Hmmm ;)

Generalnie kiedyś przesięgłam sobie wiecej nie zabierać głosu w tych sprawach co zawracam wodę kijem ale... jestem świeżo po konferencji (patrz wątek obok) więc jakby samej mi się nóż w kieszeni otworzył.

1. Orzeczenie o kształceniu specjalnym może być realizowane w każdej formie masz rację, tyle, że nie wiesz, że w szkole masowje również.

2. Uczeń o uposledzeniu lekkim realizuje tę samą podstawę programową co reszta klasy, dostosowujesz tylko program, bierzesz pod uwagę wszystko co zawarte w orzeczeniu - włącznie w tym, że właśnie na podstawie tego orzeczenia dostosowujesz - wszystko!

3. Nauczyciele nie musza mieć ukończonej oligofrenopedagogiki.

4. Rodzic ma prawo nie wyrazić zgody a jednyne co ty możesz zrobić to to uszanować i ...się dostosować.

5. Ucznia traktować jak ...ucznia.

Amen.

akurat wątek mi sie przyda, bo miałam was własnie trochę popytać

w klasie pierwszej technikum mam ucznia, który ma upośledzenie w stopniu lekkim

ucze go matematyki, trochę podostosowywałam program

chłopiec fajnie niektóre rzeczy robi, ma dobrą pamięć odtwórczą,  mama dużo z nim pracuje

dobrze funkcjonuje w klasie, dzieciaki mu pomagają, jeśli jest nieobecny itd.

z opinii mamy lepiej sie odnalazł u nas niż w gimnazjum wcześinej

Karolino,

Bardzo dziękuję, choć to wszystko jest bardzo, a nawet mocno nienormalne.

Bosia,

Czy to znaczyże uczeń z lekkim będzie zdawał maturę

do matury daleko

zdawanie matury nie jest obowiązkowe, nie musi

moze po prostu skończyć szkołę, a w tym zamierzamy mu pomóc

zawód technik rolnik, od lekarza zaświadczenie niezbędne do przyjęcia do szkoły dostał

Karolino,

Jakiej konferencji?

http://oskko.edu.pl/forum/watek.php?w=31739&ux=7500&pst=159#pst159

bratek organizowała

mychak ;) naprawdę ciekawi mnie co dla Ciebie tu jest nienormalne?

odrazu zdradzę Ci dla ułatwienia, co dla mnie jest nienormalne. Nauczyciel/ dyrektor polskiej szkoły w XXI wieku ma wątpliwości/ nie wie/ nie chce/ nie umie/ - wykreśl co wolisz - pomóc takiemu uczniowie i jego rodzicom

Niestety - z całym szacunkiem - muszą chcieć i umieć. Taki jest świat - takie jest prawo.

Nie umieją - mogą się douczyć; nie chcą - moga zmienić pracę.

Wiem, że brutalnie - ale inaczej już nie potrafię.

u nas ta klasa liczy 36 osób

jakoś dajemy radę, nie wiem czy robimy to dobrze, czy umiemy

w okolicy szkoły ponadgimnazjalnej dla dziecka nie ma

i myślę tak jak Karolina

udawać zawsze najłatwiej

wszystko

Wiesz AnJa.... typowy obywatel USA zmienia pracę i przekwalifikowuje się kilka razy w życiu - parę razy o tym czytałam. Nic nie stoi na przeszkodzi aby typowy polski pracownik miał tak samo. Naprawdę wycieńczony, niezadowolony, przymuszany nauczyciel jest kiepskim nauczycielem - warto aby pomyślał nad zmianą zawodu i się oswobodził.

Z tym uczeniem na studiach czegoś innego już nie przesadzaj. Uczymy się całe życie.

Wszystkiego - ja jak zaczynałam pracę też myślalałam, że pójdę na wcześniejszą emeryturę -i co...? ;) Najprawdopodobniej nie pójdę bo zmieniły się zasady gry w trakcie.

Mogę się oczywiście obrazić i zmienić prace na taką co daje uprawnienia.

bez przesady

odzywam się, bo jestem po radzie

właśnie zastanawiamy się nad klasami integracyjnymi

większość jest za, nawet zdziwiłam się, bo po niektórych nie spodziewałam sie, ale zaskoczenia miłe

moj post do AnJi był

AnJa, ale Ty też chyba masz w szkole dziecko ze specjalnymi potrzebami

mylę sie?

nie ma co mydlić - problem jest - polega on na braku standardu na "special needs".

Szkoła nie ma oparcia w standardzie, który powiedziałby, że na dziecko takie a takie nalezy się tyle i tyle oraz takie i takie etaty dodatkowe.

Nie ma w państwie oparcia, takiego, że gdy w tabelkę dla nowego ucznia szkoły masowej - w każdej wsi i miasteczku - wstawimy "ptaszki" z odpowiednim schorzeniem/potrzebą edukacyjną to za tym idzie coś

NIMA i nauczyciele z dyrektorem sa pozostawieni samym sobie

nie wmówi mi nikt, ze mamy w Polsce 600 000 nauczycieli wiedzących co robić z takim dzieckiem.

Czyli wsparcie być powinno.

Karolino,

Nienormalne dla mnie jest to, że szukam konkretnych przepisów wyjaśniających tę sytuację- nauczyciele pytają o podstawy prawne, i nie ma, gdzie zapytam to inaczej jest interpretowana, poradnia PPP - opinia o kształceniu specj. do kształcenia specj., rodzic nie chce- robi krzywdę dziecku; Od Ciebie dostałam znów inną odpowiedz, Aja jak najbardziej jestem za pomocą i wspieraniem ucznia ,ale każdy przypadek pewnie potrzebuje indywidualnego traktowania....ach

Marku - to wszystko prawda co piszesz - tyle, że to nie wina ucznia ani rodzica. Nie można swoją niewiedzą lub brakiem wsparcia odamawiać pomocy tym - dla których jesteśmy - jako szkoła albo czuć się zwolnionym i usprawiedliwionym. Od kogo ty wołasz o wsparcie?

Jedna z moich tez na wystapieniu - pieniązki powinny być przypisane dziecku nie instytucjom - tak ja się zgadzam, że jest problematyczne poszukanie odpowiedzi, kiedy się pierwszy raz spotkało taką sytuację. Ze szkoła niedofinansowana, że... ple, ple.... ale to nie tylko w sprawie kształcenia specjalnego.

Rodzic nie robi żadnej krzywdy, on chce tego co mu się należy!! A należy mu się jak psu buda prawo do wyboru szkoły. Mychak - czego nie ma? Jak nie wiesz gdzie szukac? Są podstawy, są przepisy, wszystko jest.

Bratku! Naprawdę szkoda, że na konferencji nie było nauczycieli szkól masowych!

nie twierdzę że coś tu winą ucznia

wykazuję zrozumienie dla szkoły

nie rozgrzeszam, nie popieram ale rozumiem

:-)

Zrozumienie dla szkoły też mam ;) I rozumiem co piszesz.

Marzy mi się również aby wszyscy mieli takie same zrozumienie dla rodziców ;)

po wizycie we włoskich szkołach trochę inaczej patrzę na problemy dzieci ze specjalnymi potrzebami

Włosi własnie coś w rodzaju naszych klas integracyjnych robią na poziomie szkół ponadgimnazjalnych (naszych)

w szkole, w której bylismy (zespół szkół) uczy się takich dzieci 27 z różnymi dysfunkcjami

mieliśmy również konferencję z nauczycielami uczącymi w takich klasach,

może jeszcze moja wiedza nie jest zbyt duża, ale Włosi zarazili mnie entuzjazmem i podejściem do problemu

bosia - miło się ciebie czyta ;) z wiarą w system jednak, gratuluję i pozdrawiam

warto brać wzór z lepszych rozwiązań, widać włosi mogą to może i my ;)

(na szczęście w danym roku była to jedna osoba w klasie).

i ja tak miałam...

aż złożyło się tak, że w jednym oddziale kl.1 gimn. znalazło się 3 takich uczniów, ale na razie tylko 1 z orzeczeniem (bo inaczej nie wpakowalibyśmy całej trójki do 1 klasy!),

pozostała dwójka jeszcze czeka na badania, może da się przyspieszyć termin i może będa za miesiąc.

Oprócz nich w klasie jest jeszcze kilkoro innych słabiutkich dzieci i kilkoro b. zdolnych - i nimi też się trzeba indywidualnie zająć !

I jak to zrobić ??????

Jestem pewna, że dwoje z tych dzieci o wiele lepiej poradziłoby sobie w szkole specjalnej - mniejsza grupa, inne tempo pracy, szansa na sukces itd...

A każde z nich jest inne, ma inne wymagania i inne potrzeby.

Ale rodzice się nie zgadzają...

Tylko, że na lekcji wyglada to tak:

Kasia nie jest w stanie usiedzieć 45 min., no to zaczynają się spacery po klasie, zaczepianie i zagadywanie dzieci, rysowanie mimochodem po tablicy, szturchańce, a nawet kopniki (kawał baby z niej jest !)

W tym czasie Tomek zaczyna się czołgać pod ławką (uwielbia to czołganie !), mówi coś do siebie, rusza krzesełka innych dzieci itp...

W tym samym czasie Jasio dostaje napadu agresji i zdziela z pięści niekoniecznie najbliższego kolegę !

A ja ?

Oczy wokoło głowy, mózg na najwyższych obrotach - i błyskawiczna decyzja: od kogo zacząć interwencję ???

Uczeń - asystent: do pilnowania odczynników (na nieszczęście uczę chemii)

Zaczynam od uspokojenia (muszę b. cichutko, bo się znowu zdenerwuje) Jasia, potem ruszam za Kasią i w objęciach (1 ręką) prowadzę ją do ławki, jednocześnie drugą ręką wygarniam spod ławki Tomka.

Każdemu tłumaczę, że tak nie można i wyznaczam maleńką pracę do wykonania, ale...

w międzyczasie Kasi się odechce (o czym nie omieszka wszystkich zawiadomić !),

Tomek woli rysować jakieś ludziki,

a Jasiowi "podarł się" właśnie zeszyt !

Dodam tylko, że współpracy z rodzicami nie ma żadnej - tzn. sprawa niewykonalna !

A inne dzieci ?

Te słabsze, tez by chciały, by się nimi zająć !

Te zdolne, też by chciały więcej ciekawych rzeczy na lekcji zobaczyć i usłyszeć !

A ja jestem po prostu przerażona, bo nie ważne jest to, że po każdej lekcji wychodzę od nich po prostu mokra,

ale to, że zamiast robić z nimi coś więcej, a przynajmniej inaczej, robię dużo, dużo mniej !

I nie widzę w tej sytuacji niczego dobrego ani dla dzieci z orzeczeniami, ani dla pozostałych uczniów !

Czyżby nadszedł czas, by poszukać innej pracy ?

;-(

Powtarzam:

tylko jedno takie dziecko w oddziale ma jakikolwiek sens.

podzielam Twój pogląd

plus duże wsparcie dyrektora tu potrzebne

kiedyś -  dawno chyba - o tym pisałam...

może to nie jest rewelacyjna rada, ale w kilku przypadkach pomogło...

miałam ucznia, dla którego usiedzenie 45 minut na lekcji to był problem niesamowity - dla klasy również w związku z tym ( aha - gimnazjum to ci jest) - kupiłam do biblioteki szkolnej mandale do malowania, takie terapeutyczne... nauczyciel brał koszyk z kredkami, mandale skserowane i dawał Kubie... on malował i jednocześnie słuchał lekcji

w tym przypadku bardzo pomogło, skończył gimnazjum bez większych problemów

problem nadpobudliwości niestety pozostał i jak na razie ( ma lat 19) jego edukacja kończy się na gimnazjum... pewnie głupio w klasie ponadgimnazjalnej dawać mandale do rysowania... nie wiem

mam szkołę masową, w tej chwili uczennicę z upośledzeniem w stopniu umiarkowanym, wielu uczniów z dysfunkcjami

od dwóch lat naprawdę ciężko uczymy się, jak pomagać uczniom, bo tego nikt nas nie nauczył

w tej chwili każdy z nauczycieli przygotował dla takiego ucznia swoją kartę z dostosowaniem wymagań i sposobu oceniania - to było dużo pracy, ale też sporo pracy włożył w to pedagog

dzisiaj anglistka przyniosła mi przygotowane przez siebie kontrakty dla uczniów - dla każdego z osobna ( np. tego co ma dysleksję, dysortografię, nadpobudliwość, itd...) i napisała o co prosi - np. żeby przychodzili na zajęcia dodatkowe specjalnie dla nich

bardzo mi się to podoba - bo ona się stara pomóc uczniom, ale też prosi o pracę z ich strony na miarę możliwości - i jest to czytelne dla wszystkich

w czasie ferii ( jeden dzień :-) ) będziemy mieć 8- godzinny warsztat dla grona ze specjalistką od oligofrenopedagogiki - tyle mogę zrobić - nie mam możliwości zapłacenia nauczycielom studiów dodatkowych, a rozumiem, że ktoś nie ma "wolnych" dwóch tysięcy...

małymi kroczkami można coś zrobić, ale prawda jest jedna - musi być w grupie zgoda na to, że powinniśmy to robić wszyscy

jedni zrobią prędzej, drudzy wolniej, inni być może nie zrobią - no to wtedy trzeba się zastanowić dlaczego...

pozdrawiam :-)

Witam

Ukłony Karolinko.

Wrócę do problemu Mychaka. Żeby dowiedzieć się jak pracować z dzieckiem z niepełnosprawnością intelektualną (lekkie upośledzenie umysłowe) wystarczy przeczytać ustwą o systemie oświaty (art 1 pkt 5 i 5a, art 64, art 71b) i rozporządzenia:

MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ I SPORTU  z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie warunków organizowania kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych oraz niedostosowanych społecznie w przedszkolach, szkołach i oddziałach ogólnodostępnych lub integracyjnych (Dz. U. Nr 19 poz. 167 z dnia 1 lutego 2005 r.)

MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ I SPORTU z dnia 7 stycznia 2003 r. w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach (Dz. U. Nr 11, poz. 114)

MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ I SPORTU z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 15, poz. 142 i Nr 137, poz. 1155, z 2003 r. Nr 39, poz. 337 i Nr 116, poz. 1093, z 2004 r. Nr 43, poz. 393, z 2005 r. Nr 30, poz. 252 oraz z 2008 r. Nr 72, poz. 420)

MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ I SPORTU z dnia 7 marca 2005 r. w sprawie rodzajów i szczegółowych zasad działania placówek publicznych, warunków pobytu dzieci i młodzieży w tych placówkach oraz wysokości i zasad odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci w tych placówkach (paragraf 26)

MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 83, poz. 562 i Nr 130, poz. 906 oraz z 2008 r. Nr 3, poz. 9)

Te dyskusje nie skończą się nigdy. Zawsze będą tacy - którzy mogą, chcą potrafią i tacy, którzy nie chcą, nie potrafią i nie mogą.

Oczywiście, że nauczyciel po pedagogice specjalnej wie więcej - czy każdy potrafi - inna para kaloszy.

W zasadzie można zakończyć Markiem ;)

każdy nauczyciel musi się przygotowywać do pracy integracyjnej w szkole masowej

takie czasy
w zasadzie dobre czasy, niegdyś te dzieci trzymano w komórce

Warto dodać, że kiedyś było kiedyś - wiele się zmieniło i dzięki Bogu. Wypada mieć nadzieję, także w ramach przedświątecznych życzeń, że to co teraz też się kiedyś zmieni i pytania jak w tym wątku pozostaną tylko wspomnieniem.

........

Basiu - ukłony ;)

azik - ja na nikogo nie warczę po pierwsze.

Poczytaj co piszę od lat.

Prosze tylko o zrozumienie rodziców i przestrzeganie prawa. Rozumiem, że można nie wiedzieć - wówczas są możliwości nauczenia się, próbowania. Oczywiście rozumiem dyrektora i ograniczenia finansowe. Chciałabym aby tak samo rozumiano rodziców.

Nie wysyłam wszystkich do szkól masowych, nic nie uważam z góry.

Uważam, że szkoły masowe powinny być bardziej elastyczne i otwarte. Tyle.

Nie przypisuj mi złych intencji bo takich nie mam i nie miałam.

Rodzice też są często przerażeni i bezsilni - na wiele sposobów. Twoje przerażenie na ile było i na ile się starasz i robisz co możesz niczego nie zmieni. Nawet moje szczere zrozumienie. Mogę ci tylko podziękować, że próbujesz i pogratulowac, że się starasz.

Naprawdę nie wiem KTO i DLACZEGO  nie nauczył Cię wcześniej.

Z całym szacunkiem - personalnie nie chciałabym prowadzić żadnej dyskusji. Nigdy.

Od czego  zacząć?

Skąd pomysł, aby dziecko z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym uczyć fizyki? Po co zadawać sobie pytania o skuteczność? Przecież uczeń niepełnosprawny ma zapewnioną możliwość pobierania nauki we wszystkich typach szkół, zgodnie z indywidualnymi potrzebami rozwojowymi i edukacyjnymi oraz predyspozycjami.

Jeśli będziemy myśleć o dziecku niepełnosprawnym intelektualnie w aspekcie "realizacji podstawy programowej" to wtedy należy zadać sobie pytanie o skuteczność.

 Karolinko :) Właśnie wróciłam z konferencji "Szkoła dla wszystkich" i przypomniała mi się konferencja w Konstancinie... całe lata temu :) Wtedy była integracja, dziś nauczanie włączające.