Szanowni Państwo !

Od 2 lat jestem dyrektorem niewielkiej szkoły na podkarpaciu, która podobnie jak mój dom dotkliwie ucierpiała w czasie tegorocznych powodzi. Trudno mi o tym pisać, ale sytuacja w jakiej się obecnie znajduję nie pozostawia mi wyboru.Zwracam się z prośbą o pomoc mojej rodzinie, bo warunki w jakich przyszło nam żyć są bardzo trudne. Ostatnie 2 miesiące były najtrudniejszym okresem mojego życia osobistego i zawodowego. Chociaz od początku mojej kadencji było zawsze "pod wiatr" i doświadczyłam wiele zła od otaczających mnie ludzi , to nic w porównaniu z obecną sytuacją. Od poczatku powodzi skupiałam się wyłącznie na sprawach szkoły, słysząc wielokrotnie od moich synów "mamo ty masz nie tylko szkołę , ale także zalany dom". Przeszłam prawdziwą szkołę przetrwania i nieocenioną lekcję poznawania ludzkich charakterów i postaw pracowników.Pływałam motorówkami ze strażakami i policją wodną chcąc sfilmować i sfotografować szkołę w czasie największej wody, a zaraz po jej opadnięciu najpierw amfibią , a potem ciężarówką przedostawałam się z wojskiem aby rozpocząć porządkowanie szkoły z niewyobrażalnej ilości błota . Byłam sama , bo wielu pracowników odeszło na zwolnienia lekarskie.          A potem przyszła druga woda i trzeba bylo zaczynać od początku. Prawie nie widywałam swojego domu i rodziny. A wracając do domu nie miałam nawret miejsca do spania.Pozostał mi tylko skrawek miejsca na strychu, gdzie bez prądu i ciepłej wody przetrwałam kilka tygodni w tęsknocie za 7 letnim synkiem, który przebywał u krewnych.Cały czas zabiegałam i zabiegam o pomoc dla szkoły. Wiele osób dobrego serca w tym dyrektorzy szkół pośpieszyło z pomocą. Dziękuję wszystkim !

Nieraz brakuje sił i nadziei , ale tak już mam, że czuję się odpowiedzialna za szkołę, którą zarządzam.

Ale nadszedł taki moment, że czas zatrzymać się w tym pędzie i pomyśleć o swojej rodzinie. Mój parterowy dom wymaga generalnego remontu.Straciliśmy cały dorobek życia, dlatego będę wdzięczna za każdą pomoc i odruch serca. Kończąc chcę powiedzieć wszystkim czytającym ten list, że prosić o pomoc jest o wiele trudniej niż ją dawać.

racja - podaj namiar. I może jakieś potrzeby natury rzeczowej - bo ludzie w różny sposób mogą chcieć pomóc.

To o Was?

"Ponad setce uczniów Szkoły Podstawowej ......... (woj. podkarpackie) los pokazał swe okrutne oblicze. Nie dość, że domy wszystkich ucierpiały w powodzi, to również ich szkoła jest zniszczona.[..]

Parter szkoły praktycznie nie istnieje. Cztery znajdujące się tam klasy od 0 do 3 nie przypominają miejsc, gdzie kiedykolwiek mogłyby jeszcze uczyć się dzieci. Setki, jeśli nie tysiące, pomocy naukowych, plansze, gry, tabliczki i tablice, patyczki, układanki, szablony, obrazki to wszystko nadaje się jedynie na śmietnik. Do tego kompletnie zniszczone są sala gimnastyczna, szatnie, kuchnia, sekretariat....

---

"Byłam sama , bo wielu pracowników odeszło na zwolnienia lekarskie. "

warto to zapamiętać jak ktoś nas spyta "czym niby dyrektor odróżnia się od innych pracowników".

Pomożemy, ale daj namiar. Ja wolę nr konta, niż spis rzeczy. Podtopiło mi szkołę i nie mogę się na szczęście porównywać z zalanymi, ale mam ten przedsmak roli dyrektora. Współczuję Ci. Ludzie są tylko ludźmi i chętnie chowają się za parawanem. Nie każdy może być dyrektorem. Gratuluję Ci postawy. Życzę zdrowia i zrozumienia innych.

Ania wiemy, że ciężko jest prosić, zrobiłaś bardzo trudny pierwszy krok... teraz mogłabyś podać numer konta i dane do przelewu... chętnych do pomocy jest wielu, ale muszą mieć jakiś punkt zaczepienia.

Nie zapominaj o własnej rodzinie, trzeba oddzielać pracę od życia rodzinnego. Straconego czasu nie nadrobisz. Trzymaj się cieplutko :-)

Kochan 2 dni temu napisalam do Ani zeby mi podała nr konta i ja przeslalam pieniazki na nr ktory podaje nizej

nr konta: o4 124 02786 1111 0000 3685 4411 Bank PEKAO SA

To przed 4 to chyba 0?

Kochani !

Jestem szczęśliwa i wzruszona, że tyle osób zainteresowało się moją sytuacją. Straciłam cały dorobek materialny , ale pozostała mi wiara w drugiego czlowieka. W ostatnich, trudnych tygodniach uświadomiłam sobie co tak naprawdę jest najważniejsze w życiu, przewartościowałam swój świat. Zrozumiałam ,że powinnam dziękować losowi za to, że moi najbliżsi żyją i są zdrowi. Człowiek nie zdaje sobie sprawy jak wiele może znieść, dopóki życie go nie doświadczy. Proszę piszcie do mnie na skrzynkę. Liczy się dla mnie każda pomoc i każdy gest życzliwości , bo dodaje mi sił do zniesienia tego koszmaru jaki przeżywam.

Pozdrawiam

Dziękuję za słowa wsparcia, które codziennie od kogoś otrzymuję. Od niedawna należę do OSKKO, a już zdążyłam się przekonac jak jesteście wspaniali.

Nie macie pojęcia co za radość mieć wreszcie dostęp do internetu

Podany nr konta jest prawidłowy.

Magdalenko

imię : Ania45

adres: http://oskko.edu.pl/forum/nowy_post.php?w=43344&nr_postu=18

;-)