, poz. 1093 oraz z 2004 r. Nr 43, poz. 393)

obowiązuje od dnia 1 września 2002 r.

 

§ 6. 1. W szkołach podstawowych, gimnazjach, szkołach ponadpodstawowych oraz trzyletnich liceach ogólnokształcących, trzyletnich liceach profilowanych, czteroletnich technikach i zasadniczych szkołach zawodowych podział na grupy jest obowiązkowy:

1) na zajęciach z języków obcych, informatyki, elementów informatyki i technologii informacyjnej - w oddziałach, a w przypadku zajęć z języków obcych także w zespołach międzyoddziałowych, liczących więcej niż 24 uczniów, z zastrzeżeniem ust. 4,

 

3. W przypadku oddziałów liczących odpowiednio nie więcej niż 30 uczniów lub nie więcej niż 24 uczniów na zajęciach, o których mowa w ust. 1, podziału na grupy można dokonywać za zgodą organu prowadzącego szkołę, z zastrzeżeniem ust. 4.

4. W szkole specjalnej i w oddziale specjalnym w szkole ogólnodostępnej oraz w szkole integracyjnej i w oddziale integracyjnym w szkole ogólnodostępnej na zajęciach, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2 oraz w ust. 2, podział na grupy jest obowiązkowy, z tym że grupa powinna liczyć nie mniej niż 5 uczniów.

5. Zajęcia wychowania fizycznego są prowadzone w grupach liczących od 12 do 26 uczniów, z tym że w szkołach ponadpodstawowych, trzyletnich liceach ogólnokształcących, trzyletnich liceach profilowanych, czteroletnich technikach i zasadniczych szkołach zawodowych - oddzielnie dla dziewcząt i chłopców; dopuszcza się tworzenie grup międzyoddziałowych lub, w wyjątkowych przypadkach, grup międzyklasowych.

6. Zajęcia wychowania fizycznego w szkole specjalnej i w oddziale specjalnym w szkole ogólnodostępnej oraz w szkole integracyjnej i w oddziale integracyjnym w szkole ogólnodostępnej są prowadzone w grupach, w których liczba uczniów odpowiada liczbie uczniów w oddziale szkoły specjalnej - oddzielnie dla dziewcząt i chłopców. Jeżeli liczba dziewcząt i chłopców w grupie jest mniejsza niż 5, dopuszcza się tworzenie grup międzyoddziałowych lub, w wyjątkowych przypadkach, grup międzyklasowych.

 

 

 

2.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ

z dnia 21 maja 2001 r.

w sprawie ramowych statutów publicznego przedszkola oraz publicznych szkół

(Dz. U. Nr 61, poz. 624, z 2002 r. Nr 10, poz. 96, z 2003 r. Nr 146, poz. 1416 oraz z 2004 r. Nr 66, poz. 606)

obowiązuje od dnia 1 września 2001 r.

 

§ 5. 1. Podstawową jednostką organizacyjną szkoły jest oddział.

2. Liczba uczniów w oddziale szkoły integracyjnej oraz w oddziale integracyjnym w szkole ogólnodostępnej powinna wynosić od 15 do 20, w tym od 3 do 5 uczniów niepełnosprawnych.

3. Liczba uczniów w oddziale szkoły specjalnej oraz w oddziale specjalnym w szkole ogólnodostępnej powinna wynosić:

1) w szkole (oddziale) dla uczniów niesłyszących i słabo słyszących - od 6 do 8,

2) w szkole (oddziale) dla uczniów niewidomych i słabo widzących - od 8 do 10,

3) w szkole (oddziale) dla uczniów z chorobami przewlekłymi - od 10 do 16,

4) w szkole (oddziale) dla uczniów z zaburzeniami psychicznymi - od 6 do 8,

5) w szkole (oddziale) dla uczniów z niepełnosprawnością ruchową - od 8 do 12,

6) w szkole (oddziale) dla uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim - od 10 do 16,

7) w szkole (oddziale) dla uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym i znacznym - od 6 do 8,

8) w szkole (oddziale) dla uczniów z autyzmem i z niepełnosprawnościami sprzężonymi - od

2 do 4,

9) w szkole (oddziale) dla uczniów niedostosowanych społecznie, zagrożonych niedostosowaniem społecznym, zagrożonych uzależnieniem lub z zaburzeniami zachowania - od 10 do 16.

 

4. W przypadku gdy u co najmniej jednego ucznia w oddziale występują niepełnosprawności sprzężone, określoną w ust. 3 liczbę uczniów w oddziale można obniżyć o 2.

Zestawienie  niespójności

Ad. 1. i 2.

§ 3. ust. 6. nakłada obowiązek podziału na grupy zajęć wychowania fizycznego w szkole specjalnej i w oddziale specjalnym w szkole ogólnodostępnej oraz w szkole integracyjnej i w oddziale integracyjnym w szkole ogólnodostępnej.  To jest jasne i zrozumiałe, ale stwierdzenie, że zajęcia te mają być prowadzone  w grupach, w których liczba uczniów odpowiada liczbie uczniów w oddziale szkoły specjalnej - oddzielnie dla dziewcząt i chłopców w zestawieniu z brzmieniem § 5 ust. 3. Rozporządzenia z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych statutów publicznego przedszkola oraz publicznych szkół, gdzie  jest podane 9 (dziewięć) różnych liczb uczniów w oddziale specjalnym. Znów więc mamy do czynienia z pełna dowolnością  interpretacji przepisu.

 

Ust 4 Rozporządzenia w sprawie ramowych statutów przewiduje możliwość zmniejszenia liczebności oddziału specjalnego, gdy u co najmniej jednego ucznia w oddziale występują niepełnosprawności sprzężone, nie ma natomiast wzmianki o oddziale integracyjnym, a przecież do oddziałów integracyjnych również trafiają dzieci z niepełnosprawnościami sprzężonymi. Brak określenia ilu uczniów w takim przypadku powinien liczyć oddział integracyjny, lub ilu maksymalnie może wśród 15-20 uczniów oddziału być uczniów niepełnosprawnych.

Pytania i uwagi

Pytania i uwagi

Problemy organizacyjne wynikające z powyższych przykładów

Ilu uczniów ma liczyć grupa na zajęciach wychowania fizycznego w oddziale integracyjnym?

Ilu uczniów z niepełnosprawnością sprzężoną może uczęszczać do oddziału integracyjnego?

Jaka wtedy jest maksymalna liczba uczniów niepełnosprawnych w oddziale integracyjnym?

Czy w przypadku uczniów niepełnosprawnych z niepełnosprawnościami sprzężonymi w oddziale integracyjnym może być mniejsza liczba uczniów?

Na podstawie obowiązujących przepisów nie jest możliwe określenie obowiązującej liczebności grupy uczniów na zajęciach wychowania fizycznego w oddziale integracyjnym.

Brak zapisów prawnych nie pozwala na podejmowanie decyzji w sprawie organizacji pracy – ilość oddziałów integracyjnych, ich liczebność i efektywność pracy.

 

Propozycja zmiany

Określić liczbę uczniów w podziale na grupy na zajęciach wychowania fizycznego w oddziale integracyjnym i specjalnym.

Określić liczbę uczniów w oddziale integracyjnym w przypadku uczęszczania do nich uczniów z niepełnosprawnościami sprzężonymi.

 

 

 

 

III Przykłady z tej grupy obrazują pomieszanie pojęć zarówno w aktach prawnych dotyczących oświaty jak i pomocy społecznej.

1.

 

KONWENCJA O PRAWACH DZIECKA
przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych

dnia 20 listopada 1989 r.

(Dz. U. z 1991 r. Nr 120, poz. 526 oraz z 2000 r. Nr 2 poz. 11 i 12)

 

Artykuł 1

 

W rozumieniu niniejszej konwencji "dziecko" oznacza każdą istotę ludzką w wieku poniżej osiemnastu lat, chyba że zgodnie z prawem odnoszącym się do dziecka uzyska ono wcześniej pełnoletność.

2.

 

USTAWA

z dnia 28 listopada 2003 r.

o świadczeniach rodzinnych

(Dz. U. Nr 228, poz. 2255)

obowiązuje od dnia 1 maja 2004 r.

 

Art. 3. Ilekroć w ustawie jest mowa o:

 

9) niepełnosprawnym dziecku - oznacza to dziecko w wieku do ukończenia 16 roku życia legitymujące się orzeczeniem o niepełnosprawności określonym w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych;

 

15) pełnoletniej osobie niepełnosprawnej - oznacza to osobę pełnoletnią, legitymującą się orzeczeniem o umiarkowanym lub znacznym stopniu niepełnosprawności, a także osobę, która ukończyła 75 lat;

3.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA PRACY I POLITYKI SPOŁECZNEJ

z dnia 1 lutego 2002 r.

w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia.

(Dz. U. Nr 17, poz. 162)

Na podstawie art. 4a ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 i Nr 160, poz. 1082, z 1998 r. Nr 99, poz. 628, Nr 106, poz. 668, Nr 137, poz. 887 Nr 156, poz. 1019 i Nr 162, poz. 1118 i 1126, z 1999 r. Nr 49, poz. 486, Nr 90, poz. 1001, Nr 95, poz. 1101 i Nr 111, poz. 1280, z 2000 r. Nr 48, poz. 550 i Nr 119, poz. 1249 oraz z 2001 r. Nr 39, poz. 459, Nr 100, poz. 1080, Nr 125, poz. 1368, Nr 129, poz. 1444 i Nr 154, poz. 1792 i 1800) zarządza się, co następuje:

§ 1. Oceny  niepełnosprawności u osoby w wieku do 16 roku życia, zwanej dalej "dzieckiem", dokonuje się na podstawie następujących kryteriów:

1) przewidywanego okresu trwania upośledzenia stanu zdrowia z powodu stanów chorobowych, o których mowa w § 2, przekraczającego 12 miesięcy,

2) niezdolności do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, takich jak: samoobsługa, samodzielne poruszanie się, komunikowanie z otoczeniem, powodującej konieczność zapewnienia stałej opieki lub pomocy, w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w danym wieku, albo

3) znacznego zaburzenia funkcjonowania organizmu, wymagającego systematycznych i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem.

Zestawienie niespójności

Ad. 1, 2, 3

Określenie w Ustawie o świadczeniach rodzinnych, a także w aktach wykonawczych „dziecka niepełnosprawnego” jako osoby do 16 roku życia jest niezgodne z Konwencją Praw Dziecka.

Pytania i uwagi

Pytania i uwagi

Problemy organizacyjne wynikające z powyższych przykładów

Kim jest osoba, która ukończyła 16 rok życia, spełnia kryteria uznania jej za dziecko niepełnosprawne, a nie jest „dorosłą osobą niepełnosprawną”, ponieważ nie ukończyła 18 lat?

Czy na okres 2 lat dziecko niepełnosprawne nie może być niepełnosprawne?

Ma nagle wyzdrowieć, aby móc doczekać 18 lat?

Jakie ma w tym czasie prawa, będąc de facto niepełnosprawnym, a de jure zdrowym?

 

Propozycja zmiany

Dostosować definiowanie dziecka niepełnosprawnego do Konwencji Praw Dziecka

 .........................................................................

 Nie umiem tego lepiej wkleić. Przepraszam za bałagan edytorski.

Reszta wymaga dopracowania , ale jest tego trochę.

 

Marek Pleśniar14-06-2004 10:44:46   [#107]

dzięki Agabu. Zgodnie z umową czytam i ja. Przypomnijmy wszystkim, że temat, będzie poruszany na KKDS. Liczymy na wykorzystanie pracy Twojej i współdyskutantów. Podziałaj tam z nami.

Zapraszamy Was Forumowicze do udziału w grupie 4.

I zapisujcie się bo zabraknie miejsc:-)

Bardzo dobrze idzie nabór. Dziś kilkanaście osób.

UWAGA!
Nie jesteś zalogowany!
Zanim napiszesz odpowiedź w tym wątku, zaloguj się!
Dopiero wtedy będziesz mógł/mogła wysłać wprowadzony komentarz na forum.
Jeśli nie masz jeszcze założonego konta na forum, załóż je.
Logowanie i/lub zakładanie konta.

strony: [ 1 ][ 2 ][ 3 ]