a przyglądający się koledzy tych trzech  pozostaną bezkarni?

sylwio, chyba nie zrozumiałam twojego wpisu?

podzielam zdanie Sylwii plus więcej:-)

moim zdaniem nie tylko nauczyciel, ale szkoła cała schowała się pod biurko, wychowawca, dyrektor, uczniowie tej klasy, którzy patrzyli i nie reagowali

a za nimi wlazł tam prokurator i siedzą

---

zaś sprawcy na wolności - w zasadzie uważają zapewne że im się upiekło; kto by się przejmował jakimiś "zawiasami"

Jeden z chłopców (nie wiem czy to chłopiec czy już mężczyzna) to chyba powiedział (tak Go zrozumiałam), że przeprosi ale nie przez kamerą i nie przy wszystkich.

I to mnie bardzo  "zabolało" (nie wiem jak to napisać) jako pedagoga. Porażka to jakaś takie przeprosiny.

Masz rację, przed chwią wypowiadał się w Panoramie ten nauczyciel i pani dyrektor nie wiem co powiedzieć....

Mąż (nienauczyciel) zapytał mnie przed chwilą "a Ty co  tym sądzisz?"  ....?....

wycofuję się, po przemyśleniu, ze swej opinii o karze dla tych uczniów

jest adekwatna do przewiny - sąd rozsądził prawie sprawiedliwie

(odszkodowanie powinno być znacznie wyzsze i boleśniejsze ale więzienie za to to przesada)

Witam  (jako nowa - z pewną nieśmiałością...). Zastanawiam się, czy jest możliwe utworzenie czegoś w rodzaju np. procedury postępowania w podobnym przypadku? Nie, nie chodzi mi o tel. to antyterrorystów i "do pudła". Raczej o modyfikowanie rozwiązań już istniejących. 

Najpierw zgłoszenie, zanotowanie incydentu. W razie powtórki albo nasilenia problemu -dwie drogi: kontakt z rodzicami (jak pomoże - koniec. Jak nie - patrz dalej), rozmowa z uczniem w obecności np. jeszcze dwóch nauczycieli (żeby poczuł powagę sytuacji - protokołowanie, nagrywanie rozmowy, danie uczniowi do podpisania notatki opisującej wydarzenie oraz uzgodnienia dokonane z uczniem. "Wielu bohaterów polegnie na widok papieru..." Jeśli nie podpisze - protokołujemy, że nie chciał). Po ustalonym czasie - sprawdzenie sprawy. Jeśli potem będzie trzeba sprawę oddać wyższym instancjom, mamy mocniejsze argumenty. Widziałabym taką procedurę w statucie, trzeba by tylko zadbać o prawa dziecka.

Jak inaczej pomóc nauczycielowi, który słyszy: "dobry pedagog nie dopuściłby...", "nie wyrzucimy ucznia, bo trzeba będzie rozwiązać zbyt małą klasę i potracimy etaty..." itd?  Dla ucznia to "tylko" i "aż" komunikat, że dorośli potrafią zareagować spokojnie, ale konkretnie na jego "odjechane" pomysły. 

  Bywalcy i Elito Forum, proszę, nie traktujcie tego jako wymądrzanie, nie każę pisać kolejnych papierków. Wiem, co czuje ten nauczyciel, długość wpisu świadczy o moich emocjach...;-) Ja kiedyś nie byłam bierna, jak ten nauczyciel  (w granicach prawa i etyki, oczywiście), a też nic nie zdziałałam.

Wszystko się zmienia, zachowania uczniów też. Warto może przestać się emocjonować sprawą, a potraktować ją profesjonalnie - liczę na specjalistów!

rzepek - zadbanie o prawa dziecka to w tym wypadku, o ironio, zadbanie o nasze prawa - żeby nas "dziecko" nie ciągało po sądach... Dopisek o "prawach dziecka był taką malutką prowokacją, która zadziałała tak, jak się spodziewałam. Popatrz, jak łatwo nas zdenerwować. Na to właśnie liczą tacy "uczniowie", jak ten z filmu.

Teraz  konkrety:

-porządne szkolenia i treningi z psychologami dla nauczycieli (wiem, że bywają takie, ale nie wszędzie);

-nauczyciel nie zostaje sam z problemem, zgłasza go do zespołu utworzonego właśnie do pomocy w takich sprawach (nie chodzi o zwykłe sprawy wychowawcze, to nie ma być policja! Raczej "grupa wsparcia?").

- delikatna sprawa: przełamanie myślenia o ujawnianiu takich historii jako o donosicielstwie, nieudacznictwie. Da się to zrobić chyba tylko przez przyzwyczajenie się do działania, a w tej chwili utrwaliło się "siedzieć cicho i nie wyhylać się")  Co w ostateczności wyjdzie uczniowi na korzyść?

-"procedury" (głupio brzmi, ale właśnie po to specjaliści, żeby nie było jak za Giertycha)

Bardzo dobrze powiedziane. W obliczu agresywnych zachowań gówniażerii należy głośno oświadczyć: "Nie radzę sobie z wami, jesteście liczebnie silniejsi, więc i ja się zwrócę o wsparcie w celu wyrównania szans".

Tylko, żeby nie było, jak w Shreku.

Dota, ja też!

Aleksandro - powiem otwartym tekstem: Nie podoba mi się twój sposób wyrażania twojej własnej, nacechowanej zgorzknieniem i bezradnością opinii o uczniu.

Mamy różnych uczniów i różnych nauczycieli.

Przykro mi, że mam okazję o tym pisać.

też nie jestem w tej większości, ani nigdy nie byłem, ucząc np

myślę że z takim mysleniem o uczniach i swej pracy nalezy pomyślec o zmianie jej na coś mniej frustrujacego

tylko nie w kinie, sklepie, restauracji, hotelu, szpitalu, biurze obsługi klienta itd - czyli tam wszedzie gdzie może zajść kontakt z jakimś bydłem

aha, no i nie w weterynarii i hodowli;-)

Nie kłóćcie się dziewczyny.

Największe doświadczenie Maelka ma w piaskownicy obłędnych...

:-)))

Coś w tym jest, Zdzisławie. Różnica polega na tym, że w Piaskownicy zdarzały mi się nieobecności.

;-)

A poza tym, mam wrażenie, że Piaskownica to rodzaj  doświadczenia. Nie tylko pozwala ukoić skołatane nerwy, to jeszcze w jakiś sposób wpływa na świat realny.

Na przykład dzięki uwagom Małgoś (kierowanych nie do mnie) swój choleryczny charakterek zaczynam brać w karby.

Dzięki, Małgoś!

:-)