http://wiadomosci.wp.pl/kat,89114,wid,9588088,wiadomosc.html

Polecam wszystkim! Naprawdę warto  przeczytać. :(

czytaliśmy czytaliśmy;-)

wklej cały tekst tu moim zdaniem

obrońcą nauczycieli jest były wiceminister u Giertycha

Bunt nauczycieli Gazeta Polska 17:50

W Polsce jest dość pieniędzy na oświatę. Zaś na pensje nauczycielskie brakuje ich między innymi dlatego, że od dziesięciu lat są one wydawane na bezsensowną reformę. To ona wytworzyła w środowisku podział na elitę i plebs. Elitę stworzyli ci, którzy w latach 90. zajęli się wprowadzaniem lub transmitowaniem w dół założeń reformy: eksperci, ekspansywni metodycy akademiccy, wydawcy podręczników, działacze nowych stowarzyszeń, fundacji powiązanych ściśle z politycznym establishmentem i ludzie pracujący dla nich „w terenie”. A materialne upośledzenie dotyczy mas szeregowych belfrów Nauczyciele domagają się podwyżek – i mają rację. Ale sytuacja materialna nauczycieli nie jest czymś specyficznym. Zarobki niepozwalające na założenie i utrzymanie rodziny były i są w III RP normą ekonomiczną. Dotyczy to większości młodych ludzi rozpoczynających pracę i większości grup zawodowych. Do niedawna pensje były niskie w całej gospodarce, a absolwenci kierunków nauczycielskich po studiach gorliwie zabiegali o zatrudnienie w szkole. Wielu z nich, zwłaszcza na prowincji, przyjęcie na staż za 900 złotych miesięcznie uważało za wielki sukces. REKLAMA Czytaj dalej Rachunek za wejście do Europy Wszystko zmienił odpływ ludzi z krajowego rynku pracy po wejściu Polski do UE. Wymusił on podniesienie płac w gospodarce. Pracownicy budżetówki – wszyscy, nie tylko nauczyciele – pozostali jednak na marginesie tego procesu. A więc owe 900 złotych, które otrzymuje dziś za pracę w szkole absolwent uniwersytetu z przygotowaniem pedagogicznym, znalazło się w centrum uwagi – jako skandal. Oczywiście jest to bardzo niesprawiedliwe. Ale nie problemy materialne wyróżniają nauczycieli na tle innych grup zawodowych. W podobnej sytuacji są pozostali protestujący: zarówno służba zdrowia, górnicy, jak i ci, którzy na razie nie podnoszą głowy. Wszystko jednak przed nami. Elita III RP narzuciła Polsce przed kilkunastu laty pewien model rozwoju, podporządkowany przyjęciu nas do Unii Europejskiej. Nagrodą za dyscyplinę budżetową – czytaj: niskie płace – miało być, jak tłumaczono, „wejście do Europy”. Miało to, po latach wyrzeczeń, sprowadzić do „tego kraju” normalność. Pamiętacie ten język i te obietnice? – Pamiętamy. No więc zwykli Polacy dotrzymali umowy: przez kilkanaście lat zaciskali pasa. Teraz jednak przychodzi czas, aby swoje obietnice wypełniła elita. Ten honorowy obowiązek spoczął po ostatnich wyborach na rządzie Donalda Tuska. I słusznie, bo to on reprezentuje w Polsce, wedle własnych słów, „cywilizację zachodnią”. Niech więc teraz wprowadzi standardy cywilizacji zachodniej w wynagradzaniu nauczycieli – i innych – tak żeby nie musieli oni uciekać do Europy Zachodniej, na zmywak. Z czysto finansowego punktu widzenia, wyartykułowanego przy okazji niedawnej demonstracji ZNP w Warszawie, problemy nauczycieli są więc symptomem sytuacji ogólnej. Określać ją będzie w najbliższej przyszłości nie tylko potrzeba spełnienia doraźnych obietnic wyborczych PO o „cudzie” i „drugiej Irlandii”, ale odruchowy nacisk społeczny na podniesienie płac do poziomu porównywalnego ze standardami europejskimi (skoro ceny już dawno osiągnęły ten poziom). Nacisk ten już narasta i przybiera postać trwałej tendencji. Dotychczasowe możliwości stabilizowania kryzysu poprzez emigrację zarobkową zdają się wyczerpywać. Niedobory na krajowym rynku pracy inaugurują nową fazę przemian systemowych. Mówiąc w skrócie, w tej nowej fazie społeczeństwo zacznie wystawiać rządzącym rachunek za „wejście do Europy”.

REKLAMA

Czytaj dalej

REKLAMA

Czytaj dalej

REKLAMA

Czytaj dalej

Jest tajemnicą poliszynela, że reforma miała doprowadzić do obniżenia poziomu oświaty państwowej, a założony model absolwenta akcentował umiejętności posługiwania się komputerem, załatwiania spraw w urzędach itp., kosztem niepotrzebnej rzekomo wiedzy. Chodziło po prostu o wychowanie pokolenia taniej siły roboczej, podatnej na pokusę wyjazdu na Zachód, do prac i posług, których tamtejsze narody nie chcą już wykonywać. I to się w znacznej mierze udało. A ponieważ najlepszymi wychowawcami niewolników są nędzarze, płace w oświacie nie mogły być priorytetem żadnego z reformatorskich rządów.

Obecny premier wygłosił w Sejmie gromkie zobowiązanie podwyżki, zupełnie nie zdając sobie sprawy, że przez całe swoje życie popierał zupełnie inną politykę, a ci, którzy pod pretekstem reformy niszczyli starą, dobrą szkołę, która dzięki poświęceniu dawnych nauczycieli przetrwała częściowo czasy PRL, obecnie powrócili do pełnej władzy nad oświatą. Niech nikt nie ma złudzeń: więcej pieniędzy nie będzie. Więcej będzie natomiast przyjaźni, biurokracji i szkoleń.

Uczciwie trzeba powiedzieć, że PiS, przychodząc do władzy dwa lata temu, nie miał takiej wizji polityki oświatowej, która byłaby zarazem całościowa i miała prawicowo-konserwatywny charakter. Zabrakło nie tylko czasu, ale i odpowiednio wczesnego zwrócenia się do tzw. intelektualnego zaplecza. Toteż jeśli PiS myśli o wygraniu spraw oświatowych w przyszłości, ma obowiązek rozwijania zaczątków takiej wizji w czasie aktualnego funkcjonowania w opozycji.

To jednak nie wystarczy, gdyż żadna, nawet najrozsądniejsza polityka nie jest w stanie uleczyć polskiej szkoły bez udziału samych nauczycieli. Dziś, poza wspomnianymi elitami, które wypłynęły na reformie, środowisko nauczycielskie jest zatomizowane i zniechęcone. Nauczyciel wie, że nie decyduje o niczym, a więc za nic też nie czuje się odpowiedzialny. I tak pozostanie, dopóki środowisko nie zorganizuje się samo, na nowo, wokół ludzi ideowych i aktywnych. I dopóki we własnym, dobrze rozumianym interesie nie podejmie walki o odbudowanie autorytetu polskiego nauczyciela.

Andrzej Waśko

Wklejam.

(dzień bez punkta,,,)

zadziwiające, że członek ekipy, która zmarnowałą oświacie dwa lata ma tak trafne spostrzeżenia

ale ma

przyszedł czas na refleksję?

lepiej późno niż...????

sorry...on se spostrzega.

"obrońcą nauczycieli jest były wiceminister u Giertycha"

Nic dodać niż ująć.

skrzywienie ideologiczne - gdyby się go pozbył autor - wyszłoby na dobre artykułowi.

Taka widac dola jednak, że nie da się naraz wszystkiego mieć

System myslenia tego człowieka o oświacie jest mi zupełnie obcy.

Jest tajemnicą poliszynela, że reforma miała doprowadzić do obniżenia poziomu oświaty państwowej, a założony model absolwenta akcentował umiejętności posługiwania się komputerem, załatwiania spraw w urzędach itp., kosztem niepotrzebnej rzekomo wiedzy. Chodziło po prostu o wychowanie pokolenia taniej siły roboczej, podatnej na pokusę wyjazdu na Zachód, do prac i posług, których tamtejsze narody nie chcą już wykonywać. I to się w znacznej mierze udało.

Chciałabym poznać tego poliszynela

Od badania jakości pracy szkoły i planów wynikowych próbował uwolnić szkolnictwo rząd Kaczyńskiego.
;))))

Tylko się zaśmiać tu można

Zgodnie z wytycznymi biurokracji europejskiej nasi oświatowi baronowie przyjęli założenie, że nauczyciel po studiach i z przygotowaniem pedagogicznym nie jest w stanie samodzielnie poradzić sobie z nowymi wyzwaniami, jakie stawia przed nim reforma.

Uznanie, że nauczyciele nie potrzebują doskonalenia, może być udziałem tylko kogoś, kto się urwał z choinki

===

A okrzyk "naprzód do boju", powoduje chęc spytania za Janem Potworowskim " dobrze, ale gdzie jest ten przód"?

Człowieku, gdybyś wiedział samotny dręczony...

Czułam bratnią duszę ;-)

(literówki)

we mła?

:))

( jesli nie - to nie wyprowadzaj mnie z błędu :))

ten przód, asiu nieważny - znaczy zajęty

Szabel nam nie zabraknie, szlachta na koń wsiędzie

 Ja z synowcem na czele i - jakoś to będzie...

A jednak Girtych nisko nas ceni.

Wyobraza sobie, że jako nasz "obrońca" zyska przychylność?

I Żeromski. Zachęca do refleksji, znaczy.

Nie chcę refleksji literackich ( niezależnie od politycznych pogladów), boję się, że taki styl "reformowania" polega na rozmawianiu o problemie ( ach, jak ładnie, jak mądrze rozmawiamy), z nie rozwiązywaniu przeblemu.

OSKKO mi się podoba. Nie rozmawiają "ach jak ładnie, ach jak mądrze"

(Marku, punkt?)

ups, przepraszam. Był wiceministerm u Legutki -  rzeczywiście.

Osobiście nie uważam za nieważne w jakiej ekipie ktoś jest, dla mnie jest to jakiś wskaźnik.

I uważam, że kazdy ma prawo do swoich poglądów.
W tym ja mam prawo do posiadania poglądów na temat cudzych pogladów, jesli są głoszone publicznie.

Jest wiele fałszywych mitów w artykule Pana Wasko. Napiszę tylko o dwu:

1. Reforma nie obniżyła poziomu oświaty polskiej, tylko ją podniosla. Świadczą o tym dwa ważne fakty - co trzy lata znacznie lepsze wyniki edukacyjne polskich piętnastolatków w badaniach PISA, aniżeli mieli je uczniowie z ósmej klasy przed reformą. I po drugie znaczne upowszechnie szkolnictwa ponagdimnazjalnego na poziomie liceów i techników, a znaczne zmniejszenie szkolnictwa w zasadniczych szkołach zawodowych. Oczywiście, że w wielu przypadkach oświata ponadgimnazjalna nie dorównuje poziomowi renomowanych liceów, ale zakres wiedzy i umiejętności jest nieporównywalnie wyższy niż w wyniku kończenia zasadniczej skzoły, w wielu, np na wasztatach uczniowie pierwszego roku wyłącznie piłują jakieś części.

2. Problem powstania elity płacowej w społeczności nauczycielskiej, dlaczego autor nie dodał, że w znacznym procencie jest to też elita intelektualna. Ja należę do tej elity, ktora ma dodatkowe dochody ze szkoleń. Ale w pewnym czasie - kiedy byłem nauczycielem języka polskiego w liceum - podjąłem studia doktoranckie i prowadziłem szeroko zakrojone badania i to przy małym, często płaczącym w nocy dziecku.Kiedy wtedy pracowałem naukowo, zarywałem noce, nieraz po bezsennych szedłem do szkoły i nie pozwalałem sobie na niższą jakość mojej pracy z uczniami, o czym świadczyli moi olimpijczycy i moje awanse  zawodowe - na dyrektora liceum, potem inspektora oświaty, potem do kuratorium, skąd uciekłem =- bo to był nonsens - do placówki naukowo-badawczej. Zdecydowana większość edukatorów, których znam, przeszła równie katorżniczą drogę we własnym rozwoju. Dzięki takiemu samozaparciu pracowałem w programach Uni Europejskiej i jestem kwalifikowanym edukatorem z listy ministerialnej. Mam dziś ponad 150 publikacji, także w językach obcych, których też trzeba było się nauczyć, w tym 19 książek. Każdy z nauczycieli mial takie same szanse zadbania o swój intelektualny rozwój.

A teraz mit związany z pieniędzmi, które idą na szkolenia zamiast na podwyżki dla nauczycieli. Otóź, za szkolenia płacą nauczyciele z własnych poborów. To oczywiście draństwo, bo za rozwój zawodowy nauczycieli powinno płacić państwo, ale nie płaci!! Zatem, mówienie, że pieniądze na doskonalenie uniemożliwają podwyżki nauczycielom - to po prostu wierutne kłamstwo. Ponadto, nauczyciele nie są zmuszani do uczestnictwa w szkoleniach, czynią to dobrowolnie. Dlaczego ? z trzech powodów - chcą awansować na nauczyciela dyplomowanego, chcą się nauczyć nowych umiejętności, ale także zdobywają dodatkowe kwalifikacje po to, aby łatwiej utrzymać się w zawodzie w sytuacji niżu demograficznego i zwolnień z pracy.W społeczności nauczycielskiej rozmawia się o zewnętrznych szkoleniach, szkoda, że autor nie dokonał choćby szerokiego sondażu wśród absolwentów form szkolenia, czy nie żałują czasu i pieniędzy.Otóż, w ewaluacjach, które każda firma szkoląca nauczycieli jest zobowiązana prowadzić, bo to kontroluje kuratorium, opinie uczestników są zdecydowanie pochlebne, nieraz entuzjastyczne. Kiepskie firmy szkoleniowe oferujące chłam ,to dziś już wyjątki. Na studiach podyplomowych miałem przyjemność prowadzić zajecia z Markiem. Ciekaw jestem, czy uznaje swoje pobyty szkoleniowe w Kaliszu za czas stracony? I dodatkowy jeszcze wątek. Do ub. r. szkolnego kuratoria ogłaszały przetargi na usługi szkoleniowe, tzw. granty. Nauczyciel płacił za kurs 40-60 godzinny najwyżej 10, zł albo mniej, niekiedy w ogóle. Otóź, co roku miałem ogromne klopoty, aby zrekrutować odpowiednią liczbę nauczycieli do udziału w tych szkoleniach. W efekcie, co roku Uczelnia oddawała pieniądze. Jednocześnie prowadzę dwusemestralne podyplomowe studia z organizacji i zarządzania oświatą, które kosztują 1600,--zł za całośc. Czyli sporo, jak na kieszeń nauczycielską. I co roku, już w na początku października zamykam listę, by nie przekroczyć liczby 30 uczestników (moglibyśmy przyjąć wiecej, ale w tłumie przestaje to być nauką). Wielu osobom muszę odmówić.

Taka jest prawda o tym, co pisał pan Waśko, wyraźnie tworząc tekst z intencją polityczną i przecząc  faktom.

Pozdrawiam wszystkich serdecznie. Stefan

Mnie uderzyła konsekwencja tytułów:

Bunt nauczycieli ===>Rachunek za wejście do Europy===>Oświatowe elity i nauczycielski plebs ===>Przywrócić autorytet zawodu ( polskiego nauczyciela)

Pewnie dlatego, że na co dzień zajmuję się analizą tekstów, odrzuciła mnie tendencja - teza zawarta w konotacjach.

Populizm, frazes i perswazyjność ( manipulacja ) - to już tylko konsekwencje.

No przeciż nie powinna być gwoździem do trumny...

albo powinna ! :-) ( dla niektórych)

Stafan pokazał, że reforma otworzyła drogę wielu ludziom, którzy inwestowali w siebie, swoje wykształcenie - to dodrze przecież. To kontrargument dla "żyły złota"

Teza artykułu jest nie do przyjęcia ( dla mni), nie zaś niektóre ze spostrzeżeń autora

Powiem szczerze - w ogóle jako nauczyciel, czy dyrektor nie mam poczucia, ze komuś, komukolwiek, umożliwiłam wzbogacenie się w oświacie.

Zawsze nabywałam produkt, jakiego chciałam i jakiego oczekiwałam.

Nigdy nie ulegałam modom na oświatowe cuda, nie uczestniczyłam, ani nie sprowadzałam dla swoich nauczycieli kiepskich szkoleń, nie publikowałam za pieniądze podczas awansu.

Jeśli ktos to robił, niech ma choć trochę pretensji do siebie, choć nie neguję tzw. "znaczenia presji rozmaitych"

ale to na marginiesie rozmów o "wielkich pieniądzach w oświacie"

Bo dla mnie zasadnicze jest, to, co napisała jatoja:

tezy tego artykułu są dla mnie nie do przyjęcia, choć są w nim zdania, którym nie odmówiłabym słuszności.

No nie zawsze inwestowali "w siebie". Wystarczyło, że byli w odpowiednim miejscu, układzie itd. Co do presji - niestety była wywierana. Teraz mamy "normalność" i rozsądne gospodarowanie środkami oraz własnym czasem. Widać to po wielu ośrodkach doskonalenia nauczycieli, w których pewna część szkoleń i kursów nie jest uruchamiana.

Na marginesie - oczywiście, tak jak i wszędzie byli , różni organizatorzy i prowadzący. I może te uogólnienia (w tym i moje) są ciut niesprawiedliwe.

Do postu S.Wlazło (#30)

Dla równowagi - jakkolwiek wypowiedź moja będzie jednoosobowa, bo nie oparta na badaniach naukowych, wśród których, jak wszędzie zresztą, występuje i prawda, i fałsz...

Jestem n-lem. Nie trzymam się kurczowo reliktów przeszłości w oświacie. Uważam, że to, co skostniałe - nie jest dobre. Ale nie jestem też zwolenniczką zmian dla samych zmian. Wiele w szkole tradycyjnej krzyczało o metamorfozę. Reforma była bezsprzecznie konieczna. Ale mądra, nielicująca wszystkiego o 180 stopni. Mądrość polega nie tylko na dokonaniu transformacji, ale także na właściwym wyborze i doborze.

Dwie sprawy są dla mnie oczywiste:

• nie ma systemu oświatowego wolnego od polityki i ekonomii
• nauczyciel to zawód nieistniejący bez uczniów

I tu jest często kłopot...ponieważ w życiu te dwie oczywistości najczęściej nie współbrzmią. Dlaczego? Bo tak naprawdę "uczeń" staje się nierzadko hasłem na sztandarach. Jedynie.

1. Nie widzę nic złego w zasadniczych szkołach zawodowych. Szkołach, które przygotowują do zawodu. ( Warto tu nadmienić o tym, że polscy fachowcy poza granicami kraju cieszą się ogromną renomą ). Potrzebni są inżynierowie, technicy, ale też dobrze przygotowani pracownicy, którzy są profesjonalistami w swoim zawodzie. Likwidacja szkół zasadniczych zawodowych spowodowałaby dziwną zmianę - część uczniów zasiliłaby klasy technikalne, a część zakończyłaby edukację po gimnazjum (śmiem twierdzić, że liczba ta zwiększyłaby się w stosunku do stanu obecnego).

Oprócz tego, iż wszędzie - w szkole również - efektywność pracy zależy przede wszystkim od wykonującego tę pracę, dlaczego tak się dzieje, iż podczas nauki w klasie pierwszej uczniowie wyłącznie piłują "jakieś" części? W czym tkwi problem?

W tym, że nauczyciel warsztatów szkolnych nie musi być inżynierem z dobrym przygotowaniem pedagogicznym. I w tym, że warsztaty nie są nowoczesnymi laboratoriami, a wiekowymi halami z niewieloma maszynami i słabo zaopatrzoną narzędziownią.

Dlaczego nie musi? Bo coraz trudniej o inżyniera w szkolnych warsztatach, który za proponowaną mu pensję nie zdecyduje się na... pracę w przemyśle.

Poza tym inżynier-pedagog oczekuje właśnie tego nowoczesnego miejsca pracy, w którym mógłby ucznia przygotować do ciągle wzrastających oczekiwań rynku. Ucznia w zasadniczej szkole zawodowej - też.

 No i tu się kłóci ekonomia z oświatą.

Łatwiej sprawić mylne wrażenie jedynie wysyłając ucznia do zakładu przemysłowego pod opiekę nie-nauczyciela (!!), nawet jeśli jest specjalistą w swoim fachu, niż przeznaczyć pieniądze na edukację w szkole.

2. "Każdy z nauczycieli mial takie same szanse zadbania o swój intelektualny rozwój".

Nie znam nauczyciela, który nie wiedziałby o czym mowa. Z autopsji.

3. Opłata wielu szkoleń z kieszeni nauczyciela - myślę o tych źle prowadzonych i często "potrzebnych" tylko dlatego, że prawo oświatowe mamy bezsensowne, a dyrektor szkoły nie jest autonomiczny (kuratorium) - jest bezspornym uszczupleniem niewysokiej pensji nauczyciela. Natłok szkoleń wszelakich tego typu - w krótkim czasie, a więc w czasie nader intensywnym - spowodował niechęc nauczycieli do bycia ciągłym "bankomatem".

Jest też druga strona medalu. Pomimo, iz jestem osobą czytającą ze zrozumieniem, korzystam z literatury, internetu, podpatruję , szukam - z całą świadomością podjęłam studia podyplomowe, na kóre zdecydowałam się, bo uznałam, że chcę, że są mi niezbędne, chociaż semestr kosztuje 1600zł (uczelnia państwowa).

Reasumując:

działanie na rzecz ucznia nie będzie sloganem wtedy, kiedy działania ekonomiczno-polityczne zmniejszą swoje bariery

Poza tym reformatorzy, na czele bodaj z Ireną Dzierzgowską, autorką wizjonerskiego dzieła pt. „Badanie jakości pracy szkoły - a ja się cieszę, że nareszcie nazwał to ktoś po imieniu

studia w Kaliszu skończyłam i ja, dowiedziałam sie co to ewaluacja, wypełniłam dzieki temu ileś niepotrzebnych nikomu  papierów - wcale nie uważam, że to był najwłaściwszy wybór w moim doskonaleniu zawodowym raczej chęć zrozumienia pewnych rzeczy

do S.Włazło (#39)

Myślę inaczej.

Jeśli w zsz uczniowie montują i demontują żuka, to nie warsztaty należy zlikwidować, ale usunąć tego żuka z warsztatów, a na jego miejsce wprowadzić obecne modele aut. I niechaj uczniowie uczą się działać taką technologią, która o pół kroku wyprzedza tą, która obecnie jest stosowana w warsztatach samochodowych.

Stolarzy i krawców wcale nie mamy tak dużo (nie wiem, jak z krawcami, stolarzy zaczyna już brakować). Tudzież spawaczy, glazurników itd. Wiadomo, duża liczba tych zwykłych, szeregowych pracowników - fachowców w swojej dziedzinie - wyjechała z kraju. Ci, którzy zostali, często właśnie absolwenci zsz ostatnich lat, są rozchwytywani jak ciepłe bułeczki. Niestety, coraz mniejsza konkurencja na rynku sprawia, że to "bułeczki z zakalcem". W czasach, o kórych wspominasz, też tak było, inna była jedynie przyczyna.

Czyli pojawia się kolejna kwestia - co zrobić, aby w kraju byli i to fachowcy? Ale to juz szersze pytanie od: "Jak kształcić?"

Historia kołem się toczy. Teraz też n-el, nie tylko akademicki, nierzadko zarabia mniej od pracownika po zsz.

Myślę, że najpierw należałoby zająć się kwestią solidnego przygotowania przyszłego pracownika do zawodu (opanowanie sztuki rzemiosła), a potem dopiero poszerzaniem horyzontów. W  tej kolejności.

do Śłonko: Japonia - która przoduje w technice ma własnie odwrotną kolejność w  kształceniu zawodowym. Wpierw 2 lata nauki ogólnokształcącej, z naciskiem jednak, na etykę pracy, a potem praktyka w zakładzie pracy, gdzie  najczęściej zostają po praktyce zatrudnieni

Szkoła samochodowa kupi na potrzeby warsztatów najnowocześniejsze samochody - haha usmiałem się, na jakim świecie Ty żyjesz, chyba nie rzeczywistości polskiej oświaty. Pozdrawiam. Stefan

Szkoła kupi najnowoczesniejsze samochody i inne maszyny, I znam przykłady nawet supernowoczesne.

Rzecz w tym, ze firmy polskie i zagraniczne chętnie partycypują w tych kosztach bo nie ma rąk do pracy w zawodach technicznych. Sa takie szkoły w Polsce gdzie właśnie kupiono nowe wyposażenie i nic to nie dało

Ale nie ma chętnych by do tych szkół chodzić.

ps - nie dotyczy to techników. Tam chętni są

no to mamy komplet;-)

nie ma ani uczniów ani nauczycieli;-)

Dlaczego nie ma nauczycieli -pisałam w #37

 Projekty unijne obejmują doskonalenie n-li. I to ma sens. Jest i nowoczesny sprzęt, i przygotowany n-el. Ale za mało jest tych, którzy mogą podjąć studia podyplomowe. Kłopot polega też na tym, że nie ma młodych...

Twierdzicie, że nie ma uczniów? Jeżeli tak jest w istocie, to znaczy, że jednak nie od pozycji społecznej należy zacząć, ale od etyki pracy. 

Wybaczcie - nie widzę też niekórych osób, które ledwo ukończyły gimnazjum w liceum czy technikum. Gdzie tkwi problem?

Szkolnictwo zawodowe jest zbyt istotną kwestią, aby reformę poprowadzić w kierunku nieodgadnionym. Nie możemy sobie na to pozwolić. Bo wtedy będziemy mieć samochody, ale nie będzie ani uczniów, ani nauczycieli, ani fachowców.

Szacuje się nieoficjalnie, że 10-30% uczniów kończy edukację na gimnazjum. Podejrzewa się, iż powodem jest brak środków finansowych na dojazd do szkoły i kontynuację nauki.

To sa potencjalni uczniowie, których dyrektorzy szkół chcieliby pozyskać do szkół zawodowych. Ale znowu nie wiadomo, skąd wziąć pieniądze.

Może ktoś zająłby się badaniami, których wyniki pozwoliłyby w efekcie na podjęcie konkretnych kroków...?