Ocena efektywności pomocy psychologiczno-pedagogicznej
Katarzyna Leśniewska, Instytut Raabe, kierownik Wydziału Specjalnych Potrzeb Edukacyjnych Ośrodka Rozwoju Edukacji.

Spotkanie poprowadziła Katarzyna Leśniewska z Instytutu Raabe, kierownik Wydziału Specjalnych Potrzeb Edukacyjnych Ośrodka Rozwoju Edukacji. Na początku zapoznała ona uczestników spotkania z regulacjami prawnymi dotyczącymi oceny efektywności pomocy psychologiczno-pedagogicznej, w szczególności z wymogami dotyczącymi częstotliwości przeprowadzania takiej oceny. Następnie zdefiniowała efektywność jako wybór właściwych celów oraz sprawność działań podjętych do ich realizacji, by zaproponować podział przeprowadzania oceny tej efektywności na dwa komponenty. Pierwszym z nich miałby być proces monitorowania udzielanej pomocy, usystematyzowana obserwacja zachodzących zmian, zaś drugim – ewaluacja, a więc obiektywna ocena działań, przeprowadzona na podstawie danych zebranych na etapie monitorowania. Tak przeprowadzona ocena daje możliwość wyciągnięcia wniosków i sformułowania zaleceń na następne okresy udzielania pomocy.

W dalszej części spotkania prowadząca przedstawiła przykładowe sposoby prowadzenia dokumentacji zachodzących zmian, a także wyjaśniła, jak prawidłowo formułować cele swoich działań wykorzystując zasadę SMART (cel prosty, mierzalny, osiągalny, ambitny, realistyczny oraz określony w czasie). Doradziła również, jak trafnie wyciągać wnioski z dokonanych obserwacji oraz proponować zmiany dalszych działań.

Na koniec prelegentka podkreśliła znaczenie udziału ucznia w procesie udzielania mu pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Na podstawie danych dostarczonych przez UNESCO wskazała czynniki mające wpływ na skuteczność edukacji uczniów ze specjalnymi potrzebami, do których zaliczyła zaangażowanie uczniów, negocjowanie indywidualnych celów nauczania, praktyczne działanie i udzielanie uczniowi informacji zwrotnej, stałe ocenianie procesu uczenia się oraz wsparcie udzielane zarówno uczniom jak i nauczycielom. Przedstawiła też pytania, które mogą pomóc przy pracy z dziećmi  i młodzieżą ze specjalnymi potrzebami, opracowane przez nią na podstawie 12 pytań Gallupa. Na koniec prowadząca zasygnalizowała, że w świetle obecnie obowiązujących przepisów większa odpowiedzialność za nadzór nad postępami ucznia spoczywa na nauczycielach. Zasugerowała też potrzebę wyznaczenia przez zespół dokonujący oceny jednolitej strategii, by usprawnić współpracę i uniknąć obarczania winą poszczególnych jego członków.